Manege Chardon hield zijn jaarlijkse Open Dag. De meervoudig wereldkampioen vierspan had al zijn kampioenspaarden uitgestald en kinderen konden rondjes rijden op de pony's en andere paarden. Ik heb niet zoveel met paarden (te groot, te wild) maar om de kampioenen nu naast elkaar te zien, was wel indrukwekkend. Klinkende namen als Brentano, Victorie en Zidane die je normaal alleen bij Studio Sport hoort, stonden nu je handen af te likken als je ze wilde aaien.
Er werd tot slot een wedstrijd gehouden met twee- en vierspannen. Na de lokale favorieten, waaronder de volgende generatie Chardon, liet Chardon sr. nog eens zien hoe het moest. In de kleine binnenmanage liet hij zijn vierspan door bochten razen waarbij het publiek bedolven werd onder het stof en de paarden bijna horizontaal door de bocht denderden. Uiteraard was ook hier de eerste prijs voor de kampioen.
Veel foto's gemaakt maar eigenlijk vond ik deze de leukste. Verzint u zelf maar het puntige onderschrift:
Je hebt van die dagen waar alles verkeerd lijkt te gaan. Vorig jaar november was zo'n week: ik werd ziek, mijn scriptie werd voor onbepaalde tijd uitgesteld enz. enz. Gisteren was de andere kant van de weegschaal in beweging. Na veel rondrijden, navragen en vergelijken, vond ik een schiterende plek waar ik mijn afstudeerborrel kan houden en vond ik een leuke tent voor een afstudeerfeest. Alsof dat nog niet genoeg was, werd ik bij thuiskomst opgebeld en uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek!
Om het met de woorden van wijlen
Hannibal te zeggen: "
I love it when a plan comes together".
Ik had weer eens een vergadering met de bewonerscoöperatie. Plaats van handeling was een gebouw waar voor het laatst in de jaren '60 het interieur was veranderd. Dit voormalige hotel was bezaaid met hoogpolig tapijt, houten schrootjes, koperkleurige buizen, oranje wandtapijten en donkere plafonds. Het voelde aan als een kruising tussen A Clockwork Orange en The Shining.
De vergadering was gelukkig snel klaar dus konden wij door de gangen gaan sluipen. Het restaurant was donker en er klonk muziek die we nu 'easy-listening' noemen maar daar gewoon 'muziek' heet. Voor de ingang stond een piano en ik speelde het muziekje van Jaws; net voordat de haai aanvalt.
Terwijl ik naar buiten liep en nog even de nepbomen bekeek die in de hal stonden, wist ik het zeker: dit is een perfecte filmlocatie! Of de film een succes zou worden, is een tweede.
Ooit belde een vriend op goed geluk naar alle Bronnetjes in mijn vroegere woonplaats (25.000 inwoners, vier Bronnen). "
Is Steven thuis?" luidde dan de vraag. Meestal kende ze geen Steven maar één iemand antwoordde bevestigend. Op de vraag of hij mij dan even mocht spreken, volgde echter een lange stilte. "
Nee. Hij doet zijn middagslaapje. Niet zo vreemd voor een peuter van drie jaar oud...".
De zeer exclusieve Club van SB heeft nu een derde lid. Ik heb namelijk nog een Steven Bron gevonden! Het moet niet gekker worden. Deze naamkloon is echter wel wat ouder dus qua copyright zal ik het maar niet te hoog spelen. Waar Googlen al niet toe kan
leiden!
"Sommige klanten kan ik wel wurgen!"
Ik stond bij de Kruidvat te speuren naar een hooikoortsmiddeltje en kijk quasi-verbaasd naar de verkoopster naast me.
Even daarvoor stonden er drie meisjes bij een rek met prullaria naar pincetten te kijken. Vraag me niet waarom: ik weet ook niet waarom mensen dat soort dingen meeslepen. Er werd opvallend onderdrukt gemompeld en ze keken daarbij schichtig om zich heen. Oftewel: een blinde kon nog aanvoelen dat ze wat wilden jatten. Zo ook de verkoopster en die besloot dat het pincettenrek nodig eens gestoft moest worden.
De drie meisjes zagen dat ze betrapt waren, gooiden de pincet op de grond en liepen boos weg. "Zal ik het maar even voor jullie opruimen? Daar hoort hij namelijk niet", zei de verkoopster terwijl ze de pincet opraapte. "Daar ben jij toch voor, dik varken?!" Met die woorden verlieten de drie schaterlachend de winkel.
Met een rood hoofd stamelde de verkoopster dat ze mij niet bedoelde. "Ik bedoelde die drie wijven hoor! Ik bedoel meisjes. Klanten!" Nog even genietend van haar opgefoktheid zeg ik dat als ze had besloten die meisjes hier in de winkel te wurgen, ik haar dat niet echt kwalijk had kunnen nemen. Met de neusspray loop ik naar de kassa en terwijl ik afreken, verzekert de bibberende cassière me dat "dit niet onze normale
policy is, meneer!".
"Het wurgen van klanten, bedoel je?"
Ondanks de negen dagen rouw die afgekondigd zijn voor de dood van de paus, trok ik er toch op uit gisteren. Het gras was lentegroen, de lucht blauw en de benen van wandelaars melkwit. Het doel was Maasland (inderdaad, van
Een Vlucht Regenwulpen) en de weg ernaar toe was een wandelpad langs het water. Voorzichtig om de ganzen en hun stront heenlopend trok het landschap van Midden-Delfland voorbij.
In de Duifpolder aangekomen zag ik onder andere het huis waar de overgrootoma van mijn oma in 1830 is geboren. Het geeft een goed historisch gevoel als je beseft dat het merendeel van je familie nog steeds in dezelfde gemeente woont. Het voordeel van dit wandelpad is dat je niet om de haverklap omver gereden wordt door fietsers. Het loopt rustiger en de dieren die je tegenkomt, zijn ook een stuk makker. Het wildreservoir van Midden-Delfland is echter niet zo indrukwekkend dus ik kan u helaas geen foto's van everzwijnen laten zien. Het wildste dat we tegenkwamen, waren deze allesverscheurende beesten:
Weer terug bij Xenos, want ik moest toch die
theezakhoudertjes hebben, liep ik wederom tussen het koopzieke volk. Dit keer was ik echter mentaal voorbereid en liet ik me niet meer van de wijs brengen!
Zorgvuldig de glazen bakjes op onregelmatigheden onderzoekend, viel me ineens op dat er een grote groep meisjes van puberale leeftijd om me heen stond. De gilletjes en kreetjes over hoe "lief en schattig en cute" de verschillende theeglazen en -potten wel niet waren, vlogen door de lucht. Naast me bukte een meisje zich om een afzichtelijk lelijke roze theepot te bekijken. Minimaal vijf centimeter bilspleet werd in m'n gezicht gedrukt. Tot mijn verbazing zag ik hetzelfde beeld bij andere bukkers.
De introductie van de string heb ik nog maar nauwelijks verwerkt en over de heupbroeken heb ik nog steeds mijn twijfels. Maar deze zomer lijkt de mode nog korter te moeten worden. Ik snap het niet. Denken vrouwen écht dat dit leuk of sexy staat? Ik vind een zichtbare bilspleet bij bouwvakkers al niet zo fris maar bij vrouwen roept het dezelfde associatie op: die van een spaarpot. Het is dat ik wegens
omstandigheden nooit dronken ben, want anders...
Sorry dames maar ik vind het niks. Zeker niet als er zo'n verschrikkelijke tatoo boven die gleuf zit. Eén troost: ik ben sowieso niet zo'n billenman.
Op dit moment ligt op mijn nachtkastje de Ilias en Odyssea van Homerus. 2500 jaar oude literatuur maar nog steeds actueel. In het verhaal moet Odysseus tussen twee gevaren kiezen: Skylla en Charybdis. De één verslindt schepen en de ander is een enorme draaikolk. Odysseus kiest en accepteert de dood van enkele van zijn mannen.
Ik werd geconfronteerd met aan de ene kant de kans om een leuk project te gaan doen dat twee maanden duurt, en aan de andere kant een baan die i-de-aal is en alles in zich heeft wat ik wil en waarvoor ik gestudeerd heb. En nog in Delft ook! Enige probleem: de aanstelling zou per 1 mei zijn... Ook al heb ik pas net gesolliciteerd, ik durf het risico niet te nemen dat ik straks die baan krijg en dan nee moet zeggen omdat ik nog aan dat project vastzit. Maar door dat project zou ik wel weer meer lol in m'n huidige werk krijgen. Skylla en Charybdis.
Uiteindelijk heb ik het project maar afgewezen en bijt nog even door in mijn huidige werk. Hopelijk ziet Delft ook hoe geschikt ik ben voor deze baan want anders sla ik mezelf even voor m'n hoofd. Keuzes!!
Vandaag werd winkelcentrum
Zuidpoort geopend in Delft. "Een nieuw woon-, winkel en vermaakparadijs!" Ik bracht een bezoekje en heb me voornamelijk lopen ergeren.
Zaterdag is natuurlijk sowieso al niet zo'n slimme dag om de binnenstad in te gaan maar nu was het wel heel erg. Elke bewoner uit elk boerengat uit de omgeving leek wel last te hebben van spontane winkeldiarree. Na vijf minuten in de Xenos gooide ik de spiegel en de theezakhouders in een hoek en wurmde me door de koopgeile massa heen naar buiten. Daar werd ik meteen aangerand door een lolbroek in een konijnenkostuum die me een ballon en een knuffel wilde geven. "Prettig Paasfeest, meneertje", kirde deze volwassen man in een konijnenpak tegen me. "Zoek een echte baan lul", antwoordde ik terwijl ik de ballon weer in z'n pootjes terugduwde. De lachende konijnensnoet siste "Eikel" en liep weg.
Mijn kruisgang ging verder naar een nieuw filiaal van BCC. Bij binnenkomst stond daar een brillemans die me grijnzend goededag wenste. Ik houd niet van grijnzende mensen want ik krijg dan meteen het gevoel dat m'n gulp openstaat. Ik gromde iets terug en liep door naar de telefoons. Ik wist wat ik wilde hebben dus ik hoefde niet lang te blijven. Dacht ik. Maar toen greep het "vernieuwde winkelconcept" keihard in en werd ik gedwongen een verkoper te vragen om de doos uit de vitrine te halen. "Geef ik u eventjes een bonnetje waarmee u dan eventjes naar de kassa kunt om eventjes te betalen, meneer. Mijn naam is overigens Frits." "Loop jij
eventjes lekker naar de hel, Frits", dacht ik. Ik hield maar wijselijk m'n mond: ik moest die telefoon immers wel hebben.
Een half uur na aankomst vluchtte ik weer weg uit dit winkelparadijs, de gek geworden massa achter me latend. Met schuim op de bekken zag ik ze van de ene aanbieding naar de andere strompelen. Als junks op zoek naar de volgende kans-die-je-niet-kan-laten-liggen.
Volgende keer ga ik toch maar op woensdagochtend om 9:00.
Ik ben geen student meer. Ik heb een bijbaan waarmee ik mijn rekeningen kan betalen. Ik zoek naarstig naar een baan voor het begin van een carrière. Ik heb 29 sollicitaties de deur uitgestuurd en 2 daarvan lopen nog.
Wat is nu triester: het feit dat mijn bijbaan nu simpelweg De Baan is? Of dat ik met bijna 30 sollicitaties nog geen enkel gesprek heb gehad? Waar werken al die politicologen eigenlijk??
Tot zover dit bericht uit de woestijn. Had ik al gezegd dat het lente is?
Van: Steven Bron
Aan: J.P. Balkenende
Datum: 24 maart 2005
Onderwerp: Open vacature
Excellentie,
Met referte aan de uitzending van het Journaal van 23 maart 2005 is mij duidelijk geworden dat er een open vacature is voor de positie van Minister van Bestuurlijke Vernieuwing en Koninkrijksrelaties. Gisteren heb ik tevens te horen gekregen dat ik mijn studie heb afgerond. U begrijpt net als ik dat deze samenloop van omstandigheden geen toeval is. De dwingende hand 'van boven' is hier duidelijk voelbaar.
Hierbij zou ik dan ook graag willen solliciteren naar voornoemde functie. Als politicoloog met een fijn gevoel voor de bestuurlijke maat en een frisse nieuwe kijk op de zaak, meen ik uitermate geschikt te zijn voor deze functie. Tevens wil ik hierbij nadrukkelijk vermelden dat werkbezoeken aan onze overzeese gebiedsdelen geen enkel probleem zullen zijn.
In afwachting van uw bevestiging, verblijf ik met vriendelijke groet,
Hoogachtend,
Steven Bron
Een ex noemde mij wel eens liefkozend (nou ja...) luie student. Het was toevallig één van de weinige Nederlandse uitdrukkingen die ze accentloos kon zeggen maar het sloeg ook ergens op: ik was student en lui zijn vind ik helemaal niet erg op zijn tijd. Nu kan ze dat in ieder geval niet meer tegen me zeggen want sinds vandaag 11:43 ben ik geen student meer! Jawel, de scriptie is af en goedgekeurd!
Michael Corleone uit The Godfather parafraserend zei ik gisteren tegen mezelf "today I am settling all the study business". Dat betekende eerst een eindgesprek met mijn scriptiebegeleider. Toen hij meldde dat het uiteindelijk een zeven was geworden, viel ik bijna van m'n stoel. Van verbazing welteverstaan want vóór de laatste verbeteringen was er nog sprake van een krappe zes!
Daarna kon ik meteen door naar de administratie. Daar wachtte een nieuwe hulp van Oosteuropese afkomst al op mijn komst om de cijferlijst door te nemen. (Even tussendoor: ik kan er niets aan doen maar wat klinkt dat accent toch lekker! Laat maar, ieder zijn fetish.) Geen vuiltje aan de lucht dacht ik tot ze wees op een 5,5 die ik jaren geleden heb gehaald. "Niet kuslaakt", hijgde ze in m'n oor. "Wel geslaagd", bibberde ik terug. Wat bleek? Jaren geleden was een 5,5 nog een voldoende. Tegenwoordig is het of een 5 óf een 6, niets meer ertussen. Anastasia (zoals ik haar in m'n gedachten had gedoopt) bleek coulant en veranderde het naar een zes.
Na deze drempel kon ik op weg naar het Bureau Pedel (spreek uit Péé-dèl). Dit is de man die alle officiële ceremonies van de universiteit regelt. "Net nog een promotie gehad en straks nog een tweetal doctoraaltjes", meldde een bezwete man mij terwijl hij zijn toga uittrok. Het beroemde Leidse Zweetkamertje (waar elke afgestudeerde zijn handtekening op de muur mag zetten) zag ik opeens in een ander licht. Hij zette wat krabbels op een papier en meldde dat ik tien dagen vantevoren wel bericht zou krijgen. Da's mooi, zei ik en ging weer weg.
Terwijl ik het
Academiegebouw uitliep en vijf eeuwen wetenschap achter me liet, begon ik het langzaam te beseffen: ik ben geen student meer! Ik ben klaar! Had ik al gemeld dat de lente van 2005 nu al niet meer stuk kan voor mij? Bij deze nogmaals: de lente van 2005 is de Moeder alles Lentes!
De hoofdpijn van
gisteren is weggetrokken en dus kan ik eindelijk melden hoe leuk het afgelopen weekend wel niet was. We vertrokken afgelopen vrijdag naar het plaatsje Ovifat dat bij Malmedy hoort. Malmedy is weer een gemeente in de Belgische Ardennen; u weet wel: dat land dat wél zijn burgemeester mag kiezen.
Na een vlotte tocht bleek het even zoeken in de omgeving omdat onze routeplanner aangaf dat we vijf keer hetzelfde dorp in en uit moesten rijden. We gingen toen maar over op ons feilloze richtingsgevoel, maar na een uur het dorp doorgecrosst te hebben, bleek dat we de kaart ondersteboven hadden gehouden ... dag richtingsgevoel, hallo GPS-systeem!
De prijs voor de zoektocht mocht er zijn: we zaten in een enorme villa met een fantastisch uitzicht op het dal. Verder hadden we in de kelder een complete Thermenfähige ruimte met een sauna, Turks stoombad en een scala aan douches, stort- en voetenbaden. Vermoedelijk waren we één van de eerste huurders van dit complex want alle IKEA-spullen zagen er nog splinternieuw uit ("zoek de Björn!"). Voor de nerd in ons allen was er ook nog een razendsnelle internetverbinding.
Als u mij nou vraagt "wat heb je zoal gedaan", dan is het antwoord: verrot weinig. We hebben ons één keer gewaagd aan een wandeling in de buurt maar die eindigde in een snel smeltend ijsmoeras. Er werd vooral gewandeld tussen de keuken, zithoek, Xbox, saunaruimte en het terras. Inderdaad: het was een heel zwaar weekend.
Gelukkig hebben we de foto's nog. Achtereenvolgens: ons huisje op de top van de heuvel, een deel van de sauna, de mooie overbuurvrouw en het prachtige uitzicht vanaf het terras.
Normaal zou ik nu al een verslag hebben gegeven van het
geweldige weekend maar ik lig met hoofdpijn op bed dus ik gooi de pc meteen weer uit. Hopelijk later vandaag meer.
Ik zit op de eerste verdieping van het vakantiehuis achter de pc en in de grote kamer hoor ik vrijwel al mijn vrienden. Hoor ik daar niet bij te zitten? Zeker wel, straks als de pannenkoeken klaar zijn bijvoorbeeld. Of als we weer de sauna induiken. Maar nu zit ik even alleen dit stukje te typen. Ik heb die momenten van op mezelf zijn nodig. Met zeventien man (m/v) in één huis is heel gezellig maar kan soms ook wat benauwen.
Eén van mijn favoriete momenten was bijvoorbeeld vanochtend toen ik als eerste wakker was en op ons terras op het nog slapende dal uitkeek. Iedereen sliep nog, de koeien lagen wat te liggen en ik genoot van de stilte en de koele mist tussen de bomen. Straks is het pannenkoeken- en zweettijd, maar nu geniet ik van de stemmen op de achtergrond. Kijkend uit het raampje zie ik ons huis weer langzaam wegzakken in een zee van mist.
Het wordt een mooie avond.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 151-165 van 273 |
Volgende Pagina »
