stevenbron.nl

schaapje, schaapje...

...heb je witte wol? Nee baas, het hangt nog aan het prikkeldraad.

zeg 's aaaa

Bij een nieuwe woning in een nieuwe stad hoort ook een nieuwe tandarts. Want waarom zou je drie kwartier reizen om na vijf minuten te horen dat er geen gaatjes zijn en je weer weg kunt? Hoewel ik een nieuwe arts snel genoeg gevonden had, liet ik de tandarts maar een beetje op zijn beloop. Om de één of andere reden was de motivatie voor een tandarts niet zó groot.

Maar uiteraard moet je er toch aan geloven en dus toog ik naar het Noordereiland om daar mijzelf in de mond te laten kijken. Eerst moest er een waslijst aan vragen ingevuld worden (hooikoorts: ja, HIV: nee, etc.) en daarna mocht ik op de foto. Mijn tandjes in ieder geval. Tevreden met het resultaat werd ik door de tandartsassistente in een stoel geduwd. Volgens het liedje is het altijd lente in de ogen van de tandartsassistente maar in die van mij was het een barre poolwinter.

De tandarts zelf was al even vrolijk en na wat onverstaanbare en onverklaarbare keelklanken bleek ik gaatjes te hebben in oude vullingen. Blijkbaar zit daar een houdbaarheidsdatum op en was die bij mij verstreken. Of ik maar even over anderhalve maand terug kan komen voor de eerste van drie vulsessies. Joepie...

the soap continues...

Gisteren voor het eerst in maanden weer eens langs De Grote Vrienden Barend en Van Dorp geflitst. Toevallig zag ik daar De Roy van Zuydewijn, de ex van het kwade nichtje van de koningin, weer eens zijn beklag doen. Nu heeft hij ook nog een weblog! Geniet (nou ja...) mee van het volgende hoofdstuk op www.hypocrietofniet.nl.

Is het domein www.ouwezeikerdofniet.nl al geregistreerd?

recensie: brokeback mountain

Het verhaal van twee homoseksuele cowboys heeft aan de andere kant van de grote plas voor veel ophef maar ook veel prijzen gezorgd. Toen ik naar de film ging, vroeg ik me vooral af of de prijzen voor het onderwerp gegeven werden of de film zelf. Gelukkig voor het laatste.

Regisseur Ang Lee heeft een schitterend portret gemaakt van twee mannen die in een desolate omgeving het liefst bij elkaar zijn maar daar door de omstandigheden nooit helemaal aan toe kunnen geven. Beide hoofdrolspelers zetten prachtige prestaties neer en de ruwe natuur is een mooie derde acteur.

Terecht een grote kanshebber op Oscargoud.

Mijn andere filmrecensies

sunset boulevard

Zonsondergang gefotografeerd vanaf één van mijn favoriete plekken langs de Maas.

zoekplaatje

Zie hier onze voorraadkast. Eén item hoort hier niet thuis, rara wat is het?

vrije dag

Tot donderdag, zei een collega gisteren. Donderdag? Oh ja, ik heb vrij morgen, bedacht ik me opeens. Normaal een leuke verrassing toch? Helaas ligt HM met koorts op bed, is Poes 1 gisteren over zijn nek gegaan in de hal en heeft Poes 2 een beetje last met plassen.

Gelukkig is het lekker weer!

een liftspelletje

Als ik aan het eind van de dag thuis arriveer, kijk ik even of er post is en daarna ga ik met de lift omhoog. Dat is altijd het leukste van thuiskomen omdat er dan een klein psychologisch spelletje gespeeld kan worden. Wie woont het hoogste. Het zit zo: hoe hoger je woont, hoe meer je betaalt en hoe meer het van nut is dat je vlak langs de Maas woont.

Ik weet het: het is eigenlijk te kinderachtig om over te hebben, maar ik zie elke keer weer dat anderen hetzelfde spelletje spelen. Jaloerse blikken als je een hoog nummer indrukt of het besmuikte lachen als een loser één van de onderste knopjes moet hebben. De spanning is elke keer om te snijden. Ik verdenk sommigen er zelfs van dat ze een hoog nummer kiezen en dan met de trap weer teruglopen!

Dit weekend zag ik bij boekhandel Donner een boek liggen dat gaat over hoe het is om op grote hoogte te wonen in Rotterdam. Ik weet echter al hoe dat gaat: met veel jaloerse blikken en valsspelerij!

recensies

Vanwege de drukte en de grote hoeveelheid films die ik nog steeds van mijn strenge doch faire commentaar moet voorzien, zet ik ze hier even kort neer. Kortere recensies dan normaal maar u ziet vast niet te wachten op een enorme lap tekst toch?

Fun with Dick and Jane
Ik ben niet zo?n fan van de gekkebekkentrekkerij van Jim Carrey en vind vooral zijn serieuze werk goed, maar deze film is ook zeer te genieten. Carrey is een zakenman die het schijnbaar opeens voor de wind gaat maar eigenlijk is hij een zondebok voor de val van het bedrijf. In een parodie op het Enron-schandaal volgt het publiek na zijn ontslag de pogingen van Dick en Jane om aan geld te komen. Dat lukt en er is zowaar nog een happy end.
Zeer vermakelijk.


Two for the Money
Al Pacino mag Matthew McConaughey onder zijn hoede nemen om van hem de grootste gokbaas te maken die er is. Aanvankelijk gaat dat prima, maar uiteraard wint de underdog ook wel eens een wedstrijd en dan is Pacino niet blij. En de mensen die miljoenen hebben ingezet ook niet. McConaughey valt van de slick mr. know-it-all terug tot een twijfeldoos. Pacino draait op zijn routine een nieuwe film eruit maar de rest van de cast weet niet echt te overtuigen. Ook het verhaal wilde me niet echt pakken.


Saw 2
Toen ik Saw 1 zag was ik aangenaam verrast door de originaliteit van het script. Alles speelde zich af in een soort doucheruimte en de kijker wist nauwelijks meer dan de hoofdpersonen. Het einde was onverwacht en beloofde een vervolg. Dat vervolg slaat echter een andere richting in en nu krijgen we opeens veel meer informatie. Dat haalt de angel uit de spanning in de film en opeens wordt het einde heel voorspelbaar. Dat er weer een aardige lading smerigheid en sadisme over het publiek wordt uitgestort, helpt de film niet meer aan een voldoende. Hopelijk gaan ze met Saw 3, die er vast wel komt, weer de goede kant op.


Walk the Line
Joaquin Phoenix en Reese Weitherspoon zetten meesterlijke rollen neer als het muziekduo Johnny Cash en June Carter. Jarenlang komt hun liefde voor elkaar alleen tot uiting op het podium. Daarbuiten proberen ze de strubbelingen in hun beider huwelijken door te komen. En natuurlijk is er altijd de muziek van Cash en Carter. De beide acteurs zingen en spelen zelf en vooral Phoenix kwijt zich meer dan voortreffelijk van zijn taak. De hele film zat ik mee te neuriën en met mijn voet mee te stampen. Een heerlijke film en een mooi portret van de muzikanten en hun muziek.

Mijn andere filmrecensies

recensie: munich

Hoe ver ga je als democratisch land om de moordenaars van je volk te straffen? En hoe ver ga je als jonge vader om ver weg van je gezin in dienst van je regering anderen te vermoorden? Met deze vragen confronteert Steven Spielberg ons in zijn nieuwe film: Munich. Het verhaal mag bekend zijn: na de aanslagen bij de Olympische Spelen van München neemt Israël wraak door de verschillende Palestijnse leiders uit te schakelen.

In het lange verhaal dat Spielberg laat zien, gaat het niet om de actie of de moorden op zich. Dit zijn soms nagelbijtende gebeurtenissen maar de kern van het verhaal draait om de groep mannen die de acties uitvoeren. Hoe gaan ze met elkaar om, hoe kunnen ze leven als moordenaars, hoe proberen ze te ontkomen aan wraakacties van de Palestijnen? De hoofdpersoon, gespeeld door Eric Bana, begint als groentje en eindigt als paranoïde verbitterde man weggevlucht uit zijn land.

De film duurt lang maar is door de uitdieping van de karakters zelden saai of langdradig. De twijfels en nuances in de eeuwenoude strijd tussen joden en palestijnen worden heel treffend verbeeld. Een mooie afgewogen film die tot nadenken stemt.

Mijn andere filmrecensies

een ziek-zijn-beter-worden-verhaal

Als je met elkaar samenwoont, neem je veel van elkaar over. Gewoontes, rituelen en ... bacillen. Nadat ik onlangs al snotterend en met een bonkend hoofd onder de dekens was verdwenen, lag dit weekend HM onder de wol. Hoofdpijn, snotneus en ijskoude handen. Noem het maar griep.

Rot voor haar maar voor mij natuurlijk een uitgelezen moment om mijn beste beentje voor te zetten. Dus haalde ik een kilo of vijf fruit bij de buurtsuper. Vervolgens mixte, pureerde en perste ik daar een paar liter vocht uit dat vol hoort te zitten met vitaminen en ook nog eens lekker is! Lekker en gezond, volgens HM een onmogelijke combinatie maar ik bewijs graag het tegendeel.

De fruitkuur heeft zijn ... vruchten afgeworpen (die zag niemand aankomen) want HM staat weer als een jonge hinde naast het bed te trappelen. Klaar om er weer volop tegenaan te gaan. Nog zoiets leuks van samenwonen: voor elkaar zorgen. Nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden.

recensie: match point

De nieuwe film van Woody Allen draait om de voormalige tennisprof Chris Wilton. Deze weet zich na zijn carrière handig in de Britse upperclass te werken door met de juiste mensen om te gaan en een relatie te beginnen met de dochter van een rijke zakenman. Alles loopt op rolletjes tot hij de verloofde van zijn zwager ontmoet: de enigszins labiele Nola. Die wakkert in hem een verlangen naar de verkeerde dingen aan. Voor hij het beseft heeft hij zich zo in de nesten gewerkt dat een drastische oplossing nog de enige uitweg lijkt.

De film kabbelt in een gestaag tempo door dat zo kenkerkend is voor veel van de upperclass-films. Dat Chris en Nola duidelijk niet in dit milieu thuishoren, blijkt alleen al uit de vurigheid van hun geheime relatie. Alleen als zij bij elkaar zijn, gaat de film opeens in een stroomversnelling. Het vlakke tempo slaat helaas ook over op de meeste acteurs en actrices. Het is allemaal zo mak dat het niet lukt om iets voor de hoofdrolspelers te voelen.

Als de film aan het eind even lijkt op te leven, blijkt dat zelfs die schok weer verdwijnt in een high tea met wat gebakjes. En zo pruttelde het leven door.

Mijn andere filmrecensies

ochtendgloren op de coolhavenbrug

belletje trekken

Dankzij de wonderen der techniek zal geen enkele belletjetrekker meer kunnen ontsnappen!

recensie: jarhead

Neem een snufje Full Metal Jacket, de decors van Three Kings en nog een beetje Apocalypse Now en je krijgt een aardig idee van hoe Jarhead in elkaar zit. Het machismo van de mariniers en de saaiheid van de eerste Golfoorlog staan hier haaks op elkaar. De stoere soldaten weten van gekkigheid niet meer hoe ze zichzelf moeten vermaken in de eindeloze woestijn. Ze hebben na dagen wachten nog geen schot gelost en doden de tijd met marsen door het zand te maken. En met water drinken.

Sam Mendes (American Beauty) weet wederom een film te maken die eindeloos voort lijkt te kabbelen maar waar de onderhuidse spanning zo groot is, dat je toch geboeid blijft kijken. De sterk spelende Jack Gyllenhaal (Donnie Darko) neemt de kijker mee op zijn ?tour of duty? en komt tot de constatering dat hij absoluut niet weet wat hij daar doet.

Als de oorlog opeens gewonnen blijkt, gaan de mannen weer naar huis als helden zonder te weten waarom ze gehuldigd worden. Zij zijn een illusie armer maar de kijker een mooie filmervaring rijker.

Mijn andere filmrecensies