Gisteren voor het eerst in maanden weer eens langs De Grote Vrienden Barend en Van Dorp geflitst. Toevallig zag ik daar De Roy van Zuydewijn, de ex van het kwade nichtje van de koningin, weer eens zijn beklag doen. Nu heeft hij ook nog een weblog! Geniet (nou ja...) mee van het volgende hoofdstuk op
www.hypocrietofniet.nl.
Is het domein www.ouwezeikerdofniet.nl al geregistreerd?
Het verhaal van twee homoseksuele cowboys heeft aan de andere kant van de grote plas voor veel ophef maar ook veel prijzen gezorgd. Toen ik naar de film ging, vroeg ik me vooral af of de prijzen voor het onderwerp gegeven werden of de film zelf. Gelukkig voor het laatste.
Regisseur Ang Lee heeft een schitterend portret gemaakt van twee mannen die in een desolate omgeving het liefst bij elkaar zijn maar daar door de omstandigheden nooit helemaal aan toe kunnen geven. Beide hoofdrolspelers zetten prachtige prestaties neer en de ruwe natuur is een mooie derde acteur.
Terecht een grote kanshebber op Oscargoud.
Mijn andere filmrecensies
Zonsondergang gefotografeerd vanaf één van mijn favoriete plekken langs de Maas.
Zie hier onze voorraadkast. Eén item hoort hier niet thuis, rara wat is het?
Tot donderdag, zei een collega gisteren. Donderdag? Oh ja, ik heb vrij morgen, bedacht ik me opeens. Normaal een leuke verrassing toch? Helaas ligt HM met koorts op bed, is Poes 1 gisteren over zijn nek gegaan in de hal en heeft Poes 2 een beetje last met plassen.
Gelukkig is het lekker weer!
Als ik aan het eind van de dag thuis arriveer, kijk ik even of er post is en daarna ga ik met de lift omhoog. Dat is altijd het leukste van thuiskomen omdat er dan een klein psychologisch spelletje gespeeld kan worden. Wie woont het hoogste. Het zit zo: hoe hoger je woont, hoe meer je betaalt en hoe meer het van nut is dat je vlak langs de Maas woont.
Ik weet het: het is eigenlijk te kinderachtig om over te hebben, maar ik zie elke keer weer dat anderen hetzelfde spelletje spelen. Jaloerse blikken als je een hoog nummer indrukt of het besmuikte lachen als een loser één van de onderste knopjes moet hebben. De spanning is elke keer om te snijden. Ik verdenk sommigen er zelfs van dat ze een hoog nummer kiezen en dan met de trap weer teruglopen!
Dit weekend zag ik bij boekhandel Donner een boek liggen dat gaat over hoe het is om op grote hoogte te wonen in Rotterdam. Ik weet echter al hoe dat gaat: met veel jaloerse blikken en valsspelerij!
Vanwege de drukte en de grote hoeveelheid films die ik nog steeds van mijn strenge doch faire commentaar moet voorzien, zet ik ze hier even kort neer. Kortere recensies dan normaal maar u ziet vast niet te wachten op een enorme lap tekst toch?
Fun with Dick and Jane
Ik ben niet zo?n fan van de gekkebekkentrekkerij van Jim Carrey en vind vooral zijn serieuze werk goed, maar deze film is ook zeer te genieten. Carrey is een zakenman die het schijnbaar opeens voor de wind gaat maar eigenlijk is hij een zondebok voor de val van het bedrijf. In een parodie op het Enron-schandaal volgt het publiek na zijn ontslag de pogingen van Dick en Jane om aan geld te komen. Dat lukt en er is zowaar nog een happy end.
Zeer vermakelijk.
Two for the Money
Al Pacino mag Matthew McConaughey onder zijn hoede nemen om van hem de grootste gokbaas te maken die er is. Aanvankelijk gaat dat prima, maar uiteraard wint de underdog ook wel eens een wedstrijd en dan is Pacino niet blij. En de mensen die miljoenen hebben ingezet ook niet. McConaughey valt van de slick mr. know-it-all terug tot een twijfeldoos. Pacino draait op zijn routine een nieuwe film eruit maar de rest van de cast weet niet echt te overtuigen. Ook het verhaal wilde me niet echt pakken.
Saw 2
Toen ik Saw 1 zag was ik aangenaam verrast door de originaliteit van het script. Alles speelde zich af in een soort doucheruimte en de kijker wist nauwelijks meer dan de hoofdpersonen. Het einde was onverwacht en beloofde een vervolg. Dat vervolg slaat echter een andere richting in en nu krijgen we opeens veel meer informatie. Dat haalt de angel uit de spanning in de film en opeens wordt het einde heel voorspelbaar. Dat er weer een aardige lading smerigheid en sadisme over het publiek wordt uitgestort, helpt de film niet meer aan een voldoende. Hopelijk gaan ze met Saw 3, die er vast wel komt, weer de goede kant op.
Walk the Line
Joaquin Phoenix en Reese Weitherspoon zetten meesterlijke rollen neer als het muziekduo Johnny Cash en June Carter. Jarenlang komt hun liefde voor elkaar alleen tot uiting op het podium. Daarbuiten proberen ze de strubbelingen in hun beider huwelijken door te komen. En natuurlijk is er altijd de muziek van Cash en Carter. De beide acteurs zingen en spelen zelf en vooral Phoenix kwijt zich meer dan voortreffelijk van zijn taak. De hele film zat ik mee te neuriën en met mijn voet mee te stampen. Een heerlijke film en een mooi portret van de muzikanten en hun muziek.
Mijn andere filmrecensies
Hoe ver ga je als democratisch land om de moordenaars van je volk te straffen? En hoe ver ga je als jonge vader om ver weg van je gezin in dienst van je regering anderen te vermoorden? Met deze vragen confronteert Steven Spielberg ons in zijn nieuwe film: Munich. Het verhaal mag bekend zijn: na de aanslagen bij de Olympische Spelen van München neemt Israël wraak door de verschillende Palestijnse leiders uit te schakelen.
In het lange verhaal dat Spielberg laat zien, gaat het niet om de actie of de moorden op zich. Dit zijn soms nagelbijtende gebeurtenissen maar de kern van het verhaal draait om de groep mannen die de acties uitvoeren. Hoe gaan ze met elkaar om, hoe kunnen ze leven als moordenaars, hoe proberen ze te ontkomen aan wraakacties van de Palestijnen? De hoofdpersoon, gespeeld door Eric Bana, begint als groentje en eindigt als paranoïde verbitterde man weggevlucht uit zijn land.
De film duurt lang maar is door de uitdieping van de karakters zelden saai of langdradig. De twijfels en nuances in de eeuwenoude strijd tussen joden en palestijnen worden heel treffend verbeeld. Een mooie afgewogen film die tot nadenken stemt.
Mijn andere filmrecensies
|
|
