Ik kondigde het al eerder aan maar nu is het dan zover: de eerste column van een gastschrijver! Tot nu toe wist hij zijn woedeaanvallen over het nieuws binnenkamers te houden maar toen ik hem bij wijze van therapie een plek op mijn site aanbood, greep hij die kans als een zelfmoordterrorist in een synagoog. Onder de naam Papageno zal hij geregeld zijn mening over het nieuws met ons delen. Het eerste onderwerp: de demonstratie tegen Bush van
afgelopen week toen deze de herdenking in Margraten bezocht.
Totus tuus, Steven
Demonstraties tegen Bush
Op 7 mei hebben alle weldenkende Nederlanders zich weer kunnen verbazen over de
zoveelste anti-Bush-demonstraties. Gefrustreerde moslims en onnozele linksen konden samen weer eens opmarcheren en hun goedkope retoriek door de straten loeien. Ook ik ben geen fan van het beleid van Bush, maar tegen mensen die zo?n bekrompen denkkadertje hebben dat ze hem alleen maar als de personificatie van de duivel kunnen zien, kom ik telkens weer in de positie om het voor hem op te nemen. Misschien moet ik het mij minder aantrekken en deze mensen vooral zien als een groep die houdt van anti-oorlogsliedjes van tweederangs artiesten en er een kick van krijgt om samen te klonteren rond een gemeenschappelijke kretologie. En hoe kan dat laatste beter dan door een gemeenschappelijke vijand te creëren?
Voor een betere wereld zullen deze mensen het zeker niet doen. Anders hadden ze zich wel veel drukker gemaakt om een 13-jarig meisje in Iran dat onlangs wegens onzedelijkheden tot de dood door steniging is veroordeeld, of de complete families in Noord-Korea waarop experimenten met gifgassen worden uitgevoerd. Het staatshoofd van Iran is trouwens vrij recent nog in Nederland geweest; een uitstekende kans voor al die ?idealisten? om hun afkeuring over dit barbaarse regime te laten blijken. Maar nee, in plaats daarvan richten zij zich tegen het enige staatshoofd dat bereid is de misdadige regeringen van Iran en Noord-Korea aan te pakken. Gelukkig begrijpen ze dit beter in de Baltische staten, die zelf decennia onder een dictatuur hebben moeten leven. Bush kan daar
de hoogste onderscheiding tegemoet zien. Om mij niet te druk te maken, beschouw ik die anti-Bush-demonstraties dus maar gewoon als een vorm van massahysterie, zoals we die ook in de jaren 80 hebben gezien bij de kroning van Beatrix, het bezoek van de paus en de demonstraties tegen kruisraketten. Beschamend vind ik wel dat Bush hier nu ook is om als staatshoofd van de VS de vele duizenden jonge mannen van dat land te herdenken die hun leven hebben gegeven voor onze vrijheid. Misschien een mooie gelegenheid voor die hele anti-Bush-beweging om een keer eerbiedig zijn bek te houden. Ik neem maar aan dat het grootste gedeelte van die mensen echter niet de historische kennis heeft om te weten wat zich hier in '40-'45 heeft afgespeeld.
Op Koninginnedag is een Amerikaanse homo die samen met zijn vriend hand in hand over straat liep in Amsterdam door zeven Marokkaanse jongeren volledig
in elkaar geslagen. Dit is niet het eerste incident van deze aard. Langzaam maar zeker keren de donkere middeleeuwen terug in Nederland. Als mensen zonodig de behoefte hebben om ergens tegen te protesteren, lijkt mij dit een betere aanleiding.
Binnenkort op stevenbron.nl: een gastschrijver die (hopelijk) vaste columnist wordt. Vanavond kreeg ik de sms dat hij klaar is met zijn stuk en dat het een opluchting was om alle woede van zich af te schrijven. Dat belooft veel goeds!
Het kabinet hangt aan een zijden draadje. Na het vertrek van minister De Graaf is er een crisis ontstaan waar het kleine D66 bepalend is voor de toekomst. Zie de ironie: de splinterpartij maakte ooit de coalitie mogelijk maar dreigt deze nu op te blazen.
Minister De Graaf stapte op na een gezamenlijke moord door de oppositie en coalitie. De oppositie onder leiding van de PvdA draaide de gekozen burgemeester de nek om en de coalitiegenoten gaven vervolgens aan toch niks te zien in een nieuw kiesstelsel. Exit Thom.
Daarmee was D66 beroofd van zijn kroonjuwelen en omdat de andere bewindslieden van D66 zeiden dat ze anders op zouden stappen, moest er een nieuwe reden voor de kabinetsdeelname gevonden worden. Dat werd het
Paasakkoord. Hier werden wat losse stukjes uit de wrakstukken van eerdere plannen bijeengeschraapt en Boris Dittrich kraaide weer van plezier. Zijn achterban was echter minder
himmelhoch jauchzend. Geheel in stijl met de democratische superioriteit die D66 zich eigen heeft gemaakt, wordt het paasakkoord aan de leden voorgelegd. "Indien zij 'nee' tegen de plannen zeggen, stapt D66 uit de regering", wist Ferry Mingelen uit Lousewies van der Laan te trekken. (Die er overigens een
verrassende bijbaan op nahoudt.)
En daarmee werd het startsein voor een partijoorlog gegeven. Dittrich
presenteerde gisteren D66-voorzitter Alexander Pechtold als nieuwe minister. Vandaag kwam partijcoryfee
Hans van Mierlo op Wiegeliaanse manier de porseleinkast instormen door te roepen dat bij een 'ja' tegen het akkoord hij zijn partijlidmaatschap aan de wilgen hangt. En, last but not last, nu blijkt dat sinds een paar dagen er opeens een enorme aanwas van leden is die allemaal willen stemmen tijdens het congres.
Verschillende actiegroepen als Keer Het Tij en mede op
aandringen van het zichzelf steeds megalomaner voelende weblog
GeenStijl hebben veel tegenstanders van het kabinet zich aangemeld als D66-lid. De democraten hebben gisteren aangegeven dat zoveel nieuwe mensen moeilijk nog ingeschreven kunnen worden (niks gewend) en zij hebben dus geen stemrecht op de ledenvergadering*. GeenStijl vergelijkt dit meteen met
Stalinistische praktijken maar de heren van dit weblog kunnen beter eens een opfriscursusje
democratie gaan volgen want een tsunami aan nep-leden om een partij de nek om te draaien heeft weinig met democratie te maken en des te meer met
Noordkoreaanse toestanden.
Het uitsluiten van de fopleden zal waarschijnlijk echter weinig verschil uitmaken. Uit
onderzoek blijkt dat de meeste D66-leden tegen het akkoord zijn. Daarnaast heeft het verleden uitgewezen dat de stem van Van Mierlo nog steeds veel macht heeft. Als vader nee zegt, volgen de kinderen meestal snel. Ik verwacht dan ook dat de partij nee zal stemmen en dat D66 vervolgens uit het kabinet stapt.
Maar dan? Wouter Bos van de PvdA analyseerde maar al te scherp dat het kabinet geen crisis wil omdat ze nieuwe verkiezingen willen vermijden. De regeringspartijen staan er op zijn zachtst gezegd
beroerd voor en nu verkiezingen houden zou zelfmoord zijn. De PvdA staat er florisant voor in de
peilingen dus is hun hameren op een crisis ook weer te begrijpen. Bos ziet zichzelf al in het Torentje zitten.
De verwachting is dat vanaf dit jaar de economie weer uit het dal kruipt en als de verkiezingen pas over een paar jaar zouden zijn, zou dit kabinet daar de vruchten van kunnen plukken. Balkenende c.s. willen dan ook zo lang mogelijk blijven zitten.
Krijgen we dan wellicht toch een nieuw scenario? Zal de club van Balkenende gewoon blijven zitten als minderheidskabinet? Die mogelijkheid bestaat aangezien er nergens de regel staat dat er altijd een meerderheid in de kamer moet zijn. Het wordt alleen nooit gedaan omdat het nu eenmaal beter werkt als je een meerderheid in de kamer achter je hebt. Er is slechts één écht minderheidskabinet geweest in de geschiedenis maar dat is al bijna
een eeuw geleden.
Maar die meerderheid is er wel. Een virtuele maar toch: de LPF blijkt namelijk vrijwel consistent met de regeringslijn mee te stemmen. Met gedoogsteun van de LPF heeft Balkenende toch weer een meerderheid. De kritiek van de oppositie zal niet mals zijn maar als de economie straks weer op volle toeren draait: who cares? De vraag is of de wat traditioneel ingestelde Balkenende zo'n zet aandurft. Dat vereist een flinke dosis durf en daar loopt de premier niet echt van over.
En D66? Die kan zich beter bij het ledencongres opheffen. Het is duidelijk geworden dat geen van de andere partijen op hun kroonjuwelen zit te wachten en het volk interesseert het ook maar bar weinig. Daarmee hebben ze geen bestaansrecht meer en kunnen ze zich beter een volgende electorale afslachting besparen.
* = Update: er mag
toch gestemd worden. Oftewel: hoe D66 geheel democratisch zelfmoord pleegt.
De typisch Belgische taalstrijd lijkt zich te verplaatsen binnen Brussel. Van het Belgisch parlement in de Brusselse Wetstraat is het taalvirus ineens overgeslagen naar de Europawijk een kilometer verderop. Inzet is niet de strijd tussen Nederlands en Frans, maar wel tussen Frans en Engels. Spanje en Italië vrezen dat hun talen daardoor verdwijnen als instrument binnen de Europese instellingen.
Aldus De Telegraaf van gisteren. Het kon bijna niet missen: met de uitbreiding van de Europese Unie richting het oosten, neemt ook de hoeveelheid talen binnen de EU toe en daarmee de discussie over de werkbaarheid. Om precies te zijn zijn er twintig talen officieel als werktaal binnen de EU erkend: Spaans, Deens, Duits, Grieks, Engels, Frans, Italiaans, Nederlands, Portugees, Fins, Zweeds, Tsjechisch, Estisch, Lets, Litouws, Hongaars, Maltees, Pools, Sloveens en Slowaaks. Het Gaelic, Letzebürgs, Fries en dergelijke talen worden buiten beschouwing gelaten en het Roemeens, Bulgaars en Turks staan nog op de wachtlijst.
De Brusselse papierberg
De cijfers laten zien wat de gevolgen zijn van zo'n Brusselse Toren van Babel. Er zijn op dit moment 7696 tolken, linguïsten en vertalers binnen de verschillende organisaties van de EU aan het werk en samen produceren zij jaarlijks 1.640.000 pagina's aan tekst. Dit is echter verre van "liefde werk oud papier". Al deze vertaalarbeid kostte de EU (lees: de belastingbetaler) in 2003 bijna 1 miljard Euro. Let wel: daar is de uitbreiding van 2004 met tien landen en negen talen dus nog niet in meegenomen. Goed, dit zal uiteindelijk omgerekend op 50 cent per Europese burger per jaar neerkomen maar een miljard is een miljard. In tijden van economische stagnatie niet het beste visitekaartje dat Brussel zich kan wensen.
De meest gebruikte talen zijn op dit moment het Engels, Frans en (minder) het Duits. Het Engels is echter steeds overheersender aan het worden en in de praktijk is dit al de enige voertaal binnen veel Europese instellingen. Dit uiteraard tegen het zere Franse been. Frankrijk probeert met alle macht het Frans op gelijk niveau te houden met het Engels. De Duitsers kan het weinig schelen omdat men daar niet met de vuist op tafel durft te slaan om voor het Duits op te komen (feit is echter wel dat men in de nieuwe lidstaten eerder iemand in het Duits kan aanspreken dan het Frans of zelfs Engels). Dit alles heeft nu als gevolg dat er een taalstrijd is losgebarsten over de toekomstige werkta(a)l(en) van de EU.
Knopen doorhakken
Er zijn mijns inziens een drietal mogelijke uitkomsten van die strijd. De eerste is de makkelijkste maar ook de lastigste: er blijven twintig (straks 23) officiële talen en de EU huurt gewoon nóg meer tolken in. Dit heeft als gevolg dat de kosten nóg hoger worden, de transparantie van het beleid door de papierberg nog minder wordt en we spraakverwarringen blijven houden. Een echte Toren van Babel dus.
Een tweede mogelijkheid is dat er een knoop wordt doorgehakt en men ervoor kiest om één taal te gebruiken in alle communicatie. Vanwege de al heersende dominantie zou die keuze logischerwijs op het Engels uitkomen. Dit heeft als gevolg dat het aantal tolken gedecimeerd kan worden, de kosten enorm teruggaan en de EU letterlijk met één geluid naar buiten treedt.
Leuk gedacht maar het zal echter nooit gebeuren. En daar is één reden voor te geven: l'Elysée. Dit is de naam van een paleis in Parijs en daar woont de Franse president. Wanneer hij dit voorstel hoort, zal zijn reactie als volgt luiden: non! Frankrijk accepteert dit nooit. Maar er is nog een derde mogelijkheid: die van het groepje hoofdtalen. Dit moet dan een groep talen zijn waarmee een overgroot deel van de Europese bevolking uit de voeten kan. In dit groepje zit uiteraard Engels, maar ook het Duits. Zoals gezegd: dit wordt in Oost-Europa in het algemeen prima verstaan. Frans is door de historie en voor de acceptatie van een dergelijk voorstel ook een taal die erbij hoort en is daarnaast de tweede 'vreemde taal' van de Europese burger (na het Engels en met Duits op de derde plaats).
Nu duiken de problemen echter op. Houden we het bij deze drie of komen er nog meer bij? Spanje en Italië zullen op basis van het inwonertal roepen dat als Frans erbij hoort, zij er ook bijhoren. Dat ís een argument. Maar, zegt Turkije dan over een paar jaar, wij hebben verreweg de meeste inwoners en daarbij wonen er ook nog tientallen miljoenen Turken in andere Europese landen. Oók een argument. Ja hallo, piepen de Chinezen in dat geval: er zijn ook miljoenen Chinezen en de EU zal ontzettend veel handel met China gaan voeren. Chinees hoort er juist bij!
Zo zijn we weer terug bij af. Het zal duidelijk zijn: er moeten keuzes gemaakt worden en knopen doorgehakt worden. Landen zullen moeten accepteren dat niet elke taal bij deze groep kan en dat met Engels, Frans en Duits talen zijn gekozen die door een enorme meerderheid van de EU-bewoners gesproken danwel verstaan wordt. Door te kiezen voor een dergelijke kleine groep zal de overzichtelijkheid van de besluitvorming toenemen, de kosten afnemen, de communicatie verbeteren, de helderheid van Europa naar de rest van de wereld toenemen en de eenheid van de EU vergroot worden.
Enfin, nach meiner Meinung, is this the best way to proceed.
>>> De beschermde status van 20 officiële talen
>>> Talen in de Europese Grondwet
>>> Vertaalbureau voor de organen van de EU
>>> Vertaaldiensten, de stand van zaken acht maanden na de uitbreiding
>>> De belangrijkste vreemde talen binnen de EU
>>> Directoraat-Generaal Tolken
