Gisteren
meldde ik al dat de vlag uit kan en ik had beloofd dat ik nog op die
cliffhanger terug zou komen. Bij deze. Helaas was het nog geen bericht dat ik een baan heb, want dan zou ik hier echt alle toeters en bellen laten horen.
Nee, het gaat om iets anders. Al eerder sprak ik over mijn vrijwilligerswerk in de Bewonerscommissie van mijn flat en
toen noemde ik ook de problemen die er waren met één van de andere leden waar niet mee samen te werken viel en die zelfs de hele commissie frustreerde. Ik vertelde toen ook dat er een stemming was geweest en dat die eigenlijk niets oploste. Sindsdien is veel over en weer gepraat maar kwamen we geen steek verder. En dat terwijl er zoveel te doen is!
Er moest dus een doorbraak komen en die kwam er gisteren. We waren n.a.v. de problemen uitgenodigd door de woningbouwcoöperatie voor een gesprek. We werden ontvangen in één van de inspirerende (ahum) vergaderruimtes en de thee stond klaar. Na een korte inleiding werden nogmaals de standpunten op tafel gelegd: die van de groep die perfect met elkaar kan samenwerken en die van hem. Twee van de vertegenwoordigers van de woningbouw gaven toen aan dat het beter zou zijn als hij op zou stappen omdat er anders gewoon geen commissie zou zijn. Dat had geen effect en ik wilde al bijna met mijn hoofd tegen de muur gaan bonken.
Een iets hoger geplaatste vertegenwoordiger gaf toen echter namens de coöperatie aan dat er een officieel verzoek van hen aan hem lag om op te stappen. Eindelijk kwam toen het verlossende woord: oké, dan stap ik op. Toen de deur eenmaal achter hem gesloten was, ging er een zucht van verlichting door de zaal. Eindelijk rust en eindelijk konden we eens echt aan de slag! "Een last van je schouders voelen vallen", kun je heel letterlijk opvatten want opmerkelijk makkelijk liepen we naar buiten.
...and waving of flags. Hierover later meer, maar ik kan nu al melden dat een grote last van mijn schouders is gevallen!
Scholieren klaar voor CITO-toets
DEN HAAG - Ruim 163.000 leerlingen van groep acht van de basisschool buigen zich vanaf dinsdag over de Eindtoets Basisonderwijs, zoals de Citotoets eigenlijk heet. Leerlingen van 6400 scholen beantwoorden tweehonderd meerkeuzevragen over taal, rekenen en wiskunde en studievaardigheden.
De CITO-toets. Opeens stond het in 1990 op het schoolbord. Ik was twaalf jaar en had er nog nooit van gehoord. Uit de reacties van klasgenoten bleek dat zij het wel wisten en zelfs hadden geoefend! Het is de enige keer in m'n leven dat ik spontaan last kreeg van faalangst.
De meester begon met te vertellen wat de CITO-toets was maar toen begreep ik het nog niet. Alleen de woorden 'toekomst' en 'middelbare school' bleven hangen. Ik snapte het niet omdat voor mij al vaststond dat ik naar het VWO zou gaan. Dat was al zo bepaald door m'n moeder, dacht ik. Waarom dan nog een test?
Tegenwoordig duurt de test drie dagen maar volgens mij was ik nog maar een ochtendje bezig. Een tijd later kwam de uitslag: VWO. Zie je wel, dacht ik, nergens voor nodig die test. Eén vriendje had ook VWO en de rest HAVO en vooral MAVO (voor de jongeren onder ons: dat was een soort VMBO waar je echt wat aan had).
Op de middelbare school kreeg ik later om voor mij onduidelijke redenen een HAVO-advies wat ik maar braaf opgevolgd heb. De HAVO haalde ik met twee vingers in m'n neus en vervolgens heb ik het VWO met nog twee vingers extra ook gehaald. (Daar had ik toen al last van: dat mensen mijn kwaliteiten niet kunnen zien, dan noemden ze me betweterig. Dat komt overigens van "beter weten" dus I rest my case.) Faalangst zoals bij een CITO-toets heb ik nooit meer gehad. Op een gegeven moment weet je gewoon dat je het kan.
Maar wel alle succes aan mijn nichtje vandaag!
Dit weekend organiseerde de Lions Maasland (een clubje van zich belangrijk voelende mensen aldaar) een antiekveiling. Twee keer per jaar wordt een dergelijke veiling georganiseerd en gezien de temperatuur buiten was het ditmaal de midwintereditie.
De zaal zat vol vrouwen met bontjassen, mannen met tabaksbruine vingers en bejaarden die met elkaar meer parels droegen dan een oesterbank in een jaar kan produceren. Een lolbroek op het podium deed zijn jasje met Lions-embleem eens recht en begon in een rap tempo de kavels af te slaan. Van schilderijen tot een kamerscherm en van een kist met 24 kristallen glaasjes tot een vale teddybeer: allerlei troep was verzameld. De kunst was om de kitsch eruit te zeven.
De handelaren stonden achterin en boden pas op het laatste moment via een nauwelijks zichtbaar gebaar mee. Voorin zaten de vrouwen die in hun zondagse kledij bij de opening van een kavel al hun hand richting het plafond lanceerden en van gekkigheid niet wisten hoe ze de aandacht van de veilingmeester moesten trekken.
Voor me zat een echtpaar dat erg nerveus was. Zij durfde zich niet te krabben want ze was bang dat ze dan opeens een bod van honderd euro toegewezen zou krijgen en hij was te sloom om de vlotte veilingmeester goed te volgen. Eindelijk kwam hun gewenste kavel voorbij en meteen vloog haar hand omhoog. "Eenmaal, andermaal..." en de hand van de man ging langzaam omhoog; hij had niet gezien dat zijn vrouw al had geboden. "NEEEE STOP!!!", gilde de vrouw in paniek. De man kreeg bijna een rolberoerte van schrik en trok direct zijn hand in. Met een rood hoofd draaide hij zich woest om naar zijn vrouw. De veilingmeester sloeg maar meteen af om dit echtelijke drama voor te zijn.
Ik had mijn oog laten vallen op een oude schaal van
Regoud Regout die echter niet de minimumprijs haalde. Uiteindelijk gingen we naar huis met een antieke Engelse marmeladepot van aardewerk. Meer omdat hij er mooi uitzag dan dat ik nu al een praktisch nut voor weet. Ik houd eigenlijk niet eens van marmelade...
En zo hadden we het ineens over wat we lekker vinden en wat niet. Nee, het is niet wat jullie denken; het ging écht over eten. Mijn gast van de avond noemde een lijstje waar kaas en varkensvlees en spijs de belangrijkste items waren. Maar toen vroeg ze of
ik van bonen houd. Sperziebonen met name.
Een gevoelig punt. Ik heb namelijk een redelijk traumatische relatie met sperziebonen. Sperziebonen, en dan met name de lucht, doen me denken aan de donderdagmiddagen van vroeger. Mijn basisschooltijd. Je had nog geen internet, lezen was nog nauwelijks een hobby, vrienden woonden in een andere wijk en op donderdagmiddag zat ik dus thuis. Alleen. Met mijn moeder die op donderdag altijd de was deed. Alle deuren hingen vol met dampend wasgoed waar je in verstrikt raakte als je erlangs liep. Buiten leek het wel altijd te regenen en binnen verstreken de uren als dagen. En dan werden er sperziebonen gekookt.
Nog steeds kan die geur me gek maken. Dat lichtzurige aroma dat associaties oproept van tot pap gekookte groente waar de laatste vitamine zelfmoord heeft gepleegd door zich in het kookvocht te verdrinken. En ál-tijd was het de goedkope soort: met draadjes. Hoe vaak ik niet kokhalzend zo'n draad uit m'n keel heb geplukt. Nee, sperziebonen staan niet op mijn lijstje waar je me 's nachts voor wakker kan maken.
Aardbeien weer wel. En andere dingen. Maar we hadden het over eten.
Niets zo leuk als iets van computers weten en je familie niet. Gisteren moest ik nog in de diepste krochten van de temporary internet files op zoek naar een word-documentje van mijn moeder (dat ze helaas écht
kaltgestellt had) en vanmorgen word ik weer verwacht op het kantoor van de andere verwekker die (quote..unquote) "rare tekens in beeld ziet". Steven Computergeek to the rescue*!
Ik weet nu al dat er in de toekomst ook een projectje aan gaat komen. Een vriend die binnenkort gaat verhuizen, wil nu ook thuis een eigen pc hebben. Eindelijk, zou ik willen zeggen! Helaas meldde hij ook dat hij er flink wat poen tegen aan wil gooien en aangezien een andere vriend bij een online computerwinkel werkt, weet ik het wel weer: wij krijgen een blanco cheque voor het aanschaffen en in elkaar zetten van die pc. Leuk, maar de maanden daarna zijn we dan ook meteen helpdesk natuurlijk. Nou ja, altijd nog beter dan het witten van een plafond.
Update: * = dat was binnen een minuut gefixt
.
Gisteren ging ik ?s avonds langs bij een vriendin die binnenkort voor 1,5 jaar naar Amerika vertrekt. Het is toch een wat vreemd kopje thee als je weet dat je iemand een lange tijd niet meer zal zien. En nu weet ik wel dat door internet de wereld een dorp is geworden maar ik ga nog altijd makkelijker bij m?n buurman langs dan bij iemand in Houston.
We hadden het over van alles maar wat het meest is bijgebleven is een opmerking over hoe mensen met elkaar omgaan. Ze zei dat ze het af en toe nodig heeft dat collega?s maar ook vrienden haar complimenten maken.
"Dus dat iemand tegen je zegt dat je het goed gedaan hebt?? vroeg ik.
?Inderdaad. Of al is het maar iemand die zegt dat je een lekker ding bent. Want zo vaak spreken we elkaar niet, en het is altijd gezellig als je er bent maar dát hoor ik nou nooit!?
?Oké ? bij deze.?
Klein complimentje: altijd fijn.
Het stelt eigenlijk niks voor: een klein randje van asfalt. Maar het is het verschil tussen normaal een oprit op kunnen fietsen of je banden naar de filistijnen rijden. Het heeft me uiteindelijk twee weken lang elke dag een mailtje gekost aan de gemeente Delft om dit voor elkaar te krijgen maar het is gelukt!
De macht van de kleine man...
Is er iets leuker dan toerist in eigen buurt te spelen? Het lijkt net of je op vakantie gaat, het is stukken goedkoper dan een échte vakantie en je ontdekt weer iets nieuws. Vandaag kwam ik van de supermarkt en liep de normale weg naar huis: langs de trambaan. Onwillekeurig ga je die weg omdat het de snelste route lijkt.
Maar vandaag liep ik eens anders. Ik schoot van de weg af en liep een verlaten fietspad op dat achter mijn wijk langs loopt. Andere mensen, andere huizen, een compleet nieuwe wereld! Vijf jaar woon ik hier en nu pas kwam ik in dit deel van mijn wijk. Tot mijn verbazing bleek er zelfs een fietstunnel te zijn waardoor ik nog sneller in het centrum kan zijn.
Het blijft een wat onbeholpen vorm van een ontdekkingsreis maar ik keek toch mijn ogen uit. En je ziet nog eens iets nieuws om te
fotograferen.
Ook zo'n rotdag gehad? Geeft niks, dat is allemaal wiskundig te verklaren. Dat
beweert althans dr Cliff Arnall van Cardiff University. En volgens de bovenstaande berekening zou 24 januari de rotste dag van het jaar moeten zijn.
Er zit één zwak punt in de berekening: ze rekenen vanaf Kerstmis (TQ) omdat dat de meest positieve dag van het jaar zou zijn. Dat gaat bij mij echter niet op. Ik kies in dat geval voor de eerste dag van de lange zomervakantie.
En natuurlijk krijg ik vlak nadat ik
dit stukje heb geschreven, een stuk taart aangeboden omdat we klant nummer 250.000 hebben aangesloten...
Mijn oma werd gisteren 85 jaar. Veel mensen, veel gezelligheid, lekkere hapjes en vervolgens een glucosewaarde die veel te hoog is. Ik weet het ondertussen wel dat dat het gevolg kán zijn maar het blijft opvallend hoe een simpel getalletje op een meter alle pret kan bederven. Gelukkig heb ik de komende twee maanden geen feesten gepland staan want als je bij elk appelgebakje moet denken: "mag dit wel, wat moet ik spuiten, wat gaat er nu weer gebeuren?", is de lol er snel af.
Maar goed, genoeg geklaag van mijn kant. Vanmorgen in de tram lag de wereld er wit en vredig bij. Op mijn muziekafspeelapparaat had ik een Gymnopédie van Eric Satie staan en even droomde ik dat ik door de witte weiden van Tirol liep. Even maar hoor.
Kijk, daar word ik nu blij van: er zijn
geruchten over een iPod van 80 GB die er aan zou moeten komen. Ik word daar zo blij van omdat ik zojuist mijn laatste cd met klassieke muziek gedigitaliseerd heb en de teller nu stil staat op 18,6 GB. Daar komt uiteraard in de toekomst alleen maar meer bij.
Hoe dat er op mijn pc uitziet? Klik (139kb) :
Op verjaardagen zie je nog wel eens mensen die onbekenden voor jou zijn. Zoals gisteren waar een vriendin van de gastvrouw langskwam die nog niemand kende. Om haar toch een beetje het gevoel te geven dat ze erbij hoorde, nam de jarige even snel de aanwezigen door. "Zij is lang en van de studie, zij is het lugubere meisje, zij is van de middelbare school" etc.
Ik was benieuwd hoe ik in twee zinnen gekenschetst zou worden. Wat was mijn ultieme motto, mijn definitie van mijn hele Zijn?!
"En met hem ging ik jaren geleden in de bus naar Delft om cd's te kopen". Toch een beetje teleurstellend als je hoort dat de zeven jaren die daarna kwamen, blijkbaar geen wezenlijk verschil meer hebben gemaakt. Waarom kon ik niet de lugubere jongen zijn?? Ergens is het misgegaan.
Gisteren kon ik met een vriend mee op huizenjacht. In het Haagse Bezuidenhout ging hij drie huizen bekijken en ik mocht mee als extra paar ogen. De avond daarvoor hadden we allebei Zembla gezien waar de hypotheekrenteaftrek besproken werd en waar we erg hadden moeten lachen om de bekakte makelaar die met een aardappel in haar keel een "pandje van 6 ton" probeerde te verkopen.
Read More
« Vorige Pagina |
Toon berichten 196-210 van 273 |
Volgende Pagina »