Normaal ben ik altijd vrij snel in het bezit van de nieuwste films, maar sommige zijn zo nieuw dat ze nog niet in de bioscoop draaien. Daar zijn dan wel trailers van dus vandaar nu een stukje met Films Die We In De Gaten Moeten Houden:
-
March of the Penguins. Veel sneeuw, ijs en kou. Morgan Freeman praat en de vogels mogen zo koddig mogelijk zijn.
-
The Da Vinci Code. Niets aan toe te voegen. Iedereen heeft het boek gelezen dus iedereen gaat de film kijken.
-
Night Watch. Eerste deel uit een driedelig horrorepos. De trailer belooft veel goede reli-shock en knappe CGI.
-
Harry Potter and the Goblet of Fire. Boek vier is beter dan de eerste drie delen. Geldt dat ook voor de filmversie? Dé kerstfilm.
-
Batman Begins. Eindelijk weer eens een goede Batman net als de eerste donkere film? Veelbelovend: er is minder CGI gebruikt dan je denkt.
Voor een groter overzicht van nieuwe trailers klikt u
hier (even naar beneden scrollen).
Ben je bereid je leven te redden door een ander te vermoorden? Voor dat dilemma zet de Jigsaw Killer zijn slachtoffers in Saw. Saw dat inderdaad zowel ?zag? als ?zaag? kan betekenen. De moordenaar speelt met al zijn slachtoffers spelletjes en zorgt er uiteindelijk voor dat hij niemand zélf vermoordt maar dat de slachtoffers altijd zichzelf of elkaar ombrengen. Dit doet hij niet puur uit sadisme maar ook om een boodschap te verkondigen: mensen waarderen hun leven niet genoeg.
Een moordenaar met een boodschap, waar hebben we dat al eens eerder gezien? Inderdaad: in Se7en, die zeer goede pyscho-thriller met Morgan Freeman, Brad Pitt en Kevin Spacey. Saw haalt dat niveau helaas niet. Dat ligt vooral aan de hoofdrolspelers die toch van een minder kaliber zijn. Maar Se7en wist ook veel meer de spanning vast te houden en die is bij Saw een stuk minder aanwezig. Dat de voornaamste actie in één ruimte plaatsvindt, helpt daar ook niet echt bij.
Is Saw daarom niet de moeite waard? Jawel, ik zou hem zeker aanraden omdat de psychologische valstrik die de moordenaar voor zijn slachtoffers in elkaar heeft gezet, heel aardig is om naar te kijken. Voor uw DVD-verzameling alleen wel Se7en aanschaffen!
Mijn andere filmrecensies
Met
Sin City levert Robert Rodriguez, samen met de oorspronkelijke tekenaar van het verhaal Frank Miller, een waanzinnige film af. In deze
film noir die opgevrolijkt wordt met excessief geweld en veel vrouwelijk vlees, volgen we in drie verhalen evenveel mannen die in een fatale liefdesgeschiedenis beland zijn. De drie verhalen komen uiteindelijk samen in de lokale pub, precies zoals het hoort in een zwarte film als Sin City.
Er klopt nog meer aan deze film: de regen die neer blijft slaan, bizarre figuren die de meest vreselijke dingen doen, de grauze achtergronden, de jazz-soundtrack en de donkere
voice over. Hoewel bijna de hele film uit de digitale koker komt, stoort dit niet. De techniek staat helemaal in dienst van het verhaal, zoals het hoort. Samen met topregisseurs als Rodriguez en gastregisseur Tarantino zorgt dit voor een stukje filmgeschiedenis: de perfecte symbiose van oude en nieuwe film.
Dat de tekenaar Miller zelf heeft meegewerkt, is goed te zien: elk shot is een plaatje op zich en is een uitnodiging om de film op DVD nog eens te bekijken. En nog eens, en nog eens. Een absolute topfilm!
>>> Mijn andere filmrecensies
Deze film kan gigantisch de mist ingaan om twee redenen: het is een verfilming van een populaire boekenreeks en Jim Carrey speelt mee. De boeken heb ik niet gelezen dus met gekibbel van de fans kan ik niks. Met Carrey wel. Het is bij hem altijd alles of niks: of hij is geweldig of je zit je anderhalf uur kapot te ergeren. In deze film is hij echter goed op zijn plaats.
Als Count Olaf neemt hij de 'zorg' op zich voor de wezen Klaus, Violet en Sunny (die allemaal erg goed gecast zijn). Hun ouders, een excentriek echtpaar, zijn omgekomen bij een verdachte brand. De kinderen zijn niet minder bijzonder en hebben al hun talenten nodig om Olaf van hun lijf te houden die achter de erfenis aan zit.
Dit verhaal speelt zich af tegen een prachtig somber decor vol met vreemde mensen, bijzondere huizen en meer vrolijke narigheid. Lemony Snicket is terecht genomineerd voor Oscars voor
art direction en make-up. Het sarcastische donkere sfeertje in de hele film is prachtig. Bekijk in dat kader ook vooral
de site! Lemony Snicket's A Series of Unfortunate Events is het kijken meer dan waard.
>>> Mijn andere filmrecensies
Het probleem dat George Lucas met deze film heeft, is dat iedereen precies weet hoe het verhaal zal verlopen. We kennen immers de voorgeschiedenis en we weten al twintig jaar hoe het verhaal zal aflopen. Kan er dan toch nog wat aardigs gebrouwen worden van Star Wars III: The Revenge of the Sith? Jazeker. Iets heel aardigs.
Met een samenvatting van het verhaal zal ik u niet vervelen. De fans weten hoe het verloopt en als je geen fan bent, moet je niet naar de film. Voor de echte fans is het echter smullen geblazen. De vervelende stukjes uit de eerste twee films (het liefdesverhaal, irritante aliens) zijn tot een minimum beperkt en dat doet de film goed. Nu is er nog meer ruimte voor de kern: een inktzwart verhaal met veel Dark Force, dood en gevechten. Star Wars zoals we het graag zien. Waarom is anders deel 5, The Empire Strikes Back, voor velen de populairste film?
Het donkere sfeertje is alom aanwezig en de transformatie van Anakin tot Darth Vader is een drama van de hoogste plank. Eindelijk zet Hayden Christensen ook eens een behoorlijke acteerprestatie neer en weet hij de innerlijke strijd van Anakin goed te verbeelden. Uiteraard zijn het camerawerk en de digitale effecten van een hoog niveau. Ik kan alleen maar zeggen dat het jammer is dat dit het einde van de serie is. Of zouden er toch nog een deel 7 t/m 9 komen?
>>> Mijn andere filmrecensies
Is er een betere manier om dodenherdenking te vieren dan naar een film te gaan over één van de meest bloedige episodes uit de wereldgeschiedenis? Ik dacht het ook niet en daarom stond gisteren
Kingdom of Heaven op het programma. In het kort: het is is het jaar 1183 en Orlando Bloom speelt Balian van Ibelin (die overigens
echt bestaan heeft). Hij wordt uitgenodigd om op kruistocht te gaan om zijn zonden weg te wassen in Jeruzalem. Daar raakt hij verzeild in een conflict met de plaatselijke machthebbers, fanatieke Tempeliers, melaatse koningen en nog wat lokale schonen. Als de Saraceense heerser
Saladin voor de poorten van Jeruzalem verschijnt, helpt hij de stad te verdedigen.
Ik geef toe: ik was erg bevooroordeeld voor ik naar deze film ging. Dat heeft te maken met de combinatie van regisseur Ridley Scott en historische films. Al eerder heeft hij in
Gladiator en
Black Hawk Down laten zien dat hij de historische nauwkeurigheid zonder veel problemen opgeeft voor meer actie. Daar heb ik verder niet veel problemen mee ware het niet dat Scott zijn films wel als historisch verantwoord neerzet. Dat zijn ze niet. Als u dus wat over de kruisvaarders of de kruistochten wilt weten, lees dan eens een boek (zoals deze
aanrader).
Na dit moralistische lesje van uw redacteur is het tijd voor de film zelf. Qua actie zit het allemaal goed in elkaar: dat kun je wel aan de regisseur overlaten. Het verhaal wordt wel wat hak-op-de-takkerig verteld en de onvermijdelijke liefdesgeschiedenis is compleet overbodig. Toch is dat het grootste probleem niet. Mijn probleem is vooral Orlando Bloom. Deze jongeman die boven menig meisjesbed hangt, wordt de laatste tijd vaak gecast in avontuurlijke heldenrollen (Lord of the Rings, Troy, Pirates of the Caribbean) maar mijns inziens volledig onterecht. Met zijn jongenskop en zachte trekken overtuigt hij helemaal niet als ruwe held. Als de elf Legolas in LOTR kon het er nog net mee door maar deze koorknaap als ijzersmid die en passant even een leger uit de grond stampt? Nou nee.
Dit
zoveelste werkje van Ridley Scott is er wederom eentje voor de kijker die niet wil nadenken en die alleen maar actie en avontuur wil. Daarmee is deze film van hetzelfde niveau als de zoete bak popcorn die de dame naast me naar binnen aan het proppen was. Eentje voor de DVD.
>>> Mijn andere filmrecensies
Audrey Tautou speelde de sterren van de hemel in Amélie, dat leuke verhaal met dat leuke meisje. Audrey dus. In 'Un Long Dimanche de Fiançailles' speelt ze weer een leuk meisje (misschien ís ze het wel gewoon?) dat op haar verloofde wacht. Die is echter gaan vechten in de loopgraven van de Eerste Wereldoorlog en sindsdien vermist. Ondanks berichten dat hij inmiddels dood is, gaat Audrey toch op zoek. De uitkomst is vanaf minuut één voorspelbaar maar heeft toch een aparte twist.
De wereld van Audrey wordt weer bevolkt met aparte mensen. Maar daarmee eindgt de vergelijking met Amélie nog niet. Het verhaal wordt ook weer met veel zijwegen verteld. De aankleding van het Frankrijk en Parijs van net na WO I is fantastisch gedaan. Ook de veldslagen van de Grote Oorlog zijn zeer realistisch uitgevoerd en verdienen eigenlijk een eigen film.
Na afloop blijf je zitten met hetzelfde gelukkige gevoel dat ook na Amélie blijft hangen. Een toppertje dus!
Mijn andere filmrecensies
Michael Keaton is weer eens uit de mottenballen gehaald en ontdaan van het stof dat in de loop der jaren op hem was neergedaald. Ooit was hij de stoere Batman maar die tijden liggen alweer enige tijd achter hem. Hij speelt nu meer het type "huisvader". Vooral de getroubleerde huisvader lijkt hem op het uitgezakte lijf geschreven te zijn en die zien we dan ook in White Noise.
In White Noise overlijdt eerst zijn vrouw en vervolgens hoort hij haar stem op zijn mobiel, televisie en de radio. Genoeg ingrediënten voor een hoop donkere blikken en fronsen. En voor een spannende film. De doden blijken namelijk nog met de levenden te kunnen communiceren via moderne electronische middelen. Keaton gaat op zoek naar zijn vrouw ondanks dat hij veel aanwijzingen krijgt dat hij zijn neus niet in de zaken van de doden moet steken. Maar dat zou geen leuke film opleveren dus gaan we vrolijk op zoek naar gene zijde!
Laat ik eerlijk zijn: het verhaal rammelt aan alle kanten. Aan het eind blijven er veel losse eindjes over en wordt de kijker opeens vergast op slechte special effects. De spanning is echter wel aanwezig en door de muziek zit je vaak op het puntje van je stoel. Eentje voor de DVD-speler met de lichten uit.
Mijn andere filmrecensies
Regisseur Silvio Soldini had enkele jaren geleden succes met de comedy
Pani et Tulipani. Die heb ik niet gezien dus heb ik het voordeel dat ik deze film daar niet mee kan vergelijken. Als ik mijn date van de avond mag geloven zou hij dan namelijk tegenvallen.
Agata e la tempesta is het verhaal van Agata die electriciteitsstormen veroorzaakt als ze opgewonden wordt. De lampen flikkeren en de computer slaat op tilt. Haar broer komt erachter dat hij niet haar echte broer is en de man die wel zijn echte broer blijkt te zijn, wil samen met hem en zijn invalide vrouw een forellenkwekerij beginnen maar daardoor is de vrouw van de 'nieuwe' broer, een tv-psychologe die haar eigen advies thuis opvolgt, zo teleurgesteld dat ze bij hem weggaat.
Bent u er nog? Dit had ik dus ook bij het zien van de film: er lopen zoveel verhaallijnen door elkaar dat je het spoor nog wel eens bijster raakt. Het duurde ook zeker tot de helft van het verhaal voor ik doorhad waar het nu precies om ging. De beelden zijn schitterend en de bijbehorende muziek maken het vakantiegevoel af. Mijn advies is echter om zelf op vakantie naar Italië te gaan en deze film ooit eens op tv te gaan bekijken.
>>> Mijn andere filmrecensies
De grote Oscarwinnaar van afgelopen week en voer voor veel discussie (zie een eerder stukje): Million Dollar Baby. We krijgen een sympathiek stukje trailer trash te zien, gespeeld door Hillary Swank. Ze wil graag bokser worden en na wat aandringen door haar en assistent Morgan Freeman wil de nurkse trainer Clint Eastwood het wel doen. Ze blijkt een natuurtalent en binnen de kortste tijd vecht ze voor de wereldtitel tegen onze eigen Lucia Rijker. Tot zover is het aardig maar nooit goed genoeg voor een Oscar.
Tijdens het titelgevecht krijgt Swank echter een ongeluk en verandert van een stoere vechtster in een treurend kasplantje. Clint treurt mee, huilt Grote Mannen-tranen en vervult uiteindelijk haar laatste wens. Morgan Freeman speelt als warme donkere voice-over een bescheiden maar wel doorslaggevende rol op de keerpunten in de film.
Million Dollar Baby is geen film die je op het puntje van je stoel doet zitten. Ook zijn er geen adrenaline verhogende vechtscènes. Wat je echter wel krijgt, is waarom deze film terecht een aantal Oscars gekregen heeft: uitgediepte personages, geloofwaardige emoties en prachtige acteerwerk. Geen film voor de lollige zaterdagavond maar wel één om te gaan zien. En dat geldt zeker voor de hysterische mensen die dit een propagandafilm vinden voor euthanasie: die hebben hem vermoedelijk niet eens gezien.
>>> Mijn andere filmrecensies
Keanu Reeves is een merkwaardige acteur. Vroeger kon hij namelijk nauwelijks een normale rol krijgen. Regisseurs vonden hem een zombie. Een robot was in staat om spontaner over te komen. Maar toen werd hij eindelijk in de rol gecast die hem op het lijf geschreven lijkt: die van gekwelde held.
In The Matrix (deel 1 tot teveel) mocht hij dit kunstje voor het eerst tonen en Constantine is de laatste vrucht uit dit oeuvre. John Constantine is een man die uit de hel wist te ontsnappen en nu de balans tussen hemel en hel bewaart. Dan komt er ook nog een speerpunt door het verhaal gefietst, wat helderzienden, een demon hier en daar en, last but not least, komt Lucifer himself een kijkje nemen. Geen wonder dat de paus zich zo rot voelt met die zwavellucht overal.
Er wordt een katholiek-mystiek sausje gebruikt om het geheel meer daadkracht te geven. Dat lukt niet: het verhaal is een ontzettend rommeltje. De special effects zijn goed verzorgd maar maken niet veel indruk (meer). Wat me wel beviel was de knipoog naar de film noir die regelmatig gegeven wordt. Denk aan luxaflex, regen tegen het raam en veel, heel veel rook.
Er zullen best veel mensen naar de bioscoop gaan doordat
de trailer een spectaculaire film belooft. Laat je niet misleiden: de trailer bevat ook meteen álle spectaculaire momenten. De rest van de film is do-de-lijk saai. Op naar de DVD dus.
>>> Mijn andere filmrecensies
Bridget Jones: The Edge of Reason. Zelfde acteurs, zelfde setting, min of meer hetzelfde verhaal en dezelfde soort soundtrack die voor de Forrest Gump Award gaat. Ook dezelfde lol? Ja. Maar net als in deel 1: verstand op nul, arm om je vriend(in), rood wijntje binnen bereik, pyjama aan en gewoon wegzwijmelen.
Ik moet bekennen dat ik al deze voorwaarden helaas niet voor handen had. Oké, het was rode port en goed, een boxershort is ook een soort pyjama maar mijn arm bleef werkloos. Toch wist de sfeer me wel te pakken. Je weet dat het goed gaat aflopen maar het onbeholpen gedrag van Bridget Jones die elke keer weer knullig door het leven struikelt, blijft toch boeien. Wellicht uit herkenning? Gelukkig is daar elke keer Mark Darcy die haar weer opvangt en zo eindigt toch nog alles goed.
De rode wijn zetten we weer weg, de pyjama kan uit en we denken er verder niet meer over na. Bridget Jones is leuk zolang het duurt en na de film ga je weer vrolijk verder. Struikelend door het leven.
>>> Mijn andere filmrecensies
Team America is de nieuwe film van de makers van Southpark. I.p.v. animatiefiguren zijn de 'spelers' nu poppen die aan touwtjes hangen. Komt dit bekend voor? Inderdaad: het heeft veel weg van Thunderbirds. Maar waar Lady Penelope en de anderen nog iets van een serieuze ondertoon hadden, is daar bij Team America niets van te merken. Het is dezelfde over-the-top flauwekul als in Southpark. Maar wel érg leuke flauwekul!
Team America probeert de wereld te redden op een All American manier: met veel show, overbodig geweld en een onbegrensd vertrouwen in eigen kunnen. Het verhaal doet er eigenlijk niet zo toe maar in het kort: de leider van Noord-Korea Kim Jung Il (die verrassend veel op Cartman lijkt uit Southpark) plant een grootscheepse aanval en Team America moet hem tegenhouden. Dat daarbij bekende plekken als de piramides van Cheops, de Eiffeltoren en het Louvre totaal verwoest worden, is onbelangrijk.
Het spel met de poppen is leuk om te zien maar na een half uur word je de houterige bewegingen toch wel zat en zie je de beperkingen van de poppen. Maar het draait eigenlijk allemaal om de onderbroekenlol en daarmee is het simpel: vind je Southpark leuk, dan vind je Team America ook de moeite waard.
>>>
Meer recensies van mijn hand.
« Vorige Pagina |
Toon berichten 61-73 van 73 |
