Dit weekend stond voor ons in het teken van de
nieuwe computer (en dan vooral het herinstalleren van alle software) en het
Boekenfestijn. In Ahoy lag een half miljoen boeken te wachten op ons en wie zijn wij om niet aan die vraag te voldoen? Dat mensen hier niet kwamen om één boekje te halen bleek wel uit de boodschappenbakken op wieltjes die bij de ingang stonden. Die leverden, behalve blauwe plekken op vele kuiten, ook ruimte voor ongeveer dertig boeken. Ik zag veel karretjes waar veel meer in werd gepropt.
Zoals hieronder te zien is, hebben wij ook flink ingekocht. Uiteraard zonder na te denken waar we dat kwijt moeten in onze overvolle kasten. Maar daar denken we later wel weer aan. Toch?
Het feit dat hier nu een nieuw stukje verschijnt, kan maar één ding betekenen: de
computerloze dagen zijn voorbij! En wat een beproeving was het. Nu pas beseften we hoe centraal de pc staat in ons leven. Elke morgen liepen we standaard naar het bureau om de AAN-knop in te drukken om vervolgens wakker te schrikken als we in het luchtledige bleken te drukken. We waren 's ochtends nog nooit zo vroeg op het werk. 's Avonds was nog erger: geen mail, geen leuke downloads, geen stukjes schrijven. Van de weeromstuit gingen HM en ik zelfs maar "pra-ten". Ja, écht!
Maar sinds vanmiddag staat er gelukkig weer iets naast het bureau te spinnen. En nee, het zijn niet de katten. Het is onze eigen zwarte doos volgepropt met het nieuwste van het toekomstigste. Dual core AMD, 2 gig geheugen, 350 gig harde schijf en aansluitingen waar nog geen eens hardware voor bestaat zo nieuw is het!
Nieuwe dingen zijn zo lekker.
Soms gaat het leven op rolletjes en lukt alles wat je wil. Dat propje dat je achteloos weggooit, belandt precies in de prullenbak. De thee die omvalt, stroomt net langs je papieren. Het soort dingen waardoor je even denkt: hè lekker. Soms zit het echter even wat tegen. Gisteren was zo'n soms.
Het begon er mee dat de pc vreemd deed toen ik hem aanzette om weer een briljant stukje te schrijven. Rare errors, geen windowslogo en twee glazige blikken die naar het scherm staarden zonder te weten wat te doen. Gelukkig heb ik ook internet op mijn mobiel dus googlede ik de foutmelding. Dat zag er niet best uit. De ene uitleg was nog desastreuzer dan de andere. Moederbord kapot, geheugen naar de maan, harde schijf in een zelfvernietigingsmodus, ik wist het niet meer. De eindconclusie was in ieder geval onvermijdelijk: pc kapot. Dus maar meteen een nieuwe besteld want zonder kunnen we niet meer.
De avond was grotendeels verpest door de pc-perikelen en we besloten dan ook snel onder de wol te kruipen. Nog even de tanden poetsen en dan oogjes dicht. Niet dus. Bij het flossen kwam er behalve een restant van het diner ook een vulling mee. Dag vulling, dacht ik toen die door de afvoer gleed, hallo tandarts.
Was daarmee de gifbeker leeg? Ik hoopte van wel maar de katjes dachten daar toch anders over. Normaal worden we gewekt door pootjes die over ons heen lopen en daarmee melden dat ze eten/drinken/aandacht willen. Vanmorgen bestond de wekker echter uit braakgeluiden naast het bed. Pixel had waarschijnlijk iets teveel haar naar binnen gelikt en besloot dat het slijmerige zaakje er weer uit moest.
Gelukkig is het buiten lekker warm.
Het gebouw waar ik woon, is gebouwd in 1990. Voor het gemak noem ik dat nog maar even nieuwbouw omdat het toch onder het gemiddelde van de hele stad zal liggen. De voordelen van nieuwbouw zijn plenty: nog weinig gebreken, modern, nieuwste bouwkundige inzichten etc. Dat nieuw niet persé beter betekent, kwamen we vanochtend achter.
Ik werd eerst wakker van de wind en regen tegen het raam. Dat is vrij uitzonderlijk want meestal staat de wind schuin op het gebouw. Vanochtend stonden we echter pal in de wind en de regen kletterde dan ook vrolijk tegen het raam. Lekker geluid vind ik dat. Buiten regen en kou en jij binnen onder de wol en lekker warm. Langzaam voelde ik me wegglijden in een droom. De regen was echter zo hard dat deze ook mijn droom begon te overheersen. Zo zeer zelfs dat ik bijna de druppels op mijn hoofd kon voelen. Ik voelde eens aan mijn voorhoofd en tot mijn verbazing liep daar een echte druppel overheen!
Ik was uiteraard meteen klaarwakker en keek verschrikt of het raam soms openstond. Dat was niet het geval maar wel zag ik twee kleine plasjes op de vensterbank liggen en er liep een dun straaltje water over het raam. Wat was er aan de hand? Het bleek dat het nieuwe moderne luchtrooster in het raam niet opgewassen was tegen de slagregen die recht op het raam stond. Door de spleten en kieren kwamen druppels naar binnen en toen het eenmaal stroomde, bleef het stromen.
Binnen no-time waren HM en ik in de weer met handdoeken en washandjes en verdeelden we de taken tussen de slaapkamer en de
filmkamer. In de woonkamer was gelukkig niks aan de hand. Daar was namelijk nog een ouderwets bovenraampje. Uiteraard zeer uit de tijd, maar er komt geen druppel naar binnen. Moet het volgende huis dan maar een grachtenpandje uit de 17e eeuw worden?
En hoe is het met u? Al uit de laatste verschoning gewaaid? Terwijl het gebouw piept en kraakt onder de windstoten, zit ik nu nog hoog en droog. De berichten over omvallende bomen, uitvallende trams en ongevallende auto's vliegen door de lucht. Het is zelfs zo erg dat mijn werk, dat zich voor een deel in de buitenlucht afspeelt, is afgelast. Voor het eerst in vijf jaar!
Gelukkig heeft HM de weerberichten ook goed gevolgd en krijg ik fijn een liftje naar huis. Woei!
Vandaag heb ik de hele dag na lopen denken over een stukje dat ik wilde schrijven. Een onderwerp had ik nog niet, laat staan een verhaal, maar ergens voelde ik dat er iets in zat. Nadat ik door de wind en regen naar huis ben gegaan, wist ik het opeens: dat het vandaag zo'n futloze dag is.
Sommige collega's hebben het koud en zetten de verwarming vol aan. Maar anderen (lees: ik) hebben hierdoor weer een gevoel van: waar is mijn bed en zet de wekker maar uit. Ik was dan ook niet vooruit te branden vandaag en gezien het vele gapen van de mensen om mij heen, was ik niet de enige. Een flinke regenbui of wind kan dan heel verfrissend zijn, zelfs voor mensen die
niet van wind houden.
Overigens, even googlen kan je
verrassende inzichten over gapen opleveren. Je gaat je collega's opeens in een heel ander daglicht zien.
Persoonlijk heb ik weinig op met fetisjen (fetishen? fetisjes? nee,
toch goed). Waarom mensen zich in een rubberen harnas hijsen om zich vervolgens met een bord om hun nek met daarop "I'm a slut" door een disco laten jagen, is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Het zal u dan ook niet verbazen dat ik geen enkele fetisj heb.
Maar ik ga natuurlijk geen stukje schrijven, als er niks te melden valt dus u voelt hem al aankomen: als ik toch een fetisj zou moeten hebben, dan zouden dat vulpennen zijn. Niet om in lichaamsopeningen te stoppen die daar niet voor bedoeld zijn, maar puur om te gebruiken waar
meneer Biro ze voor bedoeld heeft. Of beter gezegd: meneer Mont Blanc.
Want als er één
merk vulpennen is waarbij ik, met mijn neus tegen de winkelruit gedrukt, bijna letterlijk ga kwijlen, dan is het wel bij dit van oorsprong Duitse bedrijf. Hun pennen zijn kunststukjes op de vierkante centimeter. Wat zou ik graag zo'n precisie-instrument willen hebben.
Groot was dan ook de vreugde toen ik op
eBay een giftset van maar liefst drie Montblancs zag staan. Het openingsbod: $0,99. Dat is toch geen geld voor een set die in de winkel toch al gauw richting de 1000 euro gaat. Het was er één uit de zogenaamde
Schrijversserie en wel de
Dumas. Het plaatje bij dit stukje is de bewuste vulpen. Voor de zekerheid vroeg ik nog even wat de verzendkosten zijn voor het
kleine doosje. Die bleken 150 euro te zijn...
Nog altijd een stuk goedkoper dan een nieuwe set in de winkel maar toch maar even niet. Deze set mag de
oplichter verkoper in een lichaamsopening naar keuze steken.
Wachtend op de metro 's avonds laat weet je nooit wat er kan gebeuren. Maar om de één of andere reden verwacht ik altijd met gekken te maken te hebben. Zo ook gisteravond.
Ik was net klaar met werken en al rennend zie ik dat de metro net wegrijdt. Dat wordt tien minuten wachten. Ik ben niet alleen op het perron want er staan nog wat kantoorslaven in een vormeloze regenjas naast me met in hun hand saaie koffertjes. Aan de andere kant zit een meisje op een bank met haar mobieltje te spelen. Daar weer naast staat een Somalische man met een regenjas die een maat of vijf te groot is, druk met zijn armen te zwaaien.
U heeft in dit rijtje wachtenden vast al De Gek ontdekt.
De man zwaait niet alleen driftig met zijn armen, maar hij vloekt ook nog eens binnensmonds. "Fuck fuck, I fuck you bitch, motherfucker, shit wife!" is een korte samenvatting van wat hij in die tien minuten uitkraamt. Het meisje op de bank voelt zich (enigszins begrijpelijk) niet op haar gemak. Dan begint De Gek te ijsberen. Help, hij beweegt ook nog!
Hij loopt langs het meisje op de bank die inmiddels gestopt is met sms'en en buitengewoon veel belangstelling heeft voor de punten van haar schoenen. Daarna komt hij langs mij en vervolgens de benauwd kijkende koffertjes. Opeens staat hij stil, loopt naar de muur en stompt hard tegen de muur op nog geen meter afstand van de buitenste man van het groepje. Er klinkt een hoge gil en even weet ik niet of het de nu echt bezorgd kijkende kantoorman is of de Somaliër die zijn knokkels heeft bezeerd.
Dit ritueel herhaalt zich nog een paar keer waardoor het mobiele meisje wijselijk tussen mij en de kofferdragers in gaat staan. Gelukkig komt op dat moment de metro. Als we instappen en wegrijden, zien we nog net hoe de man achterover buigt en vervolgens een grote klodder tegen het achterste raam van de metro spuugt.
"Wat een avontuur hè?", zegt één van de koffersmannetjes tegen zijn collega, "maar ik had hem wel aangekund hoor".
Na (werk)dagen vol regen en ander naar weer waar je kleren van aan je lijf gaan plakken, was het vanmorgen eindelijk eens droog. Laten we het tramabonnement eens thuislaten en de fiets pakken, dacht ik dapper. Blijkbaar had ik mijn bril nog niet op toen ik dat besloot, anders had ik de schuimkoppen op de Maas wel gezien. Na drie meter gefietst te hebben en weer een meter teruggeblazen te zijn, wist ik het al: dit wordt niks.
Maar omdat ik ook de lulligste niet ben, trapte ik toch vrolijk (...) door en na een half uur was ik op mijn werk. Normaal doe ik daar twintig minuten over. Dat half uurtje was wel genoeg om me weer te doen beseffen dat ik nog tien keer liever door een stortbui fiets dan met een flauwe tegenwind. Ik denk dat dat komt door de onvoorspelbaarheid. Een wolk regen zie je aankomen maar een windvlaag niet. Zo trap je nog redelijk normaal door en zo sta je opeens weer stil terwijl je kraag tegen je neus kleppert. Op zo'n moment voel ik me soms net
koning Knut die in de branding stond en de golven niet onder bedwang kreeg.
Gelukkig heb ik straks windje mee.
Zullen we een spelletje doen lieverd?
Zeg dan maar eens nee...
Een collega vroeg me laatst op het werk welke auto ik zou kopen als ik er zo eentje mocht uitkiezen. Ja, ik werk heus hard hoor maar soms is het even tijd voor wat
RnR. Je kunt immers niet de hele dag
uit het raam kijken hè?
Enfin, welke auto mag de dealer wat mij betreft inpakken? Meteen schoot natuurlijk mooi blik als de
Ferrari 599 door mijn hoofd. Of iets goedkopers? Zoals de *kwijl*
Alfa Romeo 8C. Maar wees eerlijk: zou u nog rustig slapen als u weet dat er elke nacht misschien wel horden Feyenoordsupporters langs die mooie lak lopen?
Wellicht iets robuusters dan, zoals bijvoorbeeld de
Range Rover of de
BMW X5. Mooie, degelijke en stoere wagens waar je al die vervelende boodschappenkarretjes probleemloos mee de kant inrijdt. Aan de andere kant: wat als je zelf eens boodschappen gaat doen en je erachter komt dat straatje keren in een tank op wielen nog niet zo makkelijk is? Bijkomend nadeel is dat elke agent denkt dat je een drugsdealer bent. Exit SUV.
Misschien maar eens wat anders, zoals een
Maybach 62? Dit slagschip heeft elke denkbare luxe aan boord, een persoonlijke assistent van de fabriek die álles voor je doet en is zo comfortabel dat je je huis kunt verkopen en hier kan gaan wonen. Gezien de prijs van ? 713.058,- móet je overigens ook je huis verkopen. En zou ik hier werkelijk in durven rijden? Even lekker het centrum van Amsterdam bezoeken in een wagen van meer dan zes meter lang die evenveel kost als de grachtenpanden waar hij langs glijdt? Mwoh...
Dus ik ben er nog niet helemaal uit. Mochten dealers dit stukje lezen: het staat u vrij om voor één keer reclame te maken in de reacties. Proefritjes zullen niet bij voorbaat afgeslagen worden.
Vannacht schoot het er opeens in. Nee, geen geniale gedachte dit keer maar wel een enorme pijn in mijn kuit. Eerst dacht ik nog even dat
Yoda me te pakken had want die wil 's nachts nog wel eens op jacht gaan naar uitstekende lichaamsdelen. Maar toen de pijn aanhield, moest het wat anders zijn. Onderwijl voelde mijn been alsof het door een dikke domina met een zweep onder handen werd genomen. Dit kon wel eens kramp zijn.
Met een schreeuw was ik klaarwakker en HM uiteraard ook. Kramp, riep ik en meteen werd er aan mijn been getrokken en geduwd. Dat had ik tenminste wel eens bij voetballers gezien dus dat was vast goed. Ik stond op om wat rond te lopen en toen het wat zakte, probeerde ik weer te gaan slapen. Twee uur later schoot het er echter opnieuw in en sprong ik meteen naast het bed. Rekkend en strekkend besloot ik meteen op te staan want slapen werd niks meer.
Waarom ging die kramp maar niet weg? Ik had toch genoeg gerekt nu zeker? HM wist me echter te vertellen dat je gerust een dag last kunt houden van kramp in je been. Fijn, net nu ik had besloten om eens gezellig twee uur
Saw 3 in de bioscoop te gaan kijken. Ben benieuwd hoe het publiek zal reageren als ik tijdens een martelscène weer kramp krijg en ook begin te gillen.
Hoe overleef je de nieuwjaarszoen? Het AD vond deze kwestie belangrijk genoeg om er
een artikel aan te wijden en RTL 4 had het er ook al over in het ochtendjournaal. De beste oplossing schijnt een fikse en zeer besmettelijke verkoudheid te veinzen.
Mijn methode: zorgen dat je het initiatief neemt voor de nieuwjaarswens en met uitgestoken hand op de collega aflopen. In de praktijk werkt dit niet altijd omdat sommige collega's de uitgestoken hand opvatten als een handvat om je naar hen toe te trekken. Met als gevolg dat je opeens wel heel dicht bij de ongeharste bovenlip van die collega eindigt en je niet ontkomt aan een natte pakkerd op op je wang. Volgend jaar zal ik me eens vanaf de kerst niet meer scheren. Dat zal ze leren!
Oudejaarsdag moest ik nog wat boodschappen doen en bij het naar buiten gaan, merkte ik pas na een paar minuten dat ik mijn jas nog niet had dichtgedaan. Vergelijk dat met vorig jaar en het scheelt een graadje of tien. Maar toch hebben we afgelopen week de ijzers uit het vet gehaald.
Uiteraard hebben we niet op de Kralingse Plas gestaan want dat was wel een erg groot wak. In de
De Uithof in Den Haag lag echter een prachtige baan en hij werd nog gedweild ook! Voor het eerst in 15 jaar stond ik weer op twee héle dunne ijzertjes en wat bleek? Het was nog steeds verrot glad. Gelukkig stond ik niet meer op Noren want daar hebben mijn enkels vele jaren geleden al een banvloek over uitgesproken.
HM was al snel uit het zicht verdwenen toen ik nog met voorzichtige stapjes vooruit probeerde te krabbelen. Maar al snel had ik de slag weer te pakken (woordspelingen worden het helemaal in 2007) en durfde ik zelfs op de buitenbaan een groot rondje te schaatsen. Mijn tijd op de 500 meter? Laten we zeggen dat het wereldrecord nog niet in gevaar kwam.
En had moeten schrijven! Ik beken: ik heb u enigszins verwaarloosd. Zo zeer zelfs dat er al vragen werden gesteld of ik er nog wel was en zo ja, wanneer ik %&%$%$#@# weer eens wat ging schrijven?! Nou, ik ben er weer en geen moment te vroeg: de laatste dag van het jaar. Ik zal u mijn bespiegelingen op de afgelopen verkiezingen, de executie van Saddam en de dood van James Brown besparen en u gewoon vertellen waar ik me wél mee bezig heb gehouden.
We begonnen december met een lekker wandelingetje met de jongens van de
kazerne. Zij droegen een soort spoorbiels, ik een camera. Verschil moet er zijn niet waar?
Daarna stond de halfjaarlijkse verzamelaarsbeurs in de
Jaarbeurs Utrecht op de rol. We zijn hier al vaker geweest en meestal lopen we redelijk doelloos rond op de filmafdeling maar dit keer hadden we een missie: foto's voor aan de muur van de
filmkamer halen. HM gaat die dan in passepartout snijden en dat is mooi. Missie geslaagd lijkt me.
Inmiddels liep het al tegen het einde van de kerst en dus moest de kerstboom opgetuigd worden. Dit jaar vond ik een heel aparte versiering. De zogenaamde katvogel op zijn nest.
Bij de kerst horen natuurlijk lekkere dingen. Van een collega had ik een recept gekregen voor Turkse Mozaïekballetjes. Erg lekker maar wel een knoeiboel om te maken. Tip van Le Chef: handschoenen aan! Chocola blijft erg onder je nagels zitten. Het recept is op aanvraag beschikbaar.
Kerstavond was zoals vanouds weer een spektakel met veel, héél veel cadeautjes! Let wel, onderstaande berg is voor vier personen...
Had ik het al over het lekkers gehad? Kerst zonder gourmet is als Irak zonder doodstraf: het kan wel zonder, maar stiekem hoort het er een beetje bij.
De katten werden uiteraard niet vergeten met kerst. En wat geven een stel filmfreaks? Juist, een DVD. Een speciale katten-dvd met beelden van etende vogeltjes, rondneuzende muizen etc. Een groot succes want als ze nu de begintune al horen, rennen ze naar de tv en zitten de hele dvd lang gekluisterd aan de buis. Voor de geïnteresseerden: je kunt hem
hier bestellen.
Mijn laatste wens voor dit jaar wordt perfect vertolkt door ons komische duo:
« Vorige Pagina |
Toon berichten 31-45 van 273 |
Volgende Pagina »
