zoute bek
We zaten stil in het donker. Tien mensen die in afwachting waren van de elfde: de jarige. Ik zou er een enorme hekel aan hebben om een verrassingsfeestje te krijgen maar hier liep het hartstikke leuk. Veel drank, veel hapjes, een geweldige appeltaart, de lucht zwanger van de wolken uit de waterpijp en als toetje: kaviaar! Daar ik niet vreemd ben van een gezonde dosis snobisme op zijn tijd, besloot ik maar eens een toastje visseneieren te proberen. In de laatste milliseconde voor het legsel in mijn mond verdween, rook ik een bekende lucht. Van een viskraam waar het afval in grauwe bakken van piepschuim achter de al even smoezelige verkoper staat. Ik had beter moeten weten.
Toen mijn smaakpapillen de kaviaar hadden gevonden, verwerkt en naar mijn hersens hadden doorgezonden, ging er een alarm af. Gatverdamme! Wat was dat smerig! Het smaakte zoals het rook: naar rauwe vis die te lang in de zon heeft gelegen. Ook deed het me denken aan die keer dat ik een slok zeewater naar binnen kreeg. Zo zout had ik het nog niet gegeten.
Ik eet nooit chips maar wat was ik op dat moment blij dat er een zak paprikachips naast me stond om de smaak weg te krijgen. Waar de anderen nog de hele avond klaagden over een vissmaak in hun mond, zat ik reeds smakelijk te nippen aan mijn ... water. Tot zover het snobisme van dit weekend.
Kaviaar? Getver!!