recensie: white noise
Michael Keaton is weer eens uit de mottenballen gehaald en ontdaan van het stof dat in de loop der jaren op hem was neergedaald. Ooit was hij de stoere Batman maar die tijden liggen alweer enige tijd achter hem. Hij speelt nu meer het type "huisvader". Vooral de getroubleerde huisvader lijkt hem op het uitgezakte lijf geschreven te zijn en die zien we dan ook in White Noise. In White Noise overlijdt eerst zijn vrouw en vervolgens hoort hij haar stem op zijn mobiel, televisie en de radio. Genoeg ingrediënten voor een hoop donkere blikken en fronsen. En voor een spannende film. De doden blijken namelijk nog met de levenden te kunnen communiceren via moderne electronische middelen. Keaton gaat op zoek naar zijn vrouw ondanks dat hij veel aanwijzingen krijgt dat hij zijn neus niet in de zaken van de doden moet steken. Maar dat zou geen leuke film opleveren dus gaan we vrolijk op zoek naar gene zijde!
Laat ik eerlijk zijn: het verhaal rammelt aan alle kanten. Aan het eind blijven er veel losse eindjes over en wordt de kijker opeens vergast op slechte special effects. De spanning is echter wel aanwezig en door de muziek zit je vaak op het puntje van je stoel. Eentje voor de DVD-speler met de lichten uit.
Mijn andere filmrecensies
I like this site!