Een zucht van verlichting
Gisteren meldde ik al dat de vlag uit kan en ik had beloofd dat ik nog op die cliffhanger terug zou komen. Bij deze. Helaas was het nog geen bericht dat ik een baan heb, want dan zou ik hier echt alle toeters en bellen laten horen.Nee, het gaat om iets anders. Al eerder sprak ik over mijn vrijwilligerswerk in de Bewonerscommissie van mijn flat en toen noemde ik ook de problemen die er waren met één van de andere leden waar niet mee samen te werken viel en die zelfs de hele commissie frustreerde. Ik vertelde toen ook dat er een stemming was geweest en dat die eigenlijk niets oploste. Sindsdien is veel over en weer gepraat maar kwamen we geen steek verder. En dat terwijl er zoveel te doen is!
Er moest dus een doorbraak komen en die kwam er gisteren. We waren n.a.v. de problemen uitgenodigd door de woningbouwcoöperatie voor een gesprek. We werden ontvangen in één van de inspirerende (ahum) vergaderruimtes en de thee stond klaar. Na een korte inleiding werden nogmaals de standpunten op tafel gelegd: die van de groep die perfect met elkaar kan samenwerken en die van hem. Twee van de vertegenwoordigers van de woningbouw gaven toen aan dat het beter zou zijn als hij op zou stappen omdat er anders gewoon geen commissie zou zijn. Dat had geen effect en ik wilde al bijna met mijn hoofd tegen de muur gaan bonken.
Een iets hoger geplaatste vertegenwoordiger gaf toen echter namens de coöperatie aan dat er een officieel verzoek van hen aan hem lag om op te stappen. Eindelijk kwam toen het verlossende woord: oké, dan stap ik op. Toen de deur eenmaal achter hem gesloten was, ging er een zucht van verlichting door de zaal. Eindelijk rust en eindelijk konden we eens echt aan de slag! "Een last van je schouders voelen vallen", kun je heel letterlijk opvatten want opmerkelijk makkelijk liepen we naar buiten.
Geen reacties