recensie: IFFR Volkskrantdag 2008
Net als vorig jaar was uw hoofdredacteur op de Volkskrantdag van het Internationale Filmfestival Rotterdam. Een selectie van de films die de weken daarvoor hebben gedraaid, komt die zondag nog eens voorbij. Soms goed, soms onbegrijpelijk maar altijd verrassend.
King of Ping Pong
Coming of Age film gesitueerd in Zweden over een dikke impopulaire jongen die van tafeltennis en (veel) eten houdt. Zijn broertje is dun, vlot en wel populair. Langzaam wordt duidelijk dat de twee andere vaders hebben. Dit zorgt voor veel spanningen in het toch al niet erg harmonieuze gezinnetje. Scandinavische films heb ik vaker voorbij zien komen op het IFFR en elke keer kom ik depressiever uit de zaal dan ik erin ging. King of Ping Pong is geen uitzondering. Zou het het gebrek aan zonlicht in de winter zijn? Niet onaardig maar geen hoogvlieger.
Men's group
Zes Australische mannen zitten in een mannenpraatgroep en hebben elk hun problemen op persoonlijk of familiegebied. De acteurs kregen een minimaal script en vrijwel alles is in één take opgenomen. Het levert veel improvisatie en rauw spel op. Door de overtuigende emoties zat ik echter op het puntje van mijn stoel waarmee dit de meest boeiende praatgroep sinds Fight Club is. Voor mij de topper van de dag.
Go with peace Jamil
Eerwraak en intra-Arabische scheidslijnen gesitueerd in Kopenhagen (geen Deen te zien overigens). Twee families liggen met elkaar overhoop en belanden in een neerwaartse spiraal van moord en wraak. Bloed en geweld worden door de regisseur niet geschuwd waardoor een aantal bezoekers vroegtijdig de zaal verliet. Of paste het verhaal misschien niet helemaal in de multiculturele droom? Redelijke film met een voorspelbaar einde.
Darjeeling Limited
Een film die op het IFFR een sterrenvehikel genoemd mag worden met o.a. Owen Wilson en Adrien Brody in de hoofdrol. De film bestaat uit twee delen: een voorfilmpje van 15 minuten en de hoofdfilm. Deze laatste handelt over een treinreis die drie broers maken dwars door India om hun moeder op te zoeken die in een klooster is getrokken. Het verhaal was grappig maar duurde te lang. Daarnaast vind ik de zelden grappige Owen Wilson een ergernis om naar te kijken. Maar als we daar voorbij kijken, is Darjeeling Limited een bij vlagen humoristische film met een schitterend voorfilmpje, een sterke Jason Schwartzman, leuk gekibbel tussen de broers en een heerlijke soundtrack.
Allein in vier Wänden
Deze documentaire vertelt het treurige verhaal van een tuchtschool in Rusland waar jonge jongens worden heropgevoed. De jongens hebben gestolen, gedeald, drugs gebruikt en in enkele gevallen zelfs gemoord. En dat voor ventjes tussen de (naar schatting) 12 en 14. Naast hun dagelijke regime worden ook hun ouders buiten de poorten gevolgd. De jongens lijken slachtoffer van hun slechte jeugd te zijn en sommigen roepen veel sympathie op. Wat de documentaire boven de middelmaat uit laat stijgen, is dat de moeder van een vermoorde jongen ook gevraagd wordt te reageren. Opeens bekijk je de gevolgde jongens weer heel anders. De eindtitel is veelzeggend: 91% van de jongens belandt later weer achter de tralies. Indrukwekkend.
Ik kan me weer vinden in je oordeel. Al beklijft Allein in vier Waenden bij mij het meest. Misschien ontluikende moedergevoelens? Grappig dat de mannen zo weglopen met Men’s Group (die ik trouwens graag een tweede keer zou zien. Die ene stille kerel deed me denken aan American Psycho).