1.
Ik lag op de bank met het boekenweekgeschenk van Jan Wolkers. Leuk boek. Ik zag weer Texel voor me en dacht terug aan de vele vakanties die ik daar heb gevierd. Beneden hoorde ik mijn moeder hoesten en kuchen terwijl ze mijn scriptie aan de laatste spellingscontrole onderwierp. Zo slecht was het toch niet?
2.
Ik zat nog geen vijf seconden in de tram toen er een woest uitziende jongen naast me stond. "GGGHeb ggge gsigggarettenggg?" Ik gokte dat hij wilde weten of ik sigaretten bij me had en antwoordde hem met een boze blik. Dat bleek genoeg.
Hetzelfde ritueel herhaalde zich bij iedereen tot hij in Den Haag aankwam. Daar was een Turkse man niet gediend van zijn gggggevraag en schold hem de huid vol. Even dreigde het een kloppartij te worden maar de Neanderthaler koos eieren voor zijn geld en stapte uit. Er klonk nog wat gemompel en gevloek en voor de deur sloot, vloog de Turkse man er onder veel geschreeuw achteraan. De tram reed helaas weg want een leuke achtervolging op de vroege ochtend gaat er altijd wel in.
3.
Op het werk aangekomen, bleek een collega ontslag genomen te hebben. Kut...
Regelmatig kijk ik even bij de mensen van
Mozilla of ze nog nieuwe produkten hebben of
leuke extra's voor mijn browser (
Firefox). Vooral het
weerbericht is erg handig!
Nu viel het me pas ineens op dat ze al hun produkten naar al dan niet bestaande dieren noemen: Firefox, Thunderbird, Sunbird, Bugzilla, etc. Op mijn werk zijn alle servers vernoemd naar rivieren en bij een vorig project zat ik opeens op servers met namen als Himalaya, Atlas en Andes te werken. Mensen voelen blijkbaar de behoefte om iets doods als een pc of server een 'menselijke' naam te geven. Mijn pc heet gewoon Stuff3. Stuff omdat dat een bijnaam is en 3 omdat het mijn derde pc is (Stuff2 staat onderin de klerenkast).
Anyway,
Dilbert heeft voor het stripje van vandaag ook inspiratie opgedaan in de wondere wereld die netwerkbeheerder heet:
Gisteren kreeg ik eindelijk eens een leuk bericht. Mijn scriptiebegeleider meldde dat ik, na wat laatste aanpassingen, mijn scriptie volgende week kan gaan inleveren voor een laatste beoordeling waarbij het cijfer bepaald wordt. Hij is echter al goedgekeurd dus het einde is nu definitief in zicht. Dit weekend werk ik aan de laatste puntjes dus zal het qua stukjes schrijven even wat rustiger zijn.
Maar het is
Boekenweek dus waarschijnlijk heeft u genoeg andere dingen om te lezen.
Isn't he cute?
Photo Friday
'Zooooo Roos, kom maar eens kijken waar je lekker gaat zweten.'
Een verlegen Indiaas vrouwtje loopt achter de fitness-instructrice aan. Beteuterd kijkt ze naar het stalen apparaat dat voor haar staat. Na wat aandringen en aanwijzingen ligt ze uiteindelijk toch op haar rug en moedigt Miss Fitness haar aan om sit-ups te doen. Na twee pogingen laat ze zich neerploffen.
'Is moeilijk. Helpt dit echt?'
'Tuuuuuurlijk! Kijk maar naar mij: een paar maanden geleden zat hier nog een baby in en kijk nu eens!'
Totaal verbijsterd kijkt Roos naar de blote strijkplankbuik voor haar neus terwijl de instructrice haar toch al korte shirt zo hoog mogelijk optilt.
'Nou, dat kan jij ook! Okééééé? Goeeed, ga ik even een klantje helpen!'
Terwijl ze weghuppelt kijken 5 paar ogen van evenzoveel huisvrouwen haar na. Zelden was diepe haat zo goed in de lucht te proeven.
While it took the photographic industry several years before it produced the first 7 megapixel compact digital camera, the mobile phone industry is wasting no such time. Samsung has today announced a world first with the 7 million pixel SCH-V770.
Al langer vroeg ik me af wanneer de telefoonboeren het licht zouden zien en de ontwikkeling van camera-telefoontjes om zouden draaien. Het is namelijk veel makkelijker om een simpel telefoontje in een camera te bouwen dan een goede(!) camera in een telefoon. Behold: the
SCH-V770.
Is het nou een aardige camera of een lelijke mobiel?
Mijn theorie is als volgt: iedereen heeft een aantal uur slaap per nacht nodig. Als je minder dan die paar uur slaapt, leen je als het ware tijd van de dag. Al die geleende uurtjes maken op een gegeven moment een hele nacht slaap. Zo kom je op een gegeven moment een nacht tekort. Dat moment was gisteren aangebroken.
Na een dag werken, kwam ik thuis. In de tram had ik al moeite om mijn ogen open te houden maar eenmaal thuis zag ik in dat verder vechten geen zin had. Ik deed de gordijnen dicht en om 16:30 kroop ik in bed. Ik was binnen een kwartier weg.
Rond acht uur werd ik wakker, keek ik de laatste aflevering van Desperate Housewives op mijn computer (geen eens een afsluiting voor dit seizoen! Nu blijf ik in spanning!) en maakte wat te eten. Na het eten, kroop ik weer terug in bed. Veertien uur slaap verder, is de batterij weer opgeladen.
Vanavond nog een vergadering en dan weer vroeg naar bed. Nu heb ik ook een extra goede reden want ik ben weer
een mooi boek rijker: de geschiedenis van Nederland. Lang leve de
boekenweek!
Google liet me vandaag weten dat het Internationale Vrouwendag is. Nu zou ik natuurlijk heel veel erg flauwe grappen kunnen maken. Dat zou kunnen en dat zou heel makkelijk zijn. Maar ach, ik ben ook de lulligste niet. Dus een fijne dag gewenst aan al mijn vrouwelijke lezers.
Nee echt: geen spoor van ironie hoor!
Dat is de naam van de
campagne die RTV Oost het Van Deinse-instituut zijn gestart om duidelijk te maken dat spreken in streektaal en -dialect goed is. Vroegâh dacht men dat het beter was om de kleine kleuters ABN-Nederlands aan te leren maar intussen is duidelijk dat het juist veel beter is als ouders in hun eigen taal of dialect met hun kinderen praten en dat dit hun taalgevoel juist vergroot.
Die laatste conclusie kan niemand beter onderschrijven dan ondergetekende. Tot mijn derde heb ik in Enschedé gewoond en sprak ik zelf plat Twents. Inderdaad: ik was een rasechte Tukker. Ik sprak zelfs zo plat dat sommige familieleden en leraren moeite hadden mij te verstaan. Dit leidde tot de legendarische uitspraak van mijn nichtje die het commentaar aangehoord had en toen riep: "kan die jongen toch niks aan doen dat hij een Turk is?!"
Het is inmiddels helemaal goedgekomen. Toen ik drie was, verhuisde ik naar het Westland en op af en toe een plat woordje na, heb ik zelfs dát accent afgeleerd. Nu vind ik het echter wel jammer dat ik geen onverstaanbaar accent meer kan spreken. Het is toch iets eigens en aparts. Misschien toch maar die
cursus Esperanto gaan doen?
Tot diep in de nacht was mijn fijne maar enigszins wereldvreemde bovenbuurman nog een feestje aan het bouwen. Toen om 5:25 de wekker afging, leek het dus ook wel of ik pas net mijn ogen had dichtgedaan.
De werkdag kroop voorbij en samen met mijn overbuurman sleepte ik me van koffiepauze naar lunch en nog een koffiepauze. Het werk deed ik inmiddels voornamelijk op routine.
Mezelf kennende ging ik eenmaal thuis niet op de bank liggen maar trok wat sportkleren aan en bezocht de sportschool. Neem van mij aan: opgekropte frustraties raak je het beste kwijt als je 50 kilo ijzer de lucht instoot. Ter afsluiting roeide ik nog even virtueel van Delft naar Den Haag. Kapot kwam ik aan.
Vanavond nog een vergadering van de
bewonerscommissie en dan gaat het lichtje uit. Hoe laat dat is heb ik voornamelijk zelf in de hand omdat ik als voorzitter de vergadering leid. Ik voorspel een korte, zeer korte, samenkomst.
*gaap*
Had ik het er
gisteren niet over dat ik de winter zat was? De lente is gelukkig al bezig om terug te vechten!
We zaten stil in het donker. Tien mensen die in afwachting waren van de elfde: de jarige. Ik zou er een enorme hekel aan hebben om een verrassingsfeestje te krijgen maar hier liep het hartstikke leuk. Veel drank, veel hapjes, een geweldige appeltaart, de lucht zwanger van de wolken uit de waterpijp en als toetje: kaviaar!
Daar ik niet vreemd ben van een gezonde dosis snobisme op zijn tijd, besloot ik maar eens een toastje visseneieren te proberen. In de laatste milliseconde voor het legsel in mijn mond verdween, rook ik een bekende lucht. Van een viskraam waar het afval in grauwe bakken van piepschuim achter de al even smoezelige verkoper staat. Ik had beter moeten weten.
Toen mijn smaakpapillen de kaviaar hadden gevonden, verwerkt en naar mijn hersens hadden doorgezonden, ging er een alarm af. Gatverdamme! Wat was dat smerig! Het smaakte zoals het rook: naar rauwe vis die te lang in de zon heeft gelegen. Ook deed het me denken aan die keer dat ik een slok zeewater naar binnen kreeg. Zo zout had ik het nog niet gegeten.
Ik eet nooit chips maar wat was ik op dat moment blij dat er een zak paprikachips naast me stond om de smaak weg te krijgen. Waar de anderen nog de hele avond klaagden over een vissmaak in hun mond, zat ik reeds smakelijk te nippen aan mijn ... water. Tot zover het snobisme van dit weekend.
Uitzicht vanaf mijn werkplek op de besneeuwde daken van Den Haag. Het is koud, nat, er ligt blubber overal en ik ben die rotwinter nu al zat. Op naar de lente!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 541-555 van 771 |
Volgende Pagina »
