In Just Like Heaven krijgt Reese Witherspoon, een workaholic in een ziekenhuis, een ongeluk. Alleen: ze beseft het zelf niet. Dus als er maanden later opeens een nieuwe huurder in haar appartement komt, denkt ze met een insluiper te maken te hebben. Hij laat zich echter niet verjagen en probeert haar ervan te overtuigen dat ze ?niet echt? is.
Deze gimmick is al redelijk uitgemolken onderhand en normaal zou de film na vijf minuten de eerste geeuwen veroorzaken. Maar door het uitstekende spel van de hoofdrolspelers en de komische momenten, blijft Just Like Heaven tot het eind toe genieten. Het zal bij een 'romcom' als deze geen verrassing zijn dat er een happy end komt. Maar dat geeft niks: happy is wat je wordt na deze leuke(!) film.
Mijn andere filmrecensies
In The Constant Gardener volgen we een Engels stel. Hij (Ralph Fiennes) werkt als diplomaat in Afrika, zij (Rachel Weisz) is voorvechtster van mensenrechten. Dit botst uiteraard en zij houdt veel van haar werk geheim. Dan krijgt Ralph opeens een telefoontje dat ze dood is aangetroffen. Zijn zoektocht naar het hoe en waarom leidt hem langs de paden die zijn vrouw nam. Hij ontdekt dat er een internationale zwendel met medicijnen aan de gang is waar tot op het hoogste niveau kennis over is.
De film komt wat moeizaam op gang en soms worden er sprongen genomen die niet meteen duidelijk zijn voor de kijker. Het thema zelf is ook bepaald geen lichte kost en een uitstekend spelende Fiennes en Weisz weten dit ook nergens tot lichtvoetigheid te reduceren. Het probleem daarmee is wel dat het moeite kostte om de aandacht vast te houden. De schokkerige manier van filmen hielp daar ook niet bij.
The Constant Gardener is geen film voor een verjaardagsfeestje maar wie een politiek correct avondje uit wil waar over nagepraat kan worden, zit met deze film goed.
Mijn andere filmrecensies
Sinds ik in Rotterdam woon, probeer ik me ook enigszins aan te passen aan de mores van de grote stad. Integratie zeg maar. Dus ik probeer niet vreemd op te kijken als er 's morgens opeens een dode rat op het fietspad ligt. En de volgende dag weer. Ach, het is een havenstad hè? Ook doe ik net of mijn neus bloed als er een dronken zwerver 's morgens op de Willemsbrug staat te verkondigen dat wíj allemaal gek zijn. Ieder zijn mening niet waar?
Maar ik trek ergens een grens en die is vanmorgen bereikt. Fietsers. Ik fiets erg graag en kan het ook vrij goed al zeg ik het zelf. Klinkt misschien gek, want 'iedereen kan toch fietsen'? Nou niet dus. Die mensen komen vooruit op een fiets en weten niet om te vallen, maar daar stopt hun fietskunde dan ook wel. Van een rechte lijn houden, handen uitsteken, met licht áán rijden of zelfs maar in één vloeiende beweging vanuit stilstand vertrekken, hebben ze geen kaas gegeten.
Dus gebeurde het vanochtend dat één man het voor elkaar kreeg om op het drukste fietskruispunt van de stad een gehele fietsbaan te blokkeren waardoor minimaal twee mensen vielen en de rest al hinkelend probeerde te passeren. Zijn commentaar: oh sorry hoor (voor de Engelse lezers: read "oh Surrey whore"). De ochtendmist werd verscheurd door een lange reeks vloeken in zeker vijf verschillende talen. Tja, havenstad hè?
Gespot in het Algemeen Dagblad van vandaag: een mooi voorbeeld van de goede advertentie op de verkeerde plaats.
Of een typisch geval van a dirty mind is a joy forever.
Ricky Gervais, de man achter
The Office en de hopelijk nog hier uit te zenden
Extra's, heeft nu zijn eigen
podcast. Op The Guardian kun je de eerste vijf afleveringen downloaden. Ik vind ze hilarisch maar
oordeel vooral zelf.
Om een idee te krijgen waar het over gaat: "
Episode 5, in which Ricky, Steve and Karl discuss... Cosmetic therapies and facial prejudice; The penile habits of Papua New Guineans; Medical applications of single-wheeled transport mechanisms; Consumer demand for Russian iconography; Cetacean weapon systems; Wooly thinking about wooly mammoth; Monkey News."
Een goed nieuwjaar allen! De vaste lezers zullen ongetwijfeld nieuwsgierig zijn hoe uw hoofdredacteur 2006 is ingegaan. Laat ik allereerst melden dat ik mijn zorgtoeslag niet
aan vuurwerk besteed hebt. Vuurwerk vind ik namelijk ongeveer net zo nuttig als mijn zuurverdiende centjes in de Maas kieperen. Nee, ik heb het slimmer aangepakt: ik heb anderen hun geld laten afschieten. Ik ga wel op het balkon staan met een camera in de aanslag.
Het oudjaarsfeest heb ik dus lekker op de bank gevierd. Met een wijntje, een hapje, een Youpje en nog maar een lekker hapje. Om 0:00 barstte het feest los en probeerde ik mijn camera stil te houden door niet teveel te bibberen met mijn verkleumde vingers. Zie hier het beste resultaat.
Zin in kromme tenen? Het is weer tijd voor de jaarlijkse opsomming van
lezerspost bij Webwereld! Dit jaar 10% dommer!
De dag begint met een
waarschuwing van het KNMI voor slecht weer. Slecht weer? Het ziet er nog zeer rustig en vredig uit...
Lekker rustig zo aan het water...
Vol verwachting klopte ons hart voor wederom een epische verfilming van een klassiek boek. Dit keer was het 'The Chronicles of Narnia: The Lion, The Witch and the Wardrobe' van C.S. Lewis. De trailer beloofde een waar spektakel dus gingen we er maar eens goed voor zitten. Helaas...nergens maakt de film de verwachtingen waar.
Waar moet ik beginnen om aan te geven waar het misgaat? Bij het begin maar: de vier kinderen zijn geen leuke acteurs. Het jongste meisje doet het wel aardig (maar zijn niet alle kleuters leuk?) maar de andere drie weten nergens te overtuigen. De effecten zijn vooral goed bij de pratende dieren maar voor de rest lijkt het wel of we naar een jaren'70-Disney kijken. De blauwe en groene schermen zijn wel heel duidelijk te zien. Het verhaal zelf maakt deze fouten ook al niet goed. Hortend en stotend gaat het voort en voor je het weet, zijn we al weer aan het eind. De enige hoogtepuntjes zijn de Witte Heks en de leeuw die zeer koninklijk overkomt. Dat er over het geheel dan weer een moralistisch jaren '40-sausje ligt, doet helaas deze positieve punten weer teniet.
Waar de verwachtingen hooggespannen waren, worden ze helaas niet waargemaakt. Of kinderen de film wel leuk vinden, valt ook te bezien: Narnia is wel heel braaf.
Mijn andere filmrecensies
Met gepaste trots presenteer ik: onze kerstboom! Geheel in Moulin Rouge-stijl.
Robert Downey jr. was de afgelopen paar jaar meer in het nieuws door zijn drugs- en drankproblemen dan door zijn acteerprestaties. Helaas, want in Kiss Kiss, Bang Bang bewijst hij dat hij nog steeds een geweldige acteur is. Zijn timing in de flitsende dialogen is perfect en hij krijgt nog steeds de lachers op zijn hand door alleen maar in de camera te kijken.
In deze film volgen we Downey die als dief naar Hollywood vlucht en daar wordt aangezien voor acteur. Hij gaat stage lopen bij detective 'Gay Perry', een rol die Val Kilmer vreemd genoeg op het lijf geschreven lijkt. Wat volgt is een betrekkelijk standaard misdaadverhaaltje. Maar door de manier van filmen, editing en de vermakelijke manier van vertellen door Downey jr., stijgt de film boven zichzelf uit.
Absoluut een aanrader!
Mijn andere filmrecensies
Wie Lord of the Rings heeft gezien, weet dat Peter Jackson niet bepaald vies is van een beetje spektakel. Dat hij in LOTR de computer goed heeft leren gebruiken, helpt in het geval van King Kong erg goed. Want de aap ziet er levensecht en angstaanjagend uit. Vooral in close-ups is te zien hoe zeer de techniek de perfectie benadert.
Dat gezegd hebbende, komen we bij de film zelf. De eerste vijf kwartier(!) gebruikt Jackson om zijn verhaal op te zetten. We zien een prachtig decor van het New York van de jaren '30, we ontmoeten de hoofdrolspelers in de vorm van een over-lijken-regisseur, een onzekere actrice en een eerlijke moedige schrijver. Heel leuk en mooi gedaan maar vijf kwartier is echt te lang.
Gelukkig vertrekt de filmploeg dan naar een eiland waar de tijd heeft stilgestaan en de holbewoners en dino's nog vrolijk rondrennen. Hoewel vrolijk; vanaf de eerste stap op het eiland gaat alles mis en vallen in de chaos elke vijf minuten wel een paar bloedige slachtoffers.
Terug in New York is de aap ook meegekomen en mist hij Naomi Watts, de actrice op wie hij verliefd is geworden. De afloop mag bekend zijn en de beelden vanaf het Empire State Building zijn adembenemend.
Na drie uur spektakel krijgt het publiek eindelijk rust en kan het een traantje wegpinken om de arme aap. Jackson is het gelukt om een bekend verhaal verrassend te brengen en tegelijk een nieuwe stap te zetten in de filmevolutie. Dat hij hiervoor drie uur nodig heeft, is wat overdreven maar het is hem meer dan vergeven.
Mijn andere filmrecensies
« Vorige Pagina |
Toon berichten 271-285 van 771 |
Volgende Pagina »
