de onschuld verloren
Ik zit aan een eikenhouten keukentafel en voor me liggen tien paspoorten. Evenzoveel koppen kijken me aan, wachtend op wat ik ga doen. Ik besluit de gegevens maar eens op te nemen. Tien Poolse namen en geheel toevallig blijk ik de jongens al van de meisjes gescheiden te hebben. Ze blijken allemaal uit hetzelfde schooljaar te zijn.De jongens zijn zonder uitzondering gemillimeterd van boven en hebben groene nagels. Met wat gebarentaal maken ze me duidelijk dat ze tomaten plukken. Iets wat ik als getogen Westlander meteen herken. Met een mengeling van onzekerheid en gespeelde stoerheid kijken ze me aan en wachten af.
De meisjes op de foto's in de paspoorten kijken me ook lachend aan. De kanten kraagjes passen goed bij de rest van de ouderwetse kleren die ze aanhebben op de pasfoto. Als ik boven de paspoorten uitkijk en de vier coke-neusjes voor me zie in veel te korte rokjes en op decimeter hoge hakken, begrijp ik dat die onschuldige tijd inmiddels ver achter ze ligt. Waar de jongens in de kassen werken, verdienen deze jonge meisjes voornamelijk horizontaal hun brood. Uitdagend kijken ze me aan. Eén van de vier probeert met haar haar de restanten van een blauw oog te verbergen. Ik vraag me af of ze wel eens een ansichtkaart naar hun ouders sturen en wat ze daar dan opzetten. Alles dobre?
Geen reacties