Vandaag heb ik de hele dag na lopen denken over een stukje dat ik wilde schrijven. Een onderwerp had ik nog niet, laat staan een verhaal, maar ergens voelde ik dat er iets in zat. Nadat ik door de wind en regen naar huis ben gegaan, wist ik het opeens: dat het vandaag zo'n futloze dag is.
Sommige collega's hebben het koud en zetten de verwarming vol aan. Maar anderen (lees: ik) hebben hierdoor weer een gevoel van: waar is mijn bed en zet de wekker maar uit. Ik was dan ook niet vooruit te branden vandaag en gezien het vele gapen van de mensen om mij heen, was ik niet de enige. Een flinke regenbui of wind kan dan heel verfrissend zijn, zelfs voor mensen die
niet van wind houden.
Overigens, even googlen kan je
verrassende inzichten over gapen opleveren. Je gaat je collega's opeens in een heel ander daglicht zien.
"When the French Prime Minister, Monsieur Mollet was recently in London he raised with the prime minister the possibility of a union between the United Kingdom and France."
Een idee zo bizar dat je het nooit zou geloven. De BBC komt echter met
het bewijs dat het in de jaren '50 bijna realiteit was.
Wil je lachen? Wil je dansen? Wil je (mee)zingen? Wil je weer herinneren waarom penguins toch van die koddige beestjes zijn? Wil je de volgende stap in animation zien? Ga naar
Happy Feet!
Wil je je afvragen wat milieugeneuzel (hoe serieus ook) in een kinderfilm doet? Wil je herinneren waarom Robin Williams na een uur altijd zo vervelend wordt met zijn stemmetjes? Ga dan ook naar Happy Feet!
Maar ondanks de Greenpeace-boodschap die de film aan het eind bijna verpest, is het een vermakelijk verhaal over Mumble de penguin die niet kan zingen maar sneller kan tapdansen dan
Michael Flatley. Even hielden we ons hart vast toen we de halve zaal vol adhd-kindjes zagen zitten, maar door deze film krijg je zelf ook zin om mee te zingen en te dansen.
En nu mijn oproep aan journalisten in het algemeen en Clairy Polak van NOVA in het bijzonder: is het nou afgelopen om klakkeloos al die valse alarmkreten van al die gesubsidieerde teams, monitors en commissies voor waar aan te nemen? Doe eens je werk en ga eerst al die rapporten eindelijk bestuderen voordat je niets vermoedende burgers de stuipen op het lijf gaat jagen.
En zo is het maar net,
meneer Ephimenco! Goede column die nauw aansluit bij het onderwerp van mijn scriptie (goh, is het alweer twee jaar geleden?).
Eragon vergelijken met
Lord of the Rings is even onvermijdelijk als dramatisch. Dramatisch voor Eragon welteverstaan. Want hoewel het beide fantasyfilms zijn en er in beide verhalen een hoofdpersoon centraal staat die tegen een slechte tegenstander vecht, heeft Eragon de diepgang van een blad papier.
Hoe noemde mijn oude leraar Nederlands dat toch? Een hoofdpersoon moet een bepaalde dwingende noodzakelijkheid hebben in zijn handelen. Eragon, de blonder-dan-blonde-en-blanker-dan-blanke boerenzoon heeft dat niet. Het ene moment staat hij nog tot aan zijn enkels in de modder achter een paard aan te sjouwen, het volgende moment zit hij op de rug van een draak en leidt hij een opstand. Geen motivatie, grote gaten in het verhaal en een regisseur die meer opheeft met zijn computerbeestjes dan met de echte acteurs.
Fantasy staat al niet bekend om zijn gevoel voor realiteit, maar in deze film maken ze het wel heel bont. Een schande voor het genre en een belediging voor de bezoekers die hier naar komen kijken.
Persoonlijk heb ik weinig op met fetisjen (fetishen? fetisjes? nee,
toch goed). Waarom mensen zich in een rubberen harnas hijsen om zich vervolgens met een bord om hun nek met daarop "I'm a slut" door een disco laten jagen, is mij nooit helemaal duidelijk geworden. Het zal u dan ook niet verbazen dat ik geen enkele fetisj heb.
Maar ik ga natuurlijk geen stukje schrijven, als er niks te melden valt dus u voelt hem al aankomen: als ik toch een fetisj zou moeten hebben, dan zouden dat vulpennen zijn. Niet om in lichaamsopeningen te stoppen die daar niet voor bedoeld zijn, maar puur om te gebruiken waar
meneer Biro ze voor bedoeld heeft. Of beter gezegd: meneer Mont Blanc.
Want als er één
merk vulpennen is waarbij ik, met mijn neus tegen de winkelruit gedrukt, bijna letterlijk ga kwijlen, dan is het wel bij dit van oorsprong Duitse bedrijf. Hun pennen zijn kunststukjes op de vierkante centimeter. Wat zou ik graag zo'n precisie-instrument willen hebben.
Groot was dan ook de vreugde toen ik op
eBay een giftset van maar liefst drie Montblancs zag staan. Het openingsbod: $0,99. Dat is toch geen geld voor een set die in de winkel toch al gauw richting de 1000 euro gaat. Het was er één uit de zogenaamde
Schrijversserie en wel de
Dumas. Het plaatje bij dit stukje is de bewuste vulpen. Voor de zekerheid vroeg ik nog even wat de verzendkosten zijn voor het
kleine doosje. Die bleken 150 euro te zijn...
Nog altijd een stuk goedkoper dan een nieuwe set in de winkel maar toch maar even niet. Deze set mag de
oplichter verkoper in een lichaamsopening naar keuze steken.
De oplettende bezoeker heeft ongetwijfeld twee nieuwe knoppen in het menu gezien aan de linkerkant: Films en DVD's.
'Films' verwijst naar de stukjes over films en recensies die ik regelmatig schrijf.
'DVD's' brengt u naar een pagina die buiten mijn site geparkeerd staat maar waar de volledige dvd-verzameling van
HM en uw hoofdredacteur staat.
Let daarbij vooral ook op het knopje 'wishlist': hint hint.
Wachtend op de metro 's avonds laat weet je nooit wat er kan gebeuren. Maar om de één of andere reden verwacht ik altijd met gekken te maken te hebben. Zo ook gisteravond.
Ik was net klaar met werken en al rennend zie ik dat de metro net wegrijdt. Dat wordt tien minuten wachten. Ik ben niet alleen op het perron want er staan nog wat kantoorslaven in een vormeloze regenjas naast me met in hun hand saaie koffertjes. Aan de andere kant zit een meisje op een bank met haar mobieltje te spelen. Daar weer naast staat een Somalische man met een regenjas die een maat of vijf te groot is, druk met zijn armen te zwaaien.
U heeft in dit rijtje wachtenden vast al De Gek ontdekt.
De man zwaait niet alleen driftig met zijn armen, maar hij vloekt ook nog eens binnensmonds. "Fuck fuck, I fuck you bitch, motherfucker, shit wife!" is een korte samenvatting van wat hij in die tien minuten uitkraamt. Het meisje op de bank voelt zich (enigszins begrijpelijk) niet op haar gemak. Dan begint De Gek te ijsberen. Help, hij beweegt ook nog!
Hij loopt langs het meisje op de bank die inmiddels gestopt is met sms'en en buitengewoon veel belangstelling heeft voor de punten van haar schoenen. Daarna komt hij langs mij en vervolgens de benauwd kijkende koffertjes. Opeens staat hij stil, loopt naar de muur en stompt hard tegen de muur op nog geen meter afstand van de buitenste man van het groepje. Er klinkt een hoge gil en even weet ik niet of het de nu echt bezorgd kijkende kantoorman is of de Somaliër die zijn knokkels heeft bezeerd.
Dit ritueel herhaalt zich nog een paar keer waardoor het mobiele meisje wijselijk tussen mij en de kofferdragers in gaat staan. Gelukkig komt op dat moment de metro. Als we instappen en wegrijden, zien we nog net hoe de man achterover buigt en vervolgens een grote klodder tegen het achterste raam van de metro spuugt.
"Wat een avontuur hè?", zegt één van de koffersmannetjes tegen zijn collega, "maar ik had hem wel aangekund hoor".
Na de verhalen over flauwvallende en in de looppaden kotsende bezoekers, vond uw hoofd filmredactie het wel eens tijd worden om Saw 3 te gaan bekijken. Saw 1 vond ik een meer dan aardige thriller met wat lugubere horrorelementen. Saw 2 sloeg al veel meer door naar horror en was een stuk minder fijn om te kijken. Saw 3 weet de overtreffende trap van 'gore' en 'splatter' echter moeiteloos te beklimmen.
Het thrillerelement is tot de laatste scène nauwelijks aanwezig. Alles draait om de ingenieuze martelwerktuigen die Jigsaw en zijn sidekick bedenken. Het verhaal is ondergeschikt gemaakt aan de vrolijk rondvliegende ingewanden en het gegil van de steeds onschuldiger wordende slachtoffers. Het lijkt er vooral op dat de regisseur zoekende is naar hoe hij de magen van de bezoekers verder kan omdraaien. De hardcore horrorliefhebbers zullen het prima vinden, maar Saw is zo populair geworden dat het mainstream publiek graag wíl komen maar straks niet meer kán komen.
Persoonlijk denk ik, ook gezien het einde van deze derde Saw, dat een vierde film totaal overbodig is.
Na lang aandringen wilde HM eindelijk mee naar de nieuwe James Bond:
Casino Royale. Ergens begreep ik het ook wel. Want was James niet de wandelende testosteronbom die met smoking en een onzichtbare auto de wereld redde? Complete onzin dus. En nu hadden we ook nog te maken met nep-Bond in de vorm van Daniel Craig. Maar toch kreeg ik HM omgepraat en gingen we hem bekijken. Wat een goede beslissing!
Vanaf de eerste minuut grijpt Casino Royale je bij je nek, rammelt je door elkaar om je pas bij de aftiteling weer met beide benen op de grond te zetten. Sean wie? Pierce wie? Er is maar één Bond en zijn naam is Daniel Craig. Hard, compromisloos, de juiste mengeling van stijl en gevaar en nog zonder een karikatuur van zichzelf te zijn zoals Roger Moore die het karakter bijna om zeep hielp.
Dit is James Bond zoals hij moet zijn en laten we hopen dat ze deze nieuwe lijn niet meer loslaten.
"How would you like your Martini, sir? Shaken or stirred?"
"Whatever!"
De sneak preview van gisteren was
Lonely Hearts. Het is een verfilming van het waargebeurde drama van de Lonely Hearts Killers. Dit stel spoorde hun slachtoffers op via contactadvertenties, plunderden vervolgens hun bankrekening en vertrokken daarna weer, een lijk achterlatend.
Hoofdrollen zijn er voor John Travolta, James Gandolfini en Salma Hayek waarbij vooral de laatste indruk maakt door de pure haat en kwaadaardigheid die uit haar smeulende ogen straalt. De aankleding van de film is zeer mooi verzorgd: puur film noir met gleufhoeden, vleugelauto's en moeilijk kijkende detective's.
Omdat het een bekend
waargebeurd verhaal is, weet je hoe het af gaat lopen. De uiteindelijke afloop is dan ook in de eerste minuten al te zien. Om toch de spanning terug te laten keren, mag het karakter van Travolta met zijn persoonlijke demonen aan de slag in zijn jacht op de twee moordenaars. Helaas komt dat onderdeel wat minder goed uit de verf. Maar door de acteerprestaties van vooral Hayek en de mooie aankleding, krijgt hij toch een voldoende.
"The similarity between a donut and a cop is that they're only good with a hole in 'em"
"That's also true for most women"
(......)
FER TR SPYDER BP8988 EFG086
FER F328 BM8585 ZFFZA27B000081818
FER TESTAROSSA BN8118 ZFFAA17C0000809E9
FER F512 TR BL9988 ZFFLA40C000094729
FER TESTAROSSA BN9911 ZFFAA17C000067769
FER TR SPYDER BP8998 EFF111
(....)
En zo gaat het nog even
een tijdje door.
Na (werk)dagen vol regen en ander naar weer waar je kleren van aan je lijf gaan plakken, was het vanmorgen eindelijk eens droog. Laten we het tramabonnement eens thuislaten en de fiets pakken, dacht ik dapper. Blijkbaar had ik mijn bril nog niet op toen ik dat besloot, anders had ik de schuimkoppen op de Maas wel gezien. Na drie meter gefietst te hebben en weer een meter teruggeblazen te zijn, wist ik het al: dit wordt niks.
Maar omdat ik ook de lulligste niet ben, trapte ik toch vrolijk (...) door en na een half uur was ik op mijn werk. Normaal doe ik daar twintig minuten over. Dat half uurtje was wel genoeg om me weer te doen beseffen dat ik nog tien keer liever door een stortbui fiets dan met een flauwe tegenwind. Ik denk dat dat komt door de onvoorspelbaarheid. Een wolk regen zie je aankomen maar een windvlaag niet. Zo trap je nog redelijk normaal door en zo sta je opeens weer stil terwijl je kraag tegen je neus kleppert. Op zo'n moment voel ik me soms net
koning Knut die in de branding stond en de golven niet onder bedwang kreeg.
Gelukkig heb ik straks windje mee.
Zullen we een spelletje doen lieverd?
Zeg dan maar eens nee...
« Vorige Pagina |
Toon berichten 151-165 van 771 |
Volgende Pagina »
