Dit jaar hebben we helaas geen witte kerst. Maar een aantal dagen geleden hadden we toch een wit tapijtje in de wijk liggen. Om in de stemming te komen zijn hier twee plaatjes met een wit decor en, toen de zon de andere dag doorkwam, de verdampende sneeuw.
Nu ik een maandje op en neer reis naar Den Haag vallen me een aantal dingen op. Ten eerste kun je op dit traject in de spitsuren probleemloos zwart reizen. In de afgelopen maand ben ik welgeteld twee keer gecontroleerd en dat was op uren die net buiten de spits vielen. Tussen 7 en 8 ?s ochtends en tussen 5 en 6 ?s avonds ben ik nog nooit gecontroleerd en had ik mij (of mijn bedrijf in ieder geval) een duur treinabonnement kunnen besparen.
Misschien heb ik geluk maar het valt me verder op dat ik vrijwel altijd een zitplaats heb en dat de reistijd prima te doen is. Oké, die ene keer toen de NS besloot om in de spits in plaats van drie stellen maar één stel in te zetten, was iets minder. Met mijn neus tegen de ruit gedrukt en een oksel van iemand die ik nooit meer wil zien tegen mijn oor, kijk je tóch jaloers naar de file naast het spoor. Maar buiten die ene keer heb ik nog weinig te klagen gehad op dit drukste traject van Nederland.
Het leukste is echter naar mijn medereizigers te kijken. De man die gisteren het verhaal van zijn overbuurvrouw bevestigde door niet alleen met zijn hoofd maar met zijn hele lichaam te knikken en op en neer te wippen. Het meisje dat de hele rit van Den Haag naar Rotterdam nodig heeft om aan haar vriendin door te bellen dat ze iemand van Idols in de trein heeft zien zitten. De oude vrouw die in slaap valt en daarbij half onderuitgezakt tegen haar zeer ongemakkelijk kijkende buurman ligt te snurken. Dat mis je dan toch weer in de file.
Porky?s, Revenge of the Nerds, American Pie. Films die op highschools spelen waar het leven volgens de makers eigenlijk maar om één ding draait: hoe heb ik zo vaak mogelijk seks? Dit levert meestal films op die het redelijk tot goed doen in de bioscopen maar waarmee de critici hun kont nog niet willen afvegen. Veel lach-of-ik-schiet-humor en weinig diepgang.
Nu is dat ook niet waar het om draait bij dit soort films: het gaat er nu eenmaal om dat je zonder veel na te denken lol kan hebben om de film. Identificatie met de hoofdpersoon is niet moeilijk op zo?n redelijk hersenloos moment. Superbad past om een aantal redenen in het bovenstaande rijtje films: de setting is een highschool, seks is alles waar een deel van de hoofdrolspelers aan kan denken en vaak is het behoorlijk banaal. In één ding onderscheidt Superbad zich echter: hij is bij vlagen écht leuk (en dat kan ik van de eerder genoemde films niet echt zeggen). Vooral de vuilbekkende Seth is hilarisch met zijn spraakwatervallen. Zelfs de stereotype nerd Fogell (alias McLovin) is redelijk grappig, vooral op het moment dat hij wordt meegenomen door de twee onbenullen in een politie-uniform.
De makers van Superbad hebben met de film een ode willen brengen aan hun eigen jeugd. De film begint sterk als de hoofdpersonen worden neergezet maar eindigt toch een klein beetje clichématig op een feestje. Dat is dan toch blijkbaar een onvermijdelijk onderdeel van dit soort films. Maar als je toch de keuze hebt, kies dan voor Superbad.
Robert Redford laat in drie afzonderlijke maar met elkaar verbonden verhalen zien welke impact een oorlog heeft op de levens van verschillende mensen. Aan de ene kant staat een leraar (Redford zelf) die aan een ongemotiveerde leerling iets wil meegeven en daar twee oud-studenten als voorbeeld voor neemt die wel bevlogen waren. Het tweede verhaal gaat over die twee oud-studenten die zich als vrijwilliger voor het Amerikaanse leger hebben aangemeld en op het punt staan in Afghanistan een nieuwe operatie te beginnen. Deze operatie wordt door een machtige senator, gespeeld door Tom Cruise, gespindoctord aan een ooit bevlogen journaliste (Meryl Streep).
Door de drie verhalen met elkaar te vermengen wordt het geheel beter dan de som der delen. De voortreffelijke editing helpt daarbij. Maar ook het spel van de acteurs is om over naar te schrijven. Vooral Cruise viel me alleszins mee en komt als ambitieuze machtige senator goed uit de verf. Hoewel er nauwelijks actie is en de film eigenlijk vooral
talking heads zijn, maken de confrontaties tussen de personen in hun deelverhaal dat je je niet snel verveelt.
Redford heeft getracht met deze film bewust geen standpunt in te nemen over of de oorlog in Afghanistan goed danwel af te keuren is. Hij laat het aan de kijker over of deze meegaat in het idealisme van de soldaten of de cynische houding van de journaliste. Het is in ieder geval een film die het goed doet bij de koffie na afloop.
|
|
