Onderweg vanuit het oosten van het land naar huis kan er van alles gebeuren. Zeker als je met de trein reist en de piloot NS heet. Dit keer kwam ik tot Gouda.
"Eh, dames en heren..." klonk het aarzelend uit de speakers. De ervaren reiziger weet dan al hoe laat het is. "er staat een trein op het baanvak ... eh ... en we kunnen niet verder".
Oké, dat is shit maar kan gebeuren. Kom maar op met de ingezette bussen, omleidingen of wat dan ook. "Voor de reizigers die nog verder moeten ... eh ... bedankt voor uw bijdrage en tot ziens".
Pardon???
Alsof de conducteur (die niet al te fris meer klonk) nog niet genoeg verwarring veroorzaakt had, besloot hij ook de anderstalige reizigers in deze internationale trein toe te spreken. "Ladies and gentleman ... eh ... eh ... there is a train ... eh ... in the way ... eh ... we stop ... eh ... please get out".
Na deze heldere communicatie zal het geen verrassing zijn dat het perron vol wezenloze reizigers stond die geen idee hadden wat ze moesten doen. Op een dag heb je het...
Er is er één jarig en het is....
HM!
Feliciteren mag
hier.
Als er één film overal ter wereld bejubeld is de laatste tijd, is het wel Juno. De film over een tienermeisje dat zwanger wordt en besluit zelf te zoeken naar goede adoptieouders, krijgt prijs na prijs en de scriptschrijfster
Diablo Cody heeft na haar Oscar de producenten voor het uitzoeken voor een volgend script.
Is al deze lof terecht? Het verhaal zit zonder meer goed in elkaar. Juno neemt de kijker mee in haar ultracoole wereld waarbij ze zich zeer onafhankelijk opstelt en zelf de beslissingen neemt. Dat ultracoole wordt op den duur wel een beetje vermoeiend. Er zitten naar mijn mening net iets teveel
wiseass commentaren op haar omgeving in. De vader van het kind, de getalenteerde Michael Cera, komt weinig in het verhaal voor en de kijker heeft niet de indruk dat het krijgen van een kind een grote impact op hem heeft. Hij had meer in het verhaal gebracht kunnen worden.
Naar het einde van de film verliest Juno gelukkig veel van haar iets te gevatte verhaal en wordt het allemaal wat serieuzer. Gelukkig, want dat redt de film. Als het begin wat minder preteniteus was geweest, was Juno nog sterker geweest. Nu is het 'best een aardige' film. Mijns inziens echter geen Oscarwaardig materiaal: er is echt wel iets beters te vinden.
Wie Theo Maassen altijd al op een crimineel vond lijken krijgt in TBS waar voor zijn geld. Maassen zet in TBS een fantastische rol neer als TBS'er Johan. Als deze hoort dat zijn beroep is afgewezen en dat hij naar de permanente opsluiting gaat, besluit hij te ontsnappen. Hij wil zijn onschuld bewijzen, maar is hij wel onschuldig?
De hele film lang switcht hij tussen zijn donkere en lichte kant en laat het publiek lang gissen naar zijn ware motieven. Als hij onderweg een meisje oppikt als gijzelaar, wordt zijn rol nog dieper. Aan de ene kant een beschermende en geruststellende man en aan de andere kant het maniakale. Maassen kan ze door één oogopslag allebei tegelijk laten zien.
Doordat je lang in vertwijfeling zit over zijn ware motieven, blijft de spanning in de film voelbaar. De paar scriptfoutjes (waarom laat de Belgische politie de journalisten toe?) nemen we maar voor lief. TBS is een haast on-Nederlands spannende film met een geweldige Maassen die hier ongetwijfeld een Gouden Kalf voor krijgt.
Laat ik meteen maar zeggen dat ik niet van musicals houd. Mij zul je nooit in het Circustheater in Scheveningen aantreffen bij één van Joop van de Ende´s brouwsels. Als in een film gezongen wordt kan ik dat hooguit volhouden als het bij het verhaal hoort, zoals bijvoorbeeld bij Walk the Line. Uitzondering op deze regel was Moulin Rouge waar ik het gekweel wel volhield, simpelweg omdat de liedjes erg leuk waren en er niet constánt gezongen werd.
Deze laatste twee kenmerken van Moulin Rouge bezit Sweeney Todd helaas niet. In plaats van dialoog afgewisseld met zang, is het bij de nieuwe Tim Burton 90% zang afgewisseld met af en toe een dialoog. De liedjes zijn net zo macaber als de hele film en eerlijk gezegd raakte het me niet. Johnny Depp speelt de kapper Sweeney Todd die na een jarenlange onterechte gevangenisstraf terugkeert om wraak te nemen. Daarbij enthousiast geholpen door bakker Helena Bonham Carter die nog wel een receptje heeft om van de lijken af te komen.
De film is door Burton geschoten in donkere kleuren waar de kleur bloedrood mooi bij afsteekt. Todd´s wereld en die van Burton wordt bevolkt door naargeestige mensen (of juist hemeltergend lief en naïef). De sfeer door de hele film heen is er één van bloed, wraak en moord. Is het nog een verrassing hoe het afloopt?
Sweeney Todd is een film die er fantastisch mooi uitziet en Burton's vaste tandem van acteurs (Depp en Bonham Carter) zet weer iets moois neer. Als je van musicals houdt, is dit een topper. Ik houd er echter zoals gezegd niet van.
|
|
