Ik heb u allen de afgelopen dagen een beetje verwaarloosd. Weinig stukjes geschreven, nauwelijks gefotografeerd en, heel eerlijk gezegd, ook weinig bijzonders meegemaakt. Ik zat namelijk het grootste deel van de dag alleen.
Veel mensen zijn al op vakantie, anderen zitten weggedoken achter hun beeldscherm (te surfen op vakantiesites) en buiten gebeurt ook weinig. Of het moet de dagelijkse ruzie tussen kinderen zijn. Maar zonder gewonden is dat ook niet echt noemenswaardig, niet waar?
Het interessantste wat er gebeurd is? Een woordenwisseling die ik had met iemand van repro (de kopieerboer). Het conflict draaide om een datumstempel. Inderdaad: zo suf was de week. Uiteindelijk werd ik bijna gedwongen om een contract te tekenen dat ik, ondergetekende, de datumstempel per ommegaande terug zou brengen. Bezuinigingen oké, maar om nou
medieval te worden om een prulletje van drie euro?
Met andere woorden: wordt vervolgd.
Als lid van een bewonerscommissie kom je nog eens ergens. De nestor van de flat gaf een rondleiding achter de technische schermen en zo gingen we van een zoemende warmwatercentrale langs de zoevende lift en bewonderden we de noodgenerator die met een enorm kabaal aansloeg.
In de liftruimte stond een klein deurtje open en als je daar je hoofd doorstak, waande je jezelf direct in de jaren '80-horrorfilm De Lift. Een peilloze diepte lag onder me waar de verrassend kleine lift doorheen zoefde. Ik trok maar snel m'n hoofd terug: ik heb die film iets te vaak gezien.
Eén van de deuren in de verwarmingsruimte had een bordje met "Verboden Toegang" erop. Dat soort bordjes prikkelt uiteraard direct de nieuwsgierigheid en popelend stonden we te wachten tot de deur openging. Het was alsof achter de deur de flat opeens was weggevaagd. We stonden boven op het dak en keken van de kust bij Scheveningen tot aan de skyline van Rotterdam en Pernis. Adembenemend beschrijft wellicht het beste het uitzicht. En natuurlijk was ik mijn camera vergeten...
Nu weet ik het zeker: ik wil een penthouse!
De urine van de
manenwolf ruikt hetzelfde als een hennepkwekerij! Waarmee het grote aantal meldingen van verdachte plekken in de buurt van
Diergaarde Blijdorp weer verklaard is.
Zo leer je nog eens wat.
Niet lang geleden werd er aangebeld. Drie jongens van scooterleeftijd stonden voor de deur en mompelden iets over een sponsorloop en geld. Die combinatie was voor mij al genoeg om de deur weer dicht te doen. Opzouten met je kletspraatjes, denk ik dan.
Zo niet mijn buurman. Die dacht even na en zei toen blij dat hij gráág wilde sponsoren. De jongens waren ook blij en meldde dat het voor minimaal 20 euro was. Ik kon de slik bijna door de deur horen. Nog geen dag later kwamen ze weer langs. Toen er niet werd opengedaan, begonnen ze als bezetenen op de deur te slaan en schoppen. "We horen u achter de deur zitten, meneer! We krijgen nog 20 euro van u!" Aardige jongens.
Gisteren was het dan eindelijk zover: ze kwamen hem voor zijn huis tegen en spraken hem meteen aan op zijn schulden. Hij stamelde dat hij maar 15 euro bij zich had. "Oh, dat is ook goed", en meteen liepen ze weg. De buurman vluchtte zijn huis in en gooide meteen alles in het slot.
Hoe dom kun je zijn om in dergelijke onzin te trappen? Of ligt het aan mij dat ik dit soort lui sowieso niet vertrouw?
Al enige tijd heb ik last van hooikoorts maar zo hard als het gisteren toesloeg, heb ik het nog niet gehad. Snotterend en tranend reed ik door de Schiedamse polders maar het ergste kwam toen ik bij mijn werk aankwam. Ken je het gevoel van een haartje in je oog? Gisteren leek er wel een hele pruik in te zitten.
Mijn ogen konden niet meer ophouden met tranen en waren helemaal rood en opgezwollen. Tien minuten uitspoelen hielp niet en elke keer als ik met mijn ogen knipperde, vielen ze zowat uit mijn hoofd. Toch maar even naar de dokter. Die hield het op een allergische reactie (duh) en schreef me wat zwaardere pillen, verstuivers en druppels voor.
Omdat ik geen mietje ben maar een kei-harde ambtenaar toog ik weer naar mijn werk en ging weer verder waar ik gebleven was: bij het opstarten van mijn computer. Eén collega die ik normaal nooit spreek, vroeg hoe het nu ging met mijn oog en wat er precies gebeurde. Ik vertelde het hem en toen kwam hij met de geniale opmerking: "Dus nu kun je zeggen dat toen je op je werk aankwam, de tranen in je ogen sprongen".
Shit zeg, dat ik daar zelf niet opgekomen ben!
Het zonnetje scheen, de lucht was blauw dus was het perfect fietsweer. Ondanks dat ik elke dag al 30 km. op de pedalen sta, was ik niet te stoppen en dus reed ik gisteren in de Alblasserwaard, het gebied grofweg tussen Dordrecht en Schoonhoven.
De reis begon langs de molens van Kinderdijk. Ik had ze nog nooit in het echt gezien had en blijkbaar de stoet Amerikaanse toeristen ook niet getuige de vele "
fantaaastic"-kreten. De massa zwaarlijvige fotografen lieten we achter ons en we reden verder langs de Lek. Het pontje zette ons over en de tocht gaf nog meer tyisch Hollandse vergezichten te zien: polders, dijken, bossen en snelwegen.
Zo af en toe kom je dan leuke dingen tegen. Het viel me bijvoorbeeld al op dat er wel erg veel ooievaars rondvlogen. Dat zou misschien te maken kunnen hebben met het hoge geboortecijfer onder de zwartekousen aldaar maar er bleek ook een heus
ooievaarsdorp te zijn.
Verder rijdend kwamen we op de enige hoogte in het vlakke land: De Donk. Dit overblijfsel uit de ijstijd is al millenia bewoond door boeren en nu nog steeds bepalen de boeren en hun vee het straatbeeld: filevorming.
Na 60 km. fietsen, verbrand door de zon en snotterend door de hooikoorts kwamen we weer aan bij het startpunt:
De Krom in Oud-Alblas. Daar kregen we nog een heerlijk viergangendiner en konden we weer naar huis. Alweer een aanrader!
Sinds afgelopen dinsdag kom ik op de fiets naar mijn werk. Met vijftien kilometer heen en dezelfde hoeveelheid terug lijkt dat misschien wat veel, maar het valt eigenlijk erg mee. Het is namelijk een prachtige route langs de Schie van Delft naar Rotterdam.
Je komt door gehuchtjes als De Zweth (wat overgaat in het andere gehucht Zweth...), je ziet de koeien uit hun stal komen voor een nieuwe dag melk maken, een ooievaar zit je nieuwsgierig aan te kijken en zelfs de fazanten zijn zo rustig dat ze niet wegstuiven als ik langs ze rijd. Met de ochtendzon in m'n gezicht en met de middeleeuwse muziek van
Hildegard von Bingen en
Adam de la Halle op mijn mp3-speler, vliegen die 15 km. voorbij.
Wat het nog leuker maakt is dat ik een paar honderd meter naar links de A13 zie liggen waar het elke ochtend muurvast staat met chagerijnige mensen. Neem de fiets!
Niet verder lezen maar lekker naar buiten gaan. Het is schitterend lenteweer!
's Avonds probeer ik altijd twee zaken (je noemt dingen zaken als je geen dingen wil zeggen. Maar dat terzijde) te volbrengen: lichamelijke training en geestelijke training. Het laatste gebeurt via boeken en op dit moment is dat bijvoorbeeld een alleraardigst werk over de opkomst van het Nazisme. De lichamelijke training doe ik bij de fitness om de hoek.
Zo was ik daar gisteren ook weer om aan wat gewichten te gaan hangen. Al hangende keek ik eens om me heen en zag een wat merkwaardig gekleed mannetje druk in de weer met halters. Hij had een zeer klein en zeer strak broekje aan en zijn shirt was nauwelijks van meer stof gemaakt. Uit zijn shirt kwamen twee gigantisch gespierde armen die onder de tatoeages zaten.
Hij merkte dat ik naar zijn armen zat te kijken (niet zo vreemd met zo'n enorme stripverzameling) en sprak de beroemde woorden: "heb ik wat van je aan?" Het ideale moment natuurlijk om met een zeer gevatte opmerking te komen maar zijn blik en zijn biceps deden mijn normaal zo actieve gevoel voor humor wegsmelten. Ik antwoordde dus maar dat ik naar zijn tatoeages zat te kijken en dat ze nogal ... apart waren. Apart was niet helemaal het juiste woord voor de voluptueuze vrouw op zijn arm die klaarblijkelijk gepenetreerd werd door de duivel achter haar.
"Ja deze", antwoordde hij, "die heb ik laten zetten voor mijn werk. Dat doet het altijd wel goed." Mijn hersens ratelden en schoten van een barkeeper tot een stripper tot een model. Ik kwam er niet uit. "Goh, wat doe je dan voor werk?" vroeg ik quasi-nonchalant. "Ik werk in de porno-industie. Ik ben acteur".
Oh.
Normaal als ik een acteur tegenkom, vraag ik of hij in iets bekends gespeeld heeft, maar in dit geval kreeg ik dat niet over mijn lippen. Hoe reageer je dan? Ik vroeg maar of hij het leuk werk vond. Dat vond hij van wel, maar wel zwaar. Elke avond trainen, heel gezond eten en veel eieren. Jaja, dat verhaal was dus waar. En ik houd niet eens van eieren, voegde hij er nog aan toe terwijl hij naar z'n vriendin liep en vertrok. Wat een rotleven.
Tussen Kunst en Kitsch is verreweg één van mijn favoriete programma's. De combinatie van mooie antieke spullen en idioten die denken dat hun Ravensburger-schilderij een onbekende Rembrandt zou kunnen zijn, levert prachtig televisie op. Gisteren waren de opnamen in Scheveningen en uw verslaggever was daarbij aanwezig.
Het feest begon meteen al toen we (ik en moeders) moesten wachten tot we naar binnen mochten. Backstage liep ook een camera rond die mensen interviewde over hun schatten. Prompt grepen oudere dames naar de lipstick om nog wat van hun gezicht te maken. Nerveus staken er aantal ook nog een sigaret op.
Op het moment dat de volgende vijftig gelukkigen naar binnen mochten, stormde de marmeren beelden, Biedermeiertjes en huilende zigeunertjes naar binnen. De deskundigen werden bijna besprongen. Wij hadden twee oude borden meegenomen en een tegel. De twee borden bleken niet zeldzaam en niet duur te zijn dus was al onze hoop gevestigd op de tegel. Na lang kijken en peinzen, besloot de deskundige dat het om een 19e-eeuwse gevelsteen ging en dat die zo'n 150 euro waard was. Nou ja, toch leuk...
De werkdag begon om 8:30 en eindigde om 22:30. Wie durft nu nog te zeggen dat ambtenaren een luizenleventje hebben? Ik mocht voor het eerst mee met een actie 'in het veld'. De oogst? In mijn beste Roemeens vertelde ik dat de koffers ingepakt mochten worden en dat iedereen in het witte busje met die oranje strepen mocht stappen, tien Polen konden worden gerustgesteld door te melden dat alles
dobre was. Verder kon ik de Hindoestaanse tyfus krijgen van een mevrouw die zichzelf over een rugleuning gedrapeerd had en ik mag zaterdag op een Arubaanse verjaardag komen. Met de hele gemeente!
Een productief avondje ... multicultureel gezien. Wel zijn mijn benen wat moe.
Het was gisteren een Christelijke feestdag in de lente en dat betekent behalve een zoektocht naar "wat we nou weer moeten doen", ook de jaarlijkse antiekveiling in Maasland (ZH). Elk jaar ga ik daarheen en elk jaar kom ik ook wel met een nieuwe schat thuis. Soms een oude pot, dan weer een bord of wat leuks voor aan de muur.
Dit jaar had ik mijn zinnen gezet op een oude schoolplaat met uitzicht op de polders van Schiedam (pre-dioxine) en op een antiek houten Mariabeeldje. Helaas voor mij zat de veiling vol met de typische Maaslander vrouw: zoveel geld dat ze van gekkigheid niet meer weet waar ze het aan uit moet geven. Dus werden onder luid gejuich en gejoel mijn schatten onder mijn neus vandaan gekocht. Cultuurbarbaren...
Voor me zat nog een bekende Maaslandse: minister
Van Ardenne van Ontwikkelingssamenwerking. Zij bood ook lustig mee en veroverde een antieke ring, een gouden armband en een horloge. Ik moest meteen aan spiegeltjes en kraaltjes denken. Ze zijn vast aftrekbaar.
Sorry, vandaag niks te melden. Het Pinksterweekend is al druk zat en nu, 21:45, heb ik eindelijk even tijd voor mezelf. Joepie!
Tot morgen.
Op mijn werk nodigen we regelmatig huiseigenaren uit om over hun huis te praten. Niet vanwege het leuke behang of dat snoezige tuintje, maar voornamelijk vanwege problemen en overlast. De vier basisingrediënten zijn daarbij drugs, hoeren, illegalen en woekerhuren. Die mensen zijn als eigenaar eindverantwoordelijk en dus worden ze op het gemeentematje geroepen. Omdat ik op mijn beurt weer verantwoordelijk ben voor de afhandeling van dit soort gesprekken, ben ik nu bij elk gesprek aanwezig. En dat is leuk!
Vooral omdat je vantevoren nooit weet wat je tegenover je krijgt. Soms komt er een enorme vent binnen die jou met één knipoog doormidden zou kunnen breken en die vervolgens een mak lammetje blijkt. Een andere keer komt er een timide man binnen die een straatvechter blijkt te zijn en ook kan vloeken als een bootwerker. Het is elke keer weer een verrassing.
Nu hadden we een klant van de laatste soort. Een rustige man vergezeld van zijn dochter die het vertaalwerk zou doen. Hem werd verteld dat hij zijn huis volgestopt had met illegalen en van die mensen ook nog eens een astronomische huur aftroggelde. Gevolg: zijn pand was gesloten. De rustige oude man ontpopte zich toen opeens als een woesteling die weigerde ook maar ergens met mee te werken. Zijn dochter vertaalde zijn klachtenstroom maar probeerde tegelijkertijd de zaak nog te redden. Dat lukte helaas niet.
Als hij mee had gewerkt, was hij met een kleine boete weggekomen. Nu wordt echter het volledige arsenaal opengetrokken dat we in huis hebben: dwangsommen, belastingdienst, Openbaar Ministerie, etc. Dat hij daarbij ook nog eens bij een voor ons bekende werkgever werkt, helpt ook niet echt. ?Oh ja?? Iek neeme nu onslag!? Dat is alvast één probleem minder?
In mijn lunchpauze loop ik altijd graag even een blokje om. Op die manier combineer ik een frisse neus met een kijkje in de wijk. Dan zie je meteen weer voor wie ik elke dag kei-hard moet werken. En het is een goede gelegenheid om even naar de buurtsuper te lopen. Dat is nog echt zo'n ouderwetse buurtwinkel: weinig ruimte, veel onbekende C-merken en personeel dat geen naam mag hebben. Ik koop er vaak een yoghurtdrankje en loop dan weer snel terug.
Bij de kassa aangekomen (oh jee, een kassaverhaal!) stond een man voor me die van zichzelf vond dat hij heel grappig was. Dat liet hij tenminste merken door na elke ademstoot met woorden heel hard te lachen. Om zichzelf. De cassière bleek hem ook wel te waarderen want het oude besje moest opeens bulderen van de lach terwijl de clown naar buiten liep. Toen ik voor haar schoof, sloeg ze verschrikt een hand voor haar mond en kromp in elkaar.
"U mag wel lachen hoor", probeerde ik nog.
"Ja, dat weet ik", murmelde ze achter haar hand, "maar ik ben zo lelijk als ik lach...".
Tja, wat zeg je op zoiets? 'Valt wel mee' klinkt zo raar en daarbij houd ik niet van liegen. Bevestigend ja-knikken is ook niet echt slim want ik kom er nog wel vaker. Ik hield mijn mond maar en probeerde nu mijn eigen lachen in te houden.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 121-135 van 273 |
Volgende Pagina »
