Wil je lachen? Wil je dansen? Wil je (mee)zingen? Wil je weer herinneren waarom penguins toch van die koddige beestjes zijn? Wil je de volgende stap in animation zien? Ga naar
Happy Feet!
Wil je je afvragen wat milieugeneuzel (hoe serieus ook) in een kinderfilm doet? Wil je herinneren waarom Robin Williams na een uur altijd zo vervelend wordt met zijn stemmetjes? Ga dan ook naar Happy Feet!
Maar ondanks de Greenpeace-boodschap die de film aan het eind bijna verpest, is het een vermakelijk verhaal over Mumble de penguin die niet kan zingen maar sneller kan tapdansen dan
Michael Flatley. Even hielden we ons hart vast toen we de halve zaal vol adhd-kindjes zagen zitten, maar door deze film krijg je zelf ook zin om mee te zingen en te dansen.
Eragon vergelijken met
Lord of the Rings is even onvermijdelijk als dramatisch. Dramatisch voor Eragon welteverstaan. Want hoewel het beide fantasyfilms zijn en er in beide verhalen een hoofdpersoon centraal staat die tegen een slechte tegenstander vecht, heeft Eragon de diepgang van een blad papier.
Hoe noemde mijn oude leraar Nederlands dat toch? Een hoofdpersoon moet een bepaalde dwingende noodzakelijkheid hebben in zijn handelen. Eragon, de blonder-dan-blonde-en-blanker-dan-blanke boerenzoon heeft dat niet. Het ene moment staat hij nog tot aan zijn enkels in de modder achter een paard aan te sjouwen, het volgende moment zit hij op de rug van een draak en leidt hij een opstand. Geen motivatie, grote gaten in het verhaal en een regisseur die meer opheeft met zijn computerbeestjes dan met de echte acteurs.
Fantasy staat al niet bekend om zijn gevoel voor realiteit, maar in deze film maken ze het wel heel bont. Een schande voor het genre en een belediging voor de bezoekers die hier naar komen kijken.
Na de verhalen over flauwvallende en in de looppaden kotsende bezoekers, vond uw hoofd filmredactie het wel eens tijd worden om Saw 3 te gaan bekijken. Saw 1 vond ik een meer dan aardige thriller met wat lugubere horrorelementen. Saw 2 sloeg al veel meer door naar horror en was een stuk minder fijn om te kijken. Saw 3 weet de overtreffende trap van 'gore' en 'splatter' echter moeiteloos te beklimmen.
Het thrillerelement is tot de laatste scène nauwelijks aanwezig. Alles draait om de ingenieuze martelwerktuigen die Jigsaw en zijn sidekick bedenken. Het verhaal is ondergeschikt gemaakt aan de vrolijk rondvliegende ingewanden en het gegil van de steeds onschuldiger wordende slachtoffers. Het lijkt er vooral op dat de regisseur zoekende is naar hoe hij de magen van de bezoekers verder kan omdraaien. De hardcore horrorliefhebbers zullen het prima vinden, maar Saw is zo populair geworden dat het mainstream publiek graag wíl komen maar straks niet meer kán komen.
Persoonlijk denk ik, ook gezien het einde van deze derde Saw, dat een vierde film totaal overbodig is.
Na lang aandringen wilde HM eindelijk mee naar de nieuwe James Bond:
Casino Royale. Ergens begreep ik het ook wel. Want was James niet de wandelende testosteronbom die met smoking en een onzichtbare auto de wereld redde? Complete onzin dus. En nu hadden we ook nog te maken met nep-Bond in de vorm van Daniel Craig. Maar toch kreeg ik HM omgepraat en gingen we hem bekijken. Wat een goede beslissing!
Vanaf de eerste minuut grijpt Casino Royale je bij je nek, rammelt je door elkaar om je pas bij de aftiteling weer met beide benen op de grond te zetten. Sean wie? Pierce wie? Er is maar één Bond en zijn naam is Daniel Craig. Hard, compromisloos, de juiste mengeling van stijl en gevaar en nog zonder een karikatuur van zichzelf te zijn zoals Roger Moore die het karakter bijna om zeep hielp.
Dit is James Bond zoals hij moet zijn en laten we hopen dat ze deze nieuwe lijn niet meer loslaten.
"How would you like your Martini, sir? Shaken or stirred?"
"Whatever!"
De sneak preview van gisteren was
Lonely Hearts. Het is een verfilming van het waargebeurde drama van de Lonely Hearts Killers. Dit stel spoorde hun slachtoffers op via contactadvertenties, plunderden vervolgens hun bankrekening en vertrokken daarna weer, een lijk achterlatend.
Hoofdrollen zijn er voor John Travolta, James Gandolfini en Salma Hayek waarbij vooral de laatste indruk maakt door de pure haat en kwaadaardigheid die uit haar smeulende ogen straalt. De aankleding van de film is zeer mooi verzorgd: puur film noir met gleufhoeden, vleugelauto's en moeilijk kijkende detective's.
Omdat het een bekend
waargebeurd verhaal is, weet je hoe het af gaat lopen. De uiteindelijke afloop is dan ook in de eerste minuten al te zien. Om toch de spanning terug te laten keren, mag het karakter van Travolta met zijn persoonlijke demonen aan de slag in zijn jacht op de twee moordenaars. Helaas komt dat onderdeel wat minder goed uit de verf. Maar door de acteerprestaties van vooral Hayek en de mooie aankleding, krijgt hij toch een voldoende.
"The similarity between a donut and a cop is that they're only good with a hole in 'em"
"That's also true for most women"
Het verhaal van twee homoseksuele cowboys heeft aan de andere kant van de grote plas voor veel ophef maar ook veel prijzen gezorgd. Toen ik naar de film ging, vroeg ik me vooral af of de prijzen voor het onderwerp gegeven werden of de film zelf. Gelukkig voor het laatste.
Regisseur Ang Lee heeft een schitterend portret gemaakt van twee mannen die in een desolate omgeving het liefst bij elkaar zijn maar daar door de omstandigheden nooit helemaal aan toe kunnen geven. Beide hoofdrolspelers zetten prachtige prestaties neer en de ruwe natuur is een mooie derde acteur.
Terecht een grote kanshebber op Oscargoud.
Mijn andere filmrecensies
Vanwege de drukte en de grote hoeveelheid films die ik nog steeds van mijn strenge doch faire commentaar moet voorzien, zet ik ze hier even kort neer. Kortere recensies dan normaal maar u ziet vast niet te wachten op een enorme lap tekst toch?
Fun with Dick and Jane
Ik ben niet zo?n fan van de gekkebekkentrekkerij van Jim Carrey en vind vooral zijn serieuze werk goed, maar deze film is ook zeer te genieten. Carrey is een zakenman die het schijnbaar opeens voor de wind gaat maar eigenlijk is hij een zondebok voor de val van het bedrijf. In een parodie op het Enron-schandaal volgt het publiek na zijn ontslag de pogingen van Dick en Jane om aan geld te komen. Dat lukt en er is zowaar nog een happy end.
Zeer vermakelijk.
Two for the Money
Al Pacino mag Matthew McConaughey onder zijn hoede nemen om van hem de grootste gokbaas te maken die er is. Aanvankelijk gaat dat prima, maar uiteraard wint de underdog ook wel eens een wedstrijd en dan is Pacino niet blij. En de mensen die miljoenen hebben ingezet ook niet. McConaughey valt van de slick mr. know-it-all terug tot een twijfeldoos. Pacino draait op zijn routine een nieuwe film eruit maar de rest van de cast weet niet echt te overtuigen. Ook het verhaal wilde me niet echt pakken.
Saw 2
Toen ik Saw 1 zag was ik aangenaam verrast door de originaliteit van het script. Alles speelde zich af in een soort doucheruimte en de kijker wist nauwelijks meer dan de hoofdpersonen. Het einde was onverwacht en beloofde een vervolg. Dat vervolg slaat echter een andere richting in en nu krijgen we opeens veel meer informatie. Dat haalt de angel uit de spanning in de film en opeens wordt het einde heel voorspelbaar. Dat er weer een aardige lading smerigheid en sadisme over het publiek wordt uitgestort, helpt de film niet meer aan een voldoende. Hopelijk gaan ze met Saw 3, die er vast wel komt, weer de goede kant op.
Walk the Line
Joaquin Phoenix en Reese Weitherspoon zetten meesterlijke rollen neer als het muziekduo Johnny Cash en June Carter. Jarenlang komt hun liefde voor elkaar alleen tot uiting op het podium. Daarbuiten proberen ze de strubbelingen in hun beider huwelijken door te komen. En natuurlijk is er altijd de muziek van Cash en Carter. De beide acteurs zingen en spelen zelf en vooral Phoenix kwijt zich meer dan voortreffelijk van zijn taak. De hele film zat ik mee te neuriën en met mijn voet mee te stampen. Een heerlijke film en een mooi portret van de muzikanten en hun muziek.
Mijn andere filmrecensies
Hoe ver ga je als democratisch land om de moordenaars van je volk te straffen? En hoe ver ga je als jonge vader om ver weg van je gezin in dienst van je regering anderen te vermoorden? Met deze vragen confronteert Steven Spielberg ons in zijn nieuwe film: Munich. Het verhaal mag bekend zijn: na de aanslagen bij de Olympische Spelen van München neemt Israël wraak door de verschillende Palestijnse leiders uit te schakelen.
In het lange verhaal dat Spielberg laat zien, gaat het niet om de actie of de moorden op zich. Dit zijn soms nagelbijtende gebeurtenissen maar de kern van het verhaal draait om de groep mannen die de acties uitvoeren. Hoe gaan ze met elkaar om, hoe kunnen ze leven als moordenaars, hoe proberen ze te ontkomen aan wraakacties van de Palestijnen? De hoofdpersoon, gespeeld door Eric Bana, begint als groentje en eindigt als paranoïde verbitterde man weggevlucht uit zijn land.
De film duurt lang maar is door de uitdieping van de karakters zelden saai of langdradig. De twijfels en nuances in de eeuwenoude strijd tussen joden en palestijnen worden heel treffend verbeeld. Een mooie afgewogen film die tot nadenken stemt.
Mijn andere filmrecensies
De nieuwe film van Woody Allen draait om de voormalige tennisprof Chris Wilton. Deze weet zich na zijn carrière handig in de Britse upperclass te werken door met de juiste mensen om te gaan en een relatie te beginnen met de dochter van een rijke zakenman. Alles loopt op rolletjes tot hij de verloofde van zijn zwager ontmoet: de enigszins labiele Nola. Die wakkert in hem een verlangen naar de verkeerde dingen aan. Voor hij het beseft heeft hij zich zo in de nesten gewerkt dat een drastische oplossing nog de enige uitweg lijkt.
De film kabbelt in een gestaag tempo door dat zo kenkerkend is voor veel van de upperclass-films. Dat Chris en Nola duidelijk niet in dit milieu thuishoren, blijkt alleen al uit de vurigheid van hun geheime relatie. Alleen als zij bij elkaar zijn, gaat de film opeens in een stroomversnelling. Het vlakke tempo slaat helaas ook over op de meeste acteurs en actrices. Het is allemaal zo mak dat het niet lukt om iets voor de hoofdrolspelers te voelen.
Als de film aan het eind even lijkt op te leven, blijkt dat zelfs die schok weer verdwijnt in een high tea met wat gebakjes. En zo pruttelde het leven door.
Mijn andere filmrecensies
Neem een snufje Full Metal Jacket, de decors van Three Kings en nog een beetje Apocalypse Now en je krijgt een aardig idee van hoe Jarhead in elkaar zit. Het machismo van de mariniers en de saaiheid van de eerste Golfoorlog staan hier haaks op elkaar. De stoere soldaten weten van gekkigheid niet meer hoe ze zichzelf moeten vermaken in de eindeloze woestijn. Ze hebben na dagen wachten nog geen schot gelost en doden de tijd met marsen door het zand te maken. En met water drinken.
Sam Mendes (American Beauty) weet wederom een film te maken die eindeloos voort lijkt te kabbelen maar waar de onderhuidse spanning zo groot is, dat je toch geboeid blijft kijken. De sterk spelende Jack Gyllenhaal (Donnie Darko) neemt de kijker mee op zijn ?tour of duty? en komt tot de constatering dat hij absoluut niet weet wat hij daar doet.
Als de oorlog opeens gewonnen blijkt, gaan de mannen weer naar huis als helden zonder te weten waarom ze gehuldigd worden. Zij zijn een illusie armer maar de kijker een mooie filmervaring rijker.
Mijn andere filmrecensies
In Just Like Heaven krijgt Reese Witherspoon, een workaholic in een ziekenhuis, een ongeluk. Alleen: ze beseft het zelf niet. Dus als er maanden later opeens een nieuwe huurder in haar appartement komt, denkt ze met een insluiper te maken te hebben. Hij laat zich echter niet verjagen en probeert haar ervan te overtuigen dat ze ?niet echt? is.
Deze gimmick is al redelijk uitgemolken onderhand en normaal zou de film na vijf minuten de eerste geeuwen veroorzaken. Maar door het uitstekende spel van de hoofdrolspelers en de komische momenten, blijft Just Like Heaven tot het eind toe genieten. Het zal bij een 'romcom' als deze geen verrassing zijn dat er een happy end komt. Maar dat geeft niks: happy is wat je wordt na deze leuke(!) film.
Mijn andere filmrecensies
In The Constant Gardener volgen we een Engels stel. Hij (Ralph Fiennes) werkt als diplomaat in Afrika, zij (Rachel Weisz) is voorvechtster van mensenrechten. Dit botst uiteraard en zij houdt veel van haar werk geheim. Dan krijgt Ralph opeens een telefoontje dat ze dood is aangetroffen. Zijn zoektocht naar het hoe en waarom leidt hem langs de paden die zijn vrouw nam. Hij ontdekt dat er een internationale zwendel met medicijnen aan de gang is waar tot op het hoogste niveau kennis over is.
De film komt wat moeizaam op gang en soms worden er sprongen genomen die niet meteen duidelijk zijn voor de kijker. Het thema zelf is ook bepaald geen lichte kost en een uitstekend spelende Fiennes en Weisz weten dit ook nergens tot lichtvoetigheid te reduceren. Het probleem daarmee is wel dat het moeite kostte om de aandacht vast te houden. De schokkerige manier van filmen hielp daar ook niet bij.
The Constant Gardener is geen film voor een verjaardagsfeestje maar wie een politiek correct avondje uit wil waar over nagepraat kan worden, zit met deze film goed.
Mijn andere filmrecensies
Vol verwachting klopte ons hart voor wederom een epische verfilming van een klassiek boek. Dit keer was het 'The Chronicles of Narnia: The Lion, The Witch and the Wardrobe' van C.S. Lewis. De trailer beloofde een waar spektakel dus gingen we er maar eens goed voor zitten. Helaas...nergens maakt de film de verwachtingen waar.
Waar moet ik beginnen om aan te geven waar het misgaat? Bij het begin maar: de vier kinderen zijn geen leuke acteurs. Het jongste meisje doet het wel aardig (maar zijn niet alle kleuters leuk?) maar de andere drie weten nergens te overtuigen. De effecten zijn vooral goed bij de pratende dieren maar voor de rest lijkt het wel of we naar een jaren'70-Disney kijken. De blauwe en groene schermen zijn wel heel duidelijk te zien. Het verhaal zelf maakt deze fouten ook al niet goed. Hortend en stotend gaat het voort en voor je het weet, zijn we al weer aan het eind. De enige hoogtepuntjes zijn de Witte Heks en de leeuw die zeer koninklijk overkomt. Dat er over het geheel dan weer een moralistisch jaren '40-sausje ligt, doet helaas deze positieve punten weer teniet.
Waar de verwachtingen hooggespannen waren, worden ze helaas niet waargemaakt. Of kinderen de film wel leuk vinden, valt ook te bezien: Narnia is wel heel braaf.
Mijn andere filmrecensies
Robert Downey jr. was de afgelopen paar jaar meer in het nieuws door zijn drugs- en drankproblemen dan door zijn acteerprestaties. Helaas, want in Kiss Kiss, Bang Bang bewijst hij dat hij nog steeds een geweldige acteur is. Zijn timing in de flitsende dialogen is perfect en hij krijgt nog steeds de lachers op zijn hand door alleen maar in de camera te kijken.
In deze film volgen we Downey die als dief naar Hollywood vlucht en daar wordt aangezien voor acteur. Hij gaat stage lopen bij detective 'Gay Perry', een rol die Val Kilmer vreemd genoeg op het lijf geschreven lijkt. Wat volgt is een betrekkelijk standaard misdaadverhaaltje. Maar door de manier van filmen, editing en de vermakelijke manier van vertellen door Downey jr., stijgt de film boven zichzelf uit.
Absoluut een aanrader!
Mijn andere filmrecensies
Wie Lord of the Rings heeft gezien, weet dat Peter Jackson niet bepaald vies is van een beetje spektakel. Dat hij in LOTR de computer goed heeft leren gebruiken, helpt in het geval van King Kong erg goed. Want de aap ziet er levensecht en angstaanjagend uit. Vooral in close-ups is te zien hoe zeer de techniek de perfectie benadert.
Dat gezegd hebbende, komen we bij de film zelf. De eerste vijf kwartier(!) gebruikt Jackson om zijn verhaal op te zetten. We zien een prachtig decor van het New York van de jaren '30, we ontmoeten de hoofdrolspelers in de vorm van een over-lijken-regisseur, een onzekere actrice en een eerlijke moedige schrijver. Heel leuk en mooi gedaan maar vijf kwartier is echt te lang.
Gelukkig vertrekt de filmploeg dan naar een eiland waar de tijd heeft stilgestaan en de holbewoners en dino's nog vrolijk rondrennen. Hoewel vrolijk; vanaf de eerste stap op het eiland gaat alles mis en vallen in de chaos elke vijf minuten wel een paar bloedige slachtoffers.
Terug in New York is de aap ook meegekomen en mist hij Naomi Watts, de actrice op wie hij verliefd is geworden. De afloop mag bekend zijn en de beelden vanaf het Empire State Building zijn adembenemend.
Na drie uur spektakel krijgt het publiek eindelijk rust en kan het een traantje wegpinken om de arme aap. Jackson is het gelukt om een bekend verhaal verrassend te brengen en tegelijk een nieuwe stap te zetten in de filmevolutie. Dat hij hiervoor drie uur nodig heeft, is wat overdreven maar het is hem meer dan vergeven.
Mijn andere filmrecensies
« Vorige Pagina |
Toon berichten 31-45 van 73 |
Volgende Pagina »
