recensie: harry potter and the order of the phoenix
Het vijfde boek in de Harry Potter-reeks, The Order of the Phoenix, is mijn persoonlijke favoriet. HP is mooi neergezet als de boze, rebellerende puber die hij inmiddels is geworden. De strijd tegen he-who-must-not-be-named-but-who-is-in-fact-Lord-Voldemort bereikt een voorlopig hoogtepunt. We leren ook voor het eerst de Orde kennen die Voldemort zal gaan bestrijden. Het is een donker, onheilspellend boek waar van alles in gebeurt (het is het dikste uit de serie) en waar ik van heb gesmuld. Nu is de film uit. Dat het boek zo dik is en zoveel inhoud heeft, geeft meteen het probleem aan waar de regisseur David Yates mee zit: hoe krijg je zoveel informatie in één film? Je dient dan keuzes te maken door de rode draad van het verhaal laten zien en een aantal zaken weg te laten die leuk zijn voor het boek maar niet nodig zijn voor het filmverhaal. Dat kan soms erg goed gaan (zie Lord of the Rings) maar deel 5 uit de Harry Potter-filmcyclus komt wat dat betreft minder goed uit de verf.
Gedurende de film kreeg ik steeds meer het idee dat teveel is weggelaten waardoor de actie en spanning naar de achtergrond is gedreven. Klassiekers als de teacher from hell Umbridge en het finale gevecht waar elke HP mee eindigt, zijn prachtig neergezet. Toch bleef ik met een onbevredigend gevoel achter: was er niet meer mee te doen? Af en toe werd het bijna saai en dat is een emotie die eigenlijk niks met HP te maken hoeft te hebben. Gelukkig wordt Daniel Radcliffe steeds meer de acteur die de film moet én kan dragen. Dat geeft de burger weer wat moed voor de toekomst.
In 2008 komt The Half-Blood Prince uit.
Geen reacties