recensie: juno
Als er één film overal ter wereld bejubeld is de laatste tijd, is het wel Juno. De film over een tienermeisje dat zwanger wordt en besluit zelf te zoeken naar goede adoptieouders, krijgt prijs na prijs en de scriptschrijfster Diablo Cody heeft na haar Oscar de producenten voor het uitzoeken voor een volgend script.Is al deze lof terecht? Het verhaal zit zonder meer goed in elkaar. Juno neemt de kijker mee in haar ultracoole wereld waarbij ze zich zeer onafhankelijk opstelt en zelf de beslissingen neemt. Dat ultracoole wordt op den duur wel een beetje vermoeiend. Er zitten naar mijn mening net iets teveel wiseass commentaren op haar omgeving in. De vader van het kind, de getalenteerde Michael Cera, komt weinig in het verhaal voor en de kijker heeft niet de indruk dat het krijgen van een kind een grote impact op hem heeft. Hij had meer in het verhaal gebracht kunnen worden.
Naar het einde van de film verliest Juno gelukkig veel van haar iets te gevatte verhaal en wordt het allemaal wat serieuzer. Gelukkig, want dat redt de film. Als het begin wat minder preteniteus was geweest, was Juno nog sterker geweest. Nu is het 'best een aardige' film. Mijns inziens echter geen Oscarwaardig materiaal: er is echt wel iets beters te vinden.
Je recensie laat weinig begrip zien van de subtiele briljantie van deze film. Ellen Page brengt haar gevatte karakter zo goed naar voren dat het absoluut niet pretentieus overkomt. Ik zou niet weten hoeveel beter een komedie zou kunnen worden. Ben benieuwd welke film je voor de Oscars beter vond!?