Na een lange afwezigheid ben ik weer terug. De reden? Zie de banner bovenaan dit scherm maar: ik was op vakantie in de Verenigde Staten! We hebben een rondje Las Vegas, Grand Canyon, Bryce Canyon, Antelope Canyon, Death Valley, Yosemite, San Francisco, San Diego en last but not least Hollywood gedaan. Het standaardrondje voor mensen die 'iets' van de VS willen zien, maar toch geweldig om gedaan te hebben. Zonder overdrijven kan ik stellen dat het een fantastische ervaring was. De oogst: 2402 foto's, 10 uur film en een extra koffer voor alle prullaria en mooie spullen die we mee teruggenomen hebben.
Binnenkort meer updates en niet alleen in foto's.... (tromgeroffel)
En welke filmthemes herkent u?
Read More
De schijnwerpers staan nog aan maar hier zijn de foto's van de Rotterdamse
brandgrens van dit jaar al. Persoonlijk vond ik
vorig jaar beter geslaagd omdat we toen bewolking hadden.
Omdat we zo van film houden, hebben HM en ik een
filmkamer gebouwd. Compleet met bioscoopstoelen, beamer, groot scherm en roodzwarte bekleding. Nu houden we ook wel van een flinke portie PK, vooral als die uit de motor van een
Formule 1-wagen komt. Die twee liefhebberijen zouden toch te combineren moeten zijn, bedachten we.
Afgelopen zondag om 11:00 had HM een brainwave: waarom trekken we de kabel niet door en zorgen voor tv-beeld via de beamer? Na wat technisch brainstormen (er zit geen kabelaansluiting op de beamer) vonden we een oplossing. De oude videorecorder werd onder het stof vandaan getrokken en bleek nog steeds uitstekend een tv-signaal door te kunnen geven. Een uur later graaiden we in de kabelbakken van de
Mediamarkt op zoek naar coax-kabel, stekkertjes, splitters en een signaalversterker.
Het resultaat? Om 14:00 zaten we klaar voor de
Formule 1-race in
Barcelona op een scherm van meer dan twee meter doorsnee! Nog even het geluid over de 5.1-boxen gezet en klaar. Wie wil er nu nog
absurd veel geld neerleggen bij Pathé?
Door alle drukte op werk en privé ben ik de afgelopen tijd helemaal niet toegekomen aan het schrijven van stukjes, recensies of het plaatsen van foto's. Sommige films draaien zelfs niet meer! Om het
archief toch volledig te houden, staan hieronder enkele korte recensies.
Cloverfield
Rampen- c.q. monsterfilm waarin New York het weer eens moet ontgelden. Leuke twist is dat dit keer alles vanuit de eerste persoon is gefilmd. Dat levert veel schokkerige beelden op maar dit stoort niet zo erg dat het verhaal niet meer te volgen is. Een andere interessante invalshoek is dat dit keer de hoofdpersonen niet alwetend zijn zoals je zo vaak ziet: ze weten net zo min als de bioscoopbezoeker wat er eigenlijk aan de hand is. Het beetje info dat er is, komt in flarden van gesprekken en tv-fragmenten. Dit maakt Cloverfield voor mij tot één van de betere rampenmonsterfilms die ik in tijden heb gezien!
The Other Boleyn Girl
Historisch kostuumdrama waarbij we de afloop voor één van de Boleynzusjes (gespeeld door Natalie Portman) al uit de geschiedenis kennen. Die andere zus is minder bekend en wordt hier vertolkt door de altijd boeiende Scarlett Johansson. Koning Hendrik VIII (een sterke Eric Bana) kan lastig kiezen tussen de twee en zijn keuze bepaalt uiteindelijk de toekomst van Engeland.
Sterk drama met goed spel en prachtige decors, kostuums en beelden.
Rendition
Met 'rendition' wordt de Amerikaanse praktijk bedoelt waarbij terreurverdachten naar gevangenissen elders in de wereld worden gebracht waar men wat soepeler denkt over verhoortechnieken. Het verhaal in Rendition is een drieluik tussen de verdachte en zijn ondervragers, de dochter van de ondervrager en de vrouw van de verdachte thuis in Amerika. Via scènewisselingen wordt geswitcht tussen de verhalen maar uiteindelijk blijkt dat er meer achter de ogenschijnlijk duidelijke verhaallijn zit. Als publiek blijf je lang in onzekerheid en dit maakt Rendition bijzonder boeiend. Dat het einde een beetje afgeraffeld wordt is jammer maar bederft de film niet.
Onderweg vanuit het oosten van het land naar huis kan er van alles gebeuren. Zeker als je met de trein reist en de piloot NS heet. Dit keer kwam ik tot Gouda.
"Eh, dames en heren..." klonk het aarzelend uit de speakers. De ervaren reiziger weet dan al hoe laat het is. "er staat een trein op het baanvak ... eh ... en we kunnen niet verder".
Oké, dat is shit maar kan gebeuren. Kom maar op met de ingezette bussen, omleidingen of wat dan ook. "Voor de reizigers die nog verder moeten ... eh ... bedankt voor uw bijdrage en tot ziens".
Pardon???
Alsof de conducteur (die niet al te fris meer klonk) nog niet genoeg verwarring veroorzaakt had, besloot hij ook de anderstalige reizigers in deze internationale trein toe te spreken. "Ladies and gentleman ... eh ... eh ... there is a train ... eh ... in the way ... eh ... we stop ... eh ... please get out".
Na deze heldere communicatie zal het geen verrassing zijn dat het perron vol wezenloze reizigers stond die geen idee hadden wat ze moesten doen. Op een dag heb je het...
Er is er één jarig en het is....
HM!
Feliciteren mag
hier.
Als er één film overal ter wereld bejubeld is de laatste tijd, is het wel Juno. De film over een tienermeisje dat zwanger wordt en besluit zelf te zoeken naar goede adoptieouders, krijgt prijs na prijs en de scriptschrijfster
Diablo Cody heeft na haar Oscar de producenten voor het uitzoeken voor een volgend script.
Is al deze lof terecht? Het verhaal zit zonder meer goed in elkaar. Juno neemt de kijker mee in haar ultracoole wereld waarbij ze zich zeer onafhankelijk opstelt en zelf de beslissingen neemt. Dat ultracoole wordt op den duur wel een beetje vermoeiend. Er zitten naar mijn mening net iets teveel
wiseass commentaren op haar omgeving in. De vader van het kind, de getalenteerde Michael Cera, komt weinig in het verhaal voor en de kijker heeft niet de indruk dat het krijgen van een kind een grote impact op hem heeft. Hij had meer in het verhaal gebracht kunnen worden.
Naar het einde van de film verliest Juno gelukkig veel van haar iets te gevatte verhaal en wordt het allemaal wat serieuzer. Gelukkig, want dat redt de film. Als het begin wat minder preteniteus was geweest, was Juno nog sterker geweest. Nu is het 'best een aardige' film. Mijns inziens echter geen Oscarwaardig materiaal: er is echt wel iets beters te vinden.
Wie Theo Maassen altijd al op een crimineel vond lijken krijgt in TBS waar voor zijn geld. Maassen zet in TBS een fantastische rol neer als TBS'er Johan. Als deze hoort dat zijn beroep is afgewezen en dat hij naar de permanente opsluiting gaat, besluit hij te ontsnappen. Hij wil zijn onschuld bewijzen, maar is hij wel onschuldig?
De hele film lang switcht hij tussen zijn donkere en lichte kant en laat het publiek lang gissen naar zijn ware motieven. Als hij onderweg een meisje oppikt als gijzelaar, wordt zijn rol nog dieper. Aan de ene kant een beschermende en geruststellende man en aan de andere kant het maniakale. Maassen kan ze door één oogopslag allebei tegelijk laten zien.
Doordat je lang in vertwijfeling zit over zijn ware motieven, blijft de spanning in de film voelbaar. De paar scriptfoutjes (waarom laat de Belgische politie de journalisten toe?) nemen we maar voor lief. TBS is een haast on-Nederlands spannende film met een geweldige Maassen die hier ongetwijfeld een Gouden Kalf voor krijgt.
Laat ik meteen maar zeggen dat ik niet van musicals houd. Mij zul je nooit in het Circustheater in Scheveningen aantreffen bij één van Joop van de Ende´s brouwsels. Als in een film gezongen wordt kan ik dat hooguit volhouden als het bij het verhaal hoort, zoals bijvoorbeeld bij Walk the Line. Uitzondering op deze regel was Moulin Rouge waar ik het gekweel wel volhield, simpelweg omdat de liedjes erg leuk waren en er niet constánt gezongen werd.
Deze laatste twee kenmerken van Moulin Rouge bezit Sweeney Todd helaas niet. In plaats van dialoog afgewisseld met zang, is het bij de nieuwe Tim Burton 90% zang afgewisseld met af en toe een dialoog. De liedjes zijn net zo macaber als de hele film en eerlijk gezegd raakte het me niet. Johnny Depp speelt de kapper Sweeney Todd die na een jarenlange onterechte gevangenisstraf terugkeert om wraak te nemen. Daarbij enthousiast geholpen door bakker Helena Bonham Carter die nog wel een receptje heeft om van de lijken af te komen.
De film is door Burton geschoten in donkere kleuren waar de kleur bloedrood mooi bij afsteekt. Todd´s wereld en die van Burton wordt bevolkt door naargeestige mensen (of juist hemeltergend lief en naïef). De sfeer door de hele film heen is er één van bloed, wraak en moord. Is het nog een verrassing hoe het afloopt?
Sweeney Todd is een film die er fantastisch mooi uitziet en Burton's vaste tandem van acteurs (Depp en Bonham Carter) zet weer iets moois neer. Als je van musicals houdt, is dit een topper. Ik houd er echter zoals gezegd niet van.
De Esch in Kralingen was gistermiddag in rep en roer door een schietpartij op straat waarbij een 66-jarige Rotterdammer eerst een 49-jarige vrouw neerschoot en erna zichzelf van het leven beroofde. De vrouw is gisteravond overleden in het Erasmus MC.
Het
nieuws ligt weer op straat. Op mijn stoep kun je beter zeggen. Als we de dader van vandaag meetellen, waren dit de tweede en derde vermoorde personen in twee maanden tijd in mijn wijk (
nummer 1).
Op het moment dat ik thuis kwam, was de brandweer net de straat aan het schoonspuiten en de Theo van Gogh-
partytent aan het opruimen. Terwijl de laatste restjes
brain tissue het riool in verdwenen, stierf het slachtoffer in het ziekenhuis. De
buurman had nog
foto's gemaakt van het plaats delict. Voor de liefhebber zullen we maar zeggen.
Gisteren op het journaal de "zeldzame" ondergaande maan gezien? Vanmorgen werd ik al vroeg wakker en zag ik uit het raam hetzelfde plaatje. Toch niet zo zeldzaam?
Het ongelooflijke maar waargebeurde verhaal van Charlie WIlson in een notendop? Een drinkende en snuivende senator ziet begin jaren '80 van de vorige eeuw tijdens een feestje met Playboymodellen een reportage op televisie over Afghanistan en vraagt zich af waarom Amerika de opstandelingen niet steunt in hun strijd tegen de Russen. Gelukkig zit hij in een belangrijke defensiecommissie en heeft hij veel tegoed van andere senatoren voor steun aan hen in het verleden. Resultaat: het defensiebudget gaat astronomisch omhoog en met de door WIlson geleverde wapens verdrijven de Afghanen de Russen uit hun land.
Tom Hanks speelt met verve de gladde maar oh zo charmante wereldverbeteraar. Ster van de film is echter zijn CIA-contact gespeeld door Philip Seymour Hoffman. Zijn introductie in het verhaal is alleen al een Oscar waard. Het verhaal gaat soms redelijk snel en er worden sprongen in de tijd gemaakt die mij iets teveel hak-op-de-tak zijn. Hoe Amerika op dit speelveld terecht is gekomen, wordt echter goed uit de doeken gedaan.
Films over de upper class en socialites van New York schijnen sinds Sex and the CIty via een voice over becommentarieerd te moeten worden. De hoofdpersoon vertelt aan de kijkers wat ze allemaal meemaakt en vervolgens ziet de kijker het vervolg. In The Nanny Diaries zien we dit als we het leven van een nanny volgen die is ingehuurd om het zoontje van twee yuppen op te voeden. Mama en papa hebben daar geen tijd voor en geen zin in. Ze hebben ook geen tijd en zin voor elkaar dus naast de grappige perikelen rond het kind zien we ook een huwelijk dat uit elkaar valt.
Dat klinkt wat zwaar allemaal maar The Nanny Diaries is een komedie met een romantische twist. Scarlett Johansson speelt de nanny die tijdens het werk verliefd wordt op de rijke en wél sympathieke buurjongen. Als antropologe beziet ze haar nieuwe werkomgeving vanuit een antropologisch perspectief wat observaties à la Desmond Morris (De Naakte Aap) oplevert.
De film heeft echter weinig pretenties als een sociaal-maatschappelijke case study: het moet wel leuk blijven. Dat lukt: hij krijgt een ruim voldoende.
Wat doe je als je helemaal alleen bent in een stad die ooit door miljoenen werd bewoond maar nu verlaten is? Je gaat op zoek naar eten en scheurt in een 'geleende' Mustang door de spookachtige straten. Oh, en je bent en passant op zoek naar een medicijn tegen een ziekte die miljarden mensen tot slachtoffer heeft gemaakt. Will Smith is de enig overgebleven inwoner van New York. De enig overgebleven
normale inwoner welteverstaan. De rest van de bevolking is door een wereldwijde epidemie dood of is veranderd in een soort moordende zombies die niet tegen zonlicht kunnen. Smith is een dokter die op zoek is naar een medicijn.
In de eerste helft van I am Legend wordt weinig gesproken. Het enige levende wezen waar Smith mee kan praten is zijn hond. En die zegt niet veel terug. Door zijn dagelijkse beslommeringen te volgen, kan men goed meevoelen met zijn eenzaamheid. Via flashbacks wordt langzaam duidelijk wat er jaren daarvoor is gebeurd met de wereld. De makers hadden als decor voor de laatste levende mens een rustig dorpje op het platteland kunnen kiezen maar een uitgestorven miljoenenstad maakt uiteraard veel meer indruk. De film is een lust voor het oog. Het verhaal is spannend tot het eind maar kent een in mijn ogen wat fantasieloos slot. Jammer, maar het doet weinig af aan de onderhoudende filom die het nu is geworden.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 46-60 van 771 |
Volgende Pagina »
