ietwietwaaitweg
Na (werk)dagen vol regen en ander naar weer waar je kleren van aan je lijf gaan plakken, was het vanmorgen eindelijk eens droog. Laten we het tramabonnement eens thuislaten en de fiets pakken, dacht ik dapper. Blijkbaar had ik mijn bril nog niet op toen ik dat besloot, anders had ik de schuimkoppen op de Maas wel gezien. Na drie meter gefietst te hebben en weer een meter teruggeblazen te zijn, wist ik het al: dit wordt niks.Maar omdat ik ook de lulligste niet ben, trapte ik toch vrolijk (...) door en na een half uur was ik op mijn werk. Normaal doe ik daar twintig minuten over. Dat half uurtje was wel genoeg om me weer te doen beseffen dat ik nog tien keer liever door een stortbui fiets dan met een flauwe tegenwind. Ik denk dat dat komt door de onvoorspelbaarheid. Een wolk regen zie je aankomen maar een windvlaag niet. Zo trap je nog redelijk normaal door en zo sta je opeens weer stil terwijl je kraag tegen je neus kleppert. Op zo'n moment voel ik me soms net koning Knut die in de branding stond en de golven niet onder bedwang kreeg.
Gelukkig heb ik straks windje mee.
Geen reacties