Net als
vorig jaar was uw hoofdredacteur op de Volkskrantdag van het
Internationale Filmfestival Rotterdam. Een selectie van de films die de weken daarvoor hebben gedraaid, komt die zondag nog eens voorbij. Soms goed, soms onbegrijpelijk maar altijd verrassend.
King of Ping Pong
Coming of Age film gesitueerd in Zweden over een dikke impopulaire jongen die van tafeltennis en (veel) eten houdt. Zijn broertje is dun, vlot en wel populair. Langzaam wordt duidelijk dat de twee andere vaders hebben. Dit zorgt voor veel spanningen in het toch al niet erg harmonieuze gezinnetje. Scandinavische films heb ik vaker voorbij zien komen op het IFFR en elke keer kom ik depressiever uit de zaal dan ik erin ging. King of Ping Pong is geen uitzondering. Zou het het gebrek aan zonlicht in de winter zijn? Niet onaardig maar geen hoogvlieger.
Men's group
Zes Australische mannen zitten in een mannenpraatgroep en hebben elk hun problemen op persoonlijk of familiegebied. De acteurs kregen een minimaal script en vrijwel alles is in één take opgenomen. Het levert veel improvisatie en rauw spel op. Door de overtuigende emoties zat ik echter op het puntje van mijn stoel waarmee dit de meest boeiende praatgroep sinds Fight Club is. Voor mij de topper van de dag.
Go with peace Jamil
Eerwraak en intra-Arabische scheidslijnen gesitueerd in Kopenhagen (geen Deen te zien overigens). Twee families liggen met elkaar overhoop en belanden in een neerwaartse spiraal van moord en wraak. Bloed en geweld worden door de regisseur niet geschuwd waardoor een aantal bezoekers vroegtijdig de zaal verliet. Of paste het verhaal misschien niet helemaal in de multiculturele droom? Redelijke film met een voorspelbaar einde.
Darjeeling Limited
Een film die op het IFFR een sterrenvehikel genoemd mag worden met o.a. Owen Wilson en Adrien Brody in de hoofdrol. De film bestaat uit twee delen: een voorfilmpje van 15 minuten en de hoofdfilm. Deze laatste handelt over een treinreis die drie broers maken dwars door India om hun moeder op te zoeken die in een klooster is getrokken. Het verhaal was grappig maar duurde te lang. Daarnaast vind ik de zelden grappige Owen Wilson een ergernis om naar te kijken. Maar als we daar voorbij kijken, is Darjeeling Limited een bij vlagen humoristische film met een schitterend voorfilmpje, een sterke Jason Schwartzman, leuk gekibbel tussen de broers en een heerlijke soundtrack.
Allein in vier Wänden
Deze documentaire vertelt het treurige verhaal van een tuchtschool in Rusland waar jonge jongens worden heropgevoed. De jongens hebben gestolen, gedeald, drugs gebruikt en in enkele gevallen zelfs gemoord. En dat voor ventjes tussen de (naar schatting) 12 en 14. Naast hun dagelijke regime worden ook hun ouders buiten de poorten gevolgd. De jongens lijken slachtoffer van hun slechte jeugd te zijn en sommigen roepen veel sympathie op. Wat de documentaire boven de middelmaat uit laat stijgen, is dat de moeder van een vermoorde jongen ook gevraagd wordt te reageren. Opeens bekijk je de gevolgde jongens weer heel anders. De eindtitel is veelzeggend: 91% van de jongens belandt later weer achter de tralies. Indrukwekkend.
Ja hoor, ik ben er nog. Het is even een tijdje rustig geweest door drukte op werk en privé maar dat betekent niet dat ik de tussentijd stil heb gezeten. Zo ben ik onder meer naar een flink aantal films geweest waar de komende dagen recensies van verschijnen. Maar zoals gezegd ben ik vooral erg druk met werk. Veel opdrachten waar ik aan werk in het bestuurlijke en politieke hart van het land (klinkt dat mooi of niet?).
Maar genoeg gezeurd: tijd voor films!
Normaal
krijgt u van mij op 1 januari een knallend overzicht van het oudjaarsfeest met vooral mooie foto's van ontploffend buurwerk boven de stad. Dit jaar is dat helaas niet zo. Oudjaarsavond hebben we gevierd in Spijkenisse. Niet 60 meter boven de stad maar midden in een nieuwbouwwijk. Weer eens wat anders om het vuurwerk niet van ver in de lucht te zien gaan maar op tien meter afstand. gevaarlijk? Welnee, onze auto stond door een weldoordachte parkeeractie nog tussen ons en het vuurwerk in. We hebben geloof ik geen schade opgelopen hoewel dat een wonder mag heten met de mortieren die daar de lucht in gingen. Voor een maandsalaris dingen afschieten waar je maximaal tien seconden plezier van hebt: leuk dat anderen het doen maar ik zal er nooit de lol van inzien.
Spijkenisse dus. Gezellig was het zeker met de pubquiz en een karaokeset. De quiz heeft uw hoofdredacteur glansrijk gewonnen en de karaoke was ... nou ja, ook best leuk. In zijn soort.
Ik wens u allemaal een gezond en gelukkig 2008!!
Dit jaar hebben we helaas geen witte kerst. Maar een aantal dagen geleden hadden we toch een wit tapijtje in de wijk liggen. Om in de stemming te komen zijn hier twee plaatjes met een wit decor en, toen de zon de andere dag doorkwam, de verdampende sneeuw.
Nu ik een maandje op en neer reis naar Den Haag vallen me een aantal dingen op. Ten eerste kun je op dit traject in de spitsuren probleemloos zwart reizen. In de afgelopen maand ben ik welgeteld twee keer gecontroleerd en dat was op uren die net buiten de spits vielen. Tussen 7 en 8 ?s ochtends en tussen 5 en 6 ?s avonds ben ik nog nooit gecontroleerd en had ik mij (of mijn bedrijf in ieder geval) een duur treinabonnement kunnen besparen.
Misschien heb ik geluk maar het valt me verder op dat ik vrijwel altijd een zitplaats heb en dat de reistijd prima te doen is. Oké, die ene keer toen de NS besloot om in de spits in plaats van drie stellen maar één stel in te zetten, was iets minder. Met mijn neus tegen de ruit gedrukt en een oksel van iemand die ik nooit meer wil zien tegen mijn oor, kijk je tóch jaloers naar de file naast het spoor. Maar buiten die ene keer heb ik nog weinig te klagen gehad op dit drukste traject van Nederland.
Het leukste is echter naar mijn medereizigers te kijken. De man die gisteren het verhaal van zijn overbuurvrouw bevestigde door niet alleen met zijn hoofd maar met zijn hele lichaam te knikken en op en neer te wippen. Het meisje dat de hele rit van Den Haag naar Rotterdam nodig heeft om aan haar vriendin door te bellen dat ze iemand van Idols in de trein heeft zien zitten. De oude vrouw die in slaap valt en daarbij half onderuitgezakt tegen haar zeer ongemakkelijk kijkende buurman ligt te snurken. Dat mis je dan toch weer in de file.
Porky?s, Revenge of the Nerds, American Pie. Films die op highschools spelen waar het leven volgens de makers eigenlijk maar om één ding draait: hoe heb ik zo vaak mogelijk seks? Dit levert meestal films op die het redelijk tot goed doen in de bioscopen maar waarmee de critici hun kont nog niet willen afvegen. Veel lach-of-ik-schiet-humor en weinig diepgang.
Nu is dat ook niet waar het om draait bij dit soort films: het gaat er nu eenmaal om dat je zonder veel na te denken lol kan hebben om de film. Identificatie met de hoofdpersoon is niet moeilijk op zo?n redelijk hersenloos moment. Superbad past om een aantal redenen in het bovenstaande rijtje films: de setting is een highschool, seks is alles waar een deel van de hoofdrolspelers aan kan denken en vaak is het behoorlijk banaal. In één ding onderscheidt Superbad zich echter: hij is bij vlagen écht leuk (en dat kan ik van de eerder genoemde films niet echt zeggen). Vooral de vuilbekkende Seth is hilarisch met zijn spraakwatervallen. Zelfs de stereotype nerd Fogell (alias McLovin) is redelijk grappig, vooral op het moment dat hij wordt meegenomen door de twee onbenullen in een politie-uniform.
De makers van Superbad hebben met de film een ode willen brengen aan hun eigen jeugd. De film begint sterk als de hoofdpersonen worden neergezet maar eindigt toch een klein beetje clichématig op een feestje. Dat is dan toch blijkbaar een onvermijdelijk onderdeel van dit soort films. Maar als je toch de keuze hebt, kies dan voor Superbad.
Robert Redford laat in drie afzonderlijke maar met elkaar verbonden verhalen zien welke impact een oorlog heeft op de levens van verschillende mensen. Aan de ene kant staat een leraar (Redford zelf) die aan een ongemotiveerde leerling iets wil meegeven en daar twee oud-studenten als voorbeeld voor neemt die wel bevlogen waren. Het tweede verhaal gaat over die twee oud-studenten die zich als vrijwilliger voor het Amerikaanse leger hebben aangemeld en op het punt staan in Afghanistan een nieuwe operatie te beginnen. Deze operatie wordt door een machtige senator, gespeeld door Tom Cruise, gespindoctord aan een ooit bevlogen journaliste (Meryl Streep).
Door de drie verhalen met elkaar te vermengen wordt het geheel beter dan de som der delen. De voortreffelijke editing helpt daarbij. Maar ook het spel van de acteurs is om over naar te schrijven. Vooral Cruise viel me alleszins mee en komt als ambitieuze machtige senator goed uit de verf. Hoewel er nauwelijks actie is en de film eigenlijk vooral
talking heads zijn, maken de confrontaties tussen de personen in hun deelverhaal dat je je niet snel verveelt.
Redford heeft getracht met deze film bewust geen standpunt in te nemen over of de oorlog in Afghanistan goed danwel af te keuren is. Hij laat het aan de kijker over of deze meegaat in het idealisme van de soldaten of de cynische houding van de journaliste. Het is in ieder geval een film die het goed doet bij de koffie na afloop.
In het
vorige verhaaltje had ik geschreven dat mijn oude
Canon Powershot A95 de eeuwige fotostudio's heeft opgezocht. Omdat mijn hobby niet voor niks fotografie is en ik toch wel heel graag zo snel mogelijk een nieuwe camera wilde hebben, ging ik meteen op zoek. Ik had voor mezelf al bepaald dat ik weer wilde overstappen naar een spiegelreflex. Na een rondreis langs reviewsites, fora en winkels met verkopers die me het liefst de duurste camera's door mijn strot wilden duwen, was ik er dan toch uit. Het is de
Canon EOS 400d geworden. En wat een heerlijk toestel is het! Het fotograferen moet je bijna weer opnieuw leren als je hem niet in de auto-stand hebt staan, maar dat geeft niks. Dit is pas écht fotograferen!
Nu nog een leuk model vinden voor de eerste foto's. Aah, ook al gevonden!
Om mijn overgang naar een andere baan te vieren had mijn geweldige HM een weekendje weg geregeld. Iedereen die Bridget Jones heeft
gezien of
gelezen weet hoe belangrijk deze minibreaks zijn. Wij gingen naar Normandië en verbleven daar in het prachtige, romantische, gastvrije, (... vul hier nog tien superlatieven in...)
Chateau de L'Isle-Marie. Hier werden we welkom geheten door een heuse gravin en haar man die qua gastvrijheid een nieuwe standaard hebben neergezet. Kortom: ga hier zeker ooit naar toe!
In Normandië wilden we vooral de overblijfselen van D-Day zien. Dan zit je in die streek wel goed, dachten we zo. Wat heet! Ik stond er verbaasd over hoeveel nog bewaard is gebleven. Vele musea, bunkers, kraters, kerkhoven en Historische Plekken hebben we gezien. Mijn camera was blijkbaar echter zo onder de indruk, dat hij er na één (1!!!) dag mee ophield. Op alle mogelijke manieren heb ik nog geprobeerd hem tot leven te wekken maar hij was helaas definitief overleden. Van de paar foto's die ik nog heb kunnen schieten, vindt u hieronder een selectie.
Met het overlijden van mijn Powershot A95 was er wel ruimte en noodzaak voor een nieuwe camera. Maar dat is, u raadt het al, weer een ander verhaal!
Het is hier een tijdje wat stil geweest. Geloof me: ik was me er van bewust en was u of mijn site niet vergeten. De radiostilte had drie redenen: het einde van een baan, een vakantie en een nieuwe baan. Om met reden 1 en 3 te beginnen: ik ga van Rotterdam naar Den Haag. Van uitvoerend werk naar adviserend werk. Ik kan er nog honderduit over vertellen maar ongetwijfeld is dat geen goed idee. Wel kan ik zeggen dat het in Rotterdam een geweldig afscheid was en dat ik in Den Haag midden in de heerlijke hectiek terecht ben gekomen.
Komen we bij reden 2. Maar dat is een heel ander verhaal.
Waarom word ik toch elke dag wakker met hoofdpijn? Een heel herkenbaar filmpje waar zo onze Pixel of Yoda in zou kunnen spelen.
Read More
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Alles is Liefde is een meer dan schaamteloze kopie van
Love Actually. In plaats van Kerstmis is het nu Sinterklaas en we hebben geen handjevol verhaallijnen maar een paar handen vol. Betekent dit dat de film wat mij betreft met de zak naar Spanje mag? Not quite.
In Alles is Liefde speelt vrijwel elke Nederlandse acteur en actrice die vaker dan één per maand in de Telegraaf Privé staat. Voor de grappige momenten zijn er nog wat mensen van Jiskefet en De Vliegende Panters toegevoegd en zo waar: het geheel is beter dan de som der delen. Het SInterklaasfeest wordt gebruikt als kapstok om verschillende verhalen te vertellen van mensen die onderling allerlei familie- of liefdesrelaties hebben. Net als in Love Actually wordt het huilen en lachen afgewisseld om uiteindelijk in één grote slotscène alles op zijn pootjes te laten komen. Ik neem aan dat ik hier weinig mee verraden heb want voorspelbaar is het allemaal wel.
De kracht van de film schuilt dan ook niet in het verhaal maar in de rollen die door de verschillende BN'ers worden neergezet. Meest hilarische moment: de Vliegende Panters die als dronken corpsballen de kamer van de zoon van Beatrix binnenvallen en daar het Wilhelmus inzetten terwijl ze Duitse soldaten imiteren. Alles is Liefde is een Sinterklaasfilm maar als dvd kan hij ook prima voor onder de kerstboom.
Schieten, rennen, schieten, dialoogje, schieten, oneliner, schieten, achtervolging, schieten, schreeuwen en dan nog wat schieten. Zelden heeft een titel van een film de lading zo goed gedekt als bij Shoot 'em Up. Clive Owen in zijn rol van eenzame revolverheld moet een baby beschermen tegen een even schietgrage gangster. Waarom is eerst niet duidelijk en als dit eenmaal helder is, doet het er niet zoveel toe. Shoot 'em Up gaat om de vette actie en de coole held die door Owen wordt neergezet.
In een bijrol mag Monica Bellucci een borstmelkgevende hoer spelen en Paul Giamatti is de wrede gangster die tijdens het moorden constant gebeld wordt door zijn vrouw voor wissewasjes. Shoot 'em Up is een achtbaan van geweld die zo over the top is dat het weer leuk wordt.
Ik had de pech dat ik geen pillen tegen zeeziekte had ingenomen want na een half uurtje Jason Bourne bekeken te hebben, voelde ik mijn diner weer omhoog komen. Dat lag niet aan de kwaliteit van de film maar wel aan de manier van filmen. Regisseur Greengrass houdt van de losse camera en dat zal men weten ook. Het publiek rent, vliegt en duikt achter Matt Damon aan die nog steeds op zoek is naar zijn verleden. Het ruimtelijke effect van een film gaat hierdoor wel verloren, en je kan er goed misselijk van worden maar dynamisch is het allemaal wel.
Het derde deel uit de Bourne-cyclus blinkt niet uit in een helder verhaal maar met de actie zit het goed. Erg goed. Half Europa wordt bezocht en soms in puin achtergelaten. De achtervolgingen zien er zeer realistisch uit doordat Greengrass bewust zo weinig mogelijk special effects wilde gebruiken. Dit compenseert gelukkig de weinig duidelijke verhaallijn. Het publiek wordt op deze manier wel (bewust?) goed verbonden met wat Bourne wel of niet weet. Is deze film het einde van de Bourne-filmreeks? Wie zal het zeggen. Het verhaal lijkt redelijk afgerond maar toch wordt er nog een opening geboden. Van mij hoeft het in ieder geval nog niet te stoppen.
Vroeg opstaan, met de nog lege tram richting halte Beurs, lengte van de rij checken, toch nog maar even een broodje bij de bakker halen, wegduiken voor de eerste regendruppels, om 9:30 eindelijk naar binnen, afrekenen, al je spullen achterlaten bij de garderobe, door de detectiepoortjes *PIEP*, schoenen uitdoen die geen messen blijken te bevatten, weer in de rij staan, naar zenuwachtige regelmuts met non-stop kauwende kaken kijken, om 11:00 nog niks te zien, Secret Service mannen ijsberen heen en weer, applaus van achteruit de winkel dat steeds meer aanzwelt, eindelijk
een grijs hoofd in beeld, nog een keer de klamme handjes afvegen, eindelijk als 25e gelukkige aan de beurt, how are you, I am fine thank you, het t-shirt van
Long Way Round dat HM aan heeft wordt herkend: I like that, langs tientallen camera's weer naar buiten, we hebben hem!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 61-75 van 771 |
Volgende Pagina »
