Werken bij [...] betekent werken in een dynamische omgeving die altijd in het teken staat van verandering. Niemand kan blijven stilstaan en iedereen zal altijd bezig zijn met kansen. Deze kansen en hun dynamiek zal ieder voor zich moeten implementeren in zijn werkgebeuren.
Bent u er nog? Bovenstaande management-talk kan in ieder willekeurig ambtelijk rapport staan maar helaas voor mij parafraseer ik het reorganisatierapport op mijn werk. De reorganisatie betekende in mijn geval dat de afdeling opgesplitst werd.
De grote kamer met twaalf personen, werd eerst in twee groepen gehakt. De eerste groep werd weer onderverdeeld in drie kamers opgesplitst naar functie. Ik zat in de tweede groep met drie personen en bleef achter in de hele grote kamer. Waar het eerst
buzzde van gezelligheid, informatie en dynamiek, zitten we nu met z'n drieën. Zonder radio. Zonder vrouwelijke collega's. Maar wel met heel veel stilte en nog veel meer werk.
Ik mag (moet) nu wat taken van verschillende ex-kamergenoten overnemen. Dat betekent meer werk, meer verantwoordelijkheid en meer contactpersonen. Ik vind het allemaal prima maar dan kun je maar beter wel goed bereikbaar zijn. Gelukkig zit het daarmee wel snor, getuige deze situatie op mijn bureau.
Afgelopen zondag was de afsluitende dag van het
Filmfestival Rotterdam: de Volkskrantdag. Links intellectueel Nederland (zeg maar Randstad) had zich verzameld om met een krant onder de arm lekker zelfvoldaan 'kunst' op te gaan snuiven. Dat was mijn verwachting zo ongeveer. Hoewel ik veel van dit soort types zag rondlopen ("als het maar geen pro-Amerika film wordt!"), was ik allang blij dat er geen popcorn door de zaal vloog en dat er geen één(!) mobieltje afging. Maar het gaat natuurlijk om de films! We kregen een selectie van vijf films voorgeschoteld die tijdens het festival goed gewaardeerd waren.
Dixie Chicks: shut up and sing
Muziekdocumentaire over de onbedoelde gevolgen van een anti-Bushopmerking door de zangeres van de Dixie Chicks. De countryfans gingen door het lint en ze werden door de media gedemoniseerd aan de vooravond van de Irak-oorlog. Tegelijk zien we ook het leven van een band tijdens een tour en de dagelijkse stress die daarbij komt kijken. Boeiende documentaire, fijne muziek en een sterke groep vrouwen.
Living in fear
Vietnam, net na de oorlog. Een man die voor Zuid-Vietnam had gevochten, probeert een bestaan op te bouwen als mijnenopruimer. Tegelijk houdt hij er twee vrouwen op na en weet ze ook nog allebei te bezwangeren. De minste film van de dag naar mijn mening, wellicht ook doordat het onderwerp me niet raakte.
My mother is a belly dancer
In Hong Kong wonen een aantal vrouwen bij elkaar in een deprimerend appartementencomplex. Ze hebben bijna allemaal problemen met hun man, baan of gezin. Om dit te verwerken en toch nog iets leuks te doen, gaan ze op dansles. Dit blijkt voor de één een bevrijding en voor de ander een bron van conflicten met het thuisfront. De personages groeien wel in de film maar het verhaal blijft wat aan de vlakke kant.
Parents
In IJsland is het vaak koud en het weer lijkt zo z'n invloed te hebben op de personages. Drie mensen worden gevolgd die allemaal privé-problemen hebben. Ze proberen allemaal op hun eigen manier de problemen op te lossen maar niet met evenveel succes. In zwart-wit geschoten komt de film vrij deprimerend over. Parents wordt vooral boeiend als de hoofdpersonen een wak slaan in zichzelf en wat van hun emoties laten zien. Het wachten daarop is de moeite waard. Boeiend drama!
Paprika
Japanse animatie. De slotfilm die voor de helft van het publiek niet hun kopje thee was en die (zeer irritant) tijdens de film wegliepen. Zonde, want Paprika was een leuke film. Dromen en realiteit gaan door elkaar lopen als gekke wetenschappers gaan experimenteren met een droommachine. Gevolg: een kakafonie van geluid, absurde beelden en Matrix-achtige schijnwerkelijkheden. Als het genre je ligt, is Paprika zeker de moeite waard.
Dit weekend stond voor ons in het teken van de
nieuwe computer (en dan vooral het herinstalleren van alle software) en het
Boekenfestijn. In Ahoy lag een half miljoen boeken te wachten op ons en wie zijn wij om niet aan die vraag te voldoen? Dat mensen hier niet kwamen om één boekje te halen bleek wel uit de boodschappenbakken op wieltjes die bij de ingang stonden. Die leverden, behalve blauwe plekken op vele kuiten, ook ruimte voor ongeveer dertig boeken. Ik zag veel karretjes waar veel meer in werd gepropt.
Zoals hieronder te zien is, hebben wij ook flink ingekocht. Uiteraard zonder na te denken waar we dat kwijt moeten in onze overvolle kasten. Maar daar denken we later wel weer aan. Toch?
Het feit dat hier nu een nieuw stukje verschijnt, kan maar één ding betekenen: de
computerloze dagen zijn voorbij! En wat een beproeving was het. Nu pas beseften we hoe centraal de pc staat in ons leven. Elke morgen liepen we standaard naar het bureau om de AAN-knop in te drukken om vervolgens wakker te schrikken als we in het luchtledige bleken te drukken. We waren 's ochtends nog nooit zo vroeg op het werk. 's Avonds was nog erger: geen mail, geen leuke downloads, geen stukjes schrijven. Van de weeromstuit gingen HM en ik zelfs maar "pra-ten". Ja, écht!
Maar sinds vanmiddag staat er gelukkig weer iets naast het bureau te spinnen. En nee, het zijn niet de katten. Het is onze eigen zwarte doos volgepropt met het nieuwste van het toekomstigste. Dual core AMD, 2 gig geheugen, 350 gig harde schijf en aansluitingen waar nog geen eens hardware voor bestaat zo nieuw is het!
Nieuwe dingen zijn zo lekker.
Soms gaat het leven op rolletjes en lukt alles wat je wil. Dat propje dat je achteloos weggooit, belandt precies in de prullenbak. De thee die omvalt, stroomt net langs je papieren. Het soort dingen waardoor je even denkt: hè lekker. Soms zit het echter even wat tegen. Gisteren was zo'n soms.
Het begon er mee dat de pc vreemd deed toen ik hem aanzette om weer een briljant stukje te schrijven. Rare errors, geen windowslogo en twee glazige blikken die naar het scherm staarden zonder te weten wat te doen. Gelukkig heb ik ook internet op mijn mobiel dus googlede ik de foutmelding. Dat zag er niet best uit. De ene uitleg was nog desastreuzer dan de andere. Moederbord kapot, geheugen naar de maan, harde schijf in een zelfvernietigingsmodus, ik wist het niet meer. De eindconclusie was in ieder geval onvermijdelijk: pc kapot. Dus maar meteen een nieuwe besteld want zonder kunnen we niet meer.
De avond was grotendeels verpest door de pc-perikelen en we besloten dan ook snel onder de wol te kruipen. Nog even de tanden poetsen en dan oogjes dicht. Niet dus. Bij het flossen kwam er behalve een restant van het diner ook een vulling mee. Dag vulling, dacht ik toen die door de afvoer gleed, hallo tandarts.
Was daarmee de gifbeker leeg? Ik hoopte van wel maar de katjes dachten daar toch anders over. Normaal worden we gewekt door pootjes die over ons heen lopen en daarmee melden dat ze eten/drinken/aandacht willen. Vanmorgen bestond de wekker echter uit braakgeluiden naast het bed. Pixel had waarschijnlijk iets teveel haar naar binnen gelikt en besloot dat het slijmerige zaakje er weer uit moest.
Gelukkig is het buiten lekker warm.
De reissom is volledig betaald en de tickets zijn binnen. Hoe komen we nu in Ferrières en dan met name het huisje?
Adres
"Le Coq d?Or"
Route des Fagnes 2
4190 Ferrieres, Belgie
Route
− E25 (Luik−Ardennen)
− afslag 48 (Werbomont−Ferrières)
− rechtsaf richting Ferrières (N66)
− na +/− 8,5 km over de N66 komt u aan bij een grote kruising met de N86.
− Het gebouw ligt aan uw rechterkant, op de hoek van de kruising.
GPS
Long: 5,58397
Lat: 50,41338
Na dat lieve gebaar van HM
onlangs, kon ik natuurlijk niet achterblijven.
Het gebouw waar ik woon, is gebouwd in 1990. Voor het gemak noem ik dat nog maar even nieuwbouw omdat het toch onder het gemiddelde van de hele stad zal liggen. De voordelen van nieuwbouw zijn plenty: nog weinig gebreken, modern, nieuwste bouwkundige inzichten etc. Dat nieuw niet persé beter betekent, kwamen we vanochtend achter.
Ik werd eerst wakker van de wind en regen tegen het raam. Dat is vrij uitzonderlijk want meestal staat de wind schuin op het gebouw. Vanochtend stonden we echter pal in de wind en de regen kletterde dan ook vrolijk tegen het raam. Lekker geluid vind ik dat. Buiten regen en kou en jij binnen onder de wol en lekker warm. Langzaam voelde ik me wegglijden in een droom. De regen was echter zo hard dat deze ook mijn droom begon te overheersen. Zo zeer zelfs dat ik bijna de druppels op mijn hoofd kon voelen. Ik voelde eens aan mijn voorhoofd en tot mijn verbazing liep daar een echte druppel overheen!
Ik was uiteraard meteen klaarwakker en keek verschrikt of het raam soms openstond. Dat was niet het geval maar wel zag ik twee kleine plasjes op de vensterbank liggen en er liep een dun straaltje water over het raam. Wat was er aan de hand? Het bleek dat het nieuwe moderne luchtrooster in het raam niet opgewassen was tegen de slagregen die recht op het raam stond. Door de spleten en kieren kwamen druppels naar binnen en toen het eenmaal stroomde, bleef het stromen.
Binnen no-time waren HM en ik in de weer met handdoeken en washandjes en verdeelden we de taken tussen de slaapkamer en de
filmkamer. In de woonkamer was gelukkig niks aan de hand. Daar was namelijk nog een ouderwets bovenraampje. Uiteraard zeer uit de tijd, maar er komt geen druppel naar binnen. Moet het volgende huis dan maar een grachtenpandje uit de 17e eeuw worden?
A Ferrari garage in Monaco. Notice the
Enzo in front? This is about as close as I could come before some security gorilla send me away.
>>> Photo Friday
Supercars in Monaco during the F1 Grand Prix 2006.
>>> Theme Thursday
De storm levert behalve een hoop
problemen en doden natuurlijk ook een hoop indrukwekkend natuurschoon op. De
NOS-site werd overspoeld met amateurkiekjes vanuit het hele land. Dit is mijn persoonlijke favoriet.
Read More
En hoe is het met u? Al uit de laatste verschoning gewaaid? Terwijl het gebouw piept en kraakt onder de windstoten, zit ik nu nog hoog en droog. De berichten over omvallende bomen, uitvallende trams en ongevallende auto's vliegen door de lucht. Het is zelfs zo erg dat mijn werk, dat zich voor een deel in de buitenlucht afspeelt, is afgelast. Voor het eerst in vijf jaar!
Gelukkig heeft HM de weerberichten ook goed gevolgd en krijg ik fijn een liftje naar huis. Woei!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 136-150 van 771 |
Volgende Pagina »
