De Esch in Kralingen was gistermiddag in rep en roer door een schietpartij op straat waarbij een 66-jarige Rotterdammer eerst een 49-jarige vrouw neerschoot en erna zichzelf van het leven beroofde. De vrouw is gisteravond overleden in het Erasmus MC.
Het
nieuws ligt weer op straat. Op mijn stoep kun je beter zeggen. Als we de dader van vandaag meetellen, waren dit de tweede en derde vermoorde personen in twee maanden tijd in mijn wijk (
nummer 1).
Op het moment dat ik thuis kwam, was de brandweer net de straat aan het schoonspuiten en de Theo van Gogh-
partytent aan het opruimen. Terwijl de laatste restjes
brain tissue het riool in verdwenen, stierf het slachtoffer in het ziekenhuis. De
buurman had nog
foto's gemaakt van het plaats delict. Voor de liefhebber zullen we maar zeggen.
Gisteren op het journaal de "zeldzame" ondergaande maan gezien? Vanmorgen werd ik al vroeg wakker en zag ik uit het raam hetzelfde plaatje. Toch niet zo zeldzaam?
Het ongelooflijke maar waargebeurde verhaal van Charlie WIlson in een notendop? Een drinkende en snuivende senator ziet begin jaren '80 van de vorige eeuw tijdens een feestje met Playboymodellen een reportage op televisie over Afghanistan en vraagt zich af waarom Amerika de opstandelingen niet steunt in hun strijd tegen de Russen. Gelukkig zit hij in een belangrijke defensiecommissie en heeft hij veel tegoed van andere senatoren voor steun aan hen in het verleden. Resultaat: het defensiebudget gaat astronomisch omhoog en met de door WIlson geleverde wapens verdrijven de Afghanen de Russen uit hun land.
Tom Hanks speelt met verve de gladde maar oh zo charmante wereldverbeteraar. Ster van de film is echter zijn CIA-contact gespeeld door Philip Seymour Hoffman. Zijn introductie in het verhaal is alleen al een Oscar waard. Het verhaal gaat soms redelijk snel en er worden sprongen in de tijd gemaakt die mij iets teveel hak-op-de-tak zijn. Hoe Amerika op dit speelveld terecht is gekomen, wordt echter goed uit de doeken gedaan.
Films over de upper class en socialites van New York schijnen sinds Sex and the CIty via een voice over becommentarieerd te moeten worden. De hoofdpersoon vertelt aan de kijkers wat ze allemaal meemaakt en vervolgens ziet de kijker het vervolg. In The Nanny Diaries zien we dit als we het leven van een nanny volgen die is ingehuurd om het zoontje van twee yuppen op te voeden. Mama en papa hebben daar geen tijd voor en geen zin in. Ze hebben ook geen tijd en zin voor elkaar dus naast de grappige perikelen rond het kind zien we ook een huwelijk dat uit elkaar valt.
Dat klinkt wat zwaar allemaal maar The Nanny Diaries is een komedie met een romantische twist. Scarlett Johansson speelt de nanny die tijdens het werk verliefd wordt op de rijke en wél sympathieke buurjongen. Als antropologe beziet ze haar nieuwe werkomgeving vanuit een antropologisch perspectief wat observaties à la Desmond Morris (De Naakte Aap) oplevert.
De film heeft echter weinig pretenties als een sociaal-maatschappelijke case study: het moet wel leuk blijven. Dat lukt: hij krijgt een ruim voldoende.
Wat doe je als je helemaal alleen bent in een stad die ooit door miljoenen werd bewoond maar nu verlaten is? Je gaat op zoek naar eten en scheurt in een 'geleende' Mustang door de spookachtige straten. Oh, en je bent en passant op zoek naar een medicijn tegen een ziekte die miljarden mensen tot slachtoffer heeft gemaakt. Will Smith is de enig overgebleven inwoner van New York. De enig overgebleven
normale inwoner welteverstaan. De rest van de bevolking is door een wereldwijde epidemie dood of is veranderd in een soort moordende zombies die niet tegen zonlicht kunnen. Smith is een dokter die op zoek is naar een medicijn.
In de eerste helft van I am Legend wordt weinig gesproken. Het enige levende wezen waar Smith mee kan praten is zijn hond. En die zegt niet veel terug. Door zijn dagelijkse beslommeringen te volgen, kan men goed meevoelen met zijn eenzaamheid. Via flashbacks wordt langzaam duidelijk wat er jaren daarvoor is gebeurd met de wereld. De makers hadden als decor voor de laatste levende mens een rustig dorpje op het platteland kunnen kiezen maar een uitgestorven miljoenenstad maakt uiteraard veel meer indruk. De film is een lust voor het oog. Het verhaal is spannend tot het eind maar kent een in mijn ogen wat fantasieloos slot. Jammer, maar het doet weinig af aan de onderhoudende filom die het nu is geworden.
Net als
vorig jaar was uw hoofdredacteur op de Volkskrantdag van het
Internationale Filmfestival Rotterdam. Een selectie van de films die de weken daarvoor hebben gedraaid, komt die zondag nog eens voorbij. Soms goed, soms onbegrijpelijk maar altijd verrassend.
King of Ping Pong
Coming of Age film gesitueerd in Zweden over een dikke impopulaire jongen die van tafeltennis en (veel) eten houdt. Zijn broertje is dun, vlot en wel populair. Langzaam wordt duidelijk dat de twee andere vaders hebben. Dit zorgt voor veel spanningen in het toch al niet erg harmonieuze gezinnetje. Scandinavische films heb ik vaker voorbij zien komen op het IFFR en elke keer kom ik depressiever uit de zaal dan ik erin ging. King of Ping Pong is geen uitzondering. Zou het het gebrek aan zonlicht in de winter zijn? Niet onaardig maar geen hoogvlieger.
Men's group
Zes Australische mannen zitten in een mannenpraatgroep en hebben elk hun problemen op persoonlijk of familiegebied. De acteurs kregen een minimaal script en vrijwel alles is in één take opgenomen. Het levert veel improvisatie en rauw spel op. Door de overtuigende emoties zat ik echter op het puntje van mijn stoel waarmee dit de meest boeiende praatgroep sinds Fight Club is. Voor mij de topper van de dag.
Go with peace Jamil
Eerwraak en intra-Arabische scheidslijnen gesitueerd in Kopenhagen (geen Deen te zien overigens). Twee families liggen met elkaar overhoop en belanden in een neerwaartse spiraal van moord en wraak. Bloed en geweld worden door de regisseur niet geschuwd waardoor een aantal bezoekers vroegtijdig de zaal verliet. Of paste het verhaal misschien niet helemaal in de multiculturele droom? Redelijke film met een voorspelbaar einde.
Darjeeling Limited
Een film die op het IFFR een sterrenvehikel genoemd mag worden met o.a. Owen Wilson en Adrien Brody in de hoofdrol. De film bestaat uit twee delen: een voorfilmpje van 15 minuten en de hoofdfilm. Deze laatste handelt over een treinreis die drie broers maken dwars door India om hun moeder op te zoeken die in een klooster is getrokken. Het verhaal was grappig maar duurde te lang. Daarnaast vind ik de zelden grappige Owen Wilson een ergernis om naar te kijken. Maar als we daar voorbij kijken, is Darjeeling Limited een bij vlagen humoristische film met een schitterend voorfilmpje, een sterke Jason Schwartzman, leuk gekibbel tussen de broers en een heerlijke soundtrack.
Allein in vier Wänden
Deze documentaire vertelt het treurige verhaal van een tuchtschool in Rusland waar jonge jongens worden heropgevoed. De jongens hebben gestolen, gedeald, drugs gebruikt en in enkele gevallen zelfs gemoord. En dat voor ventjes tussen de (naar schatting) 12 en 14. Naast hun dagelijke regime worden ook hun ouders buiten de poorten gevolgd. De jongens lijken slachtoffer van hun slechte jeugd te zijn en sommigen roepen veel sympathie op. Wat de documentaire boven de middelmaat uit laat stijgen, is dat de moeder van een vermoorde jongen ook gevraagd wordt te reageren. Opeens bekijk je de gevolgde jongens weer heel anders. De eindtitel is veelzeggend: 91% van de jongens belandt later weer achter de tralies. Indrukwekkend.
Ja hoor, ik ben er nog. Het is even een tijdje rustig geweest door drukte op werk en privé maar dat betekent niet dat ik de tussentijd stil heb gezeten. Zo ben ik onder meer naar een flink aantal films geweest waar de komende dagen recensies van verschijnen. Maar zoals gezegd ben ik vooral erg druk met werk. Veel opdrachten waar ik aan werk in het bestuurlijke en politieke hart van het land (klinkt dat mooi of niet?).
Maar genoeg gezeurd: tijd voor films!
|
|
