Sinds ik in Rotterdam woon, probeer ik me ook enigszins aan te passen aan de mores van de grote stad. Integratie zeg maar. Dus ik probeer niet vreemd op te kijken als er 's morgens opeens een dode rat op het fietspad ligt. En de volgende dag weer. Ach, het is een havenstad hè? Ook doe ik net of mijn neus bloed als er een dronken zwerver 's morgens op de Willemsbrug staat te verkondigen dat wíj allemaal gek zijn. Ieder zijn mening niet waar?
Maar ik trek ergens een grens en die is vanmorgen bereikt. Fietsers. Ik fiets erg graag en kan het ook vrij goed al zeg ik het zelf. Klinkt misschien gek, want 'iedereen kan toch fietsen'? Nou niet dus. Die mensen komen vooruit op een fiets en weten niet om te vallen, maar daar stopt hun fietskunde dan ook wel. Van een rechte lijn houden, handen uitsteken, met licht áán rijden of zelfs maar in één vloeiende beweging vanuit stilstand vertrekken, hebben ze geen kaas gegeten.
Dus gebeurde het vanochtend dat één man het voor elkaar kreeg om op het drukste fietskruispunt van de stad een gehele fietsbaan te blokkeren waardoor minimaal twee mensen vielen en de rest al hinkelend probeerde te passeren. Zijn commentaar: oh sorry hoor (voor de Engelse lezers: read "oh Surrey whore"). De ochtendmist werd verscheurd door een lange reeks vloeken in zeker vijf verschillende talen. Tja, havenstad hè?
Gespot in het Algemeen Dagblad van vandaag: een mooi voorbeeld van de goede advertentie op de verkeerde plaats.
Of een typisch geval van a dirty mind is a joy forever.
Een goed nieuwjaar allen! De vaste lezers zullen ongetwijfeld nieuwsgierig zijn hoe uw hoofdredacteur 2006 is ingegaan. Laat ik allereerst melden dat ik mijn zorgtoeslag niet
aan vuurwerk besteed hebt. Vuurwerk vind ik namelijk ongeveer net zo nuttig als mijn zuurverdiende centjes in de Maas kieperen. Nee, ik heb het slimmer aangepakt: ik heb anderen hun geld laten afschieten. Ik ga wel op het balkon staan met een camera in de aanslag.
Het oudjaarsfeest heb ik dus lekker op de bank gevierd. Met een wijntje, een hapje, een Youpje en nog maar een lekker hapje. Om 0:00 barstte het feest los en probeerde ik mijn camera stil te houden door niet teveel te bibberen met mijn verkleumde vingers. Zie hier het beste resultaat.
Meer dan twee meter steekt de
nieuwe kast de lucht in en toch is het één van de sluiptijgers gelukt om erop te komen. De ander heeft het trucje nog niet door en kijkt vooral érg verbaasd naar de kunsten van zijn collega.
Weer naar beneden komen gaat overigens net zo goed...
En we zijn weer een stukje dichter bij het droompaleis gekomen: het bed en de klerenkast zijn gearriveerd en in gebruik genomen! Het bed was nog het minste probleem, dat werd namelijk gedaan door een tweetal monteurs en die bleken er kaas van te hebben gegeten.
Terwijl ik wachtte op de voltooiing van de klerenkast werd me echter een pinapparaat onder de neus geduwd. Pardon? Zijn jullie niet iets vergeten? Nee dus. Want in onze oneindige wijsheid hadden we besloten dat we dat zelf wel konden doen. We bespaarden daardoor maar liefst tientallen euro's...
Gelukkig bleken de ouders van HM ook wel een flinke portie kaas gegeten te hebben van kasten in elkaar zetten dus in een vloek en een zucht stond het gevaarte. Het zuchten was van de dames, het vloeken van de heren. Uiteindelijk hebben we er namelijk 4,5 uur aan besteed. Maar het resultaat mocht er zijn: een groot vierkant vlak melkglas van dik twee bij twee meter waarachter een zee aan ruimte schuilgaat.
De leermomenten (naar keuze):
1. hoe zet je een kast in elkaar
2. láát dat doen!
Er viel me onlangs een verschil op tussen mijn oude woning en het paleisje waar ik nu woon. De decembermaand is aangebroken en dat was in de Delftse studentenflat het moment voor feesten. Eerst kwam Sinterklaas met zijn strooigoed, daarna de
Kerstman kerstman met schijtende rendieren en als laatste nog een 'kerstdiner-onder-studenten'. Kortom: 31 dagen leek de flat meer op Flodder, deel 4. Je kon van de vloer eten.
Neem dan nu mijn huidige toren aan de Maas. De dag nadat de Goedheiligman 707 kaarsjes heeft uitgeblazen, kom ik de hal binnen en waan me meteen in het Zwarte Woud. Een kruidig mengsel van gezelligheid, lichtjes en dennenaalden hangt in de lucht. Het kunnen ook alleen de dennennaalden geweest zijn overigens.
In de hal staat een grote kerstboom met ballen, slingers en lampjes. Geen rommel, geen lege bierflesjes; alleen maar kerstsfeer. Ik kan u zeggen: dat is prettiger thuiskomen dan moeten uitkijken of je niet over een verloren stuk pizza uitglijdt.
Dit weekend gaat ook bij ons de kerstboom opgetuigd worden. Foto's komen er snel aan want we hebben een geweldig versieridee!
Wist u dat de burgemeester van Rotterdam Opstelten heet? Vast wel hè? Maar wist u ook dat hij een tuinhuisje heeft? Dat weten er maar weinigen. Maar vrijwel niemand weet wat hij daar in heeft staan. Ik wel sinds afgelopen week: vliegende schotels.
Ik geef toe dat ik dat ook niet verwacht had maar het schijnt echt zo te zijn. Ik vernam het uit de eerste hand: de piloot van de schotel himself! Hij sprak me aan bij de tramhalte toen ik daar stond te wachten op een tram die wederom niet kwam opdagen. Hij verklapte me dat toen hij langs de maan vloog, hij panne kreeg en toen moest landen op Aarde. Om dat te verbergen voor de gansche mensheid, had hij zijn vlieggevaarte in het tuinhuisje van Opstelten verborgen.
Hij verklapte verder nog dat hij vanuit de ruimte wel de Chinese Muur kon zien maar de piramides van Cheops niet en dat daarom de eerste een groter wereldwonder was. Maar de Egyptenaren had er niet minder lief om. Toch aardig van dat merkwaardige ruimtewezen, niet waar? Hij vond ook nog dat ik leuk lachtte! En zo scheidden onze wegen weer toen de tram eindelijk kwam opdagen.
(Bovenstaande kan overigens opgetekend zijn uit de mond van een dronken zwervende idioot die met een enorme kegel mijn rustige wachten verstoorde. De waarheid zal wel ergens in het midden liggen...)
De vaste lezertjes onder u weten dat ik al een tijdje stukjes schrijf. Soms wat meer, soms wat minder. Maar toch wel geregeld een paar regels tekst waarmee ik de Google Database weer verder vervuil. Ik weet niet of men dat op mijn werk ook opgevallen is, of dat een handige jongen eens
gegoogled heeft op mijn naam (de systeembeheerder in ieder geval) maar ik ben nu dus gevraagd om een vast stukje aan te leveren voor het personeelsblad. Erger nog: een vaste column. Op de laatste pagina nog wel! Alsof de ramp met een column nog niet groot genoeg was.
Niet dat ik er geen zin in heb, sterker nog: ik vind het hartstikke leuk. Maar om nu de ganse bedrijfskantine te horen mompelen "daar heb je die gozer van dat stukje", mwoh... Ik moet iets leuks schrijven over het dagelijkse werk. Ziet u hoe men op de redactie er al vanuit gaat dat daar ook iets leuks over te schrijven ís?
Ondertussen zit ik er maar mooi mee. Nog voor 1 februari ook en dan ook nog 'leuk'! Ik houd u op de hoogte...
Er was eens een beer, genaamd Bamse (spreek uit: Bamsie). Die zat op een boot en schommelde de hele dag heen en weer. Bamse werd er goed ziek van en hoopte dat iemand hem zou zien en mee zou nemen. Bamse zat namelijk in een winkel op een cruiseboot en elke dag kwamen er genoeg kindjes voorbij, maar niemand nam hem mee?
Maar op een dag was daar opeens een meisje loos, die wou gaan varen als matroos. Dat meisje had echter niet zulke goede zeebenen, net als Bamse! En dat meisje was ook kotsmisselijk, net als Bamse! Ze keken elkaar aan en toen keek HM haar vriend aan. Die keek heel nors en riep allemaal rare dingen als dat Bamse zoveel geld kostte?
Bamse werd toen erg verdrietig en heeft de hele nacht stilletjes zitten huilen. Tussen het kotsen door uiteraard. Maar de volgende dag stond daar opeens die rare jongen weer. En hij pakte Bamse op en nam hem mee! ?
HM is een beetje ziek en heeft een zacht beertje nodig?, zei hij. Ze liepen naar een hut op de boot en daar lag HM met een groen gezicht! Bamse pakte haar eens goed vast en meteen voelde HM zich al beter! ?
Dank je wel, Bamse! Nu kan ik lekker de hele dag gaan winkelen in Newcastle!?
En zo gebeurde het ook en ze leefden nog lang en gelukkig.
Een weekend lang het huis vol met visite, een tafel vol cadeaus, ontbijt op bed en de twee katten die mij voor één keer 's morgens niet wakker boksen. Dat kan maar één ding betekenen: mijn verjaardag is weer aangebroken! Ik ben nu ouder dan Jimi Hendrix, Kurt Cobain en Janis Joplin ooit geworden zijn!
Drie afwasbeurten en vijf halve taarten later, was ik blij dat het ritueel pas over een half jaar (HM's verjaardag) herhaald zou worden. Maar gezellig was het wel!
Terwijl de laatste restjes taart in de afvalbak verdwenen, zag ik Yoda alvast zijn nagels scherpen voor morgenochtend....
Eerder schreef ik al een
stukje over de inmiddels beruchte Billy boekenkasten. Wellicht weet u het nog: we hadden boekenkasten gekocht van het type "Goedkoop" en vooral "Wit". Dat eerste was geen probleem maar dat tweede was wel erg saai. Dus wij verf kopen ... enfin, dat heeft u al
gelezen.
Wat u echter nog niet gezien heeft, is het eindresultaat. Voor de duidelijkheid: de eerste foto is van voor de verfhorror, de tweede het eindprodukt waar ik best een beetje trots op ben!
Ik kan u overigens ook melden dat er nog een extra kast bijkomt; we hebben toch wel érg veel boeken en dvd's...
Lang leve De Man van de KPN! En ook die van UPC voor de tv. Gek, ik dacht altijd dat die bedrijven alleen maar boze klanten hadden...
Met een ferme handdruk feliciteerde de meneer van de woningbouwcorporatie de jongen naast me. "
Veel plezier met je nieuwe woning!". De sleutels die net nog in mijn zak hadden gezeten, verdwenen in een vreemde jas. Samen liepen we naar buiten en automatisch draaide ik me om voor het op slot doen van de deur. Net op tijd bedacht ik me, waardoor ik een soort vreemde balletbeweging maakte. De nieuwe huurder rammelde nog wat onwennig met de bos metaal in zijn hand maar vond na mijn aanwijzing de goede sleutel.
Het voelde vreemd aan om na zes jaar voor het laatste de deur achter mijn eerste eigen huisje dicht te trekken. Vreemd maar ook een beetje alsof er een last van me afviel. Eindelijk was er een streep onder het kleine kamertje gezet en kon ik de volgende stap maken: een nieuw huis en een nieuw leven. Terwijl ik voor het laatst door de hal naar buiten liep, besefte ik opeens dat ik nu al het water, de wind en de stad miste. In plaats daarvan zag ik roestige fietsen tussen het afval staan en liepen er studenten met kratten bier te sjouwen en te schreeuwen.
Op de A13 van Delft naar Rotterdam was ik al over het afscheid heen.
Het leuke van samenwonen (buiten het samen koken, leuke dingen doen, nog meer leuke dingen doen, etc.) is dat je opeens veel nieuwe dingen hebt. Zo maar, voor niks! Zo heb ik ineens de beschikking over de giga-filmverzameling van HM en kan zij mijn bibliotheek af gaan struinen naar wat interessants.
Een ander gratis extraatje zijn twee katten. Om een indruk te geven hoe ze eruit zien: Pixel is rood, wat sloom en heeft zoals veel rode katten een hangbuik. Yoda lijkt sprekend op de kat die op het Whiskasblik staat, heeft ADHD (vind ik) en laat dagelijks zien waar de term
kattenkwaad vandaan komt.
Hartstikke leuk hoor, twee van die harige speledingetjes erbij. Nu is alleen Pixel wat ziek; vermoedelijk een worm in zijn darmen. Geen probleem zou je zeggen: gewoon een wormenkuurtje en hij is weer het ventje. Als ik echter vertel dat hij bij de dierenarts in zijn dossier de aantekening heeft "
Onbehandelbaar", geeft dat dan een aardig beeld van de vorderingen tot nu toe? De slome duikelaar blijkt namelijk een woeste tijger te zijn zodra hij maar een witte jas of medicijn ziet.
Poging 1: met twee man (m/v) pilletjes achter in zijn keel geprobeerd te krijgen. Resultaat: hij doet net of hij slikt en spuugt ze daarna weer uit. Wij onder de beten en krassen.
Poging 2: met een injectiespuit pasta in zijn mond spuiten en dat laten slikken. Resultaat: Pixie eet wat plantenbladeren en kotst alles weer uit. Wij onder de beten en krassen.
Maar vanochtend hadden we ineens het Ei van Columbus te pakken! HM smeerde wat op Pixels poot en nadat Yoda het meteen eraf begon te likken (zucht) begreep de tijger dat het misschien wel lekker was. En verdomd: zonder dwang of halve martelingen likte hij het medicijn uit HM's bekraste hand. En zo kwam ... (let op!) alles weer op zijn pootjes terecht*!
* = Excuses voor de flauwe woordspeling.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 76-90 van 273 |
Volgende Pagina »
