De vaste lezertjes onder u weten dat ik al een tijdje stukjes schrijf. Soms wat meer, soms wat minder. Maar toch wel geregeld een paar regels tekst waarmee ik de Google Database weer verder vervuil. Ik weet niet of men dat op mijn werk ook opgevallen is, of dat een handige jongen eens
gegoogled heeft op mijn naam (de systeembeheerder in ieder geval) maar ik ben nu dus gevraagd om een vast stukje aan te leveren voor het personeelsblad. Erger nog: een vaste column. Op de laatste pagina nog wel! Alsof de ramp met een column nog niet groot genoeg was.
Niet dat ik er geen zin in heb, sterker nog: ik vind het hartstikke leuk. Maar om nu de ganse bedrijfskantine te horen mompelen "daar heb je die gozer van dat stukje", mwoh... Ik moet iets leuks schrijven over het dagelijkse werk. Ziet u hoe men op de redactie er al vanuit gaat dat daar ook iets leuks over te schrijven ís?
Ondertussen zit ik er maar mooi mee. Nog voor 1 februari ook en dan ook nog 'leuk'! Ik houd u op de hoogte...
Wat een paar jaar naast de Maas staan met een verkeersbord kan doen.
De vierde Harry Potter alweer en het is bepaald niet de minste. In The Goblet of Fire draait alles rond de magie-wedstrijd waar drie scholen aan meedoen. Officieel mag Harry niet meedoen maar het zal weinig kijkers verbazen dat brillemans toch aan de start staat. Het doel: eeuwige roem en een gothic drinkbeker.
Wat vanaf de eerste seconde duidelijk is, is dat de nieuwste Potter donker en grimmiger is dan de vorige films. Het regent vrijwel continu, de ene na de andere onheilspellende gebeurtenis spat van het scherm en alsof dat nog niet genoeg is, gieren de hormonen ook nog eens door de dames en heren van Hogwarts.
Vooral dat laatste levert de broodnodige humor op. De onherroepelijke terugkeer van Lord Voldemort zorgt namelijk vooral voor grimmige beelden. Die verklaren waarom deze film op 12 jaar en ouder gewaardeerd is: sommige scènes zijn écht eng. Maar zoals altijd zijn de speciale effecten weer om de vingers bij af te likken.
Enige minpunten zijn ook te noemen: het verhaal is soms wat onvolledig als er over passages uit het boek heengestapt wordt. Voor mensen die het boek niet gelezen hebben, kan dat moeilijk te begrijpen zijn. Ook zijn, helaas, sommige verhaallijnen gesneuveld voor de verfilming. Het geheel is echter nog heel erg te genieten en doen uitzien naar de volgende film. Want boek vijf is, naar mijn bescheiden mening, de beste tot nu toe uit de reeks. Dat belooft wat!
Mijn andere filmrecensies
Zaterdagochtend 8:00, ergens voor de Engelse kust, dek 9.
Door een reactie bij een
eerder artikel hoorde ik opeens dat ik een
bekende buurman / medeflatbewoner heb. Ik zal eens een kopje suiker gaan
vragen.
Jodie Foster speelt in Flightplan de rol van een vliegtuigmotor-ingenieur die met haar dochtertje naar de USA terugvliegt. Daar gaat Jodie haar man begraven die in Europa van het dak gevallen is. Halverwege de reis is ze opeens haar dochtertje kwijt en niemand lijkt haar ooit gezien te hebben aan boord. Een massale zoektocht leidt tot niks en de bemannig begint langzamerhand te denken dat Jodie ze een beetje ziet vliegen.
De zoektocht en de steeds wanhopiger wordende moeder leveren spannende film op. Het verhaal wordt goed opgebouwd en Jodie?s karakter uitgewerkt. Daarna gaat de film echter over in een enorme noodlanding. De onvermijdelijke plotwending komt wel erg plotseling (no pun intended) en wordt afgeraffeld naar het einde toe. Dat het geheel dan ook nog eens met een plofje afloopt inclusief een tenenkrommende laatste scène, doet de film ook al geen goed. Jammer, want het begin was sterk.
Mijn andere filmrecensies
Tot nu toe kende ik 3D-films alleen als die lelijke beelden waar je met een mal roodgroen brilletje naar moest kijken. Het leverde nauwelijks een leuke film op maar wel veel hoofdpijn. Pathe Imax in Amsterdam heeft nu echter een nieuw soort 3D zonder roodgroene beelden maar met twee filmrollen die een fractie naast elkaar leggen. Via een speciale bril worden deze tot een fullcolor beeld omgezet waar je écht diepte in kan zien.
Het eerste resultaat is Walking on the Moon, een film over de maanwandelingen bij elkaar gepraat door Tom Hanks. De beelden zijn door de 3D-bril werkelijk verbluffend. Je hebt het idee dat je zelf op de maan staat en als de astronaut steentjes wegschopt, duik je weg om ze te ontwijken. Het gevoel van diepte is perfect en een geweldige ervaring.
De film zelf is vooral erg aardig te noemen. Zoals Top Gun 40% meer aanmeldingen bij de luchtmacht veroorzaakte, zo zal Walking on the Moon veel enthousiasme voor Nasa veroorzaken. De achtergronden van de wandelingen zijn wat mager en er mag ook wel iets meer verteld worden over de technische zaken. Maar Walking on the Moon lijkt vooral bedoeld te zijn voor de mooie beelden en die zijn er genoeg!
Mijn andere filmrecensies
Wie kent ze niet: de sprookjes van de gebroeders Grimm? Jarenlang verzamelden ze alle verhalen die ze hoorden en bewaarden die voor het nageslacht. In The Brothers Grimm wordt er een aardige twist aan dat verhaal gegeven. Hier gebruiken de broers de verhalen om hun handeltje in geestuidrijvingen en heksenverjagingen te kunnen ontwikkelen. Ze horen over een legende, geven die legende met wat rook en een pop vorm en vervolgens ?verlossen? ze de vertellers van de heks.
Dat gaat goed totdat ze ontmaskerd worden en gedwongen worden om een aantal verdwijningen van kinderen op te lossen. Eén van de legendes blijkt waarheid te zijn en de broers moeten hun scepsis opzij zetten en in hun eigen volksverlakkerij gaan geloven om hun leven, en dat van de meisjes, te redden.
The Brothers Grimm heeft een prachtig decor met allerlei sprookjesachtige effecten. De broers zelf worden goed gespeeld door Heath Ledger en Matt Damon. De rest van de cast, en vooral de Italiaan gespeeld door Peter Stormare, is van lagere kwaliteit. De actie wordt helaas soms bijna slapstick en dat past niet in de film. Daarom eigenlijk 2,5 ster maar omdat ik daar niet aan doe, toch maar 3.
Mijn andere filmrecensies
Er was eens een beer, genaamd Bamse (spreek uit: Bamsie). Die zat op een boot en schommelde de hele dag heen en weer. Bamse werd er goed ziek van en hoopte dat iemand hem zou zien en mee zou nemen. Bamse zat namelijk in een winkel op een cruiseboot en elke dag kwamen er genoeg kindjes voorbij, maar niemand nam hem mee?
Maar op een dag was daar opeens een meisje loos, die wou gaan varen als matroos. Dat meisje had echter niet zulke goede zeebenen, net als Bamse! En dat meisje was ook kotsmisselijk, net als Bamse! Ze keken elkaar aan en toen keek HM haar vriend aan. Die keek heel nors en riep allemaal rare dingen als dat Bamse zoveel geld kostte?
Bamse werd toen erg verdrietig en heeft de hele nacht stilletjes zitten huilen. Tussen het kotsen door uiteraard. Maar de volgende dag stond daar opeens die rare jongen weer. En hij pakte Bamse op en nam hem mee! ?
HM is een beetje ziek en heeft een zacht beertje nodig?, zei hij. Ze liepen naar een hut op de boot en daar lag HM met een groen gezicht! Bamse pakte haar eens goed vast en meteen voelde HM zich al beter! ?
Dank je wel, Bamse! Nu kan ik lekker de hele dag gaan winkelen in Newcastle!?
En zo gebeurde het ook en ze leefden nog lang en gelukkig.
In Crash draait het om een aantal personen van verschillende raciale achtergronden die elk hun eigen problemen, vooroordelen en geschiedenis hebben. Van de officier van justitie in zijn ivoren toren via de Iraanse winkeleigenaar tot een racistische agent. Elk beleeft zijn eigen avontuur in dit veelluik en ontmoet de andere karakters op bepalende momenten in hun leven.
Al snel blijken de hokjes waar de personages in leven niet zo strak als ze van elkaar denken. De racistische agent heeft een ernstig zieke vader die altijd minderheden heeft geholpen, de zwarte autodief blijkt toch een zwak te hebben voor de minderbedeelden. In een wereld die bepaald wordt door de tegenstelling tussen zwart en wit, is niets zwart-wit maar is alles grijs.
Crash weet de verhaallijnen mooi uit te werken tot een samenhangend geheel dat een dag uit het leven van de personages beschrijft. Door ons overzicht zien we de samenhang tussen de mensen en hoe makkelijk de verschillen op te lossen zijn. In hun dagelijkse leven zullen ze dat echter nooit zien. Het levert gelukkig wel een schitterende film op!
Mijn andere filmrecensies
Wie naar A History of Violence gaat en verwacht dat Viggo Mortensen een passend vervolg op zijn rol als Aragorn in Lord of the Rings heeft gekozen, komt bedrogen uit. Waar Aragorn uitblonk in edelmoedigheid, is Viggo in deze film vooral ijskoud de gekste.
De film begint in een slaperig stadje waar niks lijkt te gebeuren tot er opeens een lijk in beeld schuift. (Voor de filmliefhebbers: let op het minutenlange openingsshot zonder
cut.) We volgen een aantal personen rond de baas van het plaatselijke cafeetje die allemaal heerlijk rondwentelen in hun gezapigheid. Dan wordt het vriendelijke café op een avond overvallen en dreigen er doden te vallen. Viggo grijpt in en weet binnen een paar seconden de overvallers (vrij bloederig) uit te schakelen. Voor het stadje is hij de lokale held maar hij trekt daarmee ook de aandacht van andere mensen. Mensen die hem nog menen te kennen van vroeger en die nog wat onafgeronde zaken te bespreken hebben...
A History of Violence laat mooie momenten van onderkoeld acteerwerk afwisselen met scènes vol extreem bloederig geweld en wel erg hitsige bedscènes. Dit alles leidde tot de nodige hilariteit in de zaal en het werd mij niet duidelijk of dát nu de bedoeling van de regisseur was. Maar dat deed niets af aan de film die toch een mooi beeld geeft van een man die niet aan zijn verleden kan ontsnappen.
Mijn andere filmrecensies
Een weekend lang het huis vol met visite, een tafel vol cadeaus, ontbijt op bed en de twee katten die mij voor één keer 's morgens niet wakker boksen. Dat kan maar één ding betekenen: mijn verjaardag is weer aangebroken! Ik ben nu ouder dan Jimi Hendrix, Kurt Cobain en Janis Joplin ooit geworden zijn!
Drie afwasbeurten en vijf halve taarten later, was ik blij dat het ritueel pas over een half jaar (HM's verjaardag) herhaald zou worden. Maar gezellig was het wel!
Terwijl de laatste restjes taart in de afvalbak verdwenen, zag ik Yoda alvast zijn nagels scherpen voor morgenochtend....
Eerder schreef ik al een
stukje over de inmiddels beruchte Billy boekenkasten. Wellicht weet u het nog: we hadden boekenkasten gekocht van het type "Goedkoop" en vooral "Wit". Dat eerste was geen probleem maar dat tweede was wel erg saai. Dus wij verf kopen ... enfin, dat heeft u al
gelezen.
Wat u echter nog niet gezien heeft, is het eindresultaat. Voor de duidelijkheid: de eerste foto is van voor de verfhorror, de tweede het eindprodukt waar ik best een beetje trots op ben!
Ik kan u overigens ook melden dat er nog een extra kast bijkomt; we hebben toch wel érg veel boeken en dvd's...
...is zo slecht nog niet. Het uitzicht toen ik vanmorgen wakker werd en met een nog halfslapend oog naar buiten keek:
Lang leve De Man van de KPN! En ook die van UPC voor de tv. Gek, ik dacht altijd dat die bedrijven alleen maar boze klanten hadden...
Met een ferme handdruk feliciteerde de meneer van de woningbouwcorporatie de jongen naast me. "
Veel plezier met je nieuwe woning!". De sleutels die net nog in mijn zak hadden gezeten, verdwenen in een vreemde jas. Samen liepen we naar buiten en automatisch draaide ik me om voor het op slot doen van de deur. Net op tijd bedacht ik me, waardoor ik een soort vreemde balletbeweging maakte. De nieuwe huurder rammelde nog wat onwennig met de bos metaal in zijn hand maar vond na mijn aanwijzing de goede sleutel.
Het voelde vreemd aan om na zes jaar voor het laatste de deur achter mijn eerste eigen huisje dicht te trekken. Vreemd maar ook een beetje alsof er een last van me afviel. Eindelijk was er een streep onder het kleine kamertje gezet en kon ik de volgende stap maken: een nieuw huis en een nieuw leven. Terwijl ik voor het laatst door de hal naar buiten liep, besefte ik opeens dat ik nu al het water, de wind en de stad miste. In plaats daarvan zag ik roestige fietsen tussen het afval staan en liepen er studenten met kratten bier te sjouwen en te schreeuwen.
Op de A13 van Delft naar Rotterdam was ik al over het afscheid heen.
|
|
