recensie: superbad
Porky?s, Revenge of the Nerds, American Pie. Films die op highschools spelen waar het leven volgens de makers eigenlijk maar om één ding draait: hoe heb ik zo vaak mogelijk seks? Dit levert meestal films op die het redelijk tot goed doen in de bioscopen maar waarmee de critici hun kont nog niet willen afvegen. Veel lach-of-ik-schiet-humor en weinig diepgang. Nu is dat ook niet waar het om draait bij dit soort films: het gaat er nu eenmaal om dat je zonder veel na te denken lol kan hebben om de film. Identificatie met de hoofdpersoon is niet moeilijk op zo?n redelijk hersenloos moment. Superbad past om een aantal redenen in het bovenstaande rijtje films: de setting is een highschool, seks is alles waar een deel van de hoofdrolspelers aan kan denken en vaak is het behoorlijk banaal. In één ding onderscheidt Superbad zich echter: hij is bij vlagen écht leuk (en dat kan ik van de eerder genoemde films niet echt zeggen). Vooral de vuilbekkende Seth is hilarisch met zijn spraakwatervallen. Zelfs de stereotype nerd Fogell (alias McLovin) is redelijk grappig, vooral op het moment dat hij wordt meegenomen door de twee onbenullen in een politie-uniform.
De makers van Superbad hebben met de film een ode willen brengen aan hun eigen jeugd. De film begint sterk als de hoofdpersonen worden neergezet maar eindigt toch een klein beetje clichématig op een feestje. Dat is dan toch blijkbaar een onvermijdelijk onderdeel van dit soort films. Maar als je toch de keuze hebt, kies dan voor Superbad.
Met afstand de slechtste film die ik dit jaar gezien heb.