Zware bevalling
Nee dit is niet WEER een stukje over zwangerschap en baby's waaruit blijkt dat elke aanstaande vader en moeder zich maar met één ding kan bezighouden. De zware bevalling is in dit geval het laatste stukje meubilair dat al drie maanden in dozen lag te wachten om nu eindelijk eens gemonteerd te worden. Dit is het verhaal van De Wandkast en De Vitrine.
Het begon in juni toen we eenmaal wisten dat we een nieuws huis zouden gaan betrekken. Daar horen uiteraard ook nieuwe meubels bij want van een tweekamer-appartement naar een vijfkamer-eengezinswoning geeft wat ruimte. En ruimte moet opgevuld worden. Wandelend van meubelboulevard naar slaapkamercentrum tot lampenparadijs kwamen we uiteindelijk uit bij Hoogenboezem Alexandrium. Onze smaak: strak, modern en liefst zwart/wit met kleur. In een hoekje stond een splinternieuw set uitgestald: Lumino van Brinkmann. Precies wat we zochten dus bestellen maar. Of ze het ook moesten monteren voor 10% van de aankoopsom? Wel nee, wij hebben al honderden IKEA-kastjes in elkaar gezet dus dat geld sparen we mooi uit.
(hier moet u nu even een alarmbel denken)
De levering duurde wel wat lang (14 weken) maar soit, dat overleven we wel. Begin september werd alles geleverd. Dat kwam goed uit want per 1-9 zouden we echt in het nieuwe huis gaan wonen. Op de afgesproken tijd werd een vrachtwagen voorgereden en werden er 587 kartonnen dozen uitgeladen. Mmm, dat was bij de IKEA toch makkelijker. Een oom die zijn eigen timmerbedrijf heeft en complete huizen in elkaar kan zetten zou komen helpen met de montage.
Enfin, na een dag bloed, zweet, tranen en vloeken zaten er vier kastjes in elkaar, was er nog een zak spijkers en schroeven over en had mijn oom eigenlijk geen idee hoe het nu verder moest. De instructie was dermate onduidelijk dat zelfs Indiana Jones deze schatkaart niet had kunnen oplossen. Dan toch maar de monteurs van Hogenboezem zelf laten komen. "Dat kan, wij kunnen over vijf weken bij u zijn..." Pardon? Ik mompelde iets over "geen keus" en "moet dan maar" en wachtte 'geduldig' vijf weken.
De volgende lichting monteurs arriveerde weer stipt vijf weken later, zag de dozen en wat er tot nu toe was gedaan, vloekte even in het Pools en ging toen met een ernstig gezicht de instructie lezen. Na een half uur kwam hij tot de conclusie dat deze bouwdoos hem te moeilijk was en zei dat er dan maar monteurs van de fabriek uit Duitsland moesten komen. Zou wel een week of vier kunnen duren. Pardon?? %$#$@#$%!!!!
Weer vier weken wachten in een woonkamer zonder kasten, zonder sfeer, zonder leuke verlichting maar met een berg aan dozen en troep. Uiteindelijk stonden afgelopen zaterdag twee Poolse Duitsers voor de deur. Enigszins angstig liet ik ze de meubel- en dozenberg zien. De Poolse vloeken bleven uit deze keer en ze begonnen zowaar aan de montage. Vier uur, twee bakken koffie en een hoop handgebaren en houtje-touwtje-Duits later, stonden daar ineens de kasten Zoals We Ze Ooit Bedoeld Hadden!
En voor een demonstratie van de verschillende kleuren, heb ik nog een gifje gemaakt van de wandkast en de vitrine. Het duurde even maar dan heb je ook wat...
Geen reacties