Nog een goede reden waarom de stukjes zo lang op zich laten
wachten: aanstaande woensdag zijn we pas weer
technisch in staat om internet te krijgen. Ik wacht af of het ook daadwérkelijk lukt, en zal u allen daarvan zo goed en zo kwaad als mogelijk van op de hoogte houden
.
Zo ben je heel druk bezig met het huis en zo vliegen er weer twee weken voorbij. "Twee weken?!", dacht ik toen ik de
laatste reactie las, "dat is wel erg veel!" Dus vandaar maar weer even een teken van leven.
Want leven doe ik nog steeds en met heel veel plezier! Het huisje krijgt steeds meer zijn finale vorm en de dozen weten we steeds beter te verbergen danwel te negeren. Dit weekend gaan de laatste resten oud behang eraf zodat
behangpoging nummer twee kan beginnen.
Ik hoop dan ook het oude huis helemaal leeg en schoon te hebben. Het leek me zo'n kleine en makkelijke klus maar toen ik foto's zag van zes jaar geleden, begreep ik hoeveel troep ik in die tijd had verzameld. Voor het nieuwe paleis hanteer ik dan ook een streng weggooibeleid: alles wat niet persé bewaard moet blijven, gaat het ronde archief in. Ik ben benieuwd hoelang ik dat volhoud. Of wanneer HM me met puppie-ogen aankijkt of we die leuke knalroze vaas toch echt niet kunnen bewaren...
Het is weer eens tijd voor een kleine update vindt u ook niet? De afgelopen dagen stonden geheel in het teken van dozen inpakken, dozen sjouwen en dozen weer uitpakken. Door een wonderbaarlijke vermenigvuldiging leek in de tussentijd de hoeveelheid rommel exponentieel te groeien. Of het appartement is gewoon kleiner, daar wil ik vanaf zijn.
Mijn droom is wel uitgekomen: een Muur van Boeken. Zes IKEA-Billy's naast elkaar vol met allerlei boeken, cd's en dvd's. Gelukkig hebben de katten nog geen enkele belangstelling getoond voor de kasten dus staan de boeken en dvd's nog onbeschadigd in de kast. Katten zijn enorme cultuurbarbaren.
Nu moeten de twee pc's nog gecombineerd worden tot één supercomputer, alle overgebleven dozen uitgepakt (wat mij betreft weggegooid) en de laatste rotzooi uit onze oude huizen opgeruimd te worden. En dan kunnen we eindelijk een lekker gaan genieten van ons paleisje!
Oh, mijn pc is trouwens helemaal gecrashed dus foto's hebben even een beetje vertraging. Maar dat ga ik nog helemaal goedmaken!
Zoals de titel van dit stukje al suggereert hebben we de eerste tegenslag te pakken met het droomhuis: het behang in de slaapkamer houdt niet goed... Gelukkig hadden we het probleem snel geanalyseerd. We hadden namelijk het oude behang niet genoeg weggehaald waardoor dit weer ging bubbelen en bobbelen toen er een verse rol nat behang op geplakt werd.
Niks aan te doen helaas: even een vies woordje zeggen en opnieuw beginnen. Het voordeel is wel dat we nu gedwongen worden om een zwaarder soort behang te nemen dat er mooier uit gaat zien. Alleen jammer dat er voorlopig in de woonkamer geslapen moet worden. U ziet: elk nadeel heeft ook een voordeel.
Ik schreef
eerder al over de hectiek rond een verhuizing. Gisteren kwam daar weer een fijn voorbeeld van bij want op het programma stond de aanschaf van een bed, boekenkasten en verf. Laat ik bij het begin beginnen.
We hadden eindelijk een bed gevonden dat we allebei wel te pruimen vonden dus moest die het maar worden. De verkoopster gooide vervolgens alle verkooparsenalen open om dat bed toch vooral maar door onze droge strotjes te duwen. Uiteindelijk hielden we daar een korting en een minicruise aan over!
Door alle discussie, nadenken en rondbellen was het echter inmiddels 15:45 geworden en moesten er nog kasten en verf worden aangeschaft. Dat zit zo: we wilden voor de welbekende Billy's van IKEA gaan maar aangezien die poepsaai zijn, gaan we ze oververven.
Van Rotterdam raceden we naar Delft waar we ons een hernia tilden aan de grootste Billy-kast die ze hadden. En dat maal vijf... Terwijl het zweet op ons voorhoofd parelde en de pijn in onze rug het stadium van "lekker" inmiddels ver achter zich gelaten had, renden we naar de Gamma. De winkel was om 16:45 gelukkig nog open en HM sprintte naar binnen terwijl ik de bus parkeerde. Nog voor ik uitstapte, kwam HM al weer aanlopen. Driftig stampend en hardop pratend. Ik kon niet verstaan wat ze zei maar er zaten een heleboel O's in en een oud dametje sloeg verschrikt haar hand voor haar mond. "
Sorry, maar de computers zijn al uit dus we kunnen geen verf meer mengen. Goedemiddag!" was de boodschap geweest toen er op de bel van de verfmengservice werd gebeld.
HM was des duivels en ik zal u de kanonnade besparen: er lezen misschien ook kinderen mee. Gelukkig had ik de ingeving dat de Praxis ook een mengservice heeft dus terwijl HM nog doorfoeterde op die @$#%%$%$% reed ik de hoek om. Daar troffen we gelukkig een commercieel denkende verkoopster aan die niet naar haar baas luisterde die exáct om 17:00 weg wilde. Dus konden we om 17:10 met blikken vol verf en een voorhoofd vol zweet terug naar Rotterdam.
Verhuizen is één groot feest!
Tijd: een uur voordat we bij Gamma stonden.
Plaats: een eetcafé op Blaak.
HM: dat behang dat er nu zit ... eigenlijk best lelijk toch?
S: ja, eigenlijk wel en het is ook beschadigd op sommige plekken.
HM: dat ook ja. Mmm....
S: Mmm...
HM: verf of behang?
S: doe maar behang.
Het was me het weekendje wel, zegt men dan. Even een kleine terugblik zodat alle meekijkende lezers ook weer op de hoogte zijn. Afgelopen donderdag kregen HM en ik de sleutel van ons paleisje. Meteen 's middags zijn we het laminaat gaan kopen. Na eerst bij IKEA verbaasd te hebben gekeken naar de belabberde kwaliteit, zijn we toch maar naar een échte stoffeerder gegaan. En ja hoor: nog goedkoper ook en eigenlijk veel mooier! De bestelling luidde uiteindelijk Whitewash-eiken voor het huis en antraciete plavuizen (nee, het is echt laminaat) voor de keuken.
Nadat we vrijdagochtend de bestelling hadden gehaald en de 42 pakken laminaat vele verdiepingen omhoog hebben gesjouwd, was het tijd voor de volgende must-buy op ons lijstje: witgoed. Hier waren de rollen redelijk vertrouwd verdeeld: ik zocht het fornuis uit (ik kook), HM de wasmachine (zij wast) en samen deden we de koelkast. Dat we er nog een mini-vaatwassertje bijkregen, was leuk meegenomen natuurlijk.
Tot zover de
spielerei. Zaterdag wachtte het echte werk: het laminaat leggen. Gelukkig heb ik een erg handige en hulpvaardige familie zodat, toen het stof was neergedaald en de zon reeds ondergegaan was, er een prachtige bíjna-echt-houten vloer lag. Om de keukenvloer ook nog op maat te gaan zagen en timmeren, leek ons niet echt fijn voor de buren zodat om 22:00 het licht uitging.
De volgende dag werden de spieren weer snel opgewarmd door de keuken die nog gelegd moest worden. Helaas bleek het flitsende systeem van de rest van het huis niet van toepassing op de keuken. Na veel rammen, beuken en slaan bleef er een richel zichtbaar die de zondagsrust van de buren behoorlijk zou verstoren. Maar terwijl ik aan het werk ben, wordt hier als het goed is door HM aan gewerkt dus we houden moed dat per vanavond de hele woning van een mooie vloer voorzien is.
Ik heb er nog steeds zin an!
De makke met verhuizen, zeker als het op zo'n overwacht korte termijn gebeurt, is natuurlijk al het geregel. Van het organiseren van verhuisdozen en verhuizers tot wat-gaan-we-eigenlijk-op-de-vloer-leggen? In de laatste fase zitten we nu vooral.
Nu HM ein-de-lijk weer terug van vakantie is, kunnen we eindelijk eens wat aan Serious Shopping gaan doen. Een vloer, koelkast, fornuis, bed, kasten; noodzakelijke spullen zeg maar. Helaas ook wel de spullen waardoor de nog op te richten gezamenlijke bankrekening aardig zijn adem in zal moeten houden.
Gelukkig valt het wel weer mee als je het ziet als investering. Dan is het toch voor De Toekomst en Ons en andere van dat soort leuke termen die je met hoofdletter mag schrijven. De komende vier dagen staan in het teken van woonboulevards, doe-het-zelfzaken, handtekeningen zetten en de agenda in de gaten houden.
Druk maar leuk; ik ben benieuwd of dat ook voor het interieur gaat gelden.
En ik hoef 'alleen' maar ja te zeggen... Keuzes!
Ik had u graag prachtige actiefoto's laten zien van
Monaco aan de Maas. Foto's van gierende banden, krappe bochten, spinnende pitspoezen en ander racevermaak. Helaas had ik het manco dat mijn camera niet zo snel bleek en de auto's wel. Vandaar maar even een transcriptie van het geluid van die dag: VRRRRRROOOOAAAAAAMMM!!!!!
Ik ben u allen een excuus schuldig. Veel te lang heb ik u al verwaarloosd en geen bericht hier geplaatst. Ik weet het: mijn sociale vaardigheden worden zo ernstig in twijfel getrokken. De reden is echter heel simpel. Niet dat ik u zat was of dat ik mijn site zat was, verre van zelfs. Het is veel prozaïscher: ik had het druk.
Druk met werk, druk met bijzaken en vooral ook druk met
HM. Laat ik eerlijk zijn, vooral het laatste is nou niet bepaald een straf. We hebben samen alle dingen gedaan die verliefde mensen doen: op de Euromast gestaan, gegeten en gevaren in de Pannenkoekenboot, langs de startbaan van Schiphol naar vliegtuigen gekeken, 24 gekeken (hello Jack) en vooral veel van elkaar genoten. En dan ligt er ook nog flink wat beeldmateriaal van Monaco aan de Maas te wachten!
U ziet het: het was even rustig maar ik heb mijn muze gevonden en zit weer vol inspiratie. Nu nog wat meer tijd vinden.
Een dijk die zich in de Haringvliet uitstrekt. De wind suist door de touwen en masten van de scheepjes achter de dijk, de zee bruist tegen de stenen en op het water zijn schuimkoppen te zien. De wolken vliegen af en aan en toveren het water om in een Perzisch tapijt van glinsterende diamanten en donkere vlekken. Wind, water, zon en lucht: een Hollandser omgeving is bijna niet mogelijk.
In die adembenemende omgeving sta ik niet alleen. Ik kijk in twee grote blauwe ogen, zie blonde krullen en weet zeker: dit is ze, Het Meisje. Het Meisje dat alle andere overbodig maakt, zou Reve zeggen. We staan op het einde van het land maar aan het begin van Ons. Ik en Het Meisje.
"
DaMes En HeRen, de RET test vandaag de toegangspoortjes. Wij danken u voor uw medewerking."
Leuke tekst maar ik denk dat niemand graag meewerkt. Voor de nieuwe poortjes hopen de reizigers zich namelijk op en niemand weet wat hij moet doen. In het geel gestoken RET-mannetjes weten het ook niet: de één roept "
doorlopen, doorlopen" en de ander zit juist aan te wijzen waar de strippenkaart ingestoken moet worden. De woedende blikken van de reizigers zijn niet meer te tellen als door het oponthoud de metro net voor hun neus wegrijdt.
Zelf haal ik hem net maar blijkt hij na 50 meter problemen te hebben. Hortend en stotend gaan we in een slakkengangetje naar het eindpunt van de lijn. Normaal haal ik de trein dan precies maar door de kuren van de metro mis ik die en kan ik een half uur wachten op de volgende. Die heeft echter weer een kwartier vertraging waardoor ik te laat terug in Delft arriveer en de tram gemist heb.
U begrijpt: ik bekijk met meer dan gemiddelde belangstelling de auto-advertenties. Na jaren lang van het OV gebruik te hebben gemaakt (moeten maken, beter gezegd), heb ik het compleet gehad met die volle schuddende ellendebakken. Zelfs een file is nog prettiger!
Had u dat nou ook vandaag? Zo'n druilerig gevoel. Dat gevoel van "
waar is het zwemparadijs? Het lijkt wel ijs!"? Zelfs de zwerver was chagerijnig vandaag en schold me uit toen ik weigerde iets te geven. Misschien had ik ook niet moeten vermelden dat bedelen verboden is in Rotterdam... Ik merkte het al toen ik de trein instapte en er een walm van negativiteit op me af kwam. Of het was het de geur van natte tassen en jassen, daar wil ik vanaf zijn.
Over tassen gesproken: ik heb een wat aparte rugtas. Ik vind het een hele praktische en mooie grote tas die je behalve op je rug ook heel makkelijk aan je fiets kan klikken. Praktisch hè? Maar het is vooral de vorm die de aandacht trekt. Sommigen zouden zeggen dat hij wat vierkant is. Anderen zouden het eerder als
bomvormig omschrijven... Waar ik ook kom dezer dagen, ik zie angstige blikken en mensen die oogcontact vermijden. Ik zat er al over te denken om eens heel hard KNAL te roepen in een metrostel maar een keer scheren zou op zich ook geen kwaad kunnen om het imago van terrorist af te schudden.
Anyways, waar ik met dit lange verhaal naar toe wil, is de conducteur van vandaag. Normaal heb ik niks met deze beroepsgroep.
Give them a uniform, and they think they're Hitler, denk ik altijd. Deze man was de uitzondering op de regel: vrolijk, vriendelijk en origineel. Want iedereen kreeg naast de gebruikelijke stempel ook een zonnetje in zijn kaartje geknipt. "
Want een beetje zon kunnen we wel gebruiken mensen!"
« Vorige Pagina |
Toon berichten 91-105 van 273 |
Volgende Pagina »
