Voor mijn werk moet ik veel mensen schrijven, bellen, mailen en in een systeem invoeren. Tientallen namen en adressen trekken zo voorbij. Het is af en toe moeilijk voor te stellen dat achter al die namen echte mensen schuil gaan. Echte mensen met hun eigen leven waar ik helemaal niks van weet. Soms vang je een glimp op als je iemand belt en je hoort op de achtergrond geluiden. Of iemand geeft een naamswijziging door: een naam erbij, een naam eraf.
Het is één van de redenen waarom ik me ook niet verveel in een trein. Ik kijk graag naar mensen en fantaseer dan hoe ze hun leven leiden. Wat doen ze, met wie praten ze? Al die mensen zijn mijn acteurs en ik ben de regisseur. Helaas vertonen de spelers op mijn toneel wel wat divagedrag. Vanmorgen bijvoorbeeld had ik heel duidelijke aanwijzingen gegeven aan de man voor me die constant in zichzelf zat te mompelen. ?Neem een andere tram! En een douche!?. Maar luisteren, ho maar.
Ik ben al enige tijd op zoek naar een baan en de stapel brieven eindigend met de zin "wij wensen u veel succes bij het vinden van een passende functie" wordt helaas steeds hoger. Ik heb de moed echter nog lang niet opgegeven: die prachtige baan gaat er komen.
Gisteren steeg mijn enthousiasme met heel wat procentpuntjes toen ik bij toeval een vacature tegenkwam die werkelijk
álles in zich had wat ik zocht. Ik voelde mijn keel langzaam droog worden en mijn hart sneller gaan kloppen. Ik had hem gevonden: de ideale baan. Zelfs de locatie heeft, hoewel een eind van mij vandaan, precies wat ik wil: rust en ruimte. Binnen vijf minuten had ik mijn CV aangepast en klaargezet om te versturen. Wat is het dan fijn als je merkt dat de site van het bedrijf waar je solliciteert ook nog eens precies zo werkt zoals ik het graag zie: simpel, efficiënt en snel. Nog voor mijn werkdag begon, had ik mijn sollicitatie verstuurd en meteen kreeg ik antwoord dat ik binnen vijf(!) dagen reactie krijg.
Ik ben desnoods bereid om op m'n knieën voor hun gebouw te smeken om me aan te nemen want iets vinden dat beter is dan deze baan zal erg moeilijk worden. Ik ga nu even een kaarsje branden.
?Jij bent echt de Hollandste Hollander die ik ken!?
Ik loop naast een collega van Surinaamse afkomst bij station Den Haag Hollands Spoor en ze klinkt alsof het een opluchting is dit te zeggen. Even daarvoor had ze de criteria opgenoemd waardoor ze tot die conclusie was gekomen.
?Je houdt van de winter, je wilt sneeuw, je luistert opera, wil op een boerderij wonen en zit altijd over de juiste spelling te zeiken?. Opera is een kenmerk van Nederlanderschap? Was het maar waar, dacht ik. De andere feiten kon ik niet ontkennen maar of ze mij als Nederlander definiëren?
?Maar is dat erg dan??, vroeg ik voorzichtig.
?Nee?, zei ze na even nagedacht te hebben. ?Maar wel raar.?
Valt het wel eens op dat bij sommige mensen altijd alles misgaat of dat sommigen áltijd de meest gekke dingen meemaken? Bij hen is altijd iets al kapot als ze thuis zijn, zij krijgen áltijd de boetes als ze te hard rijden, bij hen wordt áltijd een ruit ingetrapt en zij hebben altijd de meest opmerkelijke anekdotes.
Zou het werkelijk zo zijn dat de opmerkelijke gebeurtenissen oneerlijk verdeeld zijn in de wereld? Of roepen die mensen dit soort dingen gewoon over zich af? Ik denk het laatste. Dat zijn de mensen die met oogkleppen op een straat oversteken of zonder te passen een broek kopen. Die mensen zijn meer met zichzelf bezig dan met de wereld om hen heen (de wereld? ja, dat ding dat om jou heen draait). Als je zo met jezelf bezig bent, let je wat minder op en vallen de kleine rampen des levens jou ten deel.
Ik neem aan dat het overbodig is te vermelden dat ik nog nooit met een kledingstuk terug moest en dat ik ook nog nooit iets heb gebroken? De prijs die ik daarvoor betaal, is dat ik weinig leuke anekdotes heb voor op feestjes. Gelukkig heb ik wel een enorme fantasie.
Ik dacht wel dat
het zou werken...
"
Er valt veel regen vandaag met van tijd tot tijd ook onweersbuien. De zon laat zich niet zien."
Dit soort weerberichten op de radio doen je terugverlangen naar je bed. Warm en geborgen wegduiken in de lappen stof terwijl de regen tegen je raam tikt. Het zou me niks verbazen als dat in de Top 10 van Favoriete Geluiden erg hoog eindigt. Regen tegen het raam is het versgebakken brood van de geluiden.
Mijn huidige raam zit echter op de noordoost-zijde van het gebouw en dat is de luwe zijde. Daardoor hoor ik nauwelijks druppels tegen het glas. Waar ik ooit ben opgegroeid zat ik aan de westzijde van het huis en ook nog vlak onder het dak. Een regendruppelprelude van Chopin is er niks bij.
Maar vandaag zal het überhaupt niet uitmaken waar ik zit want het enige getik dat ik hier hoor is van de dames om mij heen die met veel te lange nagels over hun toetsenbord dansen. En dat neurotische getik roept vooral ergernis op.
Donkergrijze wolken jagen over de toppen van Den Haag. Ik kijk uit het raam en denk bij mezelf dat het wel spoedig zal gaan regenen. Beneden op straat staat een vrouw een deurmat uit te kloppen. Na elke vijf kloppen bekijkt ze haar werk van dichtbij. Klop-klop-klop-klop-klop klinkt het door de straat. Het stof waait een paar keer in haar gezicht. Bij de vierde klopsessie valt de mat opeens uit haar hand en komt op de grond terecht midden in het zojuist uitgeklopte stof.
Ze blijft enkele seconden naar de slappe mat op de grond kijken, voor ze moeizaam bukt en hem opraapt. Ze heeft een vaal schort aan met bloemetjes erop en haar haar heeft vandaag nog geen kam gezien. Die verwacht geen bezoek meer vandaag, denk ik bij mezelf. Met de weer stoffige mat slap in haar hand hangend loopt ze langzaam terug naar haar voordeur. Zonder te kijken laat ze hem voor de deur op de grond vallen en trekt de deur achter haar dicht.
Terwijl de eerste druppels tegen mijn raam tikken, stel ik me voor hoe ze nu koffie gaat zetten en die op de bank zittend gaat opdrinken. De klok tikt en naast de bank staan zwart-witfoto's met lachende mensen in ouderwetse kleren.
Zie je wel, denk ik, ik dacht wel dat het zou gaan regenen.
Zoals ik eerder vannacht al zei: ik zeg mensen tegenwoordig graag de waarheid. Zo ook gisteren. Sinds korte tijd zit ik in een commissie waar een aantal mensen de belangen behartigt van anderen. Tot zover niks aan de hand en tot zover ging alles ook nog goed.
Read More
Marco Borsato zong erover, en ik vertel het mensen: de waarheid. Vroeger (zei opa in z'n schommelstoel) zocht ik het compromis en een manier om samen te werken,
hoe dan ook. Iedereen wilde ik te vriend houden.
Niet meer. Die periode heb ik twee jaar geleden afgesloten en sindsdien zeg ik mensen de waarheid en kies ik voor mezelf. En wat voelt het goed!
(
Morgen meer over deze cryptische post.)
Sinds kort ben ik lid van de bewonerscommissie van mijn flat. Die bestond niet echt dus wordt het van de grond af opgebouwd door ons, inclusief verkiezingen. Hoe bereik je echter 700 woningen (ca. 1000+ bewoners)? Niet iedereen heeft een pc en wij hebben niet ieders e-mailadres of telefoonnummer. Dat gaat dus alleen via de ouderwetse post.
Gisteren zijn er meer dan 2700 brieven en stemformulieren gedrukt en kregen we van de woningbouwvereniging 700 enveloppen mee. Alleen moesten de brieven er toen nog in. Twee uur lang hebben we als garnalenpelsters rond de tafel gezeten en zo routinematig mogelijk brieven ingepakt.
Sommige brieven zijn besmeurd met het bloed van papercuts, andere zijn er in grote frustratie ingepropt maar aan het eind van de avond hadden we zes stapels gevulde enveloppen liggen. Nu moeten we ze nog langs de deuren brengen. Vanavond is de eerste loopronde en morgen de tweede waar ik ook in meeloop. Later meer over de ongetwijfeld spannende looprondes.
"Tbs voor verwarde man wegens doodsteken pater".
Een berichtje dat ik normaal zou lezen en daarna weg zou klikken. Gebeurt vaker, heel erg, niet boeiend verder. Helaas is het al zover dat dit soort trieste berichten nauwelijks boven mijn normale aandachtsspanne uitkomt.
Nu raakt dit bericht me echter net even wat meer. Nog niet eens vanwege de trieste achtergrond van de moord. De pater had namelijk zijn moordenaar vurig verdedigd in een rechtbank om hem in het klooster te laten waar hij hem probeerde te helpen. Toen hij uiteindelijk toch weg moest, raakte de man in paniek en stak zijn weldoener dood. Dat is al triest maar de reden waarom het me extra raakt, is dat deze pater enkele jaren geleden de reisleider was op een reis naar Israel die mijn moeder en oma hebben gemaakt.
Vol enthousiasme keerden ze terug met verhalen over die aardige pater die zoveel van het Heilige Land wist, zo goed met de bevolking om kon gaan en zo aardig was voor de reizigers. Iemand die met vuur kon vertellen over alles wat daar gebeurd was, zowel van 2000 jaar geleden als van afgelopen week. Een man die niet als sommige "Gristenen" het geloof als een zware last zag, maar als een inspiratie om goed te doen en gelukkig te zijn. En goed, dat deed hij. Vooral voor mensen die door de rest van de maatschappij worden uitgekotst. Hij ving ze op en probeerde ze te helpen. Het wrange is dat hij juist door één van die mensen die hij probeerde te helpen, is vermoord. Heeft hij nou goed werk gedaan of had hij verstandiger moeten zijn? Ik weet het niet.
De internist die ik zie voor mijn diabetes heeft iets met pauwen. In zijn kamer staat een vaas vol met pauwenveren, aan de muur hangt een schilderij met een grote pauw en op zijn bureau, jawel, een kristallen pauw. Ik psychologiseer graag (dat is een net woord voor iemand graag in een hokje willen stoppen) en vraag me dan ook af wat dit betekent.
Is hij zo trots als een pauw? Houdt hij graag een ? ?oogje? in het zeil (wink wink, vat je ?m, vat je ?m?) of zijn zijn favoriete kleuren toevallig blauw en groen en vond hij beschimmelde haring niet het ideale middel om die kleuren te laten zien?
Met zijn Tsjechische naam is ook iets leuks aan de hand. De mensen die hem niet kennen, reageren na het noemen van zijn naam met ?wie??? en de mensen die hem wel kennen, zeggen ?wat???. Terwijl ik zijn naam toch erg makkelijk te onthouden vind omdat het op Dubchek lijkt (die van de Praagse lente inderdaad). Elke keer als ik hem zie, wil ik vragen of hij in Tsjechië is geboren en waarom hij overal die pauwen heeft staan. Maar ik vergeet het altijd, blij als ik ben dat hij weer goed nieuws heeft. Alles is namelijk goed met de glucosewaarden in mijn bloed en ze vallen zelfs in de categorie ?zeer goed?.
Die Tsjechische pauwen komen de volgende keer dan maar.
Op het gevaar af dat ik heel erg als Janneke Brinkman ga klinken, durf ik toch wel te zeggen dat vaak creatief bezig ben. De fotocamera wijkt nooit van mijn zijde en de hele dag spoken verhalen door m'n hoofd die schreeuwen om op papier gezet te worden. Er is echter één kunstvorm die ik totaal niet beheers: schilderen en tekenen.
Read More
Zouden er ook kappers bestaan die van nature stil en introvert zijn? Die graag in alle stilte hun klanten knippen? Laat het me weten als die er zijn.
De praatmachine die ik vandaag kreeg, begon nog voor ze een schaar in haar handen had, met kletsverhalen over haar werk, Delft, mijn studie en haar man. En ik had nog geen vlokje haar naar beneden zien vallen! De rest van het kwartier werd gevuld met verhalen over haar "zoooo schattige" kinderen en alle ongemakken van zwanger zijn. Ik probeerde mijn afgrijzen zo goed mogelijk te verbergen.
Naast me stond een potje gel met de dubieuze naam "Get Stiff". Ik overwoog een potje te kopen want na 15 minuten zwangerschapsverhalen, vreesde ik voor mijn libido.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 211-225 van 273 |
Volgende Pagina »
