recensie: un long dimanche de fiançailles
Audrey Tautou speelde de sterren van de hemel in Amélie, dat leuke verhaal met dat leuke meisje. Audrey dus. In 'Un Long Dimanche de Fiançailles' speelt ze weer een leuk meisje (misschien ís ze het wel gewoon?) dat op haar verloofde wacht. Die is echter gaan vechten in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog en sindsdien vermist. Ondanks berichten dat hij inmiddels dood is, gaat Audrey toch op zoek. De uitkomst is vanaf minuut één voorspelbaar maar heeft toch een aparte twist.De wereld van Audrey wordt weer bevolkt met aparte mensen. Maar daarmee eindgt de vergelijking met Amélie nog niet. Het verhaal wordt ook weer met veel zijwegen verteld. De aankleding van het Frankrijk en Parijs van net na WO I is fantastisch gedaan. Ook de veldslagen van de Grote Oorlog zijn zeer realistisch uitgevoerd en verdienen eigenlijk een eigen film.
Na afloop blijf je zitten met hetzelfde gelukkige gevoel dat ook na Amélie blijft hangen. Een toppertje dus!
Mijn andere filmrecensies
Leuk vond ik ook de rol van die ene blonde actrice. Ze deed me zo denken aan, wat was haar naam ook alweer. O ja, Jodie Foster! En toen zag ik bij de aftiteling dat het Jodie Foster wás.