recensie: the good shepherd
In The Good Shepherd draait het om Matt Damon die als jonge student gerecruteerd wordt voor de CIA-in-oprichting. Het werk brengt hem over heel de wereld in allerlei conflicthaarden terwijl thuis zijn vrouw en kind zitten te wachten. Dat brengt uiteraard de nodige ruzies en spanningen met zich mee. Met de mislukte invasie in Cuba blijkt alles samen te komen en moet Damon een moeilijke keuze maken tussen zijn familie of zijn werk. De lange film (ruim 170 min.) kent geen heldere vertelstructuur. Via een eindeloze serie flashbacks wordt er constant tussen het 'heden' en verleden gesprongen. Veel personages passeren de revue en bij iedereen denk je op een gegeven moment dat het een verrader zou kunnen zijn. Maar het kan ook een 'good guy' zijn. Of het is een onbelangrijke figurant. Bent u er nog? Ik na de zoveelste eindeloze praatscène niet meer. Daarbij is Damon's personage zo koel en afstandelijk dat ik geen enkele connectie met hem kon maken. Aan het eind kon ik alleen maar verzuchten dat dit verhaal ook in de helft van de tijd verteld had kunnen worden. Teleurstellend.
vier reacties
Een reactie die langer is dan de recensie zelf! Een simpel linkje naar je eigen verhaal was voldoende geweest me dunkt.
@ Steven: misschien komt dat – alhoewel ik het wel met de strekking van recensie eens ben – dat je eigen recensie zo belachelijk kort is dat het nauwelijks een recensie te noemen is. Dan worden reacties al snel langer.
Robert Niro schreef filmgeschiedenis met meesterlijke rollen in o.a. Mean Streets, Taxi Driver, Raging Bull, Goodfellas, Casino en Heat. Door jaren z’n talent te verkwanselen in debiele komedie’s (The Adventures Of Rocky & Bullwinkle, Analyze That) en lachwekkend slechte thrillers (Hide and Seek, Godsend) waren we echter bijna vergeten waar De Niro zijn reputatie van ‘één van de beste acteurs ter wereld’ aan te danken had. Met The Good Shepherd, z’n tweede film als regisseur, presteert hij eindelijk weer op z’n oude niveau.
De Niro’s legendarische status bezorgde hem één van meest indrukwekkende schare topacteurs aller tijden. Matt Damon houdt zich meer dan staande tussen de rest van de klasbakken. Zijn subtiele vertolking zorgt ervoor dat je intens meeleeft met een weinig sympathiek en vrij emotieloos hoofdpersonage. Damon bevestigt hier andermaal dat hij één van de strafste acteurs van zijn generatie is.
A Bronx Tale was duidelijk op Martin Scorsese’s leest geschoeid, compleet met zwierige camerabeweging en flitsende montage. Deze keer haalde De Niro zijn inspiratie vooral bij één van zijn andere mentoren, Francis Ford Coppola. The Good Shepherd doet op meer dan één manier aan The Godfather, Part II denken. De bijna statische camera, de ingenieuze parallelmontage, de sobere belichting, het trage tempo, de sombere toon, de setting: het weze duidelijk waar De Niro z’n smakelijke mosterd haalde.
Eric Roth’s gelaagde script bleef meer dan 12 jaar in een schuif liggen. De ene na de andere topregisseur beet er zijn tanden op stuk. Na het bekijken van The Good Shepherd wordt duidelijk waarom, hapklare kost this ain’t. Het is geleden van die glorieuze New Hollywood hoogdagen uit de ’70s dat een Amerikaanse mainstream-film doordrenkt was van zoveel historisch besef, maatschappijkritiek en paranoia. De (voorlopig) beste film van het jaar vraagt heel wat inspanning van zijn kijkers. Wie zich de moeite getroost krijgt er echter bijna 3 uur klassieke cinema voor in de plaats.