stevenbron.nl

de fietsende forens (2)

Eenmaal in Rotterdam aangekomen is het eerste interessante gebouw waar ik langskom, de oude Van Nelle-fabriek. Tegenwoordig één van de creatieve centra van de stad.

de fietsende forens (1)

Onlangs vertelde ik al over het dagelijkse ritje naar mijn werk. Voor de visueel ingestelden onder u: vandaag de foto's.

Ik hoef slechts dit water te volgen en ik kom zo ongeveer vanaf mijn huis naast het kantoor terecht.En dan kom je soms de vreemdste situaties tegen...

lakenvelder

Naar aanleiding van de reactie van Harry over de nieuwe banner bovenaan de site: alles wat je altijd al over de prachtige Lakenvelder koeien wilde weten maar nooit durfde te vragen: klikken.

Deze exemplaren stonden in de weilanden bij de Lek in Liesvelt. Prachtige beesten inderdaad. Wist u trouwens dat er zoveel koeienrassen bestaan?

alblasserwaard

Het zonnetje scheen, de lucht was blauw dus was het perfect fietsweer. Ondanks dat ik elke dag al 30 km. op de pedalen sta, was ik niet te stoppen en dus reed ik gisteren in de Alblasserwaard, het gebied grofweg tussen Dordrecht en Schoonhoven.

De reis begon langs de molens van Kinderdijk. Ik had ze nog nooit in het echt gezien had en blijkbaar de stoet Amerikaanse toeristen ook niet getuige de vele "fantaaastic"-kreten. De massa zwaarlijvige fotografen lieten we achter ons en we reden verder langs de Lek. Het pontje zette ons over en de tocht gaf nog meer tyisch Hollandse vergezichten te zien: polders, dijken, bossen en snelwegen.
Zo af en toe kom je dan leuke dingen tegen. Het viel me bijvoorbeeld al op dat er wel erg veel ooievaars rondvlogen. Dat zou misschien te maken kunnen hebben met het hoge geboortecijfer onder de zwartekousen aldaar maar er bleek ook een heus ooievaarsdorp te zijn.
Verder rijdend kwamen we op de enige hoogte in het vlakke land: De Donk. Dit overblijfsel uit de ijstijd is al millenia bewoond door boeren en nu nog steeds bepalen de boeren en hun vee het straatbeeld: filevorming.
Na 60 km. fietsen, verbrand door de zon en snotterend door de hooikoorts kwamen we weer aan bij het startpunt: De Krom in Oud-Alblas. Daar kregen we nog een heerlijk viergangendiner en konden we weer naar huis. Alweer een aanrader!

rit naar de zon

Sinds afgelopen dinsdag kom ik op de fiets naar mijn werk. Met vijftien kilometer heen en dezelfde hoeveelheid terug lijkt dat misschien wat veel, maar het valt eigenlijk erg mee. Het is namelijk een prachtige route langs de Schie van Delft naar Rotterdam.

Je komt door gehuchtjes als De Zweth (wat overgaat in het andere gehucht Zweth...), je ziet de koeien uit hun stal komen voor een nieuwe dag melk maken, een ooievaar zit je nieuwsgierig aan te kijken en zelfs de fazanten zijn zo rustig dat ze niet wegstuiven als ik langs ze rijd. Met de ochtendzon in m'n gezicht en met de middeleeuwse muziek van Hildegard von Bingen en Adam de la Halle op mijn mp3-speler, vliegen die 15 km. voorbij.

Wat het nog leuker maakt is dat ik een paar honderd meter naar links de A13 zie liggen waar het elke ochtend muurvast staat met chagerijnige mensen. Neem de fiets!

de opdracht van vandaag

Niet verder lezen maar lekker naar buiten gaan. Het is schitterend lenteweer!

eitje erbij?

's Avonds probeer ik altijd twee zaken (je noemt dingen zaken als je geen dingen wil zeggen. Maar dat terzijde) te volbrengen: lichamelijke training en geestelijke training. Het laatste gebeurt via boeken en op dit moment is dat bijvoorbeeld een alleraardigst werk over de opkomst van het Nazisme. De lichamelijke training doe ik bij de fitness om de hoek.

Zo was ik daar gisteren ook weer om aan wat gewichten te gaan hangen. Al hangende keek ik eens om me heen en zag een wat merkwaardig gekleed mannetje druk in de weer met halters. Hij had een zeer klein en zeer strak broekje aan en zijn shirt was nauwelijks van meer stof gemaakt. Uit zijn shirt kwamen twee gigantisch gespierde armen die onder de tatoeages zaten.

Hij merkte dat ik naar zijn armen zat te kijken (niet zo vreemd met zo'n enorme stripverzameling) en sprak de beroemde woorden: "heb ik wat van je aan?" Het ideale moment natuurlijk om met een zeer gevatte opmerking te komen maar zijn blik en zijn biceps deden mijn normaal zo actieve gevoel voor humor wegsmelten. Ik antwoordde dus maar dat ik naar zijn tatoeages zat te kijken en dat ze nogal ... apart waren. Apart was niet helemaal het juiste woord voor de voluptueuze vrouw op zijn arm die klaarblijkelijk gepenetreerd werd door de duivel achter haar.

"Ja deze", antwoordde hij, "die heb ik laten zetten voor mijn werk. Dat doet het altijd wel goed." Mijn hersens ratelden en schoten van een barkeeper tot een stripper tot een model. Ik kwam er niet uit. "Goh, wat doe je dan voor werk?" vroeg ik quasi-nonchalant. "Ik werk in de porno-industie. Ik ben acteur".

Oh.

Normaal als ik een acteur tegenkom, vraag ik of hij in iets bekends gespeeld heeft, maar in dit geval kreeg ik dat niet over mijn lippen. Hoe reageer je dan? Ik vroeg maar of hij het leuk werk vond. Dat vond hij van wel, maar wel zwaar. Elke avond trainen, heel gezond eten en veel eieren. Jaja, dat verhaal was dus waar. En ik houd niet eens van eieren, voegde hij er nog aan toe terwijl hij naar z'n vriendin liep en vertrok. Wat een rotleven.

I just met a girl named maria

Roland Garros is weer begonnen. Aangezien ik zelf jaren getennist heb, kijk ik nog steeds met veel plezier naar het spelletje. En de laatste jaren zijn daarvoor alleen maar meer goede redenen bijgekomen... Hup Maria!En ja, ze heeft een site!

tussen kunst en kitsch

Tussen Kunst en Kitsch is verreweg één van mijn favoriete programma's. De combinatie van mooie antieke spullen en idioten die denken dat hun Ravensburger-schilderij een onbekende Rembrandt zou kunnen zijn, levert prachtig televisie op. Gisteren waren de opnamen in Scheveningen en uw verslaggever was daarbij aanwezig.

Het feest begon meteen al toen we (ik en moeders) moesten wachten tot we naar binnen mochten. Backstage liep ook een camera rond die mensen interviewde over hun schatten. Prompt grepen oudere dames naar de lipstick om nog wat van hun gezicht te maken. Nerveus staken er aantal ook nog een sigaret op.

Op het moment dat de volgende vijftig gelukkigen naar binnen mochten, stormde de marmeren beelden, Biedermeiertjes en huilende zigeunertjes naar binnen. De deskundigen werden bijna besprongen. Wij hadden twee oude borden meegenomen en een tegel. De twee borden bleken niet zeldzaam en niet duur te zijn dus was al onze hoop gevestigd op de tegel. Na lang kijken en peinzen, besloot de deskundige dat het om een 19e-eeuwse gevelsteen ging en dat die zo'n 150 euro waard was. Nou ja, toch leuk...

lentekriebels

top gear is back!

The waiting is over. Tune in to BBC Two tonight at 8pm for the brand-new series of Top Gear.

Het ultieme programma voor mannen die niet willen opgroeien.

recensie: lemony snicket's a series of unfortunate events

Deze film kan gigantisch de mist ingaan om twee redenen: het is een verfilming van een populaire boekenreeks en Jim Carrey speelt mee. De boeken heb ik niet gelezen dus met gekibbel van de fans kan ik niks. Met Carrey wel. Het is bij hem altijd alles of niks: of hij is geweldig of je zit je anderhalf uur kapot te ergeren. In deze film is hij echter goed op zijn plaats.

Als Count Olaf neemt hij de 'zorg' op zich voor de wezen Klaus, Violet en Sunny (die allemaal erg goed gecast zijn). Hun ouders, een excentriek echtpaar, zijn omgekomen bij een verdachte brand. De kinderen zijn niet minder bijzonder en hebben al hun talenten nodig om Olaf van hun lijf te houden die achter de erfenis aan zit.

Dit verhaal speelt zich af tegen een prachtig somber decor vol met vreemde mensen, bijzondere huizen en meer vrolijke narigheid. Lemony Snicket is terecht genomineerd voor Oscars voor art direction en make-up. Het sarcastische donkere sfeertje in de hele film is prachtig. Bekijk in dat kader ook vooral de site! Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events is het kijken meer dan waard.

>>> Mijn andere filmrecensies

recensie: star wars III - revenge of the sith

Het probleem dat George Lucas met deze film heeft, is dat iedereen precies weet hoe het verhaal zal verlopen. We kennen immers de voorgeschiedenis en we weten al twintig jaar hoe het verhaal zal aflopen. Kan er dan toch nog wat aardigs gebrouwen worden van Star Wars III: The Revenge of the Sith? Jazeker. Iets heel aardigs.

Met een samenvatting van het verhaal zal ik u niet vervelen. De fans weten hoe het verloopt en als je geen fan bent, moet je niet naar de film. Voor de echte fans is het echter smullen geblazen. De vervelende stukjes uit de eerste twee films (het liefdesverhaal, irritante aliens) zijn tot een minimum beperkt en dat doet de film goed. Nu is er nog meer ruimte voor de kern: een inktzwart verhaal met veel Dark Force, dood en gevechten. Star Wars zoals we het graag zien. Waarom is anders deel 5, The Empire Strikes Back, voor velen de populairste film?

Het donkere sfeertje is alom aanwezig en de transformatie van Anakin tot Darth Vader is een drama van de hoogste plank. Eindelijk zet Hayden Christensen ook eens een behoorlijke acteerprestatie neer en weet hij de innerlijke strijd van Anakin goed te verbeelden. Uiteraard zijn het camerawerk en de digitale effecten van een hoog niveau. Ik kan alleen maar zeggen dat het jammer is dat dit het einde van de serie is. Of zouden er toch nog een deel 7 t/m 9 komen?

>>> Mijn andere filmrecensies

do you speak dutch?

De werkdag begon om 8:30 en eindigde om 22:30. Wie durft nu nog te zeggen dat ambtenaren een luizenleventje hebben? Ik mocht voor het eerst mee met een actie 'in het veld'. De oogst? In mijn beste Roemeens vertelde ik dat de koffers ingepakt mochten worden en dat iedereen in het witte busje met die oranje strepen mocht stappen, tien Polen konden worden gerustgesteld door te melden dat alles dobre was. Verder kon ik de Hindoestaanse tyfus krijgen van een mevrouw die zichzelf over een rugleuning gedrapeerd had en ik mag zaterdag op een Arubaanse verjaardag komen. Met de hele gemeente!

Een productief avondje ... multicultureel gezien. Wel zijn mijn benen wat moe.

spiegeltjes en kraaltjes

Het was gisteren een Christelijke feestdag in de lente en dat betekent behalve een zoektocht naar "wat we nou weer moeten doen", ook de jaarlijkse antiekveiling in Maasland (ZH). Elk jaar ga ik daarheen en elk jaar kom ik ook wel met een nieuwe schat thuis. Soms een oude pot, dan weer een bord of wat leuks voor aan de muur.

Dit jaar had ik mijn zinnen gezet op een oude schoolplaat met uitzicht op de polders van Schiedam (pre-dioxine) en op een antiek houten Mariabeeldje. Helaas voor mij zat de veiling vol met de typische Maaslander vrouw: zoveel geld dat ze van gekkigheid niet meer weet waar ze het aan uit moet geven. Dus werden onder luid gejuich en gejoel mijn schatten onder mijn neus vandaan gekocht. Cultuurbarbaren...

Voor me zat nog een bekende Maaslandse: minister Van Ardenne van Ontwikkelingssamenwerking. Zij bood ook lustig mee en veroverde een antieke ring, een gouden armband en een horloge. Ik moest meteen aan spiegeltjes en kraaltjes denken. Ze zijn vast aftrekbaar.