filmfestival roterdam
Afgelopen zondag was de afsluitende dag van het Filmfestival Rotterdam: de Volkskrantdag. Links intellectueel Nederland (zeg maar Randstad) had zich verzameld om met een krant onder de arm lekker zelfvoldaan 'kunst' op te gaan snuiven. Dat was mijn verwachting zo ongeveer. Hoewel ik veel van dit soort types zag rondlopen ("als het maar geen pro-Amerika film wordt!"), was ik allang blij dat er geen popcorn door de zaal vloog en dat er geen één(!) mobieltje afging. Maar het gaat natuurlijk om de films! We kregen een selectie van vijf films voorgeschoteld die tijdens het festival goed gewaardeerd waren. Dixie Chicks: shut up and sing
Muziekdocumentaire over de onbedoelde gevolgen van een anti-Bushopmerking door de zangeres van de Dixie Chicks. De countryfans gingen door het lint en ze werden door de media gedemoniseerd aan de vooravond van de Irak-oorlog. Tegelijk zien we ook het leven van een band tijdens een tour en de dagelijkse stress die daarbij komt kijken. Boeiende documentaire, fijne muziek en een sterke groep vrouwen.
Living in fear
Vietnam, net na de oorlog. Een man die voor Zuid-Vietnam had gevochten, probeert een bestaan op te bouwen als mijnenopruimer. Tegelijk houdt hij er twee vrouwen op na en weet ze ook nog allebei te bezwangeren. De minste film van de dag naar mijn mening, wellicht ook doordat het onderwerp me niet raakte.
My mother is a belly dancer
In Hong Kong wonen een aantal vrouwen bij elkaar in een deprimerend appartementencomplex. Ze hebben bijna allemaal problemen met hun man, baan of gezin. Om dit te verwerken en toch nog iets leuks te doen, gaan ze op dansles. Dit blijkt voor de één een bevrijding en voor de ander een bron van conflicten met het thuisfront. De personages groeien wel in de film maar het verhaal blijft wat aan de vlakke kant.
Parents
In IJsland is het vaak koud en het weer lijkt zo z'n invloed te hebben op de personages. Drie mensen worden gevolgd die allemaal privé-problemen hebben. Ze proberen allemaal op hun eigen manier de problemen op te lossen maar niet met evenveel succes. In zwart-wit geschoten komt de film vrij deprimerend over. Parents wordt vooral boeiend als de hoofdpersonen een wak slaan in zichzelf en wat van hun emoties laten zien. Het wachten daarop is de moeite waard. Boeiend drama!
Paprika
Japanse animatie. De slotfilm die voor de helft van het publiek niet hun kopje thee was en die (zeer irritant) tijdens de film wegliepen. Zonde, want Paprika was een leuke film. Dromen en realiteit gaan door elkaar lopen als gekke wetenschappers gaan experimenteren met een droommachine. Gevolg: een kakafonie van geluid, absurde beelden en Matrix-achtige schijnwerkelijkheden. Als het genre je ligt, is Paprika zeker de moeite waard.
Ik ben maar naar één film geweest tijdens dit festival. ‘Betelnut’ een film over twee jonge jongens in China. Het was wel een hele saaie film en inderdaad dat constant weglopen van publiek is heel hinderlijk!
Ik kwam eens bij je langs omdat je mijn weblog in het prille begin wel eens bezocht! Laatst heb ik mijn hele eerstejaars-archief over zitten knippen en plakken en ik ga nu eens een rijtje ‘ouwetjes’ langs! Jij bent net als ik ook aan de Pivot gegaan, beter he?
groetjes!