Gemiddeld wachten we twee jaar van ons leven. In de rij, in de wachtkamer, op school, op het perron, bij de brievenbus: wachten, wachten, wachten. Uiteraard kun je die tijd nuttig besteden met werkzaamheden of hobby's maar wachten doe je nog steeds.
Wij zijn nu ook aan het wachten, niet op de metro of tot het eindelijk lekker warm wordt, maar op een baby. Nog een week tot de uitgerekende datum maar het wachten zijn we eigenlijk al goed zat. Alles is klaar voor de Grote Ontvangst thuis! Waarschijnlijk kijken we later op deze tijd terug als "toen was het nog lekker rustig" maar dat telt nu nog niet. Kent een baby eigenlijk de uitdrukking 'fashionably late'? Dat is niet meer dan vijf minuten, kleine!!
En het kamertje is nu echt klaar trouwens! Onlangs regende het de hele dag dus een mooi moment om het verduisterende rolgordijntje en het overgordijn van (daar is ze weer) Nijntje op te hangen.
Het kamertje voor de nieuwe bewoonster van huize Bron-Vreeswijk nadert zijn voltooiing. Na veel klussen en kopen, begint het al gezellig te worden. Komend weekend nog de gordijnen ophangen en dan wordt het vooral wachten. Foto's!
Als je ziet waar een baby allemaal mee opgezadeld wordt aan spullen, zou je niet vermoeden dat een baby de eerste maanden van zijn leven niet veel meer doet dan slapen, eten en poepen. Gezien de hoeveelheid meuk die je geacht wordt aan te schaffen, is een wereldreis van enkele maanden geen heel vreemde gedachte. Ik ken ontdekkingsreizigers die naar onherbergzame onontdekte gebieden zijn getrokken met minder spullen dan in de gemiddelde kinderkamer staan.
Afgelopen zaterdag waren we weer eens bij Babypark in Gouda. We worden bij binnenkomst inmiddels door de directeur zelf verwelkomd met een glas champagne vlak voor hij zijn autodealer belt voor een tweede Porsche "voor het vrouwtje". Zijn favoriete klanten zijn er weer! Ditmaal gingen we voor de laatste twee essentiële zaken: een box en beddengoed. Sim-pel zou je zeggen.
Niet dus. We hebben het namelijk over een BABYbox en BABYbeddengoed en dat betekent dat je een academische graad in pedagogie en kinderverzorging moet hebben om te snappen wat er allemaal is en wat je allemaal 'nodig' hebt. Volgens mij ben ik nog opgegroeid met één deken en één laken waar ik het de eerste acht jaar van mijn leven mee moest doen. Onze spruit krijgt echter diverse setjes lakens, dekens, onderlakens, matrashoezen en uiteraard allemaal met de laatste door NASA ontwikkelde ademende techniek. Hiermee kan een baby zelfs als hij met zijn hoofd in het matras geduwd wordt nog doorademen. Gelukkig wist de verkoopster precies waarmee ze ons bang genoeg kon maken dat we uiteindelijk knarsetandend verzuchtten: "oké, zet ook maar op de bon...".
Uitgezwaaid door de beleggingsadviseur van de vestigingsmanager gingen we weer naar huis: een extra bladzijde op de nota en een hoop mooie spullen in het verschiet rijker. Dat dan weer wel 
.
Get Your Biology Textbook...and an Eraser!
One of the basic assumptions about life on Earth may be due for a revision thanks to research supported by NASA’s Astrobiology Program. Geomicrobiologist Felisa Wolfe-Simon has discovered a bacterium in California’s Mono Lake that uses arsenic instead of phosphorus in its DNA. Up until now, it was believed that all life required phosphorus as a fundamental piece of the ‘backbone’ that holds DNA together. The discovery of an organism that thrives on otherwise poisonous arsenic broadens our thinking about the possibility of life on other planets, and begs a rewrite of biology textbooks by changing our understanding of how life is formed from its most basic elemental building blocks.
Zo bracht NASA het grote nieuws gisteren naar buiten. Veel mensen dachten meteen dat er al min of meer buitenaards leven ontdekt was. Mij viel het nieuws nog om een andere reden op: de vindplaats van het bijzondere organisme in Mono Lake, Californië (Google Maps).
In 2008 waren we op rondreis door het Zuidwesten van de USA en vlak voor we Yosemite National Park introkken, hebben we overnacht in Lee Vining. Dit kleine plaatsje ligt aan de rand van Mono Lake. Omdat we net uit het snikhete Death Valley waren gekomen, was deze groene oase een heerlijke afkoeling. De bijzondere natuur en vooral de uitstraling van het meer maakten de wandeling langs de oevers zeer de moeite waard.
Om het meer leek van een afstand een zwarte rand te lopen. Dichterbij gekomen zagen we dat dit echter een rand van miljarden vliegen was. De luie variant gelukkig want ze vlogen pas weg als je bijna op ze stond en staken je niet. De grote hoeveelheid insecten en het water maken Mono Lake tot een vogelparadijs.
Nee dit is niet WEER een stukje over zwangerschap en baby's waaruit blijkt dat elke aanstaande vader en moeder zich maar met één ding kan bezighouden. De zware bevalling is in dit geval het laatste stukje meubilair dat al drie maanden in dozen lag te wachten om nu eindelijk eens gemonteerd te worden. Dit is het verhaal van De Wandkast en De Vitrine.
Het begon in juni toen we eenmaal wisten dat we een nieuws huis zouden gaan betrekken. Daar horen uiteraard ook nieuwe meubels bij want van een tweekamer-appartement naar een vijfkamer-eengezinswoning geeft wat ruimte. En ruimte moet opgevuld worden. Wandelend van meubelboulevard naar slaapkamercentrum tot lampenparadijs kwamen we uiteindelijk uit bij Hoogenboezem Alexandrium. Onze smaak: strak, modern en liefst zwart/wit met kleur. In een hoekje stond een splinternieuw set uitgestald: Lumino van Brinkmann. Precies wat we zochten dus bestellen maar. Of ze het ook moesten monteren voor 10% van de aankoopsom? Wel nee, wij hebben al honderden IKEA-kastjes in elkaar gezet dus dat geld sparen we mooi uit.
(hier moet u nu even een alarmbel denken)
De levering duurde wel wat lang (14 weken) maar soit, dat overleven we wel. Begin september werd alles geleverd. Dat kwam goed uit want per 1-9 zouden we echt in het nieuwe huis gaan wonen. Op de afgesproken tijd werd een vrachtwagen voorgereden en werden er 587 kartonnen dozen uitgeladen. Mmm, dat was bij de IKEA toch makkelijker. Een oom die zijn eigen timmerbedrijf heeft en complete huizen in elkaar kan zetten zou komen helpen met de montage.
Enfin, na een dag bloed, zweet, tranen en vloeken zaten er vier kastjes in elkaar, was er nog een zak spijkers en schroeven over en had mijn oom eigenlijk geen idee hoe het nu verder moest. De instructie was dermate onduidelijk dat zelfs Indiana Jones deze schatkaart niet had kunnen oplossen. Dan toch maar de monteurs van Hogenboezem zelf laten komen. "Dat kan, wij kunnen over vijf weken bij u zijn..." Pardon? Ik mompelde iets over "geen keus" en "moet dan maar" en wachtte 'geduldig' vijf weken.
De volgende lichting monteurs arriveerde weer stipt vijf weken later, zag de dozen en wat er tot nu toe was gedaan, vloekte even in het Pools en ging toen met een ernstig gezicht de instructie lezen. Na een half uur kwam hij tot de conclusie dat deze bouwdoos hem te moeilijk was en zei dat er dan maar monteurs van de fabriek uit Duitsland moesten komen. Zou wel een week of vier kunnen duren. Pardon?? %$#$@#$%!!!!
Weer vier weken wachten in een woonkamer zonder kasten, zonder sfeer, zonder leuke verlichting maar met een berg aan dozen en troep. Uiteindelijk stonden afgelopen zaterdag twee Poolse Duitsers voor de deur. Enigszins angstig liet ik ze de meubel- en dozenberg zien. De Poolse vloeken bleven uit deze keer en ze begonnen zowaar aan de montage. Vier uur, twee bakken koffie en een hoop handgebaren en houtje-touwtje-Duits later, stonden daar ineens de kasten Zoals We Ze Ooit Bedoeld Hadden!
En voor een demonstratie van de verschillende kleuren, heb ik nog een gifje gemaakt van de en de . Het duurde even maar dan heb je ook wat...
Dit is nog eens een event waar ik graag bij zou zijn: een heuse Hollywoodveiling bij Christie's. Onze huidige filmmemorabilia-verzameling is een leuk begin maar een origineel pak van Darth Vader zou daarin helemaal niet misstaan. De light saber hebben we al.
De mooiste foto's uit de fotowedstrijd van National Geographic. Genieten!
Nooit van mijn leven heb ik een nieuwe auto gehad. Sterker nog: ik heb überhaupt nog nooit een auto gehad. Tijdens mijn studie kon ik hem niet betalen en na mijn studie had ik hem niet nodig (en kon hem nog steeds niet betalen). Toen ik Fleur ontmoette had ze al een auto en bleek ze ook nog eens één van de beste automobilisten te zijn die ik ken (maar zeg dat niet te hard tegen haar). Haar Onze auto is na 10 jaar echter een beetje op aan het gaan en met een klein meisje in aantocht, wil je toch iets betrouwbaarders, ruimers en nieuwers. Op naar de dealer!
Al surfend en zoekend zagen we mooie auto's voorbij komen. Audi's, Volvo's, BMW's: dat bleken wel een beetje OSM te zijn (Ons Soort Merken). Nieuw zijn ze niet te betalen maar een mooie tweedehands moet toch te vinden zijn? Right. Als je een tweedehands OSM zoekt, ben je veroordeeld tot een oude / diesel slurpende / loodzware / afgeragde / naar sigaretten stinkende / de wereld vier keer rondgereden* auto.
Eén keer zijn we naar een dealer gegaan die constant hoog in de lijstjes van Gaspedaal stond. Eerst betrapte ik ze op geknoei met de kilometerstand, daarna op gezwets over verroeste remschijven ("dat is een speciale behandeling meneer", hij zei het echt) en werden we als klap op de vuurpijl ook nog als een stel idioten behandeld. Stop die OSM's dan maar in je donkere garage.
Teleurgesteld reden we terug en besloten tussen twee stoplichten dat we voor hetzelfde geld ook een nieuwe auto net onder de topklasse kunnen kopen. Voordeel: er staan nog geen kilometers op, hij is up-to-date, meestal zuinig, hoeft voorlopig nog niet door de APK, heeft weinig onderhoud nodig en, niet te vergeten, ruikt lekker nieuw! We namen meteen de eerste afslag op zoek naar een dealer. Nieuw doel: een mooie en voordelige gezinsauto, bij voorkeur één van het type Betrouwbare Jap. Als we iets beslissen dan gaat het ook snel want voor we bijtelling konden zeggen, hadden we al onze perfecte auto gevonden: de nieuwe Toyota Verso.
Genoeg ruimte voor een kinderwagen, 2.1 kinderen en een hond. Onder de vloer zitten ruimtes die, naar ik vermoed, bedoeld zijn voor vieze luiers. Of smokkelwaar, daar wil ik vanaf zijn. Hij is zelfs zó gezinsauto dat er standaard een bol spiegeltje uit het plafond te klappen is waarmee je de achterbank in de gaten kunt houden. Afgelopen zaterdag hebben we hem besteld en nu begint het lange wachten voor hij eindelijk op de parkeerplaats staat en we dagtochtjes naar de Efteling e.d. kunnen gaan maken.
* = afvinken wat van toepassing is
Afgelopen zondag werd ik 33 (ja, nog bedankt) en kreeg ik een hoop leuke cadeautjes. Het mooiste cadeau had ik echter al twee dagen daarvoor gehad. Op 12 november gingen we baby kieken bij de verloskundige. De 20 weken echo was aan de beurt!
Het belangrijkste nieuws was natuurlijk om te weten of alles goed gaat met de baby. En óf het goed gaat! Alles zit precies waar het moet zitten en volgt ook nog eens de gemiddelde groeicurves. Zal mijn 56cm. ooit nog verbroken worden? Fleur hoopt van niet. Met mama loopt ook alles op rolletjes. Eigenlijk alleen maar goed nieuws!
Het leuke van de 20 weken echo is dat als je een beetje geluk hebt en de baby er goed voor ligt, je kunt zien wat het gaat worden: voetbalschoenen of een balletpakje. Het wordt.... een dochtertje!! Hoewel het ons natuurlijk niks uitmaakte, is de wetenschap dat er een klein meisje rond gaat waggelen in huis toch wel heel leuk.
Wat betreft de voetbalschoenen of een balletpakje: gezien de trappen die ze nu al kan geven, wacht ik nog even met die beslissing. Tijd voor foto's!
Da's schrikken: een nieuwe lay-out. De motor achter de site heeft een update gekregen. Dus de lay-out is teruggezet naar een standaard vormgeving van Pivot zelf. Ik ga eerst even leren waar alle opties in dit CMS zitten en hoe ik wat allemaal kan aanpassen. Daarna is de lay-out zelf aan de beurt.
De volgende stap op weg naar de roze wolk is de aanschaf van "noodzakelijke spullen" voor de baby. Afgelopen weekend was het zover: het interieur en vervoer werd besteld. "Babypark Zaanstad: DE GROOTSTE BABYWINKEL VAN EUROPA" schreeuwde de gevel ons tegemoet. Ik twijfelde even of ik dat als aanbeveling of als waarschuwing moest opvatten.
Eenmaal binnen kan het beste omschreven worden als een IKEA voor baby's. Wit, roze en blauw voerden de boventoon bij de meubels. De sectie "lief" zeg maar. Zwart, rood, oranje, geel, groen was het palet bij de kinderwagens: de afdeling "stoer en robuust". Eerst maar eens bij de meubels kijken want daar hadden we eigenlijk de keuze al gemaakt en dat maakt het koopproces wat makkelijker. De set Malmö White Brush is het geworden, enigszins onbeholpen vertaald door Babypark als Malmö Verfstreep. Niet teveel denkend aan de associaties die ik bij de naam Malmö kreeg, luisterde ik naar de enthousiaste uitleg van Fleur over de meubels. Bergruimte, rustige kleur, geen grepen, geen quasi-smaakvolle (en daardoor smaakloze) tierlantijnen en stevig materiaal: verkocht!
Op naar het transport voor de kleine. Zoveel merken, zoveel mogelijkheden. Bij de ene wagen kan de baby je aanstaren tot je je ongemakkelijk begint te voelen en bij het volgende karretje zie je de eerste drie jaar alleen een kruintje. "Deze wagen is perfect voor wandelingen door het bos of door het zand", zei de verkoper die blijkbaar dacht dat we midden op de Veluwe wonen. Bij de ene wagen moest je vijf knoppen indrukken om alleen maar de loopstang in te kunnen schuiven waar je bij een ander wagentje met één knop een soort Transformer in werking zet. Matrasjes, aerosleeps, parasolletjes, regenkap, zonnekap, muskietenkap: de gemiddelde kinderwagen heeft meer opties dan een nieuwe auto. Ik miste alleen nog spoilers en meedraaiende velgen maar die niche zal ongetwijfeld ook gevuld gaan worden. Uiteindelijk hebben wij voor het racemonster Bugaboo Cameleon gekozen in de kleuren . Praktisch, veel mogelijkheden en een wagen waar je je ook als man niet voor hoeft te schamen om achter te lopen (de roze met wit kant afgezette wagentjes staan er echt). Samen met de kinderkamer en -wagen hebben we ook een schommelwiegje gekocht voor naast het bed. Hopelijk heeft de baby zeebeentjes...
Als mensen wellicht leuke dingen willen kopen voor de toekomstige wereldburger, heb ik aan één woord voldoende als tip: Nijntje.
Vol verwachting klopt ons hart. En niet alleen het onze. Tijdens de eerste en tweede echo was luid en duidelijk het hart van onze aanstaande blijde boodschap te horen. Nu zijn we druk bezig met het bedenken van namen (zeer lastig), het uitzoeken van de kinderkamer (minder lastig) en het dromen over later.
"De kleine" is nu 17 weken jong en of het een jongen of meisje wordt weten we nog niet. Maar gelukkig hebben we al wel de eerste foto's!
8 weken:
12 weken:
12 weken:
Het is 2010: wie niet weg is, is gezien. Zoals altijd in de eerste week van een nieuw jaar paste ik zojuist de jaartallen in de titelbalk hierboven aan: "stevenbron.nl - 2004-
2010". Op het moment dat ik de pagina ververste om te kijken of alles weer goed stond, merkte ik tot mijn verbazing / schrik / verbijstering (kies maar) dat mijn laatste blogpost van 29 juni 2009 dateert. We waren net terug van ons huwelijk en de huwelijksnacht in België. Het lijkt nu net of er daarna niks meer is gebeurd maar dat is onzin: er is genoeg gebeurd. Er is alleen niet meer op deze site over geschreven. Ik heb in de tussentijd wel bijna 2500 tweets op mijn
Twitter gezet dus blijkbaar had ik voldoende te melden!
Eigenlijk maak ik nooit nieuwjaarsresoluties: ik vind het flauwekul die rond een arbitraire datum wordt opgedrongen. Meestal worden de goede voornemens na een week of twee weer vergeten tot de week voor Oud en Nieuw. "Oh ja, afvallen en meer sporten, da's waar ook". Omdat ik toch al sport, altijd op mijn gewicht wil letten, ik geen zin heb om aardiger te gaan doen dan ik al ben en de vuilnis niet op tijd buiten hóef te zetten, heb ik betere voornemens bedacht. Twee voornemens die in tegenstelling tot afvallen en dat soort modieuze onzin, ook echt leuk zijn:
1. Meer films kijken, thuis maar vooral in de bioscoop.
2. Mijn weblog beter bij gaan houden.
Ik ga mijn best doen!
Afgelopen vrijdag 26 juni was het dan eindelijk zover: we zijn getrouwd! En wat een dag was het... Tijd voor een kleine terugblik.
Om 5:00 uur gingen drie wekkers af: opstaan, de grote dag is aangebroken. Niet dat we nog sliepen want de interne wekker was al eerder afgegaan. Eerste woorden van de dag: goh,
Michael Jackson is dood. Nou ja, snel vergeten maar: dit is ónze dag! Fleur vertrok vrijwel meteen richting haar ouders om door een visagiste, kapster en 'aankleedster' onder handen te worden genomen. Thuis haalde ik
mijn trouwpak uit de hoes, waste en scheerde me, trok mijn pak aan en zag op de klok dat ik nog twee uur moest wachten. Shit... Dat betekende twee uur ijsberen, Yoda beletten kopjes te geven (vanwege de haren) en zweet deppen want de warmte sloeg al aardig toe. Vanaf het balkon kon ik de
Rolls Royce Silver Wraith uit 1954 aan zien komen en om 9:15 was het moment aangebroken om mijn bruid op te halen...
Als je voor het eerst je grote liefde ziet in een ontzettend mooie jurk, met gekapte haartjes en mooi opgemaakt, slaat je hart even een slag over. Ik was gewend aan spijkerbroeken, baseball caps en een paardenstaart. Dat vond ik al mooi, maar dit was even iets anders. Ik heb niet eens meer gemerkt dat we gefotografeerd en gefilmd werden.
Na de eerste emoties trokken we Rotterdam in voor het ochtenddeel van de fotoshoot. Alle bekende plekjes werden bezocht:
langs de Maas, bij
Hotel New York en
de Erasmusbrug, de
SS Rotterdam en als laatste het
Euromastpark. De tijd vloog voorbij en voor we het wisten was het 11:30 en moesten we naar
Blijdorp waar onze daggasten al stonden te wachten. Met z'n allen gingen we naar binnen waar de
Haaienzaal al helemaal ingericht was voor de ceremonie. Omdat we toch nog vroeger dan verwacht waren, mochten we even wachten in een zijkamertje. Die tien minuten leken wel uren en het tapijt is door al het ijsberen waarschijnlijk versleten. Eindelijk, eindelijk mochten we dan opkomen op de klanken van
Anyone at All van Carole King. De ceremonie leek in een mum van tijd voorbij te gaan en voor we het wisten was daar al die ene vraag waar maar één antwoord op mogelijk is: JA!
Terwijl wij daarna als nieuwbakken man en vrouw vertrokken om de foto's te nemen, gingen onze gasten op safari door de dierentuin. We waren er niet bij maar volgens de verhalen was het leuk. Ik geloof die verhalen meteen! Eenmaal teruggestrompeld (die nieuwe schoenen knelden toch behoorlijk) stond daar een heerlijke
strawberry tree klaar voor de receptie. Veel beter dan een taart, want het diner volgde meteen daarna. Iedereen had nog genoeg ruimte over voor een paar heerlijke borden vol. Terwijl de gasten nog een kopje koffie namen, werden wij door de (overigens geweldige!) partymanager door een achteruitgang meegenomen. Daar stond een golfkarretje klaar dat ons vliegensvlug naar de feestzaal reed. Zo kwamen we nog net voor de dag- en inmiddels ook gearriveerde avondgasten aan in de
Oewanja lodge. Door de warmte kon iedereen lekker buiten blijven zitten terwijl de
DJ voor de achtergrondmuziek zorgde. Voor we het doorhadden was het alweer 0:00 uur en stond de
limousine klaar die ons naar ons huwelijksnachtadres reed.
Om 2:30 uur kwamen we daar aan en pas om 12:30 uur ging het licht weer aan in ons hoofd. Wat een geweldig feest en wat liep alles goed, niet in de laatste plaats door de geweldige inzet en samenwerking van Blijdorp en onze twee ceremoniemeesters die veel werk hebben verzet. Voor ons zat het feest er op dus konden we eindelijk lekker relaxen in het zwembad, bubbelbad en sauna van
Casa Ciolina in het Belgische
Klein-Brogel. De absolute top op het gebied van gastvrijheid, luxe en rust. Alle stress van de voorbije weken gleed van ons af en herboren werden we zondagmiddag weer opgehaald.
Het was een fantastich superhuwelijksfeest!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 16-30 van 771 |
Volgende Pagina »
