IFFR 2012
Elk jaar bezoeken we IFFR, het Filmfestival Rotterdam, op de Volkskrantdag. Vijf door het publiek hoog gewaardeerde films uit de twee weken daarvoor. Wij kwamen dit jaar tot vier films omdat we de tijd vergaten tijdens het diner en daardoor te laat waren voor de laatste film. Maar niet getreurd: we hebben genoeg leuks gezien om weer een jaar op te kunnen teren. Tijd voor de sterren!
Goodbye
Een film uit Iran die in het geheim is opgenomen. De regisseur is door het maken van deze film veroordeeld tot gevangenisstraf. Klinkt allemaal erg spannend maar deze voorgeschiedenis is dan ook het spannendste onderdeel van de film. Goodbye is namelijk een zeer langzame oersaaie film. De cameravoering is van het type vlieg-op-de-muur. Een dode onbeweeglijke vlieg welteverstaan. Waardoor je als kijker minutenlang naar een hoek van de kamer kijkt terwijl buiten beeld de ‘actie’ plaatsvindt. De actie bestaat uit het voeren van een schildpad in een lekkend aquarium, het plakken van doosjes en het voorbereiden van het vertrek uit Iran door de hoofdpersoon, een zwangere mensenrechtenadvocaat die tegengewerkt wordt door de autoriteiten. Als inkijkje in de Iraanse samenleving waar nauwelijks vrolijkheid te vinden is, vrouwen onderdrukt worden, er een enorme zwarte economie is, waar vervolging en ‘vrijwillige’ inspecties en huiszoekingen erbij horen en waar de bureaucratie gekmakend is, is de film redelijk geslaagd. De toeristensector van Iran zal er niet blij van worden in ieder geval. Dit beeld wordt versterkt door het kleurenpalet van de regisseur die bij het filmen gretig gebruik maakt van de filters uit het doosje “grauw en somber”. Het vrouwelijke hoofdpersonage is ook al geen fuifnummer waardoor de hele film een sombermakend geheel is. Tel daarbij op dat er dus nauwelijks actie is en scènes tot het uiterste uitgerekt worden en de twee uur die de film duurt blijkt een hele zit te zijn. Niet voor herhaling vatbaar. 
Hugo
De nieuwe Martin Scorsese is de tegenpool van de eerste film. Kleurig, vrolijk, sprookjesachtig en 3D met een boeiend plot. Vanaf de openingsscène waarin je in een duikvlucht van boven Parijs in een zwiepende beweging de stationshal invliegt tussen de reizigers en de dagelijkse gang van zaken doorgaat om bij de hoofdpersoon Hugo uit te komen. Een scène zonder één cut zoals Scorsese ook al demonstreerde in de clubscène uit Goodfellas. Af en toe dreigt het verhaal wat zoetsappig te worden maar dit past wel goed binnen het sprookje dat verteld wordt over de eenzame jongen die verantwoordelijk is voor de klokken op het treinstation. Hij woont boven het station en houdt het dagelijkse leven in het geheim goed in de gaten. Tegelijk probeert hij een mechanische pop te repareren die, als hij eenmaal weer werkt, wel eens een geheime boodschap van zijn overleden vader zou kunnen bevatten. Hij krijgt hulp van een meisje dat ook wees is en bij haar opa woont die als speelgoedverkoper op het station werkt. Die opa is de opmaat tot de volgende verhaallijn en die Scorsese de kans geeft om de geschiedenis van de vroege film en cinema te vertellen. De beelden van historische films uit het begin van de 20e eeuw worden moeiteloos gemixt met moderne beelden en zijn de leukste introductie tot de filmgeschienis die je kan bedenken. Het is zeer begrijpelijk waarom The Academy zo gecharmeerd was van het resultaat voor de verdeling van de Oscarnominaties. Heerlijke film en een viering van de cinematografie!
Valley of Saints
De Indiase film Valley of Saints vertelt het verhaal van het Dalmeer in Kashmir waar een ritselaar woont die samen met een vriend in zijn dagelijkse bestaan probeert te voorzien door toeristen rond te varen en middels duistere handeltjes nadat de zon is ondergegaan. De twee vrienden dromen ervan om weg te komen en het te gaan maken in de grote stad. Tegelijk spelen op de achtergrond de schermutselingen en het geweld van de vrijheidsbeweging. Op een dag staat er een mooie dame op de stoep die de milieuproblematiek in het meer komt onderzoeken maar die daarnaast onbedoeld een wig drijft tussen de vrienden. De film levert mooie beelden op van het dagelijkse leven in deze streek en de problemen die mensen elke dag ondervinden. De film kabbelt rustig door en al te grote drama's blijven uit. Als uiteindelijk de kans zich voordoet om aan het gebied te ontsnappen, bedenkt de hoofdpersoon zich op het laatste moment en besluit toch te blijven. Alleen nu meer tevreden met wat hij heeft en waarvan hij zeker is. Niet heel schokkend, wel onderhoudend.
Four Suns
Het Tsjechische Four Suns is in al zijn familietragiek een vermakelijke film. Vooral door de volkomen verknipte personages die rondlopen. Een familie heeft te maken met een opstandige zoon die punker wil worden. Zijn zweverige vader (type geboren loser) probeert hem in toom te houden maar lijkt vooral boos te worden als hij merkt dat zijn zoon aan zijn eigen wietverzameling heeft gezeten. De vriend van de vader is echter nog een slag erger. Dit is een volkomen van de pot gerukte zelfbenoemde goeroe die het hoofd van de vader op hol brengt. De vrouwen van de twee mannen proberen zo goed en zo kwaad als het gaat met hun mannen te leven. Dit gaat echter niet soepel zodat de moeder van het gezin uiteindelijk haar heil probeert te zoeken bij de leraar van haar zoon. Zoonlief komt daar uiteraard achter en dit geeft hem het laatste zetje om helemaal voor de punkwereld te kiezen. Geen film zonder drama en dat is er voldoende. Of het de steeds verder van het padje rakende mannen zijn, de treurige affaire van moeder of de altijd dronken vrienden van de zoon: ze zijn allemaal gedoemd te falen. De hilarische momenten geven de film echter genoeg luchtigheid om het drama te kunnen compenseren. Ons levert het een geslaagde film op.
Update: Nog even een nabrander met een column van een vroegere buurtgenoot die op Joop haar ergernis over het publiek van het IFFR heeft beschreven. Erg herkenbaar!
Geen reacties