Midwinterveiling
Dit weekend organiseerde de Lions Maasland (een clubje van zich belangrijk voelende mensen aldaar) een antiekveiling. Twee keer per jaar wordt een dergelijke veiling georganiseerd en gezien de temperatuur buiten was het ditmaal de midwintereditie.De zaal zat vol vrouwen met bontjassen, mannen met tabaksbruine vingers en bejaarden die met elkaar meer parels droegen dan een oesterbank in een jaar kan produceren. Een lolbroek op het podium deed zijn jasje met Lions-embleem eens recht en begon in een rap tempo de kavels af te slaan. Van schilderijen tot een kamerscherm en van een kist met 24 kristallen glaasjes tot een vale teddybeer: allerlei troep was verzameld. De kunst was om de kitsch eruit te zeven.
De handelaren stonden achterin en boden pas op het laatste moment via een nauwelijks zichtbaar gebaar mee. Voorin zaten de vrouwen die in hun zondagse kledij bij de opening van een kavel al hun hand richting het plafond lanceerden en van gekkigheid niet wisten hoe ze de aandacht van de veilingmeester moesten trekken.
Voor me zat een echtpaar dat erg nerveus was. Zij durfde zich niet te krabben want ze was bang dat ze dan opeens een bod van honderd euro toegewezen zou krijgen en hij was te sloom om de vlotte veilingmeester goed te volgen. Eindelijk kwam hun gewenste kavel voorbij en meteen vloog haar hand omhoog. "Eenmaal, andermaal..." en de hand van de man ging langzaam omhoog; hij had niet gezien dat zijn vrouw al had geboden. "NEEEE STOP!!!", gilde de vrouw in paniek. De man kreeg bijna een rolberoerte van schrik en trok direct zijn hand in. Met een rood hoofd draaide hij zich woest om naar zijn vrouw. De veilingmeester sloeg maar meteen af om dit echtelijke drama voor te zijn.
Ik had mijn oog laten vallen op een oude schaal van
.
Het is Regout.
Petrus Regout en Co., Maastricht staat er op een paar dingen hier in huis.