recensie: eragon
Eragon vergelijken met Lord of the Rings is even onvermijdelijk als dramatisch. Dramatisch voor Eragon welteverstaan. Want hoewel het beide fantasyfilms zijn en er in beide verhalen een hoofdpersoon centraal staat die tegen een slechte tegenstander vecht, heeft Eragon de diepgang van een blad papier. Hoe noemde mijn oude leraar Nederlands dat toch? Een hoofdpersoon moet een bepaalde dwingende noodzakelijkheid hebben in zijn handelen. Eragon, de blonder-dan-blonde-en-blanker-dan-blanke boerenzoon heeft dat niet. Het ene moment staat hij nog tot aan zijn enkels in de modder achter een paard aan te sjouwen, het volgende moment zit hij op de rug van een draak en leidt hij een opstand. Geen motivatie, grote gaten in het verhaal en een regisseur die meer opheeft met zijn computerbeestjes dan met de echte acteurs.
Fantasy staat al niet bekend om zijn gevoel voor realiteit, maar in deze film maken ze het wel heel bont. Een schande voor het genre en een belediging voor de bezoekers die hier naar komen kijken.
Geen reacties