Als je met elkaar samenwoont, neem je veel van elkaar over. Gewoontes, rituelen en ... bacillen. Nadat ik onlangs al snotterend en met een bonkend hoofd onder de dekens was verdwenen, lag dit weekend HM onder de wol. Hoofdpijn, snotneus en ijskoude handen. Noem het maar griep.
Rot voor haar maar voor mij natuurlijk een uitgelezen moment om mijn beste beentje voor te zetten. Dus haalde ik een kilo of vijf fruit bij de buurtsuper. Vervolgens mixte, pureerde en perste ik daar een paar liter vocht uit dat vol hoort te zitten met vitaminen en ook nog eens lekker is! Lekker en gezond, volgens HM een onmogelijke combinatie maar ik bewijs graag het tegendeel.
De fruitkuur heeft zijn ... vruchten afgeworpen (die zag niemand aankomen) want HM staat weer als een jonge hinde naast het bed te trappelen. Klaar om er weer volop tegenaan te gaan. Nog zoiets leuks van samenwonen: voor elkaar zorgen. Nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden.
De nieuwe film van Woody Allen draait om de voormalige tennisprof Chris Wilton. Deze weet zich na zijn carrière handig in de Britse upperclass te werken door met de juiste mensen om te gaan en een relatie te beginnen met de dochter van een rijke zakenman. Alles loopt op rolletjes tot hij de verloofde van zijn zwager ontmoet: de enigszins labiele Nola. Die wakkert in hem een verlangen naar de verkeerde dingen aan. Voor hij het beseft heeft hij zich zo in de nesten gewerkt dat een drastische oplossing nog de enige uitweg lijkt.
De film kabbelt in een gestaag tempo door dat zo kenkerkend is voor veel van de upperclass-films. Dat Chris en Nola duidelijk niet in dit milieu thuishoren, blijkt alleen al uit de vurigheid van hun geheime relatie. Alleen als zij bij elkaar zijn, gaat de film opeens in een stroomversnelling. Het vlakke tempo slaat helaas ook over op de meeste acteurs en actrices. Het is allemaal zo mak dat het niet lukt om iets voor de hoofdrolspelers te voelen.
Als de film aan het eind even lijkt op te leven, blijkt dat zelfs die schok weer verdwijnt in een high tea met wat gebakjes. En zo pruttelde het leven door.
Mijn andere filmrecensies
Dankzij de wonderen der techniek zal geen enkele belletjetrekker meer kunnen ontsnappen!
Neem een snufje Full Metal Jacket, de decors van Three Kings en nog een beetje Apocalypse Now en je krijgt een aardig idee van hoe Jarhead in elkaar zit. Het machismo van de mariniers en de saaiheid van de eerste Golfoorlog staan hier haaks op elkaar. De stoere soldaten weten van gekkigheid niet meer hoe ze zichzelf moeten vermaken in de eindeloze woestijn. Ze hebben na dagen wachten nog geen schot gelost en doden de tijd met marsen door het zand te maken. En met water drinken.
Sam Mendes (American Beauty) weet wederom een film te maken die eindeloos voort lijkt te kabbelen maar waar de onderhuidse spanning zo groot is, dat je toch geboeid blijft kijken. De sterk spelende Jack Gyllenhaal (Donnie Darko) neemt de kijker mee op zijn ?tour of duty? en komt tot de constatering dat hij absoluut niet weet wat hij daar doet.
Als de oorlog opeens gewonnen blijkt, gaan de mannen weer naar huis als helden zonder te weten waarom ze gehuldigd worden. Zij zijn een illusie armer maar de kijker een mooie filmervaring rijker.
Mijn andere filmrecensies
In Just Like Heaven krijgt Reese Witherspoon, een workaholic in een ziekenhuis, een ongeluk. Alleen: ze beseft het zelf niet. Dus als er maanden later opeens een nieuwe huurder in haar appartement komt, denkt ze met een insluiper te maken te hebben. Hij laat zich echter niet verjagen en probeert haar ervan te overtuigen dat ze ?niet echt? is.
Deze gimmick is al redelijk uitgemolken onderhand en normaal zou de film na vijf minuten de eerste geeuwen veroorzaken. Maar door het uitstekende spel van de hoofdrolspelers en de komische momenten, blijft Just Like Heaven tot het eind toe genieten. Het zal bij een 'romcom' als deze geen verrassing zijn dat er een happy end komt. Maar dat geeft niks: happy is wat je wordt na deze leuke(!) film.
Mijn andere filmrecensies
In The Constant Gardener volgen we een Engels stel. Hij (Ralph Fiennes) werkt als diplomaat in Afrika, zij (Rachel Weisz) is voorvechtster van mensenrechten. Dit botst uiteraard en zij houdt veel van haar werk geheim. Dan krijgt Ralph opeens een telefoontje dat ze dood is aangetroffen. Zijn zoektocht naar het hoe en waarom leidt hem langs de paden die zijn vrouw nam. Hij ontdekt dat er een internationale zwendel met medicijnen aan de gang is waar tot op het hoogste niveau kennis over is.
De film komt wat moeizaam op gang en soms worden er sprongen genomen die niet meteen duidelijk zijn voor de kijker. Het thema zelf is ook bepaald geen lichte kost en een uitstekend spelende Fiennes en Weisz weten dit ook nergens tot lichtvoetigheid te reduceren. Het probleem daarmee is wel dat het moeite kostte om de aandacht vast te houden. De schokkerige manier van filmen hielp daar ook niet bij.
The Constant Gardener is geen film voor een verjaardagsfeestje maar wie een politiek correct avondje uit wil waar over nagepraat kan worden, zit met deze film goed.
Mijn andere filmrecensies
Sinds ik in Rotterdam woon, probeer ik me ook enigszins aan te passen aan de mores van de grote stad. Integratie zeg maar. Dus ik probeer niet vreemd op te kijken als er 's morgens opeens een dode rat op het fietspad ligt. En de volgende dag weer. Ach, het is een havenstad hè? Ook doe ik net of mijn neus bloed als er een dronken zwerver 's morgens op de Willemsbrug staat te verkondigen dat wíj allemaal gek zijn. Ieder zijn mening niet waar?
Maar ik trek ergens een grens en die is vanmorgen bereikt. Fietsers. Ik fiets erg graag en kan het ook vrij goed al zeg ik het zelf. Klinkt misschien gek, want 'iedereen kan toch fietsen'? Nou niet dus. Die mensen komen vooruit op een fiets en weten niet om te vallen, maar daar stopt hun fietskunde dan ook wel. Van een rechte lijn houden, handen uitsteken, met licht áán rijden of zelfs maar in één vloeiende beweging vanuit stilstand vertrekken, hebben ze geen kaas gegeten.
Dus gebeurde het vanochtend dat één man het voor elkaar kreeg om op het drukste fietskruispunt van de stad een gehele fietsbaan te blokkeren waardoor minimaal twee mensen vielen en de rest al hinkelend probeerde te passeren. Zijn commentaar: oh sorry hoor (voor de Engelse lezers: read "oh Surrey whore"). De ochtendmist werd verscheurd door een lange reeks vloeken in zeker vijf verschillende talen. Tja, havenstad hè?
Gespot in het Algemeen Dagblad van vandaag: een mooi voorbeeld van de goede advertentie op de verkeerde plaats.
Of een typisch geval van a dirty mind is a joy forever.
Ricky Gervais, de man achter
The Office en de hopelijk nog hier uit te zenden
Extra's, heeft nu zijn eigen
podcast. Op The Guardian kun je de eerste vijf afleveringen downloaden. Ik vind ze hilarisch maar
oordeel vooral zelf.
Om een idee te krijgen waar het over gaat: "
Episode 5, in which Ricky, Steve and Karl discuss... Cosmetic therapies and facial prejudice; The penile habits of Papua New Guineans; Medical applications of single-wheeled transport mechanisms; Consumer demand for Russian iconography; Cetacean weapon systems; Wooly thinking about wooly mammoth; Monkey News."
Een goed nieuwjaar allen! De vaste lezers zullen ongetwijfeld nieuwsgierig zijn hoe uw hoofdredacteur 2006 is ingegaan. Laat ik allereerst melden dat ik mijn zorgtoeslag niet
aan vuurwerk besteed hebt. Vuurwerk vind ik namelijk ongeveer net zo nuttig als mijn zuurverdiende centjes in de Maas kieperen. Nee, ik heb het slimmer aangepakt: ik heb anderen hun geld laten afschieten. Ik ga wel op het balkon staan met een camera in de aanslag.
Het oudjaarsfeest heb ik dus lekker op de bank gevierd. Met een wijntje, een hapje, een Youpje en nog maar een lekker hapje. Om 0:00 barstte het feest los en probeerde ik mijn camera stil te houden door niet teveel te bibberen met mijn verkleumde vingers. Zie hier het beste resultaat.
|
|
