recensie: bridget jones: the edge of reason
Bridget Jones: The Edge of Reason. Zelfde acteurs, zelfde setting, min of meer hetzelfde verhaal en dezelfde soort soundtrack die voor de Forrest Gump Award gaat. Ook dezelfde lol? Ja. Maar net als in deel 1: verstand op nul, arm om je vriend(in), rood wijntje binnen bereik, pyjama aan en gewoon wegzwijmelen. Ik moet bekennen dat ik al deze voorwaarden helaas niet voor handen had. Oké, het was rode port en goed, een boxershort is ook een soort pyjama maar mijn arm bleef werkloos. Toch wist de sfeer me wel te pakken. Je weet dat het goed gaat aflopen maar het onbeholpen gedrag van Bridget Jones die elke keer weer knullig door het leven struikelt, blijft toch boeien. Wellicht uit herkenning? Gelukkig is daar elke keer Mark Darcy die haar weer opvangt en zo eindigt toch nog alles goed.
De rode wijn zetten we weer weg, de pyjama kan uit en we denken er verder niet meer over na. Bridget Jones is leuk zolang het duurt en na de film ga je weer vrolijk verder. Struikelend door het leven.
>>> Mijn andere filmrecensies
De film is vast net zo vervelend als het boek.
Ik hoef niet.