Omdat mijn werk nogal de aandacht trekt van politici en media, willen ze allemaal graag een keer meekijken. Over onze schouder en op onze vingers vooral. Zo ook afgelopen donderdag. Een lid van de Tweede Kamer liep een avondje mee en kwam zo in huizen die hij normaal niet zo vaak ziet, mag ik hopen voor hem. Keiharde gangsterrap, getatoeerde Antillianen die boos kijken en meer goud om hun schouders dan Fort Knox in de kluizen heeft liggen.
Terwijl ik met de bewoner sta te praten, voel ik de ogen van de politicus over m'n schouder meekijken. Nu weet hij natuurlijk niet dat ik er een hekel aan heb om op m'n vingers gekeken te worden en misschien had ik dat moeten zeggen ... maar dat deed ik dus niet. Gevolg: ik sta te stamelen en te hakkelen en hoor mijn teamleader later zeggen "
dat ik pas net begonnen ben"...
Tot zover de politieke carrière van Steven. Wanneer is het zomerreces weer voorbij? Nou ja, hij was toch niet van mijn partij.
"
Daaristiedaaaan...beeeestandjuuuuhh!" Mijn computer doet 'ping' en op mijn scherm verschijnt een mailtje met een excel-bestand. De strafadministratie van 2005 tot nu toe. Of ik er even orde in wil scheppen.
Na openen kijk ik aan tegen een impressionistisch schilderij met alle kleuren van de regenboog. Alleen dan ongeordend. Vragend en licht wanhopig kijk ik de steeds vrolijker wordende verzender aan. "
Jaaa, het is heel simpel hoor. Je kijkt eerst naar de blauwe kolom AA die moet corresponderen met de lichtgroene kolom BD die je niet moet verwarren met kolom DD want die is donkergroen. Verder is rij 34 heel belangrijk: als die rood is, hoort er een bedrag te staan in kolom EA en als hij roze is in kolom EB. De rest spreekt voor zich. Ja toch, niet dan? Prrrima, successss!"
Als het me lukt in een week orde te scheppen in deze chaos, heb ik ca. 10.000 euro voor de gemeente verdient. Zo niet ... ach, dan schrappen we wel ergens een subsidietje hehe.
Gesprekje opgevangen in een kiosk. De Turkse verkoper tegen zijn Surinaamse klant: "
alle winkels hier in de buurt worden opgekocht door Chinezen. Maar ach, als het maar geen Marokkanen zijn"... Eh?
Langzaam liet ze zich achter me zakken en keek over mijn schouder naar ons spiegelbeeld in de spiegel voor ons. Haar bruine krullen kriebelden in m?n nek en haar parfum was bedwelmend. In mijn hoofd had ik haar Anastasia gedoopt. Een andere tragisch-Russische naam zou ook goed geweest zijn.
Ze verrastte me toen ik opeens haar vingers door mijn haren voelde glijden. In mijn nek voelde ik het kippenvel opkomen. "Stilzitten", commandeerde ze streng, maar haar glimlach verraadde dat ze het niet onaardig bedoelde. Haar vingers gleden weer verder door mijn haar. Deze weldadige massage mocht van mij nog uren doorgaan, maar opeens trok ze het laken weg. Het was weer voorbij. "Wassen en knippen, dat is dan 18 euro. Wilt u pinnen?"
Tot over zes weken, fluisterde ik zacht toen ik met mijn korte kapsel de kapsalon verliet.
Een vreemde stilte hangt in het gebouw. Kamers zijn leeg, bureau's voldoen voor het eerst aan de
clean desk policy en zweterige mannen in overalls lopen met dozen te sjouwen. Het is de grote verhuisdag.
Een reorganisatie brengt behalve betraande gezichten ook veel rompslomp met zich mee: mensen moeten naar andere gebouwen en hun in jaren opgebouwde administratie moet opeens tot twee dozen beperkt worden. De
shredder draait dan ook overuren op dit moment. Volledig gevulde ordners met de opdruk 'zeer belanrgrijk' verdwijnen in de papierbak.
Het hele kantoorbestaan gereduceerd tot twee dozen en een plant. Is dat nou Feng Shui?
Zou het feit dat iemand van de sollicitatiecommissie door mij drie keer op rij kaltgestellt werd, er mee te maken hebben dat het sollicitatiegesprek vandaag zo klote ging? Tip van de dag: nooit je baas neerschieten als je carrière wilt maken! Behalve als je huurmoordenaar wilt worden wellicht.
...sprak ik
gisteren. Maar alles is toch nog goed gekomen: ik ben aangenomen!
Afgelopen week mochten de ambtenaren het veld in en daarmee bedoel ik niet naar de burger toe. Nee, we mochten in het kader van een sectoruitje écht de velden in voor een kanotocht, picknick en afsluitend paintballen en een barbeque. Elkaar verrot schieten voor de teamspirit. Dus.
Het kanoën was leuk maar niet echt spectaculair verder. Eén omgeslagen boot maakt nog geen winter. Nee, het zenuwachtige wachten was tot de strijd los zou barsten. In een afgesloten stuk bos kregen we een soort halfautomatisch geweer in handen en een rammelend reservoir met verfbolletjes. Die bleken harder aan te komen dan verwacht.
De reacties van verschillende mensen waren leuk om te zien: de fanatiekste vooraf stonden in het bos te schutteren en de sceptici vlogen bloeddorstig op de 'vijand' af. Ik hoorde bij de laatste categorie. Ik vond het opmerkelijk om te zien welke instincten in je bovenkomen als je met een geweer op iemand afsluipt die jou uit wil schakelen. Al je zintuigen staan op alarm en geen beweging ontgaat je. De koelbloedigheid waarmee je iemand 'uitschakelt' die voor je vizier langsloopt, is wellicht veelzeggend. Wat daarmee dan gezegd kan worden, weet ik niet maar ik weet wel dat het één van de meest lollige dingen was die ik in tijden heb gedaan. En ik kwam ongedeerd uit de strijd!
Zou het feit dat iemand van de sollicitatiecommissie door mij drie keer op rij
kaltgestellt werd, er mee te maken hebben dat het sollicitatiegesprek vandaag zo klote ging? Tip van de dag: nooit je baas neerschieten als je carrière wilt maken! Behalve als je huurmoordenaar wilt worden wellicht.
Met de nieuwe uitkeringstrekker van koninklijke bloede die vandaag
geboren is, begint ook de zoektocht naar de naam van de baby. Bij Amalia kwamen de internetters er al snel
achter omdat ze de domeinnaam hadden laten registreren. Ik neem aan dat ze nu wat zorgvuldiger zullen zijn, dus kan ik eens écht gaan raden. En u ook uiteraard want wat valt er anders te doen in deze komkommertijd?
Mijn gok: Charlotte-Juliana.
Update 28-6-2005:
Alexia Juliana Marcela Laurentien. Nou, eentje had ik in ieder geval goed.
Zomaar wat gedachten die bij me opkwamen toen ik op de thermometer keek:
- Waarom lijkt het wel warmer als het
officieel een hittegolf is?
- Waarom komt niemand in korte broek naar kantoor hoewel het niet verboden is?
- Waarom vinden sommigen het nodig om drie keer per kwartier te zeggen dat het warm is; denken ze dat ik dat niet in de gaten heb?
- Waarom kunnen mensen alleen nog maar over de warmte praten ... en loggen?
Ik zit aan een eikenhouten keukentafel en voor me liggen tien paspoorten. Evenzoveel koppen kijken me aan, wachtend op wat ik ga doen. Ik besluit de gegevens maar eens op te nemen. Tien Poolse namen en geheel toevallig blijk ik de jongens al van de meisjes gescheiden te hebben. Ze blijken allemaal uit hetzelfde schooljaar te zijn.
De jongens zijn zonder uitzondering gemillimeterd van boven en hebben groene nagels. Met wat gebarentaal maken ze me duidelijk dat ze tomaten plukken. Iets wat ik als getogen Westlander meteen herken. Met een mengeling van onzekerheid en gespeelde stoerheid kijken ze me aan en wachten af.
De meisjes op de foto's in de paspoorten kijken me ook lachend aan. De kanten kraagjes passen goed bij de rest van de ouderwetse kleren die ze aanhebben op de pasfoto. Als ik boven de paspoorten uitkijk en de vier coke-neusjes voor me zie in veel te korte rokjes en op decimeter hoge hakken, begrijp ik dat die onschuldige tijd inmiddels ver achter ze ligt. Waar de jongens in de kassen werken, verdienen deze jonge meisjes voornamelijk horizontaal hun brood. Uitdagend kijken ze me aan. Eén van de vier probeert met haar haar de restanten van een blauw oog te verbergen. Ik vraag me af of ze wel eens een ansichtkaart naar hun ouders sturen en wat ze daar dan opzetten. Alles
dobre?
Zoals
aangekondigd: een verslagje van mijn minibreak in de Ardennen. Ook dit jaar was het doel Haulmé, een klein plaatsje net over de Franse grens. Het wordt gekenmerkt door rust, ruimte, bergen, groen en veel muggen. De laatst genoemde beestjes zijn verantwoordelijk voor de 18 muggenbulten. De eerste vier kenmerken hebben er echter toch een onvergetelijk weekend van gemaakt.
Wat heb ik dan zoal gedaan? Voornamelijk niets. Zo noem ik het tenminste als ik in de koele schaduw van een boom een boek zit te lezen. Maar we deden ook niets toen we 's nachts de stoelen in ligstand zetten en de sterrenhemel bewonderden. Of neem het gezellig met elkaar kletsen terwijl de enige stoorzender een klein vogeltje is dat volgens de buurman een boomklever heet. Alweer niets. En het was heerlijk!
Maar het was niet alleen luiheid en lethargie wat de klok sloeg. We hebben ook een wandeling gemaakt door de bergen rondom de camping. Bij dertig graden! En uiteraard stond mijn fototoestel ook niet stil. Voor de goede orde: de eerste foto is van een vuurvliegje. Inderdaad: het is nauwelijks te zien, maar neem het maar van me aan.
De longen zitten weer vol frisse lucht, de oren zijn gestreeld door het gefluit van vogeltjes en kabbelende beekjes, en de spreekwoordelijke maar o zo voelbare batterij is weer helemaal opgeladen. Oftewel: ik ben terug van een heerlijk weekendje in de Ardennen!
De foto's en verhalen komen morgen. Nu eerst rust.
Vandaag was weer zo'n typische kijk-die-ambtenaren-eens-dag. In totaal heb ik 2,5 uur mijn bureau gezien en ik was voornamelijk bezig met cursussen en reizen tussen die gezellige samenkomsten. Het Kadaster was de plaats van handeling en voor de klas stond een mannetje dat erg op Harry Potter leek. Of op Balkenende, daar wil ik vanaf zijn.
Om me heen kijkend, zag ik dat bij anderen ook een glimlach der herkenning te zien was. Helaas voor ons bleek hij weinig charismatisch en interessant te zijn: dus toch Jan Peter. Een stortvloed aan uittrekselkaarten, veldwerkoverzichten, kadastrale brandmerken trokken langs ons heen. Als een spons absorbeerde ik alles maar eigenlijk dacht ik maar één ding: waarom heeft die man zo'n kleine stropdas aan? Ik zocht de rest van de ochtend naar een grappige opmerking over de afmeting van zijn das en het Kadaster.
Voor hoe het wel hoort qua stropdassen, kunt u
hier kijken. Voor wie toch het Kadaster wil bewonderen:
ga uw gang.
Gisteren, 12 juni, was het twintig jaar geleden dat mijn opa is overleden. Daarmee was hij ook de laatste in mijn familie-, vrienden- en bekendenkring waarvan ik de uitvaart heb meegemaakt. Als je daarvan kan spreken als je zeven jaar jong bent natuurlijk.
Twintig jaar zonder dode mensen. Ik heb daarna nog wel eens iemand in een kist zien liggen maar die kende ik helemaal niet dus deed me dat weinig. En de dode mensen op tv zijn toch niet helemaal 'echt'. Aan de ene kant is het een zegen dat ik nog maar zo weinig verlies heb meegemaakt maar aan de andere kant, 'hoopt het wel een beetje op' om het maar eens oneerbiedig te zeggen.
Straks komt er een hele hausse aan begrafenissen. Je doet er weinig tegen maar ik sta ook niet echt te trappelen. Prins Bernhard kwam zelden tot nooit op een uitvaart en had het liefst ook niet bij die van hemzelf geweest. Maar het zijn van die dingen waar je niet onderuit komt. Wellicht kunnen de oudjes het één en ander met elkaar coördineren? Zijn we er na twee dagen weer voor twintig jaar vanaf.
Bijzinnen heeft de helft van zijn log weggegooid omdat zijn collega's zijn weblog hebben ontdekt waar hij ook wel eens over zijn werk schrijft. 664 stukjes in de prullenbak.
Vroeger maalde ik er niet om als mensen wisten dat ik een site had. Ik was onafhankelijk en als het ze niet beviel, zat er altijd nog een kruisje rechtsboven in je scherm. Het veranderde al bij mijn vorige werk. Daar kwamen ze ook achter mijn site (niet zo vreemd met deze url) maar was het verder niet zo'n probleem: ik schreef toch nauwelijks over wat er op mijn werk gebeurde.
Bij mijn huidige werkgever gebeurt er van alles wat erg interessant is. Zeker voor een log. Probleem is echter dat ik ook heel direct met mensen in contact kom (of burgers, zoals wij ze noemen) en dat die ook mijn naam krijgen te horen. Eén keer
googlen en je bent hier. Op dezelfde dag dat Bijzinnen besloot om een groot deel van zijn site weg te gooien, haalde ik ook een stukje weer snel offline. Hierin schreef ik iets te open over wat ik van een gesprek met een 'burger' verwachtte.
Ik begon ooit deze site als een soort uitlaatklep voor wat ik wilde vertellen maar op deze manier wordt de virtuele mond toch gesnoerd. Jammer. Het is nu zoeken naar een nieuw evenwicht waarbij ik aan de ene kant de privacy van anderen bescherm en aan de andere kant wel iets kan zeggen. Dus als ik het weer eens heb over die "
achterlijke mensen die ik nu weer ontmoette": waarschuw me even
.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 106-120 van 273 |
Volgende Pagina »
