Treurig...

Wanneer is het duidelijk dat je wat aan je leven moet veranderen? Als mensen die zoeken op "ik maak nooit wat mee" als eerste naar mij worden doorgestuurd...

Een zucht van verlichting

Gisteren meldde ik al dat de vlag uit kan en ik had beloofd dat ik nog op die cliffhanger terug zou komen. Bij deze. Helaas was het nog geen bericht dat ik een baan heb, want dan zou ik hier echt alle toeters en bellen laten horen.

Nee, het gaat om iets anders. Al eerder sprak ik over mijn vrijwilligerswerk in de Bewonerscommissie van mijn flat en toen noemde ik ook de problemen die er waren met één van de andere leden waar niet mee samen te werken viel en die zelfs de hele commissie frustreerde. Ik vertelde toen ook dat er een stemming was geweest en dat die eigenlijk niets oploste. Sindsdien is veel over en weer gepraat maar kwamen we geen steek verder. En dat terwijl er zoveel te doen is!

Er moest dus een doorbraak komen en die kwam er gisteren. We waren n.a.v. de problemen uitgenodigd door de woningbouwcoöperatie voor een gesprek. We werden ontvangen in één van de inspirerende (ahum) vergaderruimtes en de thee stond klaar. Na een korte inleiding werden nogmaals de standpunten op tafel gelegd: die van de groep die perfect met elkaar kan samenwerken en die van hem. Twee van de vertegenwoordigers van de woningbouw gaven toen aan dat het beter zou zijn als hij op zou stappen omdat er anders gewoon geen commissie zou zijn. Dat had geen effect en ik wilde al bijna met mijn hoofd tegen de muur gaan bonken.

Een iets hoger geplaatste vertegenwoordiger gaf toen echter namens de coöperatie aan dat er een officieel verzoek van hen aan hem lag om op te stappen. Eindelijk kwam toen het verlossende woord: oké, dan stap ik op. Toen de deur eenmaal achter hem gesloten was, ging er een zucht van verlichting door de zaal. Eindelijk rust en eindelijk konden we eens echt aan de slag! "Een last van je schouders voelen vallen", kun je heel letterlijk opvatten want opmerkelijk makkelijk liepen we naar buiten.

Prachtige foto's

Tijd voor een link naar een fotografe die ik al een tijd volg en wiens foto's ik elke keer weer bewonder. Hartje Pennsylvania en het mysterie van de streek weet ze perfect te vangen. Goed nieuws: haar RSS-feed bevat sinds kort de volledige foto's! A Walk Through Durham Township.

>>> Bekijk vooral ook haar "best pictures"!

Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is ... DNA!

Vanavond zag ik in Vara Laat Dolf Jansen een experimentje uitvoeren waarmee je je eigen DNA zou kunnen zien. Het werkt als volgt:

Mensen kunnen hun eigen DNA zien door te gorgelen met een slok zout water. Die slok moeten ze uitspugen in een bak verdund afwasmiddel, terwijl ze daar ijskoude jenever bij gieten. Er verschijnen witte sliertjes en dat is het voor velen mysterieuze DNA.

Leuk filmpje, Dolf met een zoute bek en inderdaad witte slierten in het water.

Maar toen dacht ik eens even na en pakte mijn favoriete encyclopedie erbij: Google. Na het intypen van de zoekopdracht "how big is DNA", werd ik doorverwezen naar een pagina met de volgende ontnuchterende boodschap:

DNA (deoxyribonucleic acid, a tongue-twister) is like a two-stranded rope that is around 2 nanometers (nm) in diameter. That's three billionths of a meter, or 3x10-9 m. Some comparisons: many atoms are 0.1-0.2 nm in diameter. The common cold virus is a sphere 30 nm across. Brightly colored soap bubbles are about 100-400 nm thick.

Tot ik het tegendeel bewezen zie*, neem ik deze test dus met heel wat korrels zout. En die gebruik ik niet voor het gorgelen.

>>> DNA is wel te zien onder een microscoop
>>> DNA voor beginners
>>> DNA in Wikipedia

* = En een rectificatie blijkt inderdaad op zijn plaats. Zie de uitleg van Marnix.

And there was much rejoicing...

...and waving of flags. Hierover later meer, maar ik kan nu al melden dat een grote last van mijn schouders is gevallen!

Drie vuilnisbakken

The Three Dustbins Theory rests on the claim that, despite the receding of the Cold War, we remain, in key respects, prisoners of its legacy and will, unless we face up to these questions, remain so.

Ik vond een bijzonder interessant artikel in The Observer waarin de geschiedenis van de afgelopen decennia en de komende jaren besproken wordt. Stof tot nadenken over de nieuwe periode waar we sinds vorig jaar (de inval in Irak) in zijn terecht gekomen.

Vertrouwelijke informatie

Een opmerkelijk bericht op teletekst vanmorgen. Nee, niet de paus die aan het einde van zijn negende leven lijkt te zijn gekomen (of was het toch de achtste?) of de ontbijtkoekoorlog (leuk woord) maar wel dit bericht over het vertrouwen van het publiek in de media:Ik zie ze op de redacties in het hele land al juichend staan. Hoera, de mensen vertrouwen ons! Uiteraard merkt de NOS fijntjes op dat er vooral veel vertrouwen is in de publieke omroepen (waarmee de bevindingen van het onderzoek alweer onderuit gehaald zijn).

Ik vind het een opmerkelijke uitslag omdat ik in mijn doctoraalscriptie een heel wat genuanceerder beeld van de media heb geschetst. Op verschillende momenten werd het nieuws 'gekleurd' of een bepaalde richting ingeduwd. De neutraliteit (en daarmee wat mij betreft de betrouwbaarheid) was soms ver te zoeken.
Opmerkelijk is verder dat het RTL Journaal bij mij een stuk beter uit de bus kwam dan het NOS Journaal. Ook dat staat haaks op de resultaten uit dit onderzoek (dat ik overigens nog niet gelezen heb). Persoonlijk geef ik de voorkeur aan het RTL Journaal*.

(* = En nee, dat zeg ik heus niet omdat ik daar net een sollicitatie naar toe heb gestuurd: die conclusie is in mijn scriptie na te lezen .)

Categorie weg?

Normaal als je onder een stukje op de categorie klikte (zoals in dit geval op "diversen"), dan kreeg je alle posts uit die categorie. Nu niet meer. Iemand een idee?

Verschillende opmaken

Vet
Italic

preformatted

blockquote

Align left

center

Align right

---

1. 1. Genummerde
   2. Lijst

• Bulleted
  List

Underline
Strikethrough

H1

H2

H3

Kleurtjes

Kopen?

Vrouw verhuurt haar decolleté
Een Schotse vrouw heeft via het internet-veiling-bedrijf eBay haar decolleté verhuurd. Een online casino mag voor 620 euro 15 dagen lang het bedrijfslogo in de vorm van een tijdelijke tatoeage op haar borsten tentoonstellen.[...] Eerder verhuurde een man via eBay zijn voorhoofd voor 30 dagen. Dat leverde hem overigens een stuk meer op: 23.400 euro.

Mijn moeder zei ooit: er lopen er meer buiten dan binnen de poorten van het gekkenhuis en hoe langer ik op internet zit, hoe meer ik haar gelijk geef.

Maar nu weer zakelijk: ik heb ook nog een plekje te huur. Net boven m'n kont. Wellicht zijn golfclubs geïnteresseerd?

Referrer-spam

Misschien heeft u het lijstje wel eens bekeken dat aan de rechterkant staat: het rijtje referrers. Hier wordt, voor zover mogelijk, bijgehouden hoe jelui op mijn site komt. Nu is dit ook een nieuw doelwit van spam geworden en regelmatig stonden er zogenaamde links naar viagra-, poker- en pornosites die bij aanklikken nergens naar toe bleken te gaan. Het doel van de spammers ontgaat me hier volkomen maar de laatste tijd wordt het minder. Dat komt omdat ik een blacklist heb geïnstalleerd die deze meneer heeft ontwikkeld.

Zou dat wel werken, hoor ik u nu denken. De score vandaag: tot 9:24 zijn er al 77 spampogingen tegengehouden en permanent geblockt. Als je ook Pivot draait, is een bezoekje dus meer dan waard.

CITO-toets

Scholieren klaar voor CITO-toets
DEN HAAG - Ruim 163.000 leerlingen van groep acht van de basisschool buigen zich vanaf dinsdag over de Eindtoets Basisonderwijs, zoals de Citotoets eigenlijk heet. Leerlingen van 6400 scholen beantwoorden tweehonderd meerkeuzevragen over taal, rekenen en wiskunde en studievaardigheden.

De CITO-toets. Opeens stond het in 1990 op het schoolbord. Ik was twaalf jaar en had er nog nooit van gehoord. Uit de reacties van klasgenoten bleek dat zij het wel wisten en zelfs hadden geoefend! Het is de enige keer in m'n leven dat ik spontaan last kreeg van faalangst.

De meester begon met te vertellen wat de CITO-toets was maar toen begreep ik het nog niet. Alleen de woorden 'toekomst' en 'middelbare school' bleven hangen. Ik snapte het niet omdat voor mij al vaststond dat ik naar het VWO zou gaan. Dat was al zo bepaald door m'n moeder, dacht ik. Waarom dan nog een test?
Tegenwoordig duurt de test drie dagen maar volgens mij was ik nog maar een ochtendje bezig. Een tijd later kwam de uitslag: VWO. Zie je wel, dacht ik, nergens voor nodig die test. Eén vriendje had ook VWO en de rest HAVO en vooral MAVO (voor de jongeren onder ons: dat was een soort VMBO waar je echt wat aan had).

Op de middelbare school kreeg ik later om voor mij onduidelijke redenen een HAVO-advies wat ik maar braaf opgevolgd heb. De HAVO haalde ik met twee vingers in m'n neus en vervolgens heb ik het VWO met nog twee vingers extra ook gehaald. (Daar had ik toen al last van: dat mensen mijn kwaliteiten niet kunnen zien, dan noemden ze me betweterig. Dat komt overigens van "beter weten" dus I rest my case.) Faalangst zoals bij een CITO-toets heb ik nooit meer gehad. Op een gegeven moment weet je gewoon dat je het kan.

Maar wel alle succes aan mijn nichtje vandaag!

Midwinterveiling

Dit weekend organiseerde de Lions Maasland (een clubje van zich belangrijk voelende mensen aldaar) een antiekveiling. Twee keer per jaar wordt een dergelijke veiling georganiseerd en gezien de temperatuur buiten was het ditmaal de midwintereditie.

De zaal zat vol vrouwen met bontjassen, mannen met tabaksbruine vingers en bejaarden die met elkaar meer parels droegen dan een oesterbank in een jaar kan produceren. Een lolbroek op het podium deed zijn jasje met Lions-embleem eens recht en begon in een rap tempo de kavels af te slaan. Van schilderijen tot een kamerscherm en van een kist met 24 kristallen glaasjes tot een vale teddybeer: allerlei troep was verzameld. De kunst was om de kitsch eruit te zeven.

De handelaren stonden achterin en boden pas op het laatste moment via een nauwelijks zichtbaar gebaar mee. Voorin zaten de vrouwen die in hun zondagse kledij bij de opening van een kavel al hun hand richting het plafond lanceerden en van gekkigheid niet wisten hoe ze de aandacht van de veilingmeester moesten trekken.

Voor me zat een echtpaar dat erg nerveus was. Zij durfde zich niet te krabben want ze was bang dat ze dan opeens een bod van honderd euro toegewezen zou krijgen en hij was te sloom om de vlotte veilingmeester goed te volgen. Eindelijk kwam hun gewenste kavel voorbij en meteen vloog haar hand omhoog. "Eenmaal, andermaal..." en de hand van de man ging langzaam omhoog; hij had niet gezien dat zijn vrouw al had geboden. "NEEEE STOP!!!", gilde de vrouw in paniek. De man kreeg bijna een rolberoerte van schrik en trok direct zijn hand in. Met een rood hoofd draaide hij zich woest om naar zijn vrouw. De veilingmeester sloeg maar meteen af om dit echtelijke drama voor te zijn.

Ik had mijn oog laten vallen op een oude schaal van Regoud Regout die echter niet de minimumprijs haalde. Uiteindelijk gingen we naar huis met een antieke Engelse marmeladepot van aardewerk. Meer omdat hij er mooi uitzag dan dat ik nu al een praktisch nut voor weet. Ik houd eigenlijk niet eens van marmelade...

Bonenlucht

En zo hadden we het ineens over wat we lekker vinden en wat niet. Nee, het is niet wat jullie denken; het ging écht over eten. Mijn gast van de avond noemde een lijstje waar kaas en varkensvlees en spijs de belangrijkste items waren. Maar toen vroeg ze of ik van bonen houd. Sperziebonen met name.

Een gevoelig punt. Ik heb namelijk een redelijk traumatische relatie met sperziebonen. Sperziebonen, en dan met name de lucht, doen me denken aan de donderdagmiddagen van vroeger. Mijn basisschooltijd. Je had nog geen internet, lezen was nog nauwelijks een hobby, vrienden woonden in een andere wijk en op donderdagmiddag zat ik dus thuis. Alleen. Met mijn moeder die op donderdag altijd de was deed. Alle deuren hingen vol met dampend wasgoed waar je in verstrikt raakte als je erlangs liep. Buiten leek het wel altijd te regenen en binnen verstreken de uren als dagen. En dan werden er sperziebonen gekookt.

Nog steeds kan die geur me gek maken. Dat lichtzurige aroma dat associaties oproept van tot pap gekookte groente waar de laatste vitamine zelfmoord heeft gepleegd door zich in het kookvocht te verdrinken. En ál-tijd was het de goedkope soort: met draadjes. Hoe vaak ik niet kokhalzend zo'n draad uit m'n keel heb geplukt. Nee, sperziebonen staan niet op mijn lijstje waar je me 's nachts voor wakker kan maken.

Aardbeien weer wel. En andere dingen. Maar we hadden het over eten.

Helpdesk in actie

Niets zo leuk als iets van computers weten en je familie niet. Gisteren moest ik nog in de diepste krochten van de temporary internet files op zoek naar een word-documentje van mijn moeder (dat ze helaas écht kaltgestellt had) en vanmorgen word ik weer verwacht op het kantoor van de andere verwekker die (quote..unquote) "rare tekens in beeld ziet". Steven Computergeek to the rescue*!

Ik weet nu al dat er in de toekomst ook een projectje aan gaat komen. Een vriend die binnenkort gaat verhuizen, wil nu ook thuis een eigen pc hebben. Eindelijk, zou ik willen zeggen! Helaas meldde hij ook dat hij er flink wat poen tegen aan wil gooien en aangezien een andere vriend bij een online computerwinkel werkt, weet ik het wel weer: wij krijgen een blanco cheque voor het aanschaffen en in elkaar zetten van die pc. Leuk, maar de maanden daarna zijn we dan ook meteen helpdesk natuurlijk. Nou ja, altijd nog beter dan het witten van een plafond.

Update: * = dat was binnen een minuut gefixt .