Meer dan twee meter steekt de
nieuwe kast de lucht in en toch is het één van de sluiptijgers gelukt om erop te komen. De ander heeft het trucje nog niet door en kijkt vooral érg verbaasd naar de kunsten van zijn collega.
Weer naar beneden komen gaat overigens net zo goed...
Cameron Diaz is in deze film een opportunistische profiteur die via de onderbroek van mannen verder probeert te komen in het leven. Dat ze amper kan lezen of rekenen doet er daarom niet zoveel toe. Haar zus is het tegenovergestelde: serieus, hardwerkend en totaal niet sexy.
Als Diaz na een zoveelste dronken avontuur met de vriend van haar zus in bed beland, is de maat vol en wordt ze op straat gegooid. Berooid en beroofd van illusies vertrekt ze naar Miami om daar tussen de bejaarden naar haar oma te zoeken.
In Her Shoes gaat van komisch naar erg tragisch en dat in een niet zo heel erg rap tempo. Sterker nog: de film kabbelt zeer langzaam voort. Dat is wel één van de weinige minpunten want het verhaal en de acteerprestaties zijn sterk. Diaz is overtuigend als onzeker sletje en Shirley MacLaine als haar oma is sterk door de nette oude dame minimalistisch neer te zetten.
Hoewel de editor wel wat harder mocht werken, hebben de makers van LA Confidential en Erin Brockovich weer een mooie film toegevoegd aan hun CV. Neem een Red Bull mee en genieten maar.
Mijn andere filmrecensies
En we zijn weer een stukje dichter bij het droompaleis gekomen: het bed en de klerenkast zijn gearriveerd en in gebruik genomen! Het bed was nog het minste probleem, dat werd namelijk gedaan door een tweetal monteurs en die bleken er kaas van te hebben gegeten.
Terwijl ik wachtte op de voltooiing van de klerenkast werd me echter een pinapparaat onder de neus geduwd. Pardon? Zijn jullie niet iets vergeten? Nee dus. Want in onze oneindige wijsheid hadden we besloten dat we dat zelf wel konden doen. We bespaarden daardoor maar liefst tientallen euro's...
Gelukkig bleken de ouders van HM ook wel een flinke portie kaas gegeten te hebben van kasten in elkaar zetten dus in een vloek en een zucht stond het gevaarte. Het zuchten was van de dames, het vloeken van de heren. Uiteindelijk hebben we er namelijk 4,5 uur aan besteed. Maar het resultaat mocht er zijn: een groot vierkant vlak melkglas van dik twee bij twee meter waarachter een zee aan ruimte schuilgaat.
De leermomenten (naar keuze):
1. hoe zet je een kast in elkaar
2. láát dat doen!
Er viel me onlangs een verschil op tussen mijn oude woning en het paleisje waar ik nu woon. De decembermaand is aangebroken en dat was in de Delftse studentenflat het moment voor feesten. Eerst kwam Sinterklaas met zijn strooigoed, daarna de
Kerstman kerstman met schijtende rendieren en als laatste nog een 'kerstdiner-onder-studenten'. Kortom: 31 dagen leek de flat meer op Flodder, deel 4. Je kon van de vloer eten.
Neem dan nu mijn huidige toren aan de Maas. De dag nadat de Goedheiligman 707 kaarsjes heeft uitgeblazen, kom ik de hal binnen en waan me meteen in het Zwarte Woud. Een kruidig mengsel van gezelligheid, lichtjes en dennenaalden hangt in de lucht. Het kunnen ook alleen de dennennaalden geweest zijn overigens.
In de hal staat een grote kerstboom met ballen, slingers en lampjes. Geen rommel, geen lege bierflesjes; alleen maar kerstsfeer. Ik kan u zeggen: dat is prettiger thuiskomen dan moeten uitkijken of je niet over een verloren stuk pizza uitglijdt.
Dit weekend gaat ook bij ons de kerstboom opgetuigd worden. Foto's komen er snel aan want we hebben een geweldig versieridee!
Wist u dat de burgemeester van Rotterdam Opstelten heet? Vast wel hè? Maar wist u ook dat hij een tuinhuisje heeft? Dat weten er maar weinigen. Maar vrijwel niemand weet wat hij daar in heeft staan. Ik wel sinds afgelopen week: vliegende schotels.
Ik geef toe dat ik dat ook niet verwacht had maar het schijnt echt zo te zijn. Ik vernam het uit de eerste hand: de piloot van de schotel himself! Hij sprak me aan bij de tramhalte toen ik daar stond te wachten op een tram die wederom niet kwam opdagen. Hij verklapte me dat toen hij langs de maan vloog, hij panne kreeg en toen moest landen op Aarde. Om dat te verbergen voor de gansche mensheid, had hij zijn vlieggevaarte in het tuinhuisje van Opstelten verborgen.
Hij verklapte verder nog dat hij vanuit de ruimte wel de Chinese Muur kon zien maar de piramides van Cheops niet en dat daarom de eerste een groter wereldwonder was. Maar de Egyptenaren had er niet minder lief om. Toch aardig van dat merkwaardige ruimtewezen, niet waar? Hij vond ook nog dat ik leuk lachtte! En zo scheidden onze wegen weer toen de tram eindelijk kwam opdagen.
(Bovenstaande kan overigens opgetekend zijn uit de mond van een dronken zwervende idioot die met een enorme kegel mijn rustige wachten verstoorde. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen...)
De vaste lezertjes onder u weten dat ik al een tijdje stukjes schrijf. Soms wat meer, soms wat minder. Maar toch wel geregeld een paar regels tekst waarmee ik de Google Database weer verder vervuil. Ik weet niet of men dat op mijn werk ook opgevallen is, of dat een handige jongen eens
gegoogled heeft op mijn naam (de systeembeheerder in ieder geval) maar ik ben nu dus gevraagd om een vast stukje aan te leveren voor het personeelsblad. Erger nog: een vaste column. Op de laatste pagina nog wel! Alsof de ramp met een column nog niet groot genoeg was.
Niet dat ik er geen zin in heb, sterker nog: ik vind het hartstikke leuk. Maar om nu de ganse bedrijfskantine te horen mompelen "daar heb je die gozer van dat stukje", mwoh... Ik moet iets leuks schrijven over het dagelijkse werk. Ziet u hoe men op de redactie er al vanuit gaat dat daar ook iets leuks over te schrijven ís?
Ondertussen zit ik er maar mooi mee. Nog voor 1 februari ook en dan ook nog 'leuk'! Ik houd u op de hoogte...
Wat een paar jaar naast de Maas staan met een verkeersbord kan doen.
De vierde Harry Potter alweer en het is bepaald niet de minste. In The Goblet of Fire draait alles rond de magie-wedstrijd waar drie scholen aan meedoen. Officieel mag Harry niet meedoen maar het zal weinig kijkers verbazen dat brillemans toch aan de start staat. Het doel: eeuwige roem en een gothic drinkbeker.
Wat vanaf de eerste seconde duidelijk is, is dat de nieuwste Potter donker en grimmiger is dan de vorige films. Het regent vrijwel continu, de ene na de andere onheilspellende gebeurtenis spat van het scherm en alsof dat nog niet genoeg is, gieren de hormonen ook nog eens door de dames en heren van Hogwarts.
Vooral dat laatste levert de broodnodige humor op. De onherroepelijke terugkeer van Lord Voldemort zorgt namelijk vooral voor grimmige beelden. Die verklaren waarom deze film op 12 jaar en ouder gewaardeerd is: sommige scènes zijn écht eng. Maar zoals altijd zijn de speciale effecten weer om de vingers bij af te likken.
Enige minpunten zijn ook te noemen: het verhaal is soms wat onvolledig als er over passages uit het boek heengestapt wordt. Voor mensen die het boek niet gelezen hebben, kan dat moeilijk te begrijpen zijn. Ook zijn, helaas, sommige verhaallijnen gesneuveld voor de verfilming. Het geheel is echter nog heel erg te genieten en doen uitzien naar de volgende film. Want boek vijf is, naar mijn bescheiden mening, de beste tot nu toe uit de reeks. Dat belooft wat!
Mijn andere filmrecensies
Zaterdagochtend 8:00, ergens voor de Engelse kust, dek 9.
Door een reactie bij een
eerder artikel hoorde ik opeens dat ik een
bekende buurman / medeflatbewoner heb. Ik zal eens een kopje suiker gaan
vragen.
Jodie Foster speelt in Flightplan de rol van een vliegtuigmotor-ingenieur die met haar dochtertje naar de USA terugvliegt. Daar gaat Jodie haar man begraven die in Europa van het dak gevallen is. Halverwege de reis is ze opeens haar dochtertje kwijt en niemand lijkt haar ooit gezien te hebben aan boord. Een massale zoektocht leidt tot niks en de bemannig begint langzamerhand te denken dat Jodie ze een beetje ziet vliegen.
De zoektocht en de steeds wanhopiger wordende moeder leveren spannende film op. Het verhaal wordt goed opgebouwd en Jodie?s karakter uitgewerkt. Daarna gaat de film echter over in een enorme noodlanding. De onvermijdelijke plotwending komt wel erg plotseling (no pun intended) en wordt afgeraffeld naar het einde toe. Dat het geheel dan ook nog eens met een plofje afloopt inclusief een tenenkrommende laatste scène, doet de film ook al geen goed. Jammer, want het begin was sterk.
Mijn andere filmrecensies
Tot nu toe kende ik 3D-films alleen als die lelijke beelden waar je met een mal roodgroen brilletje naar moest kijken. Het leverde nauwelijks een leuke film op maar wel veel hoofdpijn. Pathe Imax in Amsterdam heeft nu echter een nieuw soort 3D zonder roodgroene beelden maar met twee filmrollen die een fractie naast elkaar leggen. Via een speciale bril worden deze tot een fullcolor beeld omgezet waar je écht diepte in kan zien.
Het eerste resultaat is Walking on the Moon, een film over de maanwandelingen bij elkaar gepraat door Tom Hanks. De beelden zijn door de 3D-bril werkelijk verbluffend. Je hebt het idee dat je zelf op de maan staat en als de astronaut steentjes wegschopt, duik je weg om ze te ontwijken. Het gevoel van diepte is perfect en een geweldige ervaring.
De film zelf is vooral erg aardig te noemen. Zoals Top Gun 40% meer aanmeldingen bij de luchtmacht veroorzaakte, zo zal Walking on the Moon veel enthousiasme voor Nasa veroorzaken. De achtergronden van de wandelingen zijn wat mager en er mag ook wel iets meer verteld worden over de technische zaken. Maar Walking on the Moon lijkt vooral bedoeld te zijn voor de mooie beelden en die zijn er genoeg!
Mijn andere filmrecensies
Wie kent ze niet: de sprookjes van de gebroeders Grimm? Jarenlang verzamelden ze alle verhalen die ze hoorden en bewaarden die voor het nageslacht. In The Brothers Grimm wordt er een aardige twist aan dat verhaal gegeven. Hier gebruiken de broers de verhalen om hun handeltje in geestuidrijvingen en heksenverjagingen te kunnen ontwikkelen. Ze horen over een legende, geven die legende met wat rook en een pop vorm en vervolgens ?verlossen? ze de vertellers van de heks.
Dat gaat goed totdat ze ontmaskerd worden en gedwongen worden om een aantal verdwijningen van kinderen op te lossen. Eén van de legendes blijkt waarheid te zijn en de broers moeten hun scepsis opzij zetten en in hun eigen volksverlakkerij gaan geloven om hun leven, en dat van de meisjes, te redden.
The Brothers Grimm heeft een prachtig decor met allerlei sprookjesachtige effecten. De broers zelf worden goed gespeeld door Heath Ledger en Matt Damon. De rest van de cast, en vooral de Italiaan gespeeld door Peter Stormare, is van lagere kwaliteit. De actie wordt helaas soms bijna slapstick en dat past niet in de film. Daarom eigenlijk 2,5 ster maar omdat ik daar niet aan doe, toch maar 3.
Mijn andere filmrecensies
Er was eens een beer, genaamd Bamse (spreek uit: Bamsie). Die zat op een boot en schommelde de hele dag heen en weer. Bamse werd er goed ziek van en hoopte dat iemand hem zou zien en mee zou nemen. Bamse zat namelijk in een winkel op een cruiseboot en elke dag kwamen er genoeg kindjes voorbij, maar niemand nam hem mee?
Maar op een dag was daar opeens een meisje loos, die wou gaan varen als matroos. Dat meisje had echter niet zulke goede zeebenen, net als Bamse! En dat meisje was ook kotsmisselijk, net als Bamse! Ze keken elkaar aan en toen keek HM haar vriend aan. Die keek heel nors en riep allemaal rare dingen als dat Bamse zoveel geld kostte?
Bamse werd toen erg verdrietig en heeft de hele nacht stilletjes zitten huilen. Tussen het kotsen door uiteraard. Maar de volgende dag stond daar opeens die rare jongen weer. En hij pakte Bamse op en nam hem mee! ?
HM is een beetje ziek en heeft een zacht beertje nodig?, zei hij. Ze liepen naar een hut op de boot en daar lag HM met een groen gezicht! Bamse pakte haar eens goed vast en meteen voelde HM zich al beter! ?
Dank je wel, Bamse! Nu kan ik lekker de hele dag gaan winkelen in Newcastle!?
En zo gebeurde het ook en ze leefden nog lang en gelukkig.
In Crash draait het om een aantal personen van verschillende raciale achtergronden die elk hun eigen problemen, vooroordelen en geschiedenis hebben. Van de officier van justitie in zijn ivoren toren via de Iraanse winkeleigenaar tot een racistische agent. Elk beleeft zijn eigen avontuur in dit veelluik en ontmoet de andere karakters op bepalende momenten in hun leven.
Al snel blijken de hokjes waar de personages in leven niet zo strak als ze van elkaar denken. De racistische agent heeft een ernstig zieke vader die altijd minderheden heeft geholpen, de zwarte autodief blijkt toch een zwak te hebben voor de minderbedeelden. In een wereld die bepaald wordt door de tegenstelling tussen zwart en wit, is niets zwart-wit maar is alles grijs.
Crash weet de verhaallijnen mooi uit te werken tot een samenhangend geheel dat een dag uit het leven van de personages beschrijft. Door ons overzicht zien we de samenhang tussen de mensen en hoe makkelijk de verschillen op te lossen zijn. In hun dagelijkse leven zullen ze dat echter nooit zien. Het levert gelukkig wel een schitterende film op!
Mijn andere filmrecensies
« Vorige Pagina |
Toon berichten 286-300 van 771 |
Volgende Pagina »
