Vandaag werd winkelcentrum
Zuidpoort geopend in Delft. "Een nieuw woon-, winkel en vermaakparadijs!" Ik bracht een bezoekje en heb me voornamelijk lopen ergeren.
Zaterdag is natuurlijk sowieso al niet zo'n slimme dag om de binnenstad in te gaan maar nu was het wel heel erg. Elke bewoner uit elk boerengat uit de omgeving leek wel last te hebben van spontane winkeldiarree. Na vijf minuten in de Xenos gooide ik de spiegel en de theezakhouders in een hoek en wurmde me door de koopgeile massa heen naar buiten. Daar werd ik meteen aangerand door een lolbroek in een konijnenkostuum die me een ballon en een knuffel wilde geven. "Prettig Paasfeest, meneertje", kirde deze volwassen man in een konijnenpak tegen me. "Zoek een echte baan lul", antwoordde ik terwijl ik de ballon weer in z'n pootjes terugduwde. De lachende konijnensnoet siste "Eikel" en liep weg.
Mijn kruisgang ging verder naar een nieuw filiaal van BCC. Bij binnenkomst stond daar een brillemans die me grijnzend goededag wenste. Ik houd niet van grijnzende mensen want ik krijg dan meteen het gevoel dat m'n gulp openstaat. Ik gromde iets terug en liep door naar de telefoons. Ik wist wat ik wilde hebben dus ik hoefde niet lang te blijven. Dacht ik. Maar toen greep het "vernieuwde winkelconcept" keihard in en werd ik gedwongen een verkoper te vragen om de doos uit de vitrine te halen. "Geef ik u eventjes een bonnetje waarmee u dan eventjes naar de kassa kunt om eventjes te betalen, meneer. Mijn naam is overigens Frits." "Loop jij
eventjes lekker naar de hel, Frits", dacht ik. Ik hield maar wijselijk m'n mond: ik moest die telefoon immers wel hebben.
Een half uur na aankomst vluchtte ik weer weg uit dit winkelparadijs, de gek geworden massa achter me latend. Met schuim op de bekken zag ik ze van de ene aanbieding naar de andere strompelen. Als junks op zoek naar de volgende kans-die-je-niet-kan-laten-liggen.
Volgende keer ga ik toch maar op woensdagochtend om 9:00.
The fact is, Europeans and Americans approach e-mail in a fundamentally different way. Here is the key point: For Europeans, e-mail has replaced the business letter. For Americans, it has replaced the telephone. That's why we tend to unleash what e-mail consultant Tim Burress calls a "brain dump": unloading the content of our cerebral cortex onto the screen and hitting the send button. "It makes Europeans go ballistic," he says.
Interessant
artikel over hoe verschillend Amerikanen en Europeanen met e-mail omgaan.
Ik ben geen student meer. Ik heb een bijbaan waarmee ik mijn rekeningen kan betalen. Ik zoek naarstig naar een baan voor het begin van een carrière. Ik heb 29 sollicitaties de deur uitgestuurd en 2 daarvan lopen nog.
Wat is nu triester: het feit dat mijn bijbaan nu simpelweg De Baan is? Of dat ik met bijna 30 sollicitaties nog geen enkel gesprek heb gehad? Waar werken al die politicologen eigenlijk??
Tot zover dit bericht uit de woestijn. Had ik al gezegd dat het lente is?
Van: Steven Bron
Aan: J.P. Balkenende
Datum: 24 maart 2005
Onderwerp: Open vacature
Excellentie,
Met referte aan de uitzending van het Journaal van 23 maart 2005 is mij duidelijk geworden dat er een open vacature is voor de positie van Minister van Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties. Gisteren heb ik tevens te horen gekregen dat ik mijn studie heb afgerond. U begrijpt net als ik dat deze samenloop van omstandigheden geen toeval is. De dwingende hand 'van boven' is hier duidelijk voelbaar.
Hierbij zou ik dan ook graag willen solliciteren naar voornoemde functie. Als politicoloog met een fijn gevoel voor de bestuurlijke maat en een frisse nieuwe kijk op de zaak, meen ik uitermate geschikt te zijn voor deze functie. Tevens wil ik hierbij nadrukkelijk vermelden dat werkbezoeken aan onze overzeese gebiedsdelen geen enkel probleem zullen zijn.
In afwachting van uw bevestiging, verblijf ik met vriendelijke groet,
Hoogachtend,
Steven Bron
Op sommige gebieden loop ik erg achter en op andere gebieden zou je me bijna een trendsetter kunnen noemen. Films bijvoorbeeld zie ik vaak al weken tot maanden voordat ze hier in de bioscoop draaien. Vroeger had ik dat ook met muziek maar sinds ik mijn aandacht heb verschoven naar de muziek van de vorige eeuwen, gaan de laatste bandjes een beetje langs me heen.
TV-series waren ook een blinde vlek. Twin Peaks heb ik nog steeds niet gezien, The Sopranos ben ik pas onlangs gaan kijken (en meteen vijf seizoenen in twee maanden bekeken) en op het moment ben ik verslaafd geraakt aan 24. Het eerste seizoen voor de duidelijkheid.
Maar nu kan ik hier ook eindelijk trendsettende kwaliteiten claimen. Van Desperate Housewives had ik het hele eerste seizoen al bekeken voor het op de Nederlandse buis te zien was en nu heb ik zelfs een leuke tip:
The Contender. Het concept is een soort Big Brother-kloon maar dan met boksers. Sylvester Stallone heeft een groep boksers onder zijn hoede die in twee kampen zijn verdeeld en via opdrachten tot een eindgevecht tussen twee mensen moeten komen. De boksers zijn met hun hele gezin op de campus ondergebracht dus naast de actie zie je ook de brede mannen met hun kinderen spelen en bij hun vrouw uithuilen. Dat klinkt cheesy maar werkt erg goed. Vooral de botsingen tussen de harde straatvechters en de bijbel-citerende huisvaders is prachtige televisie. De spanning naar het gevecht wordt schitterend opgebouwd en de laatste tien minuten zit je al schaduwvechtend op het puntje van je stoel.
Als John de Mol nog een leuk programma zoekt om naast de voetbal te programmeren, wil ik hem wel een advies geven. Over mijn honorarium valt altijd te praten.
Binnenkort de volgende tip:
Fat Actress, één van de leukste series van dit moment.
Een ex noemde mij wel eens liefkozend (nou ja...) luie student. Het was toevallig één van de weinige Nederlandse uitdrukkingen die ze accentloos kon zeggen maar het sloeg ook ergens op: ik was student en lui zijn vind ik helemaal niet erg op zijn tijd. Nu kan ze dat in ieder geval niet meer tegen me zeggen want sinds vandaag 11:43 ben ik geen student meer! Jawel, de scriptie is af en goedgekeurd!
Michael Corleone uit The Godfather parafraserend zei ik gisteren tegen mezelf "today I am settling all the study business". Dat betekende eerst een eindgesprek met mijn scriptiebegeleider. Toen hij meldde dat het uiteindelijk een zeven was geworden, viel ik bijna van m'n stoel. Van verbazing welteverstaan want vóór de laatste verbeteringen was er nog sprake van een krappe zes!
Daarna kon ik meteen door naar de administratie. Daar wachtte een nieuwe hulp van Oosteuropese afkomst al op mijn komst om de cijferlijst door te nemen. (Even tussendoor: ik kan er niets aan doen maar wat klinkt dat accent toch lekker! Laat maar, ieder zijn fetish.) Geen vuiltje aan de lucht dacht ik tot ze wees op een 5,5 die ik jaren geleden heb gehaald. "Niet kuslaakt", hijgde ze in m'n oor. "Wel geslaagd", bibberde ik terug. Wat bleek? Jaren geleden was een 5,5 nog een voldoende. Tegenwoordig is het of een 5 óf een 6, niets meer ertussen. Anastasia (zoals ik haar in m'n gedachten had gedoopt) bleek coulant en veranderde het naar een zes.
Na deze drempel kon ik op weg naar het Bureau Pedel (spreek uit Péé-dèl). Dit is de man die alle officiële ceremonies van de universiteit regelt. "Net nog een promotie gehad en straks nog een tweetal doctoraaltjes", meldde een bezwete man mij terwijl hij zijn toga uittrok. Het beroemde Leidse Zweetkamertje (waar elke afgestudeerde zijn handtekening op de muur mag zetten) zag ik opeens in een ander licht. Hij zette wat krabbels op een papier en meldde dat ik tien dagen vantevoren wel bericht zou krijgen. Da's mooi, zei ik en ging weer weg.
Terwijl ik het
Academiegebouw uitliep en vijf eeuwen wetenschap achter me liet, begon ik het langzaam te beseffen: ik ben geen student meer! Ik ben klaar! Had ik al gemeld dat de lente van 2005 nu al niet meer stuk kan voor mij? Bij deze nogmaals: de lente van 2005 is de Moeder alles Lentes!
De hoofdpijn van
gisteren is weggetrokken en dus kan ik eindelijk melden hoe leuk het afgelopen weekend wel niet was. We vertrokken afgelopen vrijdag naar het plaatsje Ovifat dat bij Malmedy hoort. Malmedy is weer een gemeente in de Belgische Ardennen; u weet wel: dat land dat wél zijn burgemeester mag kiezen.
Na een vlotte tocht bleek het even zoeken in de omgeving omdat onze routeplanner aangaf dat we vijf keer hetzelfde dorp in en uit moesten rijden. We gingen toen maar over op ons feilloze richtingsgevoel, maar na een uur het dorp doorgecrosst te hebben, bleek dat we de kaart ondersteboven hadden gehouden ... dag richtingsgevoel, hallo GPS-systeem!
De prijs voor de zoektocht mocht er zijn: we zaten in een enorme villa met een fantastisch uitzicht op het dal. Verder hadden we in de kelder een complete Thermenfähige ruimte met een sauna, Turks stoombad en een scala aan douches, stort- en voetenbaden. Vermoedelijk waren we één van de eerste huurders van dit complex want alle IKEA-spullen zagen er nog splinternieuw uit ("zoek de Björn!"). Voor de nerd in ons allen was er ook nog een razendsnelle internetverbinding.
Als u mij nou vraagt "wat heb je zoal gedaan", dan is het antwoord: verrot weinig. We hebben ons één keer gewaagd aan een wandeling in de buurt maar die eindigde in een snel smeltend ijsmoeras. Er werd vooral gewandeld tussen de keuken, zithoek, Xbox, saunaruimte en het terras. Inderdaad: het was een heel zwaar weekend.
Gelukkig hebben we de foto's nog. Achtereenvolgens: ons huisje op de top van de heuvel, een deel van de sauna, de mooie overbuurvrouw en het prachtige uitzicht vanaf het terras.
Normaal zou ik nu al een verslag hebben gegeven van het
geweldige weekend maar ik lig met hoofdpijn op bed dus ik gooi de pc meteen weer uit. Hopelijk later vandaag meer.
Ik zit op de eerste verdieping van het vakantiehuis achter de pc en in de grote kamer hoor ik vrijwel al mijn vrienden. Hoor ik daar niet bij te zitten? Zeker wel, straks als de pannenkoeken klaar zijn bijvoorbeeld. Of als we weer de sauna induiken. Maar nu zit ik even alleen dit stukje te typen. Ik heb die momenten van op mezelf zijn nodig. Met zeventien man (m/v) in één huis is heel gezellig maar kan soms ook wat benauwen.
Eén van mijn favoriete momenten was bijvoorbeeld vanochtend toen ik als eerste wakker was en op ons terras op het nog slapende dal uitkeek. Iedereen sliep nog, de koeien lagen wat te liggen en ik genoot van de stilte en de koele mist tussen de bomen. Straks is het pannenkoeken- en zweettijd, maar nu geniet ik van de stemmen op de achtergrond. Kijkend uit het raampje zie ik ons huis weer langzaam wegzakken in een zee van mist.
Het wordt een mooie avond.
Uw geliefde ondergetekende is dit hele weekend aan het bijkomen in de Belgische Ardennen. Vandaar: weinig updates. Ook al heb ik u allen zeer hoog staan, de sauna, Turks stoombad en veel gezelligheid gaan nu even voor.
Maar vrees niet: de digitale camera staat op ongeveer 100 foto´s.
p.s. Wat zijn Azerty-toetsenborden waardeloos (oftewel ´zqqrdeloos´)!
Gisteren was het verjaardagsavondje van mijn moeder. Er was alleen familie aanwezig en zodra dat het geval is, kun je voorspellen hoe de avond verloopt. "Pietje is dood, Hans is ziek, Klara is gek", etc. etc. Het gehele dorp wordt afgewerkt en iedereen is weer bij.
Deze jaarlijkse doden- en ziekenmars kreeg echter gisteren een feestelijk tintje. Mijn nichtje is in verwachting! En omdat ik weet dat ze hier regelmatig is: van harte gefeliciteerd! De lente van 2005 is nu al beter dan het hele voorgaande jaar. Nu nog even een positief bericht over een leuke baan volgende week en dan mag het wat mij betreft de rest van het jaar gaan regenen.
De vogels fluiten, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en voor het eerst in zeven jaar zit ik niet te prakkezeren over wat ik nog moet doen voor m'n studie. Zelfs de ergernis over wat er allemaal op m'n werk aan de hand is, lijkt wel van me af te spoelen met elke zonnestraal die door het open(!) raam naar binnen kruipt. Greenday klinkt uit m'n boxen en
zingt "This is the dawning of the rest of our lives". Zo voelt het inderdaad.
Is dit niet dé perfecte dag (om ook maar even een lied van Lou Reed te citeren) om de 59e verjaardag van m'n moeder te vieren? Het mooiste cadeau vond ze het nieuws dat ik eindelijk afstudeer maar hopelijk kan ik er vandaag nog wat aan toevoegen van een meer stoffelijke aard. Voor wie nu denkt: wie is dat dan? Zij is de dame die richting branding loopt op de foto hierboven.
Toen was het nog koud, vandaag is het lente!
Na vandaag weer meer dan 80 e-mails van klanten beantwoord te hebben, kon ik even geen dt-verkrachtingen, woordmutilaties en mailtjes GEHEEL IN HOOFDLETTERS GESCHREVEN meer zien. Ik loop al een tijdje met het idee rond voor een nieuwe categorie op mijn site: taalfouten. Er is immers niets zo leuk als het laten zien van fouten van anderen, niet waar?
Op
Infiniti kwam ik daarbij nog wat leuks tegen. Een site speciaal gemaakt om een bepaald soort fout aan de kaak te stellen: het foutief samenvoegen van woorden. Alleen om de url is het al leuk:
www.spatiegebruik.nl.
Gisteren werd in het kader van de boekenweek een lezing in de Prinsenhof te Delft gehouden met als thema "Moordaanslag op Willem van Oranje verijdeld". Zoals presentator Hans Goedkoop al zei: niets zo leuk als het gezelschapsspel 'Wat Als'. De sprekers waren o.a. historicus James Kennedy (zenuwachtig, verkeerd getimede grapjes en een accent waar de gemiddelde Oranje nog een puntje aan kan zuigen), Thomas Ross (über-nonchalant, drie keer "Pim Fortuyn" genoemd, één keer "stadhoudersbrief" en twee godslasteringen: een rustige avond).
Het hoogtepunt was echter de "what if" van
Thomas von der Dunk. Zijn opkomst was al genoeg om het veelal bejaarde publiek naar de pacemaker te doen grijpen. Strak in het zwarte leer met een cowboyhoed op liep, nee stórmde hij richting podium. Met zijn bekende nasale stemgeluid stak hij direct van wal.
Via een stortvloed aan fictieve vredesonderhandelingen, gewestelijke opsplitsingen, deelstaten, vrije steden, gevallen monarchen en bastaardzonen kwam hij uiteindelijk in de 20e eeuw aan. Na de val van het Duitse Keizerrijk in 1918 (waar wij als deelstaat Noord-Rijn-Westland met als hoofdstad Haarlem deel van uitmaakten), werd ons land opgesplitst in de Utrechtse Noordelijke Rijnlanden met als hoofdstad Zwolle, de Vlaamse Westgebieden en de vrije steden Amsterdam en Antwerpen. "In welke situatie wij ons thans bevinden". De zaal lag plat.
De grijze mevrouw naast me : "hij valt best me toch mee. Ondanks die rare kleren". Laat ons hopen dat Von der Dunk dit fantastische verhaal nog ergens online zet!
>>> Dunklog
« Vorige Pagina |
Toon berichten 526-540 van 771 |
Volgende Pagina »
