Uw geliefde ondergetekende is dit hele weekend aan het bijkomen in de Belgische Ardennen. Vandaar: weinig updates. Ook al heb ik u allen zeer hoog staan, de sauna, Turks stoombad en veel gezelligheid gaan nu even voor.
Maar vrees niet: de digitale camera staat op ongeveer 100 foto´s.
p.s. Wat zijn Azerty-toetsenborden waardeloos (oftewel ´zqqrdeloos´)!
Gisteren was het verjaardagsavondje van mijn moeder. Er was alleen familie aanwezig en zodra dat het geval is, kun je voorspellen hoe de avond verloopt. "Pietje is dood, Hans is ziek, Klara is gek", etc. etc. Het gehele dorp wordt afgewerkt en iedereen is weer bij.
Deze jaarlijkse doden- en ziekenmars kreeg echter gisteren een feestelijk tintje. Mijn nichtje is in verwachting! En omdat ik weet dat ze hier regelmatig is: van harte gefeliciteerd! De lente van 2005 is nu al beter dan het hele voorgaande jaar. Nu nog even een positief bericht over een leuke baan volgende week en dan mag het wat mij betreft de rest van het jaar gaan regenen.
De vogels fluiten, het zonnetje schijnt, de lucht is blauw en voor het eerst in zeven jaar zit ik niet te prakkezeren over wat ik nog moet doen voor m'n studie. Zelfs de ergernis over wat er allemaal op m'n werk aan de hand is, lijkt wel van me af te spoelen met elke zonnestraal die door het open(!) raam naar binnen kruipt. Greenday klinkt uit m'n boxen en
zingt "This is the dawning of the rest of our lives". Zo voelt het inderdaad.
Is dit niet dé perfecte dag (om ook maar even een lied van Lou Reed te citeren) om de 59e verjaardag van m'n moeder te vieren? Het mooiste cadeau vond ze het nieuws dat ik eindelijk afstudeer maar hopelijk kan ik er vandaag nog wat aan toevoegen van een meer stoffelijke aard. Voor wie nu denkt: wie is dat dan? Zij is de dame die richting branding loopt op de foto hierboven.
Toen was het nog koud, vandaag is het lente!
Gisteren werd in het kader van de boekenweek een lezing in de Prinsenhof te Delft gehouden met als thema "Moordaanslag op Willem van Oranje verijdeld". Zoals presentator Hans Goedkoop al zei: niets zo leuk als het gezelschapsspel 'Wat Als'. De sprekers waren o.a. historicus James Kennedy (zenuwachtig, verkeerd getimede grapjes en een accent waar de gemiddelde Oranje nog een puntje aan kan zuigen), Thomas Ross (über-nonchalant, drie keer "Pim Fortuyn" genoemd, één keer "stadhoudersbrief" en twee godslasteringen: een rustige avond).
Het hoogtepunt was echter de "what if" van
Thomas von der Dunk. Zijn opkomst was al genoeg om het veelal bejaarde publiek naar de pacemaker te doen grijpen. Strak in het zwarte leer met een cowboyhoed op liep, nee stórmde hij richting podium. Met zijn bekende nasale stemgeluid stak hij direct van wal.
Via een stortvloed aan fictieve vredesonderhandelingen, gewestelijke opsplitsingen, deelstaten, vrije steden, gevallen monarchen en bastaardzonen kwam hij uiteindelijk in de 20e eeuw aan. Na de val van het Duitse Keizerrijk in 1918 (waar wij als deelstaat Noord-Rijn-Westland met als hoofdstad Haarlem deel van uitmaakten), werd ons land opgesplitst in de Utrechtse Noordelijke Rijnlanden met als hoofdstad Zwolle, de Vlaamse Westgebieden en de vrije steden Amsterdam en Antwerpen. "In welke situatie wij ons thans bevinden". De zaal lag plat.
De grijze mevrouw naast me : "hij valt best me toch mee. Ondanks die rare kleren". Laat ons hopen dat Von der Dunk dit fantastische verhaal nog ergens online zet!
>>> Dunklog
1.
Ik lag op de bank met het boekenweekgeschenk van Jan Wolkers. Leuk boek. Ik zag weer Texel voor me en dacht terug aan de vele vakanties die ik daar heb gevierd. Beneden hoorde ik mijn moeder hoesten en kuchen terwijl ze mijn scriptie aan de laatste spellingscontrole onderwierp. Zo slecht was het toch niet?
2.
Ik zat nog geen vijf seconden in de tram toen er een woest uitziende jongen naast me stond. "GGGHeb ggge gsigggarettenggg?" Ik gokte dat hij wilde weten of ik sigaretten bij me had en antwoordde hem met een boze blik. Dat bleek genoeg.
Hetzelfde ritueel herhaalde zich bij iedereen tot hij in Den Haag aankwam. Daar was een Turkse man niet gediend van zijn gggggevraag en schold hem de huid vol. Even dreigde het een kloppartij te worden maar de Neanderthaler koos eieren voor zijn geld en stapte uit. Er klonk nog wat gemompel en gevloek en voor de deur sloot, vloog de Turkse man er onder veel geschreeuw achteraan. De tram reed helaas weg want een leuke achtervolging op de vroege ochtend gaat er altijd wel in.
3.
Op het werk aangekomen, bleek een collega ontslag genomen te hebben. Kut...
Gisteren kreeg ik eindelijk eens een leuk bericht. Mijn scriptiebegeleider meldde dat ik, na wat laatste aanpassingen, mijn scriptie volgende week kan gaan inleveren voor een laatste beoordeling waarbij het cijfer bepaald wordt. Hij is echter al goedgekeurd dus het einde is nu definitief in zicht. Dit weekend werk ik aan de laatste puntjes dus zal het qua stukjes schrijven even wat rustiger zijn.
Maar het is
Boekenweek dus waarschijnlijk heeft u genoeg andere dingen om te lezen.
'Zooooo Roos, kom maar eens kijken waar je lekker gaat zweten.'
Een verlegen Indiaas vrouwtje loopt achter de fitness-instructrice aan. Beteuterd kijkt ze naar het stalen apparaat dat voor haar staat. Na wat aandringen en aanwijzingen ligt ze uiteindelijk toch op haar rug en moedigt Miss Fitness haar aan om sit-ups te doen. Na twee pogingen laat ze zich neerploffen.
'Is moeilijk. Helpt dit echt?'
'Tuuuuuurlijk! Kijk maar naar mij: een paar maanden geleden zat hier nog een baby in en kijk nu eens!'
Totaal verbijsterd kijkt Roos naar de blote strijkplankbuik voor haar neus terwijl de instructrice haar toch al korte shirt zo hoog mogelijk optilt.
'Nou, dat kan jij ook! Okééééé? Goeeed, ga ik even een klantje helpen!'
Terwijl ze weghuppelt kijken 5 paar ogen van evenzoveel huisvrouwen haar na. Zelden was diepe haat zo goed in de lucht te proeven.
Mijn theorie is als volgt: iedereen heeft een aantal uur slaap per nacht nodig. Als je minder dan die paar uur slaapt, leen je als het ware tijd van de dag. Al die geleende uurtjes maken op een gegeven moment een hele nacht slaap. Zo kom je op een gegeven moment een nacht tekort. Dat moment was gisteren aangebroken.
Na een dag werken, kwam ik thuis. In de tram had ik al moeite om mijn ogen open te houden maar eenmaal thuis zag ik in dat verder vechten geen zin had. Ik deed de gordijnen dicht en om 16:30 kroop ik in bed. Ik was binnen een kwartier weg.
Rond acht uur werd ik wakker, keek ik de laatste aflevering van Desperate Housewives op mijn computer (geen eens een afsluiting voor dit seizoen! Nu blijf ik in spanning!) en maakte wat te eten. Na het eten, kroop ik weer terug in bed. Veertien uur slaap verder, is de batterij weer opgeladen.
Vanavond nog een vergadering en dan weer vroeg naar bed. Nu heb ik ook een extra goede reden want ik ben weer
een mooi boek rijker: de geschiedenis van Nederland. Lang leve de
boekenweek!
Tot diep in de nacht was mijn fijne maar enigszins wereldvreemde bovenbuurman nog een feestje aan het bouwen. Toen om 5:25 de wekker afging, leek het dus ook wel of ik pas net mijn ogen had dichtgedaan.
De werkdag kroop voorbij en samen met mijn overbuurman sleepte ik me van koffiepauze naar lunch en nog een koffiepauze. Het werk deed ik inmiddels voornamelijk op routine.
Mezelf kennende ging ik eenmaal thuis niet op de bank liggen maar trok wat sportkleren aan en bezocht de sportschool. Neem van mij aan: opgekropte frustraties raak je het beste kwijt als je 50 kilo ijzer de lucht instoot. Ter afsluiting roeide ik nog even virtueel van Delft naar Den Haag. Kapot kwam ik aan.
Vanavond nog een vergadering van de
bewonerscommissie en dan gaat het lichtje uit. Hoe laat dat is heb ik voornamelijk zelf in de hand omdat ik als voorzitter de vergadering leid. Ik voorspel een korte, zeer korte, samenkomst.
*gaap*
We zaten stil in het donker. Tien mensen die in afwachting waren van de elfde: de jarige. Ik zou er een enorme hekel aan hebben om een verrassingsfeestje te krijgen maar hier liep het hartstikke leuk. Veel drank, veel hapjes, een geweldige appeltaart, de lucht zwanger van de wolken uit de waterpijp en als toetje: kaviaar!
Daar ik niet vreemd ben van een gezonde dosis snobisme op zijn tijd, besloot ik maar eens een toastje visseneieren te proberen. In de laatste milliseconde voor het legsel in mijn mond verdween, rook ik een bekende lucht. Van een viskraam waar het afval in grauwe bakken van piepschuim achter de al even smoezelige verkoper staat. Ik had beter moeten weten.
Toen mijn smaakpapillen de kaviaar hadden gevonden, verwerkt en naar mijn hersens hadden doorgezonden, ging er een alarm af. Gatverdamme! Wat was dat smerig! Het smaakte zoals het rook: naar rauwe vis die te lang in de zon heeft gelegen. Ook deed het me denken aan die keer dat ik een slok zeewater naar binnen kreeg. Zo zout had ik het nog niet gegeten.
Ik eet nooit chips maar wat was ik op dat moment blij dat er een zak paprikachips naast me stond om de smaak weg te krijgen. Waar de anderen nog de hele avond klaagden over een vissmaak in hun mond, zat ik reeds smakelijk te nippen aan mijn ... water. Tot zover het snobisme van dit weekend.
De snelwegen en provinciale wegen zijn sneeuwvrij
...hoorde ik de nieuwslezer melden. Uit mijn voorruit kijkend kon ik op de A4 alleen door de bandensporen te volgen de weg vinden. Sneeuwvrij. Niet hoeven werken omdat je niet op je kantoor kan komen, dát is pas sneeuwvrij! Helaas ga ik altijd met de tram en die rijdt alleen niet als er een Oranje begraven wordt. Koning Winter houdt hem niet tegen. Glibberend kwam ik thuis en half door de bocht slippend, wist ik een parkeerplaats te vinden. De stoeprand liet me weten dat ik de zijkant van de weg had bereikt.
Twaalf uur op pad, de ergste sneeuwval in 50 jaar en ik had niet één foto kunnen maken! Daarom heb ik mijn jas maar aangelaten en ben nog even naar buiten gegaan. Oh, één tip: laat met dit weer je autoruit niet
openstaan.
Morgenochtend om 9:00 verschijnt er hier een lang stuk. Wellicht heeft u zo vroeg op de dag geen zin in lange stukken. Vooral niet om te lezen. Dat kan natuurlijk en ik vind het niet erg als u het overslaat. Wel jammer. Maar goed, onder het mom van "zeg niet dat ik u niet gewaarschuwd heb", was dit de waarschuwing.
Je hebt van die dagen dat je niks te melden hebt. Je hebt van die dagen dat je niks hebt om te laten zien. Je hebt van die dagen dat je dingen wilt die onbereikbaar zijn. Je hebt van die dagen dat je alleen maar zin hebt om op een bank te hangen, een film te kijken en verder niks te doen. Vandaag is zo'n dag. Morgen weer een dag.
Het is 6:00 en ik zit in de tram. Naast me zit een wat verlopen vrouw neurotisch aan een vlekje op haar plastic jas te krabben. Kras-kras-kras-kras. Na vijf minuten probeer ik niet eens meer verdekt boos te kijken. Na tien minuten heb ik zin om haar
head-first in een badkuip groene zeep te smijten. Kras-kras-kras-kras. Dat ze door de wrijving nog geen gat in haar jas heeft gebrand, mag een wonder heten. De vuiligheid wordt wel diep in de poriën gewreven dus voorlopig is ze nog niet klaar. Ik wel, want eindelijk is de tram daar waar ik zijn moet.
Het is 7:18 en zit achter mijn bureau op mijn werkplek. Ik ben vandaag de enige die zo vroeg begint; mijn collega's arriveren pas rond half negen. De routine van het begin van een werkdag heb ik net afgerond: luxaflex geopend, pc gestart, mail gelezen (6 nieuwe: 2x spam, 2x onbelangrijke mededelingen en 2 rectificaties op die mededelingen), bekers water gehaald en "goh, wat staat er vanmiddag op het menu?" (Friese spinaziesoep en een boerenomelet).
Het is 7:25 en ik heb nog minimaal een uur om in alle rust te werken.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 166-180 van 273 |
Volgende Pagina »
