recensie: i am legend
Wat doe je als je helemaal alleen bent in een stad die ooit door miljoenen werd bewoond maar nu verlaten is? Je gaat op zoek naar eten en scheurt in een 'geleende' Mustang door de spookachtige straten. Oh, en je bent en passant op zoek naar een medicijn tegen een ziekte die miljarden mensen tot slachtoffer heeft gemaakt. Will Smith is de enig overgebleven inwoner van New York. De enig overgebleven normale inwoner welteverstaan. De rest van de bevolking is door een wereldwijde epidemie dood of is veranderd in een soort moordende zombies die niet tegen zonlicht kunnen. Smith is een dokter die op zoek is naar een medicijn. In de eerste helft van I am Legend wordt weinig gesproken. Het enige levende wezen waar Smith mee kan praten is zijn hond. En die zegt niet veel terug. Door zijn dagelijkse beslommeringen te volgen, kan men goed meevoelen met zijn eenzaamheid. Via flashbacks wordt langzaam duidelijk wat er jaren daarvoor is gebeurd met de wereld. De makers hadden als decor voor de laatste levende mens een rustig dorpje op het platteland kunnen kiezen maar een uitgestorven miljoenenstad maakt uiteraard veel meer indruk. De film is een lust voor het oog. Het verhaal is spannend tot het eind maar kent een in mijn ogen wat fantasieloos slot. Jammer, maar het doet weinig af aan de onderhoudende filom die het nu is geworden.
Geen reacties