Bowling for Lebowski
Als u ooit The Big Lebowski heeft gezien, dan weet u dat bowlingbanen een magische plek zijn. Een plek waar onaantrekkelijke, onsportieve maar o zo interessante mensen zich even een sportgod kunnen voelen. Als u die film heeft gezien, stapt u ook nooit meer normaal een bowlingbaan op. Zoals ik afgelopen week.Bij binnenkomst begint het al. Je krijgt een soort schoenen aangemeten die Pipo de Clown niet zouden misstaan. Daarna begint het bowlen zelf. Je verwacht dat de bal met een rake curve alle pins zal verpulveren maar uiteindelijk blijkt het nog moeilijk genoeg om die bal recht op de baan te houden.
Na het gooien, is het elke keer weer lang wachten. Je veinst interesse voor de andere beurten maar dat houdt niemand lang vol. Dan maar eens de andere bezoekers observeren. Weinig Dude's maar veel Walters (dit slaat nergens op als u The Big Lebowski niet heeft gezien, ik weet het).
Opmerkelijk dat zo'n film je hele beeld kan bepalen. Ik heb het ook met kruisigingsscènes. Hoe bloedig The Passion of the Christ ook was, ik zat toch half te wachten tot de andere gevangenen een vrolijk "always look on the bright side of life" in zouden zetten. Weg is de onbevangenheid, weg is de onschuldige kijker.
Er zijn vast nog meer voorbeelden te bedenken.
