memento mori
Gisteren, 12 juni, was het twintig jaar geleden dat mijn opa is overleden. Daarmee was hij ook de laatste in mijn familie-, vrienden- en bekendenkring waarvan ik de uitvaart heb meegemaakt. Als je daarvan kan spreken als je zeven jaar jong bent natuurlijk.Twintig jaar zonder dode mensen. Ik heb daarna nog wel eens iemand in een kist zien liggen maar die kende ik helemaal niet dus deed me dat weinig. En de dode mensen op tv zijn toch niet helemaal 'echt'. Aan de ene kant is het een zegen dat ik nog maar zo weinig verlies heb meegemaakt maar aan de andere kant, 'hoopt het wel een beetje op' om het maar eens oneerbiedig te zeggen.
Straks komt er een hele hausse aan begrafenissen. Je doet er weinig tegen maar ik sta ook niet echt te trappelen. Prins Bernhard kwam zelden tot nooit op een uitvaart en had het liefst ook niet bij die van hemzelf geweest. Maar het zijn van die dingen waar je niet onderuit komt. Wellicht kunnen de oudjes het één en ander met elkaar coördineren? Zijn we er na twee dagen weer voor twintig jaar vanaf.
Ik vraag me wel eens af of het handig en prettig zou zijn als je vooraf wist wanneer je gaat. Kun je alles wel wat beter plannen..